ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 655

ตอนที่ 655 มาหาคนผิดแล้ว

เชียนซานปรายตามองหลี่เฉินเย่น หลังจากนั้นจึงเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “เชียนซานมิฟังคำสั่งของพระราชวัง เชียนซานฟังแค่คำสั่งของเจ้านาย เพลานี้เจ้านายมิอยู่ ข้าน้อยสนใจเพียงแค่เจ้านายน้อยเพคะ”

หลังจากเอ่ยจบ เชียนซานก็กระโดดเข้าไปในจวนองค์รัชทายาท และเหล่าองครักษ์ผู้ที่มีหน้าที่ปกป้องดูแลจวนขององค์รัชทายาทก็พุ่งออกมาและต่อสู้กับเชียนซาน

“สาวน้อย นี่คือจวนองค์รัชทายาท มิใช่ว่าผู้ใดก็สามารถเข้ามาได้โดยพละการ ท่านต้องการเจ้านายน้อย พวกข้าจะนำตัวเขาออกมาให้บัดเดี๋ยวนี้ แต่ท่านกรุณาออกไป” หัวหน้าองครักษ์รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่หน้าประตู เขาเข้าใจว่าเชียนซานเป็นห่วงเจ้านายน้อยของตนเอง แต่ทว่านี่มิได้หมายความว่าพวกเขาจะอนุญาติให้เชียนซานเข้ามาในจวนองค์รัชทายาทโดยพละการเช่นนี้

เพลานี้ จวนองค์รัชทายาทได้เจอกับพายุมากพอแล้ว พวกเขาจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาทำให้เกิดความสูญเสียแม้แต่น้อย

“จวนองค์รัชทายาทของพวกเจ้า ข้ามิได้มีความสนใจแม้แต่น้อย พวกเจ้าสามารถพาข้าไปหาตัวเจ้านายน้อย ข้าจะนำตัวเขากลับไปด้วยตัวเอง พวกเจ้า ข้ามิไว้วางใจ” เชียนซานเอ่ยกับหัวหน้าองครักษ์

“ขอท่านได้โปรดอภัย ตัวตนของท่านมิชัดเจน พวกข้ามิสามารถ....” กระบวนการต่อสู้ของเชียนซานกับองครักษ์ผู้นั้นโอนอ่อนลงเล็กน้อย แต่ทว่าถึงเป็นเช่นนี้เขาก็มิสามารถให้ผู้ใดเข้าไปยังจวนองค์รัชทายาทโดยพละการ ถึงแม้ว่าเชียนซานจะมิได้มีเจตนาร้ายต่อจวนองค์รัชทายาท พวกเขาก็มิสามารถสนับสนุนบรรยากาศดังกล่าว

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเจ้า” เชียนซานเอ่ยไปพลางเดินผ่านหัวไหล่ของหัวหน้าองครักษ์ไป เมื่อหัวหน้าองครักษ์ได้ยินเสียงลูกน้องที่ด้านหลังถูกเชียนซานเตะ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อในทันที

ถูกจุดที่ใช้สำหรับฝังเข็ม เพลานี้เขาทำได้เพียงแค่ยืนอยู่กับที่ ตามใจให้คนใช้อำนาจบาตรใหญ่

“พวกเจ้าลดอาวุธลงเถิด ข้ามิได้มีเจตนาร้ายจริงๆ ข้าเพียงแค่อยากจะนำตัวเจ้านายน้อยกลับไป ถ้ามิวางใจ พวกเจ้าก็ตามข้ามา เรื่องราวหลังจากในวันนี้ข้าจะมิบอกผู้ใด พาข้าไปเถิด” เชียนซานจ้องมองเหล่าทหารองครักษ์และผู้คุมที่ถูกตนเองทุบตีจนยุ่งเหยิง นางเอ่ยออกมาอย่างจนปัญญา

นางมิได้ต้องการเป็นศัตรูกับคนเหล่านี้ เพราะว่าพวกเขาก็เป็นคนของเจ้านาย แต่ทว่าความปลอดภัยของเจ้านายน้อยนั้นสำคัญที่สุด ในเพลานี้นางมิสามารถ....

