ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 651

ตอนที่ 651 อยากเจอท่านแม่

ลู่กงกงถูกหลานชายทุบตี เขาจ้องมองหลานอย่างเงียบเชียบ แทบไม่อยากจะเชื่อใบหูของตนเอง

เจ้านายของเขา ไม่ต้องพูดถึงว่าอยู่ในชุดที่สง่างามถึงเพียงใด แต่บุคลิกลักษณะกลับสูงสง่า ร่างกายเต็มไปด้วยบรรยากาศของจักรพรรดิ แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเชื่อมโยงเจ้านายและคางคกเข้าด้วยกัน เพราะกลัวว่าคนทั้งต้าเหลียงจะไม่กล้านำฮ่องเต้และสิ่งของที่แตกต่างกันอย่างมากเช่นคางคกเชื่อมโยงกัน แต่ทว่าหญิงสาวที่เบื้องหน้ากลับเอ่ยวาจาอย่างตรงไปตรงมา....

“เจ้าเอ่ยเช่นนี้ได้อย่างไร? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้านายของข้าคือคนเช่นไร? คิดไม่ถึงว่าเจ้า....” ลู่กงกงอดทนไม่ได้ที่จะปกป้องอย่างภักดี เจ้านายของเขาไม่ชอบให้สบประมาท ถึงแม้ว่านางจะเป็นองครักษ์หญิงที่อยู่ข้างกายของนายหญิงชูเซี่ยก็มิได้

“องค์ชายท่านนี้ ข้ามีคู่หมั้นหมายแล้ว ดังนั้นถ้าอิงตามฐานะถือว่ามิได้ แต่ทว่าถ้าหากองค์ชายมีความต้องการด้านอื่น ข้ายินยอมที่จะทำตาม...” องค์หญิงเวินซือเอ่ยกับหลี่เฉินเย่นจบ ก็จูงมือบุตรชายที่กำลังเกรี้ยวโกรธออกไป ครั้งนี้หลี่เฉินเย่นมิได้ตามไป แต่กำชับกับลู่กงกงว่าให้คนของพวกเราตามไป จักต้องตรวจสอบให้ได้ว่านางคือผู้ใด

“ฮ่องเต้วางใจเถิดพะยะค่ะ ครั้งนี้ข้าจะต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ จะต้องจัดการให้ฮ่องเต้นำตัวพระราชินีกลับวังให้ได้พะยะค่ะ” หลังจากที่ลู่กงกงเอ่ยรับปากเสร็จเรียบร้อย ก็หันไปกำชับอย่างหนักแน่นกับองค์หญิงเวินซือและบุตรชาย แต่ทว่าเขากลับยืนอยู่อย่างว่าง่าย และจ้องมองมายังฮ่องเต้ที่อยู่ระยะไกล สายตาอ่อนโยนราวกับว่าจ้องมองภรรยา

หลี่เฉินเย่นไม่กล้ากลับออกไป เกรงว่าหากตนเองออกไปแล้วทุกอย่างเมื่อครู่นี้จะเป็นเพียงแค่ฝัน

แม้ว่าเขาเข้าใจแจ่มแจ้งว่าหญิงสาวที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับชูเซี่ยทุกประการเช่นนี้ไม่รู้ว่าตนเองคือผู้ใด แต่ทว่าสามารถมองเห็นใบหน้าของนาง ได้ยินน้ำเสียงที่มิสามารถบรรยายได้ สามารถมองเห็นรอยยิ้มของนาง เขาก็รู้สึกว่าตนเองมีชีวิตอยู่จริงๆ

ของเค้ายังอยู่วันพรุ่งนี้ของตนเองก็จะมีเหมือนกับวันนี้ของตนเองแล้ว ที่ชีวิตมิมีความสนุกสนาน

“ฮ่องเต้ พวกเรากลับกันก่อนเถิดพะยะค่ะ วันนี้หญิงสาวเชียนซานจะนำเจ้านายน้อยเนี่ยนอีมา พระองค์มิได้พบกับเจ้านายน้อยมาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว เขา....” ลู่กงกงลังเลเล็กน้อย ในที่สุดจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือน

“อื้ม ถึงเวลาที่เนี่ยนอีจะได้พบกับท่านแม่ของตนเองแล้ว” หลี่เฉินเย่นคิดอันใดออกพร้อมกับเอ่ยเสียงเบา

เมื่อเห็นเจ้านายของตนเองเอ่ยออกมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่นนุ่มนวล ลู่กงกงรู้สึกเพียงแค่ว่าในใจของตนเองนั้นเจ็บปวด มารดาของเจ้านายน้อยยังไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ใด แล้วยังเป็นท่านแม่ของเจ้านายน้อยอีกหรือ?

“ทั้งหมดล้วนโทษเจ้า มิเช่นนั้นวันนี้ก็จะสามารถเอ่ยกับนางได้อีกสองสามประโยค” หลี่เฉินเย่นจ้องมองลู่กงกงแล้วเอ่ยมิหยุด เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยตำหนิ

“ฮ่องเต้ กระหม่อม....” ลู่กงกงอยากจะเอ่ยอธิบายแต่เขารู้ดีว่าที่นายหญิงชูเซี่ยมองฮ่องเต้เป็นศัตรูก็เพราะตนเอง เมื่อฮ่องเต้ยิงลูกศรออกไปก็มิเคยคิดว่าจักได้รับค่าตอบแทนอันใด ล้วนเป็นสิ่งที่เขาเรียกร้องเองทั้งหมด....

“ฮ่องเต้ ที่นายหญิงทรงโกรธเป็นเพราะวาจาของพระองค์ในเพลานั้นพะยะค่ะ ที่บอกว่านางมิมีความรู้ในตนเอง” ลู่กงกงรู้สึกว่าหม้อนี้หนักเกินไป เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนหลี่เฉินเย่น ถ้าหากมิใช่เพราะการแสดงออกครั้งแรกของเขาคือความเจตนาร้าย ผู้น้อยเช่นเขาคงมิมีความกล้าหาญที่จะทำตามอำเภอใจ

หลี่เฉินเย่นจ้องมองลู่กงกง ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อเจ้าชอบทายใจของข้านัก ถ้าเช่นนั้นต่อไปก็ไปคอยตามเนี่ยนอีน้อยเถิด ถ้าหากเฝ้าเขามิดี คอยดูว่าข้าจะจัดการกับเจ้าเช่นไร”

หลี่เฉินเย่นเอ่ยจบก็หมุนตัวเดินจากไป ลู่กงกงรู้สึกว่าที่ด้านหลังของเขาอึมครึม เดิมทีเมื่อได้พบกับนายหญิงชูเซี่ยหลี่เฉินเย่นยังมีความสุขมากมาย แต่ทว่าเหตุใดฮ่องเต้จึงยังคงตึงเครียด ไม่ได้ต่างอันใดเมื่อเปรียบเทียบกับเจ้านายน้อยผู้ที่ร่ำไห้อย่างน่าเวทนา ผู้ซึ่งรู้สึกหวาดกลัวกับการร่ำไห้ของเขา และยิ่งอยากจะคอยเฝ้าผู้ที่สามารถใช้วาจามาอธิบายการแสดงออกของฮ่องเต้

เมื่อเพลาที่หลี่เฉินเย่นมาถึงลานเล็ก เนี่ยนอีกำลังถือหนังสือวาดรูปอยู่ เมื่อเห็นว่าหลี่เฉินเย่นมา เขาก็วิ่งไปยังเบื้องหน้าของหลี่เฉินเย่นและกอดขาของเขา ก่อนจะตะโกนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ท่านพ่อ”