ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 656
สรุปบท ตอนที่ 656 ไว้วางใจอย่างแปลกประหลาด: ชายาเกิดใหม่ของข้า
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 656 ไว้วางใจอย่างแปลกประหลาด – ชายาเกิดใหม่ของข้า โดย ลิ่วเยว่
บท ตอนที่ 656 ไว้วางใจอย่างแปลกประหลาด ของ ชายาเกิดใหม่ของข้า ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ลิ่วเยว่ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
เชียนซานมิได้เอ่ยอันใดออกมา นางเพียงแค่จ้องมองชูเซี่ยแล้วร้องไห้ ท่าทีที่ห่างเหินต่อบุคคลที่มิคุ้นเคยเช่นนี้ ล้วนเหมือนกันกับนายหญิงของนางมากเหลือเกิน
“สาวน้อย เจ้ามิต้องร้องไห้ ข้าสามารถช่วยเจ้าตามหานายหญิงของเจ้า อย่างไรเสียข้าและนางก็มีใบหน้าที่คล้ายถึงกัน” องค์หญิงเวินซือจ้องมองหญิงสาวที่ร้องไห้อย่างหนักหน่วงราวกับเด็กน้อย ดวงใจของนางก็อ่อนยวบ นางเอ่ยกับเชียนซานเสียงเบา แต่กลับมิคิดว่าเชียนซานยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
“สาวน้อย เจ้าเป็นเช่นนี้....” องค์หญิงเวินซือมิรู้ว่าควรจะเอ่ยโน้มน้าวเช่นไร นางทำอันใดมิถูก เดิมทีนางมิเก่งในการคบค้าสมาคมกับผู้อื่น เพลานี้นางจึงรู้สึกกระดากอาย
“ขออภัยเพคะนายหญิง เชียนซานทำให้นายหญิงลำบากใจ ข้าน้อย....” จ้องมองไปที่ใบหน้าที่ค่อนข้างลำบากใจขององค์หญิงเวินซือ ในใจของเชียนซานก็มีความละอายใจปะทุออกมา นางเอ่ยขออภัยเสียงเบา หลังจากนั้นจึงเอ่ยกับองค์หญิงอย่างตั้งใจ “องค์หญิงศิลปะการต่อสู้ของข้ามิเลว พระองค์สามารถให้ข้ามาเป็นสาวใช้ของพระองค์ได้หรือไม่เพคะ ข้าสามารถปกป้องพระองค์ได้ ข้าน้อยมิไว้ใจบุคคลอื่น”
เชียนซานเอ่ยวิงวอนขอร้องออกมาอย่างฉับพลัน องค์หญิงเวินซือตะลึงงันอยู่ที่เดิม
ศิลปะการต่อสู้ของเชียนซานมิเลวแน่ มิเช่นนั้นนางคงจะมิสามารถบุกเข้ามาในจวนที่ได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา แต่ทว่าหญิงที่มิทราบที่มาที่ไป อีกทั้งยังจำตนเองผิดเป็นผู้อื่นและอยากจะมาเป็นสาวใช้ของตนเอง ชูเซี่ยก็ต้องไม่เห็นด้วยโดยธรรมชาติ แต่ทว่าดวงตาของนางเศร้าสร้อย และเต็มไปด้วยความวิงวอน ชูเซี่ยมิสามารถเอ่ยคำปฏิเสธออกมาได้
“นายหญิง ข้ามิได้มีความหมายอันใดแฝง ข้าเพียงแค่อยากปกป้องท่าน ข้ามิอยากให้ท่านได้รับบาดเจ็บอีก โดยเฉพาะเพลานี้ที่แคว้นจื่อสวี้ล่มสลาย จวนองค์รัชทายาทก็มิใช่สถานที่ที่ปลอดภัย ข้าน้อย....” เชียนซานรู้ว่าคำขอของตนเองนั้นกระทันหันเกินไป แต่ทว่าในที่สุดนางก็หาตัวนายหญิงพบแล้ว นางจึงมิสามารถปล่อยให้นายหญิงได้รับอันตรายใดๆอีก