“ขออภัยที่ล่วงเกิน” เมื่อเห็นว่าเหล่าทหารองครักษ์ที่เหลือมิมีความตั้งใจที่จะต่อสู้กับตนเองต่อไป เชียนซานจึงหันไปเอ่ยขออภัยกับหัวหน้าองครักษ์

องครักษ์ผู้นั้นมิได้เอ่ยอันใด ในฐานะที่เป็นเบี้ยล่างของผู้อื่น วาจาโน้มน้าวใจเขามิสามารถพูดมันออกมาได้อีก เขาเพียงแค่บอกเป็นนัยให้องครักษ์ตามเชียนซานไป

อย่างไรเสีย นี่ก็มิใช่สวนดอกไม้หลังบ้านของตนเอง การที่พวกเขามิขัดขวางนับว่าเป็นการยอมอ่อนข้อให้ที่ดีที่สุด

“ท่านผู้หญิง เมื่อครู่นี้เจ้านายน้อยของตระกูลท่านจากไปจากที่ตรงนี้ พวกเราเร่งฝีเท้าก็น่าจะสามารถตามไปได้ทัน” องครักษ์ผู้หนึ่งเอ่ยกับเชียนซาน เชียนซานรีบก้าวไปข้างหน้า

เจ้านายมิมีแล้ว เจ้านายเนี่ยนอีน้อยก็กลายเป็นสิ่งที่นางเลื่อมใส นางมีความจงรักภักดีและกตัญญูต่อเจ้านายของตนเป็นอย่างมาก ดังนั้นการที่เขาวิ่งหายไปเชียนซานจึงเป็นกังวลมากที่สุด

เชียนซานเกรงว่าเนี่ยนอีน้อยจะเข้าไปในสถานที่ที่มิควรเข้าไป อย่างไรเสียนี่ก็คือจวนองค์รัชทายาทแห่งแคว้นจื่อสวี้

สิ่งที่เชียนซานมิรู้ก็คือ เนี่ยนอีน้อยมิเพียงแค่เข้าไปยังสถานที่ที่มิควรเข้าไป แต่เขายังได้พบกับบุคคลที่มิควรพบ ในที่สุดเชียนซานก็ตามเขามาทัน เพลานั้นเขากำลังกอดขาของเชียนซานพรางตะโกนร้องเรียก “ท่านแม่”

หลังจากที่เชียนซานรู้ว่าท่านอาจารย์ของนายหญิงใช้ชีวิตของตนเองเพื่อรักษาให้นายหญิงมีโอกาสใช้ชีวิตต่อไปอีกครั้ง นางล้วนอยากเห็นฉากที่เนี่ยนอีน้อยได้พบกับนายหญิงมาโดยตลอด ทุกครั้งที่คิดถึงล้วนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด แต่นางก็เฝ้าตั้งตารอคอยให้ฉากนี้เกิดขึ้น

“ข้าน้อยมิได้จำคนผิด มิได้จำผิดจริงๆ พระองค์ก็คือนายหญิงของข้า และคือมารดาของเด็กน้อยนี้เพคะ” เชียนซานแน่ใจเป็นอย่างมากว่าหญิงที่เบื้องหน้าก็คือนายหญิงของตนเอง ถึงแม้ว่านางจะลืมตนเองแล้วแต่ทว่าความเป็นมิตรในสายตาของนางเพลาที่เอ่ยออกมา ความจิตใจดีจะมิมีวันเปลี่ยน โดยเฉพาะความอ่อนโยนที่ออกมาจากจิตใจในเพลาที่จ้องมองไปยังเนี่ยนอี

