ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 665

ตอนที่ 665 ประสบกับเรื่องไม่ดี

เมื่อเห็นท่าทีที่หนักแน่นขององค์หญิงเวินซือ หลี่เฉินเย่นก็มิได้เอ่ยอันใดอีก เขาเพียงแค่หมุนตัวหันไปเอ่ยกับผู้ที่เขาพูดคุยอยู่ก่อนหน้านี้ด้วยรอยยิ้ม ราวกับว่าองค์หญิงเวินซือมิได้มีตัวตนอยู่ และแน่นอนว่าองค์หญิงก็มิได้รออยู่ที่ตรงนั้น เพราะว่าในหัวสมองของนางกำลังคิดเกี่ยวกับถ้อยคำที่ตรงไปตรงมาของเขา เลือกข้าได้หรือไม่？

ถ้าหากว่าตนเองขี่เสือนั้นยากที่จะลงจริง องค์หญิงก็รู้สึกว่าตนเองคงจะเลือกชายผู้นี้จริงๆ ถึงแม้ว่านางมิรู้ชื่อของชายผู้นี้ ถึงแม้ว่าพวกเขาเพิ่งเคยพบกันแค่สองครั้งเท่านั้น ถึงแม้ว่าทุกครั้งที่พวกเขาพบกันล้วนเป็นสถานการณ์ที่ไม่มีความสุข

องค์หญิงรู้สึกตกใจกับความคิดเช่นนี้ของตนเอง นางกระโดดหนีห่างออกมา แต่กลับมิคิดว่าหลังจากเพิ่งเดินมาเพียงไม่กี่ก้าว ก็ชนเข้ากับแผ่นหลังของพระชายาองค์รัชทายาท ชุนหลานที่กำลังยกกาน้ำชาและหกรดบนตัวของตนเอง น้ำชาไหลจากบริเวณหน้าอกของนางเป็นวงกว้าง ทำให้อาภรณ์ของนางเปลี่ยนกลายเป็นสีน้ำเงินเข้ม ใบชาเกาะอยู่ที่กระโปรงของนาง เพราะว่าถูกน้ำซึมเข้าไปทำให้เปียกชื้น ดังนั้นจึงสามารถมองเห็นสีของชั้นในขององค์หญิงเวินซือได้อย่างเลือนลาง

“ชุนหลาน เจ้านี่ช่างไร้เดียงสาเสียจริง เหตุใดถึงไม่ระวัง เจ้า....” พระชายาองค์รัชทายาทหันศรีษะกลับไปกร่นด่า เมื่อมองเห็นกระโปรงขององค์หญิงเวินซือเคลือบไปด้วยน้ำชา สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปอย่างมาก จึงเอ่ยตำหนิเสียงดุดัน

ชุนหลานตกใจกลัวจนคุกเข่าลงที่พื้น ก่อนจะอ้อนวอนให้องค์หญิงเวินซือช่วยชีวิตของตนเอง มิรอให้องค์หญิงเอ่ยปากเชียนซานและเซวียนเอ๋อปกป้องนางทั้งซ้ายขวา และหมุนตัวเดินไปทางห้องนอนขององค์หญิงเวินซือ เชียนซานคิดได้ในวินาทีแรกก็คือต้องตรวจสอบว่าร่างกายขององค์หญิงได้รับบาดเจ็บหรือไม่ และเซวียนเอ๋อสนใจเกี่ยวกับการผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้แก่องค์หญิง มิสามารถให้องค์หญิงปรากฏตัวต่อหน้าผู้อื่นด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้

ชุนหลานยังคงคุกเขาอยู่ที่พื้นอย่างกล้ากล้ากลัวกลัว พระชายาองค์รัชทายาทมิได้เอ่ยอันใดออกมาก็เดินออกไปหาคนรับใช้หลัก บนใบหน้าของนางมีรอยยิ้มที่ลึกซึ้งปรากฏออกมา

แต่ทว่าคนรับใช้สองคนที่อยู่ด้านหลังของพระชายาองค์รัชทายาท เมื่อเห็นองค์หญิงเวินซือและเชียนซาานห่างออกไป ก็ค่อยๆออกจากตรงนั้น ไม่มีผู้ใดรู้ว่าหลังจากที่องค์หญิงออกจากตรงนั้น หลี่เฉินเย่นที่จับจ้องพระชายาองค์รัชทายาทตลอดเวลา เมื่อเห็นสาวใช้ของพระชายาองค์รัชทายาทจากไป มุมปากของเขาก็มีความไม่พอใจเปล่งประกายออกมา หลังจากนั้นจึงหันไปทำท่าทางให้แก่ลู่กงกง

