ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 664

ตอนที่ 664 เลือกข้าได้หรือไม่

มิมีผู้ใดรู้ว่าเรื่องราวที่เชียนซานเอ่ยออกมา ในหัวสมองขององค์หญิงเวินซือก็เต็มไปด้วยเรื่องราวนี้ แม้กระทั่งรู้สึกอย่างเลือนลางว่าเรื่องราวนี้เกี่ยวข้องกับบุคคลที่ช่วยนางในวันนั้น

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เรื่องราวที่เชียนซานเอ่ยก็กลายเป็นความฝันของนางในทุกวัน ราวกับเป็นเงาตามตัว ราวกับว่าเรื่องราวนั้นคือชีวิตในอดีตของตนเอง มันช่างใกล้และไกลในเวลาเดียวกัน

นอกจากนี้ ในหัวสมองของนางยังมีคำพูดของเชียนซานดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมา พระองค์เชื่อในเรื่องการเกิดใหม่ของคนหรือไม่เพคะ?

องค์หญิงเวินซือยังคงไม่เชื่อในการเกิดใหม่ แต่ทว่านางกลับปรารถนารอคอยการฟื้นชีวิตของเจ้านายของเชียนซาน รอคอยให้ผู้ที่ทำเพื่อความรักถึงเพียงนั้นได้สมปรารถนา และหวังที่จะให้ชายผู้ที่ตามหาภรรยาที่ตนเองรักใคร่นั้นได้รับความเศร้าโศกน้อยที่สุด

องค์หญิงเวินซือกลับไม่กล้าที่จะต้องการความรักเช่นนี้ นางเพียงแค่หวังว่าจะหาชายที่มีชาติตระกูลไม่เลวคนหนึ่งและอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า

นางมิได้อายุยืน นางหวังให้ความรู้สึกของตนเองไหลไปเนิ่นนานราวกับสายน้ำ

แต่กลับไม่รู้ว่าคนรักของนางอยู่ที่ใด? แต่ตัดสินใจแล้วว่าคนผู้นั้นคงจะไม่ง่าย การที่เขาต้องการที่จะรับผิดชอบภาระในจวนองค์รัชทายาทกับตนเอง

คงเป็นผู้ที่มีความสามารถและมีความรับผิดชอบเข้าใจในสิ่งที่ตนเองต้องแบกรับไว้ แต่ทว่าเกรงกลัวที่จะอยู่ห่าง

หลายวันมานี้หัวใจขององค์หญิงเวินซือสับสนและกลัดกลุ้ม ทุกๆวันล้วนมีท่าทีที่พิจารณาอย่างหนักแน่น เซวียนเอ๋อและเชียนซานมีใจที่จะเอ่ยโน้มน้าว แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยปากเช่นใด

ในเพลาที่เชียนซานกังวลว่าองค์หญิงเวินซือจะกลัวความรักและปิดหัวใจของตนเอง พระชายาองค์รัชทายาทก็เตรียมตัวจัดงานเลี้ยงอย่างสง่าผ่าเผย

องค์หญิงเวินซือถูกพระชายาองค์รัชทายาทนำตัวไปยังสถานที่จัดงาน เมื่อได้ยินเสียงกล่าวชมเชยทั้งหมด และพบกับชายหลายคน ดวงตาเต็มไปด้วยความเร่งรัด และนางก็ได้พบกับสวีฉางชิง

สวีฉางชิงยังคงมีท่าทีที่มันอกมั่นใจ เพลาที่จ้องมองมายังองค์หญิงเวินซือเต็มไปด้วยความจู้จี้

องค์หญิงเวินซือยิ้มออกมาอย่างไม่สนใจและเดินตามพระชายาองค์รัชทายาทไปข้างหน้า แต่ไม่คิดว่าเพิ่งจะเดินไปหนึ่งก้าว พระชายาองค์รัชทายาทก็ออกอุบายล้มลงไปยังทิศทางขององค์หญิงเวินซือ องค์หญิงเวินซือมิได้เตรียมตัว ร่างทั้งร่างของนางจึงล้มลงไปยังร่างกายของสวีฉางชิง

สวีฉางชิงยื่นมือไปประคององค์หญิงเวินซืออย่างลำพองใจ แต่กลับมิคิดว่าเชียนซานจะก้าวไปข้างหน้าและแย่งประคององค์หญิง หลังจากนั้นยังมิลืมที่จะหันศรีษะกลับมามองค้อนเขาหนึ่งครั้ง

ดวงตาที่เต็มไปด้วยคำเตือนของนางทำให้หัวใจของสวีฉางชิงรู้สึกเคร่งเครียด แต่ทว่าเขาก็จ้องมองเชียนซานอย่างใจเย็น แม้ว่าเพลานี้นางปกป้ององค์หญิงเวินซือได้แล้วอย่างไรเล่า? พระชายาองค์รัชทายาทรับปากกับท่านพ่อของเขาแล้วว่าจะยกให้องค์หญิงเวินซือแต่งงานเข้าไปอยู่ในจวนสวี

“ทางที่ดีท่านควรที่จะละทิ้งความคิดของท่าน องค์หญิงของพวกข้ามิใช่ผู้ที่ท่านสามารถมาแทะโลมได้” เมื่อเชียนซานเห็นว่าสีหน้าท่าทางของสวีฉางชิงหลังจากความหวาดกลัวก็แปรเปลี่ยนเป็นสงบนิ่งขึ้นมา เพลาที่จ้องมองมายังเชียนซานก็มีความลำพองใจเพิ่มขึ้นมา

