ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 650

ตอนที่650ถวายทั้งกายและใจ

ตอนที่เห็นใบหน้าที่หันข้างนั้นหลี่เฉินเย่นรู้สึกว่าตัวเองได้หยุดหายใจไปแล้วกลัวว่าหากเสียงดังไปภาพที่อยู่ตรงหน้าจะกลายเป็นแค่ความฝัน

และในเวลาเดียวกันหลี่เฉินเย่นร้อนไปทั้งใจกว่าปีครึ่งห้าร้อยแปดสิบกว่าคืนวันสิ่งเดียวที่ทำให้เขาสามารถดำเนินชีวิตต่อก็คือวันนี้เขาได้พบกับเธออีกครั้ง

ทั้งหมดนี้ราวกับว่าได้ถูกกำหนดไว้แล้ว

ไม่นานมานี้เขากำลังอ่านจดหมายจากจูฟางหยวนและเห็นม้าในชั่วขณะที่สติหลุดลอยไปเห็นคนต้องการปกป้องสาวใช้ของตนโดยไม่สนใจชีวิตของตัวเองในเวลาอันแสนสั้นนั้นร่างของหญิงสาวที่กำลังปกป้องสาวใช้ของตนซ้อนทับกับเงาของชูเซี่ยเขาจึงได้ช่วยอย่างไม่ลังเล

เพียงแต่หลังจากที่ช่วยแล้วเขารู้สึกผิดหวังมากกว่าเพราะคนๆนั้นไม่ใช่ชูเซี่ยของเขา

ดังนั้นเขาไม่แม้แต่จะมองหญิงสาวผู้นั้นแต่ไม่คิดว่าเกือบทำพลาดไปแล้ว......

ขณะที่หลี่เฉินเย่นหยุดชะงักองค์หญิงเวินซือได้พาเสวียนเอ๋อหันกลับเข้าไปในร้านขายของเล่นอีกครั้ง

หลี่เฉินเย่นชะงักอยู่นานจึงได้สติและเดินเข้าไปในร้านที่องค์หญิงเวินซืออยู่อย่างช้าๆเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยืนมองเวินซือเลือกของเล่นอย่างใจจดใจจ่อตอนที่เลือกหน้ากากเสือได้ได้ได้สวมหน้ากากนั้นไปตรงหน้าเสวียนเอ๋อ

หลี่เฉินเย่นต้องการแค่มองอยู่อย่างนั้นรู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งใจและอยากตามไปอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่แต่เขากลัวว่าตนจะทำลายความอบอุ่นที่อยู่ตรงหน้า

“คุณหนูคนน่ารังเกียจสองคนนั้นตามมาอีกแล้วน่ารังเกียจจริงๆไปที่ไหนก็เจอพวกเขา”เมื่อเสวียนเอ๋อที่กำลังมีความสุขกับองค์หญิงเวินซือเห็นหลี่เฉินเย่นและลู่กงกงรอยยิ้มบนใบหน้าพลันหายไปตอนที่มองไปทางพวกเขานั้นก็ไม่ลืมที่จะถลึงตาใส่ราวกับว่าเป็นการเตือน

“เฒ่าแก่ห่อของเล่นเหล่านี้ให้ดีเราต้องการซื้อ”เป็นเพราะมีคนแปลกหน้าทั้งสองที่ตามพวกเขาไปองค์หญิงเวินซือก็ไม่มีใจที่จะเลือกของเล่นต่อเธอรีบจ่ายเงินและพาเสวียนเอ๋อจากไปราวกับว่าต้องการหนีอะไร

หลี่เฉินเย่นยังไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เดินตามองค์หญิงเวินซืออยู่อย่างนั้นไม่มีใครรู้ตอนนี้เขาดีใจมากเพียงใดเขาพยายามอย่างมากในการควบคุมไม่ให้ตนวิ่งเข้าไปกอดองค์หญิงเวินซือ

นั่นคือผู้หญิงของเขาพวกเขาจากกันมากว่าห้าร้อยวันเขาคิดถึงเธอมากจนป่วยตอนนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะสามารถเป็นยาช่วยชีวิตเขาได้

แต่เขาไม่กล้ากลัวว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงฝันและกลัวจะทำให้เธอตกใจ

ไม่มีใครรู้ว่ากษัตริย์อย่างเขาตอนนี้อ้ำอึ้งอย่างกับเด็กเพียงแค่เดินตามชูเซี่ยไปคือความกล้าทั้งหมดทีเขามีแล้วล่ะ

“ยังไม่พออีกรึถ้าสองหมื่นเหรียญไม่เพียงพอข้าสามารถให้พวกเจ้าได้มากกว่านี้แต่ขอให้พวกเจ้าเลิกตามพวกข้าเถอะ”องค์หญิงเวินซือและเสวียนเอ๋อรู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามแม้จะกลางวันแสกๆแต่ถูกสองหนุ่มเดินตามนั้นทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวรู้สึกถึงการสั่นของมือของเสวียนเอ๋อในที่สุดองค์หยิงเวินซือก็อดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับและพูดกับหลี่เฉินเย่นอย่างเอาจริงเอาจัง

