ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 650

ตอนที่650ถวายทั้งกายและใจ

ตอนที่เห็นใบหน้าที่หันข้างนั้นหลี่เฉินเย่นรู้สึกว่าตัวเองได้หยุดหายใจไปแล้วกลัวว่าหากเสียงดังไปภาพที่อยู่ตรงหน้าจะกลายเป็นแค่ความฝัน

และในเวลาเดียวกันหลี่เฉินเย่นร้อนไปทั้งใจกว่าปีครึ่งห้าร้อยแปดสิบกว่าคืนวันสิ่งเดียวที่ทำให้เขาสามารถดำเนินชีวิตต่อก็คือวันนี้เขาได้พบกับเธออีกครั้ง

ทั้งหมดนี้ราวกับว่าได้ถูกกำหนดไว้แล้ว

ไม่นานมานี้เขากำลังอ่านจดหมายจากจูฟางหยวนและเห็นม้าในชั่วขณะที่สติหลุดลอยไปเห็นคนต้องการปกป้องสาวใช้ของตนโดยไม่สนใจชีวิตของตัวเองในเวลาอันแสนสั้นนั้นร่างของหญิงสาวที่กำลังปกป้องสาวใช้ของตนซ้อนทับกับเงาของชูเซี่ยเขาจึงได้ช่วยอย่างไม่ลังเล

เพียงแต่หลังจากที่ช่วยแล้วเขารู้สึกผิดหวังมากกว่าเพราะคนๆนั้นไม่ใช่ชูเซี่ยของเขา

ดังนั้นเขาไม่แม้แต่จะมองหญิงสาวผู้นั้นแต่ไม่คิดว่าเกือบทำพลาดไปแล้ว......

ขณะที่หลี่เฉินเย่นหยุดชะงักองค์หญิงเวินซือได้พาเสวียนเอ๋อหันกลับเข้าไปในร้านขายของเล่นอีกครั้ง

หลี่เฉินเย่นชะงักอยู่นานจึงได้สติและเดินเข้าไปในร้านที่องค์หญิงเวินซืออยู่อย่างช้าๆเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยืนมองเวินซือเลือกของเล่นอย่างใจจดใจจ่อตอนที่เลือกหน้ากากเสือได้ได้ได้สวมหน้ากากนั้นไปตรงหน้าเสวียนเอ๋อ

หลี่เฉินเย่นต้องการแค่มองอยู่อย่างนั้นรู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งใจและอยากตามไปอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่แต่เขากลัวว่าตนจะทำลายความอบอุ่นที่อยู่ตรงหน้า

“คุณหนูคนน่ารังเกียจสองคนนั้นตามมาอีกแล้วน่ารังเกียจจริงๆไปที่ไหนก็เจอพวกเขา”เมื่อเสวียนเอ๋อที่กำลังมีความสุขกับองค์หญิงเวินซือเห็นหลี่เฉินเย่นและลู่กงกงรอยยิ้มบนใบหน้าพลันหายไปตอนที่มองไปทางพวกเขานั้นก็ไม่ลืมที่จะถลึงตาใส่ราวกับว่าเป็นการเตือน

“เฒ่าแก่ห่อของเล่นเหล่านี้ให้ดีเราต้องการซื้อ”เป็นเพราะมีคนแปลกหน้าทั้งสองที่ตามพวกเขาไปองค์หญิงเวินซือก็ไม่มีใจที่จะเลือกของเล่นต่อเธอรีบจ่ายเงินและพาเสวียนเอ๋อจากไปราวกับว่าต้องการหนีอะไร

หลี่เฉินเย่นยังไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เดินตามองค์หญิงเวินซืออยู่อย่างนั้นไม่มีใครรู้ตอนนี้เขาดีใจมากเพียงใดเขาพยายามอย่างมากในการควบคุมไม่ให้ตนวิ่งเข้าไปกอดองค์หญิงเวินซือ

นั่นคือผู้หญิงของเขาพวกเขาจากกันมากว่าห้าร้อยวันเขาคิดถึงเธอมากจนป่วยตอนนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะสามารถเป็นยาช่วยชีวิตเขาได้

แต่เขาไม่กล้ากลัวว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงฝันและกลัวจะทำให้เธอตกใจ

ไม่มีใครรู้ว่ากษัตริย์อย่างเขาตอนนี้อ้ำอึ้งอย่างกับเด็กเพียงแค่เดินตามชูเซี่ยไปคือความกล้าทั้งหมดทีเขามีแล้วล่ะ

“ยังไม่พออีกรึถ้าสองหมื่นเหรียญไม่เพียงพอข้าสามารถให้พวกเจ้าได้มากกว่านี้แต่ขอให้พวกเจ้าเลิกตามพวกข้าเถอะ”องค์หญิงเวินซือและเสวียนเอ๋อรู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามแม้จะกลางวันแสกๆแต่ถูกสองหนุ่มเดินตามนั้นทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวรู้สึกถึงการสั่นของมือของเสวียนเอ๋อในที่สุดองค์หยิงเวินซือก็อดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับและพูดกับหลี่เฉินเย่นอย่างเอาจริงเอาจัง

“ข้าไม่มีเจตนาร้ายข้า......”หลี่เฉินเย่นไม่คิดว่าจะเห็นใบหน้าของชูเซี่ยในสถานการณ์อย่างนี้ใช่แล้วล่ะเป็นใบหน้าของชูเซี่ยที่เขาคิดถึงมาโดยตลอด

“หากท่านไม่มีเจตนาร้ายถ้าอย่างนั้นกรุณาอยู่ห่างจากพวกข้าไกลหน่อยหากพวกท่านคิดว่าค่าตอบแทนสองหมื่นเหรียญมันน้อยเกินไปถ้าอย่างนั้นข้าให้อีกสองหมื่นเหรียญ”ระหว่างที่พูดนั้นองค์หญิงเวินซือก็ได้หยิบอีกสองหมื่นเหรียญออกมาจากแขนเสื้อยื่นหน้าหลี่เฉินเย่น

หลี่เฉินเย่นคิดไม่ถึงว่าการเจอกันครั้งนี้การห่างกันไปกว่าห้าร้อยคืนวันระหว่างเขาจะเป็นแบบนี้