ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 654

ตอนที่ 654 ปฏิเสธการเข้าพบ

มิเกี่ยวข้องอันใดอีก....

หลี่เฉินเย่นมิคิดว่าชูเซี่ยไม่อยากเกี่ยวข้องอันใดกับตนเองอีก

การตัดสินใจนี้ ทำให้เขาผิดหวังและอับจนหนทาง

เขาสามารถคุกคามผู้คนทุกคน แต่หนึ่งเดียวที่มิสามารถคุกคามได้ก็คือชูเซี่ย

ดังนั้นเพลานี้ เขา....

“ข้าเพียงแค่ได้ยินว่าองค์หญิงของพวกเจ้าล้มป่วย รู้สึกว่าเมื่อวานนี้ได้รับการสะเทือนใจ นี่คือเหตุผลของข้า ดังนั้นข้าจึงมาเยี่ยมเยียน เจ้าจงไปทูลฝ่าบาทของเจ้าเถิด พวกข้ามิได้มีความหมายอื่นๆ เพียงแค่อยากจะได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าองค์หญิงสบายดีหรือไม่?” เมื่อหลี่เฉินเย่นต้องเผชิญหน้ากับการยืนกรานอย่างหนักแน่นของชูเซี่ย จึงจำต้องถอยหลังหนึ่งก้าว

อยู่ต่อหน้าของชูเซี่ย ตนเองล้วนไร้หลักการมาโดยตลอด

“องค์หญิงทูลแล้วว่ามิได้เกี่ยวข้องอันใดกับพวกท่าน เบี้ยเงิน 2200 นี้ถือว่าเป็นสินพระทัยขององค์หญิง” องครักษ์ผู้นั้นกลับไม่ยอมไปทูลชูเซี่ยอีกรอบ เขาเพียงแค่นำเบี้ยเงิน 2200 ในมือยื่นมาที่เบื้องหน้าของหลี่เฉินเย่น

“การช่วยชีวิตนางเป็นสิ่งที่ข้าควรทำ มิจำเป็นต้องให้สินพระทัย เจ้านำเบี้ยเงินนี้กลับไปเถิด อีกทั้งยังมีสมุนไพรบำรุงเหล่านี้ ให้เจ้านำไปให้องค์หญิงรักษาอาการป่วย” หลี่เฉินเย่นประนีประนอมอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเขารีบร้อนอยากจะพบกับชูเซี่ย แต่ทว่าถ้าหากนางมิต้องการพบตนเอง ถ้าเช่นนั้นเขาก็รอให้นางหายดีก่อน

“นี่....” องครักษ์ผู้นั้นจ้องมองกล่องของขวัญมีเล็กมีใหญ่ในมือของลู่กงกงที่ยื่นมาตรงหน้าตนเองอย่างลำบากใจ นี่ล้วนเป็นสมุนไพรที่คัดสรรมาให้ชูเซี่ย คือสิ่งสุดท้ายที่เขานำมาหลังจากเลือกเฟ้นของขวัญมากมาย ในเพลาที่ดูเหมือนว่าเขามิพอใจ แต่กลับทำให้องครักษ์ที่เฝ้าจวนองค์รัชทายาทตกตะลึง

จ้องมองของกำนัลที่เปล่งประกาย พวกเขาไม่ว่าอย่างไรก็มิกล้าเชื่อในวาจาของหลี่เฉินเย่นเมื่อครู่นี้

การช่วยชีวิต ของกำนัล สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่นับว่ามากเท่าใด ชายที่เบื้องหน้านั้นได้ทำการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วจริงๆ

ดังนั้น องครักษ์แม้แต่รับก็มิกล้ารับ เขาสั่งให้คนไปกราบทูลกับหญิงอย่างรีบร้อน เรื่องใหญ่เช่นนี้องครักษ์เช่นพวกเขามิสามารถตัดสินใจได้

จ้องมองเจ้านายยืนรอข่าวสารจากองครักษ์อย่างเงียบเชียบ หัวใจของลู่กงกงกลับมิสามารถสงบลงได้ ล้วนบอกว่าขุนนางมิให้ของขวัญ ผู้คนที่ช่วยชีวิตองค์หญิงของพวกเขานำของขวัญมาให้ แต่ทว่าตนเองแม้แต่ประตูก็มิให้เข้าไป ช่าง....

ดีที่ไม่นานนักก็กลับมา เขาถือเบี้ยเงินไว้ในมือด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ ก่อนจะชูขึ้นมาที่เบื้องหน้าของหลี่เฉินเย่นพลางเอ่ย “องค์หญิงของพวกข้าน้อยรับสั่งแล้ว นางมิต้องการเกี่ยวข้องอันใดกับพวกท่านอีก ถ้าหากพวกท่านรู้สึกว่าเบี้ยเงิน 2200 นี้น้อยเกินไป นางจะเพิ่มให้อีก 2200

หลังจากเอ่ยจบ องครักษ์ผู้นั้นก็นำเบี้ยเงินยัดใส่ในมือของหลี่เฉินเย่น

“ข้ามิได้หมายความว่ามันน้อยเกินไป ข้าเพียงแค่กังวลเกี่ยวกับร่างกายขององค์หญิงของพวกเจ้า องค์หญิงของพวกเจ้าป่วยหนักหรือไม่? อาการป่วยเป็นเช่นไร? ข้ามีแพทย์หลวงที่เก่งกาจอยู่หลายคน สามารถให้พวกเขามาดูองค์หญิงของพวกเจ้า” หลี่เฉินเย่นเอ่ยอย่างรีบร้อน นี่คือฟางเส้นสุดท้ายของเค้าแล้ว เขาสามารถมิไปพบชูเซี่ย และชูเซี่ยสามารถมิต้องการของขวัญสมุนไพรของตนเอง แต่ทว่าเขาจักต้องรู้อาการป่วยของชูเซี่ย

“ผู้ใดบอกพวกท่านว่าองค์หญิงของพวกข้าป่วย? องค์หญิงของพวกข้าคือหมอหลวง อีกทั้งยังเป็นหมอเทวดา นางจะป่วยได้อย่างไร? เพลานี้นางกำลังเล่นอยู่กับหลานน้อย.... “ องครักษ์ผู้นั้นได้ฟังวาจาของหลี่เฉินเย่น พวกเขาดูไม่ออกว่าร่างกายขององค์หญิงส่วนใดที่ไม่สบาย แต่ชายที่เบื้องหน้าผู้นี้กลับเอาแต่เอ่ยว่าจาซ้ำไปมา....

หลี่เฉินเย่นมิรู้ว่าควรจะตอบเช่นไร หลี่เฉินเย่นมิสามารถนำตำราที่ฮ่องเต้แห่งแคว้นจื่อสวี้ให้กับตนเองออกมาให้องครักษ์นายหนึ่งดู แน่นอนว่าเหตุผลที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือเขาไม่สามารถเปิดเผยฐานะ ถ้าหากให้องค์หญิงเวินซือรู้ว่าตนเองก็คือหลี่เฉินเย่น ถ้าเช่นนั้นเขาเกรงว่าแม้แต่คิดอยากจะเข้าไปในจวนขององค์รัชทายาทก็ไม่สามารถทำได้แล้ว