“ข้าไม่มีเจตนาร้ายข้า......”หลี่เฉินเย่นไม่คิดว่าจะเห็นใบหน้าของชูเซี่ยในสถานการณ์อย่างนี้ใช่แล้วล่ะเป็นใบหน้าของชูเซี่ยที่เขาคิดถึงมาโดยตลอด

“หากท่านไม่มีเจตนาร้ายถ้าอย่างนั้นกรุณาอยู่ห่างจากพวกข้าไกลหน่อยหากพวกท่านคิดว่าค่าตอบแทนสองหมื่นเหรียญมันน้อยเกินไปถ้าอย่างนั้นข้าให้อีกสองหมื่นเหรียญ”ระหว่างที่พูดนั้นองค์หญิงเวินซือก็ได้หยิบอีกสองหมื่นเหรียญออกมาจากแขนเสื้อยื่นหน้าหลี่เฉินเย่น

หลี่เฉินเย่นคิดไม่ถึงว่าการเจอกันครั้งนี้การห่างกันไปกว่าห้าร้อยคืนวันระหว่างเขาจะเป็นแบบนี้

เมื่อครู่เขาสนใจเพียงจดหมายจากจูฟางหยวนแต่ไม่รู้ว่าสถาการณ์ที่ตนเป็นอยู่ในตอนนี้ลู่กงกงเป็นคนมอบให้

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบพระคุณยิ่งสำหรับการช่วยชีวิตรบกวนท่านเลิกตามพวกข้าได้หรือไม่เรายังมีเรื่องต้องทำชายหนุ่มอย่างพวกเจ้าตามอยู่อย่างนี้ดูไม่ดีนัก”เสวียนเอ๋อเห็นหลี่เฉินเย่นไม่พูดอะไรพลันมั่นใจแล้วว่าหลี่เฉินเย่นรับมือไม่ยากคำพูดที่เปล่งออกมาจากปากนั้นทำให้หลี่เฉินเย่นไม่มีทางเลือก

“ข้า......”หลี่เฉินเย่นรู้ว่าตัวเองควรปฏิเสธไปแต่กว่าเขาจะหาเธอเจอเขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างนี้ได้อย่างไรหากไม่มีวันหาเธอเจออีกแล้วตนจะทำอย่างไรล่ะเขาให้คนของแคว้นจื่อสวี้ไปหาคนในภาพแล้วแต่กระทั่งวันนี้ก็ไม่มีเสียงตอบรับเขา......

“สาวน้อยนายข้าช่วยชีวิตของท่านไว้คำพูดของพวกเจ้าช่างเจ็บปวดหัวใจว่ากันว่าบุญคุณช่วยชีวิตควรทดแทนอย่างไม่มีเงื่อนไขสิ่งที่นายท่านเราไม่ขาดเลยก็คือเงินทองแต่ไม่รู้ว่าเจ้าสามารถแลกด้วยกายใจหรือไม่นายท่านเราโหยหาคุณหนูมานานแล้วเรา......”น้ำเสียงตอนนี้ต่างจากเมื่อครู่อย่างมากลู่กงกงในตอนนี้พูดอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวน้ำเสียงแฝงด้วยคำร้องขอ

เขารู้ดีว่าตนพูดอะไรแบบนี้ในสถานการณ์นี้ไม่เหมาะสมยิ่งนักแต่หากตนไม่ได้ลองและรอให้นายท่านตั้งสติได้รู้สิ่งโง่ๆที่เขาได้พูดกับเจ้าสำนักชูเซี่ยและสาวใช้ของเขาก่อนหน้านี้ถ้าอย่างนั้นเขา......

ดังนั้นตอนนี้เขาหวังเพียงให้เจ้าสำนักชูเซี่ยเข้าใจความลำบากใจของเขาให้โอกาสฝ่าบาทสักครั้งเพียงแค่เธอตกลงเขาก็จะสามารถหักลบความผิดเหล่านั้นได้

เพียงแต่ความผิดของเขายังไม่ถูกหักลบเสวียนเอ๋อที่ยืนอยู่ข้างๆองค์หญิงเวินซือก็พลันโมโหยิ่งนักเธอเดินไปตบหน้าลู่กงกงอย่างไม่สนใจสิ่งใดหนึ่งที

“เคยเจอคนหน้าด้านแต่ไม่เจอเจอคนหน้าด้านอย่างพวกเจ้าตอนนี้ข้าพลันสงสัยแล้วว่ารถม้านั้นเป็นของพวกเจ้าไม่อย่างนั้นบนหลังม้าทำไมไม่มีคนแม้แต่คนเดียวพวกเจ้าช่วยไว้พอดีงั้นรึสิ่งที่พวกเจ้าต้องการคือให้คุณหนูถวายกายใจมากกว่าต่างหากใช่ไหมล่ะไม่ลองตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองสักบ้างหมาเห่าเครื่องบินชัดๆหึ”เสวียนเอ๋อตบลู่กงกงเสร็จก็ยังคงไม่หายโกรธพลันตะโกนใส่หลี่เฉินเย่นเสียงสูง

หลี่เฉินเย่นที่ควรจะกริ้วโกรธเพียงแค่ยิ้มให้เสวียนเอ๋ออย่างอ่อนโยนจากนั้นมองไปที่ชูเซี่ยเขาดีใจที่ข้างกายชูเซี่ยมีสาวใช้ที่ภักดีอย่างนี้......