ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 663

ตอนที่ 663 เรื่องราวของชูเซี่ย

“ข้าเรียนวิชาแพทย์อยู่กับท่านอาจารย์มาตลอด และท่านอาจารย์ไม่แม้แต่จะให้ข้าได้พูดคุยกับชายใด” องค์หญิงเวินซือกลับโยนความรับผิดชอบไปให้ท่านอาจารย์เสีย ถ้าหากว่าชายชราผู้นั้นพูดที่ข้างใบหูให้ตนเองฟังบ้างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของชายหญิง จนถึงเพลานี้ตนเองก็คงรู้เรื่องราวเกี่ยวกับชายหญิงบ้าง

องค์หญิงเวินซือมิได้ตอบคำถามของเชียนซานโดยตรง แต่ทว่าความหมายในถ้อยคำของนางก็ค่อนข้างชัดเจน นางมิเคยชอบพอผู้ใดจริงๆ

ในใจของเชียนซานรู้สึกเศร้าโศกแทนหลี่เฉินเย่นอย่างอดมิได้ ถ้าหากองค์หญิงเวินซือมิรู้สึกอันใดเกี่ยวกับเรื่องราวเชิงชู้สาวของชายหญิงจริงๆ ถ้าเช่นนั้นหนทางแห่งการไล่ตามภรรยาของตนเองคงจะยาวนานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อคิดถึงการที่เขาใช้อำนาจของต้าเหลียงในการทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อองค์หญิงเวินซือ เชียนซานจึงอดทนและในที่สุดก็มิได้นำเรื่องนี้บอกกล่าวกับองค์หญิงเวินซือ

แต่ทว่าเชียนซานก็ไม่ยอมรับ ไม่เพียงแค่เรื่องราวของความรู้สึกระหว่างชายหญิงเท่านั้นที่องค์หญิงเวินซือรู้สึกช้า แต่แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆในจวนองค์รัชทายาท ถึงแม้ว่านางจะสามารถสนับสนุนได้ แต่กลับความรู้สึกช้าเป็นอย่างมาก

ในช่วงเวลานี้เนื่องจากการแทรกแซงของฮ่องเต้ ความวุ่นวายในจวนองค์รัชทายาทจึงน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด มิเช่นนั้นองค์หญิงคงมิมีเวลามาคิดถึงเรื่องราวของหญิงชายเช่นนี้

“องค์หญิงเพคะ พระชายาองค์รัชทายาทเลือกคู่ครองมาให้พระองค์นับว่าเป็นสวรรค์ประทาน พระองค์สามารถลองคบค้าสมาคมกับพวกเขา ถ้าหากพระองค์รู้สึกว่าผู้ใดค่อนข้างมิเลว ก็สามารถลองพูดคุย ไม่แน่ว่าอาจจะมีความรู้สึกนะเพคะ” เซวียนเอ๋อหัวเราะไปพลางเอ่ยคำแนะนำ แต่กลับถูกเชียนซานมองค้อน

“พี่เชียนซาน ที่ข้าเอ่ยนั้นมิถูกต้องหรือ? มิช้ามิเร็วองค์หญิงก็จะต้องมีสามี มิสามารถปล่อยให้องค์หญิงแม้แต่การคบค้าสมาคมกับชายใดก็ทำไม่ได้หรอกใช่หรือไม่? ชายเหล่านั้นอย่างไรเสียก็มีความสามารถพิเศษ” เพลาที่เซวียนเอ๋อเอ่ยออกมาล้วนพยักหน้าไม่หยุด นางรู้สึกภาคภูมิใจกับความคิดดีที่ตนเองสามารถคิดออกมาได้

“สองวันก่อนเจ้ายังเพิ่งพูดว่าคนพวกนั้นล้วนเป็นคนที่ขี้เกียจ” เชียนซานเอ่ยเตือน หลายวันก่อนหน้านี้นางยังเอ่ยว่าสวีเฉิงชิงไม่มีความสามารถพิเศษอันใด ยังเอ่ยว่าซูนเจียนเฉิงนำคนใช้มาเป็นแม่เลี้ยง ยังเอ่ยว่าผู้คนแซ่ซูนนอกจากชาติตระกูลแล้วก็มิมีอันใด เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการให้องค์หญิงของพวกเราใช้พวกเขาเพื่อฝึกซ้อม?

