ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 652

ตอนที่ 652 ชูเซี่ยคือพระชายาขององค์รัชทายาท

“เชียนซาน ข้าคาดหวังมากกว่าผู้ใดว่านางจะเป็นชูเซี่ยของข้า” หลังจากที่หลี่เฉินเย่นเอ่ยจบเขาก็ถอนหายใจออกมา เขาก็กลัวเช่นกัน ถ้าหากนางมิใช่ชูเซี่ยของตนเองแล้วจะทำเช่นไร?

“ใบหน้าสามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่นิสัยไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้เพคะ นายหญิงมิเคยมองว่าพวกกระหม่อมคือทาสรับใช้ ดังนั้นจึงปกป้องด้วยชีวิต เพียงแค่เท่านี้ นางก็คงจะเป็นนายหญิงเพคะ” เชียนซานมิเคยพบกับผู้ที่หลี่เฉินเย่นเอ่ยถึง แต่ทว่าเพียงแค่เรื่องราวนี้ นางก็แทบจะแน่ใจได้

บนโลกใบนี้ผู้ที่คล้ายคลึงกับชูเซี่ยนั้นมีมิมากนัก โดยเฉพาะผู้ที่มีใบหน้าเช่นเดียวกันกับชูเซี่ย

“อื้ม พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปพบนาง” หลี่เฉินเย่นเอ่ยรับปากเสียงเบา

“ฮ่องเต้ พรุ่งนี้มีค่อยดีกระมังพะยะค่ะ วันนี้นางรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับพวกเรา ถ้าหากว่าพรุ่งนี้พวกเราไปหานาง นางจักไล่ตะเพิดพวกเราออกมาได้พะยะค่ะ” ลู่กงกงได้ยินแผนการของหลี่เฉินเย่น ในใจของเขาก็รู้สึกเศร้าโศก แม้กระทั่งว่าเขาสามารถจินตนาการได้ ถ้าพรุ่งนี้เจ้านายพาเจ้าเองไปพบนายหญิง จะต้องถูกไล่กลับออกมา โดยเฉพาะหญิงสาวองครักษ์ของนาง พละกำลังการต่อสู้นั้นค่อนข้างแข็งแรง มิได้ด้อยไปกว่าเชียนซานแม้แต่น้อย....

“ถ้าข้าไปหานางวันถัดไป แล้วนางจะพอใจต่อข้ามากขึ้นอย่างนั้นหรือ?” หลี่เฉินเย่นรู้ว่าตนเองมิควรไปหาเรื่องใส่ตัว แต่ถ้าหากมิไป เขาจักหาเหตุผลอันใดไปพบกับชูเซี่ยเล่า เพลานี้เขาแทบจะรอที่จะได้อยู่กับนางมิไหว

“เจ้านาย พวกเราคิดหาวิธีอื่นค่อยไปเถิดพะยะค่ะ ถ้าหากไล่ตามไปตรงๆเช่นนี้ พวกเราก็เท่ากับไปหาเรื่องใส่ตัว” ลู่กงกงเอ่ยออกมา ในใจของเขากลับหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เจ้านายของเขาในเพลาที่เผชิญหน้ากับนายหญิงชูเซี่ย จักมีความสับสนอลหม่านและจักมิสามารถปฏิบัติอย่างปกติได้ แต่ทว่าถ้าหากวางไพ่ออกไปแล้ว ถ้าเช่นนั้นผลลัพธ์ที่ตามมาก็จะมิเป็นไปตามคาด....

“มิสามารถไปพบนางอย่างเปิดเผยได้ ถ้าเช่นนั้นข้าแอบไปพบนางอย่างลับๆได้หรือไม่?” หลี่เฉินเย่นเอ่ยกับลู่กงกงเสียงเบา เขากำลังจะพยักหน้ารับ แต่กลับขมวดคิ้วอีกครั้ง

“ฮ่องเต้ แอบไปพบก็ยากลำบากพะยะค่ะ เพราะว่าหญิงสาวผู้นั้นอาศัยอยู่ในจวนองค์รัชทายาทของแคว้นจื่อสวี้” ลู่กงกงเอ่ยออกมา หลังจากนั้นจึงลอบมองไปยังหลี่เฉินเย่น นี่คือข่าวสารที่เขาเพิ่งได้รับมา ยังมิทันได้บอกแก่หลี่เฉินเย่น

“นางเป็นอันใดกับองค์รัชทายาท? องค์รัชทายาท....” หญิงสามารถเข้าไปอยู่ในจวนขององค์รัชทายาท ก็คงจะเป็นได้เพียงแค่ผู้หญิงของรัชทายาท พระชายาขององค์รัชทายาท หรือว่า....

เพลาที่หลี่เฉินเย่นเอ่ยออกมา ในใจของเขามีความกังวลเป็นอย่างมาก เขารอให้ลู่กงกงให้คำตอบแก่ตนเอง ลู่กงกงกลับเอ่ยออกมาอย่างจนปัญญา “ฮ่องเต้พะยะค่ะ พวกเรายังมิได้ตรวจสอบรายละเอียดเบื้องลึก เพียงแต่เห็นนางเข้าไปในจวนขององค์รัชทายาท

ใบหน้าของหลี่เฉินเย่นเยือกเย็นขึ้นทันใด แต่ไหนแต่ไรมาเขามิเคยคิดว่าถ้าหากเค้าพบว่าชูเซี่ยแต่งงานกับผู้อื่น เขาจะเป็นเช่นไร?