เขารู้ว่าวันนี้จะไม่ผ่านไปอย่างสงบ แต่ทว่าเขาก็รู้สึกดีที่ตนเองมา มิได้ปล่อยให้ชูเซี่ยต้องเผชิญหน้ากับวังวนของพายุนี้ตามลำพัง

หลังจากที่องค์หญิงเวินซือกลับไปยังตำหนักของตนเอง เชียนซานก็รีบร้อนตรวจสอบร่างกายของนาง นางเกรงว่าน้ำชาจะลวกผิวหนังขององค์หญิง แต่ทว่าเซวียนเอ๋อกลับรีบร้อนเปลี่ยนอาภรณ์ให้แก่นาง พวกเขาจำเป็นจะต้องรีบผลัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วออกไป วันนี้เป็นงานเลี้ยงเฉลิมฉลองของจวนองค์รัชทายาท องค์หญิงเวินซือเป็นเจ้าภาพ มิสามารถหายไปจากสถานที่จัดงานเป็นเวลานานได้

“พระชายาองค์รัชทายาทนี้ช่างร้ายเสียจริง น้ำร้อนถึงเพียงนั้นก็ยังเทลงมาบนร่างกายของพระองค์ เสื้อผ้ากั้นถึงสามชั้นก็ยังลวกผิวจนกลายเป็นสีแดง” เชียนซานรีบร้อนหยิบยาทามานวดคลึงบริเวณผิวหนังที่กลายเป็นสีแดงขององค์หญิง ดวงตาของนางมีรังสีแห่งความเกลียดชังปรากฏออกมา

ตั้งแต่ที่นางอยู่ที่ข้างกายขององค์หญิงเวินซือ นางก็สาบานว่าจะมิปล่อยให้เจ้านายได้รับความบาดเจ็บใดใด นางอยากจะปกป้องเจ้านายให้ดีเหมือนเมื่อก่อน แต่ทว่าตนเองเพิ่งจะมาเพียงไม่กี่วัน เจ้านายก็ได้รับบาดเจ็บเสียแล้ว

เมื่อเห็นเชียนซานทายาให้องค์หญิง เซวียนเอ๋อก็หยิบอาภรณ์ออกมาเตรียมพร้อมที่จะผัดเปลี่ยนให้นาง ทันใดนั้นองค์หญิงก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบนร่างกาย หลังจากนั้นก็ได้กลิ่นแปลกลอยออกมาจากห้องของตนเอง นางมองไปยังเชียนซานและเซวียนเอ๋อ หลังจากนั้นจึงหันศรีษะกลับไปมองยังกลิ่นธูปหอมที่ปกคลุมไปทั่วทั้งห้องของตนเอง....

“เจ้านาย มีอันใดหรือเพคะ?” เชียนซานสังเกตุเห็นสายตาที่ผิดปกติของชูเซี่ย นางจึงเอ่ยถาม

“ธูปหอมถูกคนเปลี่ยน ดูเหมือนว่าพวกเราจะถูกวางยาพิษ เวินซือเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะหยิบเข็มเงินจากแขนเสื้อของนางแทงลงที่ปลายนิ้วของตนเอง ใช้ความเจ็บปวดเพื่อทำให้สติของตนเองกลับคืนมา

“เจ้านาย แต่ว่าพวกหม่อมฉันไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกตินะเพคะ พวกหม่อมฉัน....” เซวียนเอ๋อมิรู้สึกถึงความผิดปกติของตนเอง แม้กระทั่งนางรู้สึกว่าองค์หญิงกำลังตื่นตกใจ อยู่ในจวนองค์รัชทายาท จะมีผู้ใดสามารถที่จะคิดไม่ดีต่อองค์หญิง

เชียนซานกลับตัวแข็งทื่อ เพราะว่านางก็รู้สึกได้แล้ว รู้สึกว่าตนเองไม่มีพละกำลัง นางพยายามออกแรงแต่ทว่าฝ่ามือที่ยื่นออกไปนั้นกลับไม่มีเรี่ยวแรงอันใด มันช่างอ่อนปวกเปียก

