ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 656

เชียนซานมิได้เอ่ยอันใดออกมา นางเพียงแค่จ้องมองชูเซี่ยแล้วร้องไห้ ท่าทีที่ห่างเหินต่อบุคคลที่มิคุ้นเคยเช่นนี้ ล้วนเหมือนกันกับนายหญิงของนางมากเหลือเกิน

“สาวน้อย เจ้ามิต้องร้องไห้ ข้าสามารถช่วยเจ้าตามหานายหญิงของเจ้า อย่างไรเสียข้าและนางก็มีใบหน้าที่คล้ายถึงกัน” องค์หญิงเวินซือจ้องมองหญิงสาวที่ร้องไห้อย่างหนักหน่วงราวกับเด็กน้อย ดวงใจของนางก็อ่อนยวบ นางเอ่ยกับเชียนซานเสียงเบา แต่กลับมิคิดว่าเชียนซานยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

“สาวน้อย เจ้าเป็นเช่นนี้....” องค์หญิงเวินซือมิรู้ว่าควรจะเอ่ยโน้มน้าวเช่นไร นางทำอันใดมิถูก เดิมทีนางมิเก่งในการคบค้าสมาคมกับผู้อื่น เพลานี้นางจึงรู้สึกกระดากอาย

“ขออภัยเพคะนายหญิง เชียนซานทำให้นายหญิงลำบากใจ ข้าน้อย....” จ้องมองไปที่ใบหน้าที่ค่อนข้างลำบากใจขององค์หญิงเวินซือ ในใจของเชียนซานก็มีความละอายใจปะทุออกมา นางเอ่ยขออภัยเสียงเบา หลังจากนั้นจึงเอ่ยกับองค์หญิงอย่างตั้งใจ “องค์หญิงศิลปะการต่อสู้ของข้ามิเลว พระองค์สามารถให้ข้ามาเป็นสาวใช้ของพระองค์ได้หรือไม่เพคะ ข้าสามารถปกป้องพระองค์ได้ ข้าน้อยมิไว้ใจบุคคลอื่น”

เชียนซานเอ่ยวิงวอนขอร้องออกมาอย่างฉับพลัน องค์หญิงเวินซือตะลึงงันอยู่ที่เดิม

ศิลปะการต่อสู้ของเชียนซานมิเลวแน่ มิเช่นนั้นนางคงจะมิสามารถบุกเข้ามาในจวนที่ได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา แต่ทว่าหญิงที่มิทราบที่มาที่ไป อีกทั้งยังจำตนเองผิดเป็นผู้อื่นและอยากจะมาเป็นสาวใช้ของตนเอง ชูเซี่ยก็ต้องไม่เห็นด้วยโดยธรรมชาติ แต่ทว่าดวงตาของนางเศร้าสร้อย และเต็มไปด้วยความวิงวอน ชูเซี่ยมิสามารถเอ่ยคำปฏิเสธออกมาได้

“นายหญิง ข้ามิได้มีความหมายอันใดแฝง ข้าเพียงแค่อยากปกป้องท่าน ข้ามิอยากให้ท่านได้รับบาดเจ็บอีก โดยเฉพาะเพลานี้ที่แคว้นจื่อสวี้ล่มสลาย จวนองค์รัชทายาทก็มิใช่สถานที่ที่ปลอดภัย ข้าน้อย....” เชียนซานรู้ว่าคำขอของตนเองนั้นกระทันหันเกินไป แต่ทว่าในที่สุดนางก็หาตัวนายหญิงพบแล้ว นางจึงมิสามารถปล่อยให้นายหญิงได้รับอันตรายใดๆอีก

“องค์หญิงเพคะ ถ้าหากนางเก่งด้านศิลปะการต่อสู้จริงพระองค์สามารถให้นางอยู่ที่นี่ ข้าน้อยมิเข้าใจอันใดทั้งนั้น ถ้าหากองค์หญิงตกอยู่ในอันตราย ข้าจะเป็นภาระขององค์หญิงก็เท่านั้น” ผู้ที่นิ่งเงียบมองดูเชียนซานและองค์หญิงเวินซือพูดคุยกันมาโดยตลอดเช่นเซวียนเอ๋อเอ่ยออกมาอย่างฉับพลัน นางก็เป็นคนรับใช้เช่นเดียวกัน ถึงแม้ว่านางมิรู้เบื้องหลังของเชียนซาน แต่ทว่าความเป็นห่วงเป็นใยที่เชียนซานมีต่อองค์หญิงนั้นปกปิดมิอยู่ ถ้าหากว่านางสามารถปกป้ององค์หญิงของตนเองได้ นางก็ยินยอมที่จะร่วมมือกับสหายเช่นนี้

“แต่ทว่าเจ้ามีเจ้านายของตนเอง เจ้าพบข้าก็ละเลยที่จะไปตามหานางแล้ว นางคงจะเสียใจ นาง....” องค์หญิงเวินซือก็รู้ว่าหญิงตรงหน้านี้มีศิลปะการต่อสู้ที่ดี เพียงแต่ว่านี่คือสาวใช้ของผู้อื่น หากตนเองต้องการนางมาเป็นของตน สุดท้ายแล้วจะ....

เชียนซานจ้องมององค์หญิงด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจังตั้งใจ “รอให้ข้าน้อยหาตัวเจ้านายพบ ข้าน้อยจะทูลพระองค์ หลังจากนั้นจะไปปกป้องเจ้านายของข้าน้อยเพคะ”

“แต่ทว่าก่อนที่จะหาเจ้านายของข้าพบ ข้าน้อยจะปกป้องดูแลพระองค์อย่างดี เพราะว่าเป็นไปได้ว่าพระองค์อาจจะเป็นเจ้านายของข้าน้อย ข้าน้อยมิอนุญาตให้ผู้ใดมาทำร้ายพระองค์” สายตาของเชียนซานลุกวาว น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความมั่นคง

“องค์หญิงเพคะ ให้นางอยู่ที่นี่เถิดเพคะ ดูแล้วนางเป็นผู้ที่มีความหลัง เมื่อถึงเพลาที่พระองค์รู้สึกเบื่อหน่ายก็สามารถให้นางเล่าเรื่องราวให้ฟังได้ มิใช่ว่าพระองค์ชอบฟังเรื่องราวเกี่ยวกับแม่น้ำและลูกๆของทะเลสาบหรือเพคะ” เมื่อผ่านประสบการณ์เฉียดตายเมื่อวานนี้มา เซวียนเอ๋อก็หวังว่าที่ข้างกายขององค์หญิงจะมีผู้ที่สามารถปกป้องนางได้ ดังนั้นมิต้องรอให้เชียนซานเอ่ยปาก นางก็เริ่มใช้วาทะศิลป์เสียก่อน

เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงรับฟังความคิดเห็นของเด็กสาวผู้ที่บริสุทธิ์และจิตใจดี มักจะมิมีที่ว่างให้นางพิจารณา นางกลับรู้สึกซาบซึ้งใจและยินยอมที่จะทำตามนางและรักใคร่นาง

“ในเมื่อเจ้าอยากอยู่ที่นี่ก็อยู่เถิด สิ่งที่ต้องระวังเพลาที่อยู่ในจวนแห่งนี้ เซวียนเอ๋อเจ้าบอกนางด้วย และอีกเรื่องรอให้เจ้าหาเจ้านายของตนเองพบอย่าลืมบอกข้า” องค์หญิงเวินซือสุดท้ายแล้วก็มิลืมเรื่องราวที่เชียนซานตามหาเจ้านายของตนเอง