“ฮ่องเต้พะยะค่ะ แล้วถ้าหากนายหญิงกับองค์รัชทายาท....” หลี่เฉินเย่นคิดออกว่า ลู่กงกงก็คิดเช่นเดียวกัน เขาเอ่ยลองเชิงถาม แต่ในใจกลับสับสนเป็นอย่างมาก

อิงตามความรู้สึกของฮ่องเต้และนายหญิงชูเซี่ย เขามิสนใจในฐานะของนายหญิง เขาเพียงแค่อยากจะนำตัวนางกลับมา

แต่ทว่าถ้าหากนายหญิงชูเซี่ยเป็นผู้หญิงขององค์รัชทายาทแห่งแคว้นจื่อสวี้จริงๆ ถ้าเช่นนั้นความสัมพันธ์ระหว่างจื่อสวี้และต้าเหลียงก็คง....

ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงนายหญิงคงจะกลายเป็นนารีเป็นเหตุแล้วจริงๆ

หลี่เฉินเย่นจ้องมองลู่กงกง เนิ่นนานจึงฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “เป็นไปไม่ได้ ชูเซี่ยของข้ามิสามารถไปชอบผู้อื่นได้”

ในใจของหลี่เฉินเย่นค่อนข้างหนักแน่นว่าชูเซี่ยจะมิไปตกหลุมรักผู้อื่น แต่หลังจากที่เอ่ยจบในใจของเขาก็ถูกความหวาดกลัวเข้าครอบงำ

ถ้าหากว่าชูเซี่ยจำอดีตของพวกเขาได้ แน่นอนว่านางจะไม่ตกลุมรักผู้อื่น แต่ทว่าเพลานี้นางลืมไปแล้วว่าตนเองคือผู้ใด ขอเพียงแค่เป็นคำสั่งของบิดามารดา นางจะแต่งงานกับผู้ใดก็ได้ทั้งนั้น

หลี่เฉินเย่นไม่อยากจะคิดถึงฉากนั้น แต่ทว่าเพียงแค่คิดว่าชูเซี่ยอาจจะต้องแต่งงานกับผู้อื่นไปตลอดชีวิตเขาก็รู้สึกหึงหวง โกรธเกรี้ยวอย่างอดไม่ได้ เขาแทบอยากจะสังหารผู้ที่มาสู่ขอชูเซี่ยซะเดี๋ยวนี้

ครุ่นคิดไปมา จนกระทั่งเข้าในกระดูก ถ้อยคำอันใดก็มิสามารถอธิบายออกมาได้

แต่ทว่านอกจากความคิดที่ลึกซึ้งนี้ ตนเองยังต้องการจะเอ่ยอันใดอีก....

ถ้อยคำเป็นร้อยเป็นพันที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้ หรือบางทีขอเพียงแค่ได้เจอนาง เขาก็พออกพอใจแล้ว

ลู่กงกงปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าหลี่เฉินเย่นด้วยขอบตาสีดำคล้ำ เขาเห็นหลี่เฉินเย่นกำลังจ้องมองไปยังอาภรณ์ของตัวเองอย่างใจลอย

“เจ้ารู้สึกว่าข้าสวมใส่อาภรณ์ตัวใดเหมาะสมกว่ากัน อาภรณ์เหล่านี้....” หลี่เฉินเย่นเห็นลู่กงกงเดินเข้ามาเค้าจึงรีบเอ่ยปากถาม

ลู่กงกงได้ฟังวาจาของหลี่เฉินเย่นก็ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว ท่าทางมิกล้ามองเจ้านายด้วยความลำบากใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นด้วยตาตนเอง ต่อให้ข้าให้ตายเขาก็จะมิเชื่อว่าเจ้านายจะรู้สึกยุ่งยากในการเลือกอาภรณ์ของตนเอง

“ฮ่องเต้พะยะค่ะ นานหญิงชอบพอที่เป็นพระองค์ มิว่าพระองค์จะทรงใส่อาภรณ์อันใดนางก็คงจะชอบ” ลู่กงกงเอ่ยโน้มน้าวใจ เพราะว่าอาภรณ์ทุกๆตัวของฮ่องเต้ได้รับการออกแบบมาอย่างพิถีพิถัน เขาจักสามารถเลือกเฟ้นตัวที่ดีที่สุดได้อย่างไร อีกทั้งเขาก็มิแน่ใจว่าถึงจะเป็นตัวที่ดีที่สุดแล้วในหญิงชูเซี่ยจะชอบ....

“ถ้าเช่นนั้น ปกติแล้วรัชทายาทแคว้นจื่อสวี้สวมใส่อาภรณ์รูปแบบใด? มัน....” ถึงแม้เขาจะรู้ว่าองค์รัชทายาทป่วยไข้มาเนิ่นนาน แต่ทว่าคู่แข่งเช่นนั้น เขาจะไม่สนใจก็ไม่ได้

“ฮ่องเต้ นายหญิงชูเซี่ยมิใช่พระชายาขององค์รัชทายาทพะยะค่ะ นาง....” ลู่กงกงพลันนึกถึงข่าวที่เขาได้รับเมื่อวานนี้ นายหญิงก็คือองค์หญิงเวินซือที่ฮ่องเต้ปฏิเสธการแต่งงาน และเป็นเพราะว่าเรื่องนี้ทำให้เขานอนไม่หลับทั้งคืน ไม่รู้ว่าควรจะรายงานข่าวร้ายนี้กลับฮ่องเต้อย่างไรดี....