“องค์หญิงเพคะ ถ้าหากนางเก่งด้านศิลปะการต่อสู้จริงพระองค์สามารถให้นางอยู่ที่นี่ ข้าน้อยมิเข้าใจอันใดทั้งนั้น ถ้าหากองค์หญิงตกอยู่ในอันตราย ข้าจะเป็นภาระขององค์หญิงก็เท่านั้น” ผู้ที่นิ่งเงียบมองดูเชียนซานและองค์หญิงเวินซือพูดคุยกันมาโดยตลอดเช่นเซวียนเอ๋อเอ่ยออกมาอย่างฉับพลัน นางก็เป็นคนรับใช้เช่นเดียวกัน ถึงแม้ว่านางมิรู้เบื้องหลังของเชียนซาน แต่ทว่าความเป็นห่วงเป็นใยที่เชียนซานมีต่อองค์หญิงนั้นปกปิดมิอยู่ ถ้าหากว่านางสามารถปกป้ององค์หญิงของตนเองได้ นางก็ยินยอมที่จะร่วมมือกับสหายเช่นนี้
“แต่ทว่าเจ้ามีเจ้านายของตนเอง เจ้าพบข้าก็ละเลยที่จะไปตามหานางแล้ว นางคงจะเสียใจ นาง....” องค์หญิงเวินซือก็รู้ว่าหญิงตรงหน้านี้มีศิลปะการต่อสู้ที่ดี เพียงแต่ว่านี่คือสาวใช้ของผู้อื่น หากตนเองต้องการนางมาเป็นของตน สุดท้ายแล้วจะ....
เชียนซานจ้องมององค์หญิงด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจังตั้งใจ “รอให้ข้าน้อยหาตัวเจ้านายพบ ข้าน้อยจะทูลพระองค์ หลังจากนั้นจะไปปกป้องเจ้านายของข้าน้อยเพคะ”
“แต่ทว่าก่อนที่จะหาเจ้านายของข้าพบ ข้าน้อยจะปกป้องดูแลพระองค์อย่างดี เพราะว่าเป็นไปได้ว่าพระองค์อาจจะเป็นเจ้านายของข้าน้อย ข้าน้อยมิอนุญาตให้ผู้ใดมาทำร้ายพระองค์” สายตาของเชียนซานลุกวาว น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความมั่นคง
“องค์หญิงเพคะ ให้นางอยู่ที่นี่เถิดเพคะ ดูแล้วนางเป็นผู้ที่มีความหลัง เมื่อถึงเพลาที่พระองค์รู้สึกเบื่อหน่ายก็สามารถให้นางเล่าเรื่องราวให้ฟังได้ มิใช่ว่าพระองค์ชอบฟังเรื่องราวเกี่ยวกับแม่น้ำและลูกๆของทะเลสาบหรือเพคะ” เมื่อผ่านประสบการณ์เฉียดตายเมื่อวานนี้มา เซวียนเอ๋อก็หวังว่าที่ข้างกายขององค์หญิงจะมีผู้ที่สามารถปกป้องนางได้ ดังนั้นมิต้องรอให้เชียนซานเอ่ยปาก นางก็เริ่มใช้วาทะศิลป์เสียก่อน
เห็นได้ชัดว่าองค์หญิงรับฟังความคิดเห็นของเด็กสาวผู้ที่บริสุทธิ์และจิตใจดี มักจะมิมีที่ว่างให้นางพิจารณา นางกลับรู้สึกซาบซึ้งใจและยินยอมที่จะทำตามนางและรักใคร่นาง
“ในเมื่อเจ้าอยากอยู่ที่นี่ก็อยู่เถิด สิ่งที่ต้องระวังเพลาที่อยู่ในจวนแห่งนี้ เซวียนเอ๋อเจ้าบอกนางด้วย และอีกเรื่องรอให้เจ้าหาเจ้านายของตนเองพบอย่าลืมบอกข้า” องค์หญิงเวินซือสุดท้ายแล้วก็มิลืมเรื่องราวที่เชียนซานตามหาเจ้านายของตนเอง
