ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 665

ตอนที่ 665 ประสบกับเรื่องไม่ดี

เมื่อเห็นท่าทีที่หนักแน่นขององค์หญิงเวินซือ หลี่เฉินเย่นก็มิได้เอ่ยอันใดอีก เขาเพียงแค่หมุนตัวหันไปเอ่ยกับผู้ที่เขาพูดคุยอยู่ก่อนหน้านี้ด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าองค์หญิงเวินซือมิได้มีตัวตนอยู่ และแน่นอนว่าองค์หญิงก็มิได้รออยู่ที่ตรงนั้น เพราะว่าในหัวสมองของนางกำลังคิดเกี่ยวกับถ้อยคำที่ตรงไปตรงมาของเขา เลือกข้าได้หรือไม่？

ถ้าหากว่าตนเองขี่เสือนั้นยากที่จะลงจริง องค์หญิงก็รู้สึกว่าตนเองคงจะเลือกชายผู้นี้จริงๆ ถึงแม้ว่านางมิรู้ชื่อของชายผู้นี้ ถึงแม้ว่าพวกเขาเพิ่งเคยพบกันแค่สองครั้งเท่านั้น ถึงแม้ว่าทุกครั้งที่พวกเขาพบกันล้วนเป็นสถานการณ์ที่ไม่มีความสุข

องค์หญิงรู้สึกตกใจกับความคิดเช่นนี้ของตนเอง นางกระโดดหนีห่างออกมา แต่กลับมิคิดว่าหลังจากเพิ่งเดินมาเพียงไม่กี่ก้าว ก็ชนเข้ากับแผ่นหลังของพระชายาองค์รัชทายาท ชุนหลานที่กำลังยกกาน้ำชาและหกรดบนตัวของตนเอง น้ำชาไหลจากบริเวณหน้าอกของนางเป็นวงกว้าง ทำให้อาภรณ์ของนางเปลี่ยนกลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม ใบชาเกาะอยู่ที่กระโปรงของนาง เพราะว่าถูกน้ำซึมเข้าไปทำให้เปียกชื้น ดังนั้นจึงสามารถมองเห็นสีของชั้นในขององค์หญิงเวินซือได้อย่างเลือนลาง

“ชุนหลาน เจ้านี่ช่างไร้เดียงสาเสียจริง เหตุใดถึงไม่ระวัง เจ้า....” พระชายาองค์รัชทายาทหันศรีษะกลับไปกร่นด่า เมื่อมองเห็นกระโปรงขององค์หญิงเวินซือเคลือบไปด้วยน้ำชา สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปอย่างมาก จึงเอ่ยตำหนิเสียงดุดัน

ชุนหลานตกใจกลัวจนคุกเข่าลงที่พื้น ก่อนจะอ้อนวอนให้องค์หญิงเวินซือช่วยชีวิตของตนเอง มิรอให้องค์หญิงเอ่ยปากเชียนซานและเซวียนเอ๋อปกป้องนางทั้งซ้ายขวา และหมุนตัวเดินไปทางห้องนอนขององค์หญิงเวินซือ เชียนซานคิดได้ในวินาทีแรกก็คือต้องตรวจสอบว่าร่างกายขององค์หญิงได้รับบาดเจ็บหรือไม่ และเซวียนเอ๋อสนใจเกี่ยวกับการผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้แก่องค์หญิง มิสามารถให้องค์หญิงปรากฏตัวต่อหน้าผู้อื่นด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้

ชุนหลานยังคงคุกเขาอยู่ที่พื้นอย่างกล้ากล้ากลัวกลัว พระชายาองค์รัชทายาทมิได้เอ่ยอันใดออกมาก็เดินออกไปหาคนรับใช้หลัก บนใบหน้าของนางมีรอยยิ้มที่ลึกซึ้งปรากฏออกมา

แต่ทว่าคนรับใช้สองคนที่อยู่ด้านหลังของพระชายาองค์รัชทายาท เมื่อเห็นองค์หญิงเวินซือและเชียนซาานห่างออกไป ก็ค่อยๆออกจากตรงนั้น ไม่มีผู้ใดรู้ว่าหลังจากที่องค์หญิงออกจากตรงนั้น หลี่เฉินเย่นที่จับจ้องพระชายาองค์รัชทายาทตลอดเวลา เมื่อเห็นสาวใช้ของพระชายาองค์รัชทายาทจากไป มุมปากของเขาก็มีความไม่พอใจเปล่งประกายออกมา หลังจากนั้นจึงหันไปทำท่าทางให้แก่ลู่กงกง