เมื่อนึกถึงคนเหล่านั้น สีหน้าของเซวียนเอ๋อก็เปลี่ยนไป แน่นอนว่าการที่ให้องค์หญิงของพวกเขาไปคบค้าสมาคมกับคนเหล่านั้นล้วนเสียราคา องค์หญิงไม่มีประสบการณ์ ถ้าหากมีความรู้สึกอันใดเข้าจริงๆ เช่นนั้นพวกเขาคงจะเสียใจทีหลัง

เซวียนเอ๋อคิดไปคิดมาก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัว นางเอ่ยกับองค์หญิงเวินซือด้วยความละอายใจ “องค์หญิงเพคะ เมื่อครู่นี้หม่อมฉันมิทันคิดให้ดี พระองค์มิต้องฟังนะเพคะ แต่ทว่าถ้าหากพระองค์อยากจะลองคบค้าสมาคมกับชายใด มิเช่นนั้นต่อไปนี้พระองค์จะเข้ากับพระสวามีได้อย่างไรเพคะ? อย่างไรองค์หญิงก็ต้องแต่งงาน”

เซวียนเอ๋อรู้สึกทุกข์ยากและลำบากใจแทนองค์หญิงเวินซือ แต่ยิ่งนานยิ่งรู้สึกว่าการจะหาชายสักคนมาลองคบค้าสมาคมกับองค์หญิงนั้นเป็นสิ่งที่จำเป็น แต่เพราะว่าหลายปีมานี้นางอยู่แต่ในพระราชวัง รู้จักชายอื่นนับว่าไม่มาก

“พี่เชียนซาน เจ้ามีคำแนะนำอันใดหรือไม่?” เซวียนเอ๋อจ้องมองเชียนซานอย่างอ้อนวอน มิรู้ว่าเหตุใดนางรู้สึกว่าเชียนซานสามารถหาชายที่มีจุดที่ดีมาให้องค์หญิงได้ ให้ทั้งสองคนลองพูดคุยกัน

เชียนซานเข้าใจความคิดหวังดีของเซวียนเอ๋อ ถึงแม้ว่าจะนางอยากจะแนะนำหลี่เฉินเย่นให้องค์หญิงเสียเดี๋ยวนี้ ให้พวกเขาลองพูดคุยกัน แต่ทว่ากลับรู้ดีว่าถ้าหากแนะนำเช่นนั้นจะดูไม่น่าเชื่อถือ องค์หญิงของแคว้น หาชายมาคบค้าสมาคม ถ้าหากเรื่องราวนี้ถูกแพร่ออกไปเกรงว่าจะกลายเป็นเรื่องราวน่าขันของโลก

“องค์หญิงเพคะ ครั้งที่แล้วพระองค์เอ่ยว่าหากมีเวลา ให้ข้าน้อยเล่าถึงเรื่องราวของเจ้านายของข้าน้อย วันนี้ข้าน้อยจะเล่าให้พระองค์ฟัง บางทีพระองค์อาจจะรู้ว่าความรักคืออันใด” เชียนซานเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ แต่วาจาของนางกลับหนักแน่น

เชียนซานทำเพียงจ้องมององค์หญิงเวินซืออย่างขมขื่น องค์หญิงเวินซือจ้องมองสายตาของนางอย่างสงบ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “การเคยรักเช่นนั้น ถึงแม้ว่าชีวิตมันจะสั้น แต่ก็นับว่าได้มีชีวิตอีกครั้ง”

“ถ้าหากเป็นดังเช่นเจ้าว่า เจ้านายของเจ้าได้เกิดใหม่จริงๆ นางจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน อย่างไรเสียบนโลกใบนี้ก็ยังมีคนที่นางรักและยังมีเลือดเนื้อของนาง นางคงไม่สามารถทิ้งไปได้”