“เจ้าพาเด็กน้อยผู้นี้ลงไปก่อนเถิด ไปพักผ่อนสักหน่อย พรุ่งนี้ค่อยมาอยู่ที่ข้างกายข้าอย่างเป็นทางการ แน่นอนว่าเจ้าสามารถพาเด็กน้อยคนนี้มาด้านนอก ข้าอยู่ในจวนองค์รัชทายาทนับว่ายังปลอดภัย คงจะมิได้ใช้งานเจ้า” องค์หญิงเวินซือรู้สึกวางใจในการป้องกันขององครักษ์ในจวนองค์รัชทายาท ดังนั้นสถานที่ที่นางต้องการเชียนซานจริงๆนั้นนับว่ามีไม่เยอะ
“ข้าน้อยอยู่ที่ด้านนอก หลังจากนั้นข้าน้อยจะนำเจ้านายน้อยมา ในเพลากลางคืนค่อยนำเจ้านายน้อยกลับไป ถึงแม้ว่าจะอยู่ในจวนองค์รัชทายาท ข้าน้อยก็อยากปกป้องพระองค์” เชียนซานเอ่ยเสียงเบา การที่มิได้ปกป้องชูเซี่ยให้ดี เป็นสิ่งที่นางรู้สึกเสียใจในภายหลังมาโดยตลอด ดังนั้นโอกาสที่จะได้ปกป้องชูเซี่ยมีอีกครั้ง เหตุใดนางจะสามารถละเลยได้
“ตามใจเจ้าเถิด วันนี้เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อน ข้าจะบอกยามเฝ้าประตูว่าหากพรุ่งนี้เจ้ามามิต้องขัดขวางเจ้า” องค์หญิงเอ่ยเสียงเบาก็หมุนตัวเดินจากไป เชียนซานจ้องมองด้านหลังขององค์หญิงเวินซือด้วยความงุนงง ต่อมานางก็ก้มตัวลงไปอุ้มเนี่ยนอีและหมุนตัวเดินจากมา
นางหารู้ไม่ว่า ในเพลาที่นางหมุนตัวเดินจากไปนั้น องค์หญิงที่เดินไปไกลแล้วก็หมุนตัวหันกลับมาอย่างฉับพลัน จ้องมองมายังแผ่นหลังที่ห่างจากตนเองออกไปเรื่อยๆ มุมหนึ่งของหัวใจนางที่รู้สึกคุ้นเคยกับแผ่นหลังนี้ค่อยๆผุดขึ้นมา
“เซวียนเอ๋อ ก่อนหน้านี้พวกเราเคยพบนางใช่หรือไม่?” องค์หญิงเวินซือเอ่ยถามเสียงเบา นางรู้สึกว่าตนเองและหญิงสาวที่เดินไกลออกไปนั้นคุ้นเคยกันอย่างแปลกประหลาด แต่ทว่ากลับคิดไม่ออกว่าพวกเขาเคยรู้จักกันที่ใด
“องค์หญิงเพคะ ก่อนหน้านี้พวกเรามิเคยพบกับหญิงผู้นั้น ที่ข้าน้อยโน้มน้าวให้พระองค์ยอมให้นางอยู่ที่นี่เพราะศิลปะการต่อสู้ของนางมิเลว สามารถปราบปรามผู้คุ้มกันและยามของจวนองค์รัชทายาทได้ จักต้องปกป้องความปลอดภัยของพระองค์ได้อย่างแน่นอนเพคะ” วาจาของเซวียนเอ๋อเอ่ยอย่างตั้งใจ นางเพียงแค่คิดอย่างบริสุทธิ์ว่าต้องการใครสักคนที่จะสามารถปกป้ององค์หญิงได้
“มิรู้ว่าเหตุใด ข้าแน่ใจว่านางจะไม่ทำร้ายข้า เจ้าควรจะรู้ การที่ค่าเชื่อใจใครสักคนในเพลานี้ไม่ใช่เรื่องดี” องค์หญิงเวินซือเอ่ย แต่กลับหาเหตุผลที่ตนเองเลือกที่จะเชื่อในตัวหญิงผู้นี้ไม่ได้
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาเกิดใหม่ของข้า
ฉากนี้คือ..เจ็บหัวใจ😭😭😭...