เขารู้ว่าวันนี้จะไม่ผ่านไปอย่างสงบ แต่ทว่าเขาก็รู้สึกดีที่ตนเองมา มิได้ปล่อยให้ชูเซี่ยต้องเผชิญหน้ากับวังวนของพายุนี้ตามลำพัง

หลังจากที่องค์หญิงเวินซือกลับไปยังตำหนักของตนเอง เชียนซานก็รีบร้อนตรวจสอบร่างกายของนาง นางเกรงว่าน้ำชาจะลวกผิวหนังขององค์หญิง แต่ทว่าเซวียนเอ๋อกลับรีบร้อนเปลี่ยนอาภรณ์ให้แก่นาง พวกเขาจำเป็นจะต้องรีบผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วออกไป วันนี้เป็นงานเลี้ยงเฉลิมฉลองของจวนองค์รัชทายาท องค์หญิงเวินซือเป็นเจ้าภาพ มิสามารถหายไปจากสถานที่จัดงานเป็นเวลานานได้

“พระชายาองค์รัชทายาทนี้ช่างร้ายเสียจริง น้ำร้อนถึงเพียงนั้นก็ยังเทลงมาบนร่างกายของพระองค์ เสื้อผ้ากั้นถึงสามชั้นก็ยังลวกผิวจนกลายเป็นสีแดง” เชียนซานรีบร้อนหยิบยาทามานวดคลึงบริเวณผิวหนังที่กลายเป็นสีแดงขององค์หญิง ดวงตาของนางมีรังสีแห่งความเกลียดชังปรากฏออกมา

ตั้งแต่ที่นางอยู่ที่ข้างกายขององค์หญิงเวินซือ นางก็สาบานว่าจะมิปล่อยให้เจ้านายได้รับความบาดเจ็บใดใด นางอยากจะปกป้องเจ้านายให้ดีเหมือนเมื่อก่อน แต่ทว่าตนเองเพิ่งจะมาเพียงไม่กี่วัน เจ้านายก็ได้รับบาดเจ็บเสียแล้ว

เมื่อเห็นเชียนซานทายาให้องค์หญิง เซวียนเอ๋อก็หยิบอาภรณ์ออกมาเตรียมพร้อมที่จะผัดเปลี่ยนให้นาง ทันใดนั้นองค์หญิงก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบนร่างกาย หลังจากนั้นก็ได้กลิ่นแปลกลอยออกมาจากห้องของตนเอง นางมองไปยังเชียนซานและเซวียนเอ๋อ หลังจากนั้นจึงหันศรีษะกลับไปมองยังกลิ่นธูปหอมที่ปกคลุมไปทั่วทั้งห้องของตนเอง....

“เจ้านาย มีอันใดหรือเพคะ?” เชียนซานสังเกตุเห็นสายตาที่ผิดปกติของชูเซี่ย นางจึงเอ่ยถาม

“ธูปหอมถูกคนเปลี่ยน ดูเหมือนว่าพวกเราจะถูกวางยาพิษ เวินซือเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะหยิบเข็มเงินจากแขนเสื้อของนางแทงลงที่ปลายนิ้วของตนเอง ใช้ความเจ็บปวดเพื่อทำให้สติของตนเองกลับคืนมา

“เจ้านาย แต่ว่าพวกหม่อมฉันไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกตินะเพคะ พวกหม่อมฉัน....” เซวียนเอ๋อมิรู้สึกถึงความผิดปกติของตนเอง แม้กระทั่งนางรู้สึกว่าองค์หญิงกำลังตื่นตกใจ อยู่ในจวนองค์รัชทายาท จะมีผู้ใดสามารถที่จะคิดไม่ดีต่อองค์หญิง

เชียนซานกลับตัวแข็งทื่อ เพราะว่านางก็รู้สึกได้แล้ว รู้สึกว่าตนเองไม่มีพละกำลัง นางพยายามออกแรงแต่ทว่าฝ่ามือที่ยื่นออกไปนั้นกลับไม่มีเรี่ยวแรงอันใด มันช่างอ่อนปวกเปียก