“สาวน้อย เจ้าจำคนผิดแล้วจริงๆ ข้าคือองค์หญิงเวินซือและยังไม่ได้แต่งงาน และมิใช่นายหญิงอันใดนั่นและข้ามิได้รู้จักกับสาวน้อย เจ้านำตัวเจ้านายน้อยของเจ้ากลับไปเถิด” วาจาขององค์หญิงเวินซือสงบเงียบ ถึงแม้ว่านางสามารถรู้สึกได้ว่าคนสองคนที่เข้ามายังจวนโดยพละการนี้มิได้มีเจตนาร้าย แต่ทว่าการบุกเข้ามาในจวนขององค์รัชทายาทก็มิใช่อาจชญากรรมขนาดเล็ก การที่นางมิเอาเรื่องนับว่าเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว

แน่นอนว่าองค์หญิงเวินซือมิได้ตระหนักถึงว่า ภายในจิตสำนึกของนางได้ปลดปล่อยความปรารถนาดีให้กับบุคคลทั้งสองตรงหน้าแล้ว

ถ้าหากเป็นผู้อื่น วันนี้คงจะมิอาจได้จากไปอย่างปลอดภัย

องค์รัชทายาทกำลังป่วยหนัก ผู้ใดก็ตามที่บุกรุกเข้ามาในจวนองค์รัชทายาทอาจมีความผิดที่ร้ายแรง แต่ไหนแต่ไรมาองค์หญิงเวินซือมักจะสังหารและมิปล่อยให้กลับออกไป แต่ทว่าครั้งนี้นางกลับใจอ่อน แม้แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ได้คิดถึง นางเพียงแค่คิดอยากจะปล่อยพวกเขาไป

“นายหญิง พระองค์คิดให้ดีเพคะ ข้าน้อยชื่อเชียนซาน พวกเราเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน พระองค์ช่วยชีวิตข้าน้อยและช่วยชีวิตสามีของข้าน้อย ถ้าหากพระองค์ลืมข้าน้อย ถ้าเช่นนั้นพระองค์ยังจำฮ่องเต้ได้หรือไม่เพคะ? พระองค์ทำเพื่อฮ่องเต้โดยมิคำนึงถึงชีวิตของตนเอง หนึ่งปีกว่าๆนี้เขา....” เมื่อพูดถึงหลี่เฉินเย่นน้ำตาของเชียนซานก็ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

ก่อนหน้านี้ ในหัวใจของนางที่มีต่อหลี่เฉินเย่นเต็มไปด้วยความมิพอใจ รู้สึกว่าหลี่เฉินเย่นทำให้ชูเซี่ยต้องสิ้นเปลืองแรงและเหนื่อยล้า เป็นเพราะหลี่เฉินเย่นปล่อยให้นางตายไป แต่ทว่าเมื่อได้เห็นชายผู้ที่เคยเข้มแข็งและสง่างามทำเพื่อนายหญิงจึงปล่อยให้ตัวเองผมขาวโพลน อีกทั้งยังเลี้ยงดูสั่งสอนบุตรทั้งสามด้วยความเอาใจใส่ และนางยังรู้สึกได้ว่าฮ่องเต้คิดถึงอาลัยอาวรณ์นายหญิงมากเพียงใด

ดังนั้น ในใจที่มิพอใจของนางยังคงแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ในใจของนางล้วนเฝ้าหวังว่านายหญิงและฮ่องเต้จะได้กลับมาเป็นคู่รักเป็นครอบครัวเดียวกัน

“สาวน้อย ข้าอยู่ที่ภูเขากับท่านอาจารย์และเรียนรู้เกี่ยวกับวิชาการแพทย์มาโดยตลอด 10 กว่าปี ล้วนมิได้ออกมาเผชิญโลก ดังนั้นข้ามิเคยพบเจ้า ฮ่องเต้ที่เจ้าเอ่ยถึงข้าก็มิเคยพบ ดังนั้นเจ้ามาหาผิดคนแล้ว “ องค์หญิงเวินซือจ้องมองหญิงสาวผู้กล้าหาญที่กำลังร่ำไห้ต่อหน้าของตนเอง ในใจของชูเซี่ยจึงอดมิได้ที่จะทอดถอนใจ แต่กลับเอ่ยกับนางอย่างตั้งใจว่าตนเองมิใช่คนที่พวกเขาต้องการตามหา