เชียนซานจ้องมองดวงตาที่ดุดันของสวีฉางชิง เซวียนเอ๋อก็รู้สึกไม่ชอบเขา ในขณะที่องค์หญิงเวินซือก้าวออกไปสองก้าว เซวียนเอ๋อก็ยังเอ่ยเตือนให้องค์หญิงเวินซือระวังสวีฉางชิง นางรู้สึกว่าเขานั้นน่าอึดอัด

องค์หญิงเวินซือปรายตามองสวีฉางชิงก่อนจะเอ่ยหนึ่งประโยค “ตราบใดที่ข้าตัดสินใจไม่แต่งงานกับเขา ถึงเขาจะเลวเพียงใดก็มิเกี่ยวอันใดกับข้า นี่คือจวนของทันพี่องค์รัชทายาท เขาจะทำอันใดตามอำเภอใจไม่ได้”

ความปลอดภัยของนางสามารถรับประกันได้เมื่ออยู่ในจวนองค์รัชทายาท เพียงแต่ว่าองค์หญิงเวินซือลืมไปแล้วว่าเจ้านายของจวนองค์รัชทายาทมิใช่เพียงแค่ท่านพี่องค์รัชทายาทและนาง แต่ยังมีพระชายาองค์รัชทายาทอีกด้วย

องค์หญิงเวินซือไม่มีอารมณ์ที่จะเข้าไปพัวพันกับเหล่าชายที่มีสายตาจับจ้องมายังร่างกายของตนเองตลอดเวลา เพียงแต่เอ่ยทักทายไม่กี่คำกับหญิงที่มีท่าทีที่ไม่เลว นางก็มีอารมณ์ที่ค่อนข้างอ่อนล้า

ในสายตาของเซวียนเอ๋อ ผู้คนที่เบื้องหน้านี้ไม่เหมาะสมกับองค์หญิงของนาง

แน่นอนว่านางรู้สึกว่าผู้คนวัยหนุ่มที่มาในวันนี้ ล้วนไม่เหมาะสมกับองค์หญิงของตนเอง เพียงแต่ว่าเพลานี้ความสนใจของนางล้วนอยู่บนตัวของหลี่เฉินเย่น ดังนั้นนางจึงมาระบายความโกรธใส่หลี่เฉินเย่นและลู่กงกง

“เซวียนเอ๋อ อย่าเสียมารยาท” เมื่อเห็นเซวียนเอ๋อยังคงเอ่ยไม่หยุดปาก องค์หญิงเวินซือจึงรับสั่งอย่างเด็ดขาด

“ขออภัยที่ข้ามิได้สั่งสอนสาวใช้ให้ดี ทำให้ท่านได้เจอกับเรื่องน่าขัน” องค์หญิงเวินซือเห็นหลี่เฉินเย่นจ้องมองตนเอง ความรู้สึกที่สงบของนางก็ราวกับว่าไม่ได้สนใจในวาจาของเซวียนเอ๋อ นางรีบร้อนเอ่ยขอภัย

หลี่เฉินเย่นจ้องมองนาง รอยยิ้มในสายตาของเขาปะทุออกมา ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “สิ่งที่นางเอ่ยนั้นไม่ผิดดอก แต่ทว่าข้ามิได้มีเจตนาร้ายต่อองค์หญิง อีกทั้งชายที่มาที่นี่ในวันนี้ล้วนมีใจที่อยากจะครอบครององค์หญิงทั้งสิ้น”

ถ้อยคำของหลี่เฉินเย่นเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ทำให้องค์หญิงมิรู้ว่าควรจะตั้งรับเช่นไร นางจ้องมองหลี่เฉินเย่นอย่างตกตะลึง เนิ่นนานจึงทำได้เพียงหัวเราะออกมาอย่างเคอะเขิน

สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ตนเองมิสามารถเปลี่ยนแปลงได้ และมิสามารถเปลี่ยนแปลงความคิดที่สาวใช้ประเมินค่าของเขาและมีจิตใจที่ตรงไปตรงมา

“ถ้าหากองค์หญิงต้องการค้นหาพระสวามีจากบุคคลเหล่านี้จริงๆล่ะก็ เลือกข้าได้หรือไม่？” หลี่เฉินเย่นเอ่ยถามเสียงเบา หลังจากเอ่ยประโยคนี้จบเขาก็จ้องมองไปยังองค์หญิงเวินซือ สายตาของเขาเต็มไปด้วยมิตรภาพ ราวกับว่าพวกเขารู้จักกันมาเป็นเวลานาน ราวกับว่านางคือหญิงที่เขารักใคร่

ชายผู้นี้รู้จักที่จะทำให้องค์หญิงอายจนใบหน้าขึ้นสีแดง นางจ้องมองหลี่เฉินเย่น ก่อนจะเอ่ย “วันนี้ข้าจะมิเลือกพระสวามี”

นี่เป็นสิ่งที่ตัดสินใจมานานแล้ว เพียงแต่ว่านางไม่รู้ เรื่องราวมากมายนี้ เมื่อผู้อื่นปูทางให้ตนเอง นางเริ่มต้นเดินบนถนนสายนี้ จุดจบนั้นมิได้ขึ้นอยู่กับการควบคุมของนาง