เพลาที่องค์หญิงเวินซือเอ่ยออกมา น้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความทอดถอนใจ เชียนซานจ้องมองนางก่อนจะเอ่ยอย่างตั้งใจ “นางจะต้องกลับมาอย่างแน่นอนเพคะ นางจะไม่ทิ้งคนทุกคนที่นางรัก”

“องค์หญิงเพคะ ถ้าหากเป็นพระองค์ พระองค์จะเป็นเช่นนั้นหรือไม่เพคะ?” เชียนซานอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามลองเชิง

“ข้าก็มิเคยมีประสบการณ์ ข้ามิรู้ แต่ว่าข้ามักจะรู้สึกว่าความรักช่างน่ากลัว สามารถทำให้คนลืมตนเอง ดังนั้นต่อไปคงจะมิให้ตนเองลงไปแปดเปื้อน” องค์หญิงเวินซือเอ่ยสรุปประสบการณ์บทเรียนของชูเซี่ยอย่างตั้งใจจนเสร็จสรรพ เชียนซานได้ฟังวาจาของนางจึงรู้สึกผิดหวังที่ตนเองอยากจะใช้เรื่องราวนี้มาลองเชิงนาง เดิมทีเชียนซานอยากให้องค์หญิงไต่ถามว่าชายในเรื่องราวนี้คือผู้ใด แต่ไม่คิดว่ากลับทำให้นางมีความคิดที่อยากจะตัดขาดจากความรักเช่นนี้

“องค์หญิงเพคะ ทั้งชีวิตของคนจะต้องรักและเกลียดเป็นเรื่องธรรมดา มิเช่นนั้นคงจะไม่นับว่ามีชีวิตอยู่จริงๆ พระองค์ดูเจ้านายของพี่เชียนซาน ถึงแม้ว่าจะตายไป แต่กลับถูกชายที่รักใครอย่างลึกซึ้งนั้นจำได้ตลอดชีวิต” เซวียนเอ๋อคิดถึงชายที่มีความรู้สึกลึกซึ้ง ก็รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้านายของเชียนซานทำไปนั้นคุ้มค่า

“ข้าเพียงรู้สึกว่าชายผู้นั้นน่าเวทนา เจ้านายของเจ้าแต่ไหนแต่ไรมาล้วนมิสนใจว่าชายผู้นั้นต้องการอันใด แต่กลับบุกโจมตีข้าศึกเพื่อเขา สิ่งที่ชายผู้นั้นต้องการคืออยากอยู่กับนางและได้ใช้ชีวิตร่วมกับนางในแต่ละวัน แต่ทว่านางกลับ....” เปรียบเทียบกับความซาบซึ้งใจของเซวียนเอ๋อ องค์หญิงเวินซือกลับรู้สึกว่าชายในนิทานนั้นน่าเวทนาเป็นอย่างมาก สัญชาตญาณของนางอยากจะบอกนางว่า หญิงในนิทานถ้าหากมิทำเรื่องราวเหล่านั้น ชายผู้นั้นก็คงจะสามารถจัดการได้ ผู้ที่สามารถทำงานภายใต้แรงกดดันของท่านพ่อเช่นนั้นนับว่าไม่ง่ายเลยทีเดียว แต่หญิงในนิทานนั้นต้องการจะปกป้องเขามากเกินไป จึงส่งผลให้พวกเขาต้องพลัดพรากจากกัน หญิงผู้นั้นคือผู้ที่ตายจากไปเหลือไว้เพียงคืนวันที่โดดเดี่ยวและโศกเศร้า แล้วชายผู้นั้นจะผ่านมันไปได้อย่างไร....

“เจ้านายเอ่ยได้ถูกต้องเพคะ ชายผู้นั้นน่าสงสารเป็นอย่างมาก อีกทั้งเพลานี้เขายังคงค้นหาคนที่ตนเองรัก เขาเชื่อว่าหญิงผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่” เชียนซานเอ่ยเสียงเบา เพลาที่จ้องมองไปยังองค์หญิงเวินซือ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอบอุ่นนุ่มนวล ถ้าหากองค์หญิงเวินซือคิดว่าฮ่องเต้น่าสงสาร เช่นนั้นการที่จะทำให้พวกเขาอยู่ด้วยกันคงมิยากเกินไป