“โฉมหน้าของสาวใช้ทั้งสองนี้ยังคงมิเลว เช่นนั้นก็เป็นรางวัลให้พวกเจ้าเล่นแล้วกัน รีบนำพวกนางออกไป” สวีฉางชิงจ้องมองใบหน้าที่แดงราวกับลูกท้อขององค์หญิงเวินซือ จึงเอ่ยด้วยใจที่หื่นกระหาย

“สวีฉางชิง หากเจ้ากล้าที่จะแตะต้ององค์หญิงของพวกข้า ข้าจะเอาชีวิตของเจ้า” ดำเนินมาถึงเพลานี้แล้ว เซวียนเอ๋อเข้าใจถึงความตั้งใจอย่างแน่วแน่ของสวีฉางชิง นางจ้องมองเขาพลางตะโกนออกมา แต่ทว่าสวีฉางชิงทำเพียงหัวเราะและจ้องมองเซวียนเอ๋อก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “พริกน้อยๆเช่นนี้ข้าก็ชอบ หรือไม่เจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยกัน และรับใช้ข้าพร้อมกับเจ้านายของเจ้า”

“สวีฉางชิง เจ้าเอาร่างที่สกปรกของเจ้าแล้วคิดว่าสามารถสยบหญิงหลายคนได้แล้วอย่างไร แม้แต่รองเท้าขององค์หญิงของพวกข้าเจ้าก็มิเหมาะสม เจ้า....” เซวียนเอ๋อตะโกนเสียงดัง ดูเหมือนว่าเสียงดังและความโมโหของนางทำให้มีคนได้ยิน

แต่ทว่าเพลานั้น นางอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง การพยายามอย่างสุดกำลังก็ยิ่งเหมือนกับสัตว์ที่กำลังจะตายและกำลังร้องเรียกอย่างอับจนหนทาง

“การที่ข้าเห็นองค์หญิงของพวกเจ้าอยู่ในสายตา นับว่าเป็นบุญวาสนาขององค์หญิงของพวกเจ้า หน้าตาเช่นนี้ของนางก็คือหญิงที่ขี้เหร่ที่สุดของข้า....” สายตาของสวีฉางชิงมีความน่ารังเกียจปรากฏขึ้นมา ถ้ามิใช่เพราะวงศ์ตระกูลต้องการให้สู่ขอองค์หญิงคนหนึ่ง เขาหรือจะต้องการทำให้ตัวเองลำบากใจ โดยเฉพาะหญิงผู้นี้มิได้อ่อนโยนและน่ารัก แม้แต่สาวใช้ของนางก็ยังไม่เห็นตนเองอยู่ในสายตา

“สวีฉางชิง ทางที่ดีเจ้าจัดการมือของตนเองให้ดี ถ้าหากเจ้ากล้าแตะต้ององค์หญิงแม้แต่น้อย มีคนที่จะเอาชีวิตของเจ้าอย่างรวดเร็วเป็นแน่” เชียนซานเอ่ยคุกคาม ลู่กงกงเอ่ยกับนางตั้งแต่แรกแล้ว ว่าในเพลาที่ฮ่องเต้ได้พบกับองค์หญิง เขาก็จัดการให้คนมาคอยคุ้มกันพวกเขา เพลานี้พวกเขามิปรากฎตัวออกมา แต่ทว่าเป็นเพลาที่ยังไม่มาถึงเท่านั้น

“จนถึงเพลานี้แล้วก็ยังคงปีกกล้าขาแข็งอีกหรือ ช่าง....ไม่น่ารักเสียจริง เมื่อครูนี้องครักษ์ที่พวกเจ้าเรียกมา คิดจริงๆหรือว่าองครักษ์เหล่านั้นไม่ได้ยินเสียงของพวกเจ้า? พวกเจ้าเดาเอาเถิดว่าเกิดอันใดขึ้น? พวกเขาล้วนตั้งตารอที่จะให้ข้ามาเล่นกับองค์หญิงของพวกเจ้า....

สวีฉางชิงหัวเราะเยาะพลางเอ่ยกลับองค์หญิงเวินซืออย่างลำพองใจ จ้องมองแก้มที่แดงราวกับลูกท้อของนางในเพลานี้ ดวงตาของนางก็แข็งทื่อราวกับน้ำค้าง เพียงแค่จ้องมองเขาอย่างเย็นชา