ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 666

ตอนที่ 666 วีรบุรุษช่วยชีวิต

ท่าทีขององค์หญิงเวินซือ ทำให้หัวใจของสวีฉางชิงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมายิ่งกว่าเดิม แต่ทว่าเขายังคงสงบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค “องค์หญิง เจ้าสมยอมข้าเถิด เพียงแค่เจ้ายอมเชื่อฟังข้า ข้าจะทำดีกับเจ้า....”

องค์หญิงเวินซือจ้องมองสวีฉางชิงด้วยรอยยิ้ม แต่ทว่าสวีฉางชิงกลับเข้าใจดี ว่านางนั้นขยะแขยงตนเองจริงๆ

ท่าทีที่นางจ้องมองตนเองนัดราวกับจ้องมองแมลงตัวหนึ่งก็ไม่ปาน

“องค์หญิง เจ้าเชื่อฟังข้าเถิด หลังจากเสร็จกิจข้าจะยกขบวนมาสู่ขอเจ้าอย่างอลังการ เมื่อถึงเพลานั้นเจ้าก็จะเป็นภรรยาของสวีฉางชิง ถ้าหากเจ้ามิสมยอม เช่นนั้น....”

“สวีฉางชิง ถ้าหากข้ามิสมยอม เจ้าก็ยังคงจะยกขบวนมาสู่ขอข้าเป็นภรรยาอย่างอลังการอยู่ดี” ร่างกายของนางรุ่มร้อนเป็นอย่างมาก องค์หญิงเวินซือทำได้เพียงกระตุ้นนิ้วมือของตนเองอีกครั้ง ใช้ความเจ็บปวดและเลือดสดๆกระตุ้นสติของตนเอง ทำให้ตนเองไม่ตื่นตระหนกในเพลานี้

“เจ้าเชื่อฟังข้า ข้าจะปฏิบัติกับเจ้าด้วยความเคารพ คนรับใช้ในจวนของข้าก็จะเคารพเจ้า แต่ทว่าหากข้าไม่เคารพต่อเจ้า คนรับใช้ในจวนของเจ้าและข้าก็จะมิแตกต่างกัน” สวีฉางชิงตะโกนออกมาเสียงดัง

“เดิมทีเจ้าก็รู้ว่าเจ้ามิได้ได้รับความเคารพจากคนใช้เหล่านั้น” องค์หญิงเวินซือแสยะยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ การให้องค์หญิงของแคว้นออกอุบาย นี่ก็เป็นความคิดที่สวีฉางชิงสามารถคิดออกได้

“ผู้หญิงก็เป็นเพียงของของผู้ชายเท่านั้น ข้าต้องการแสดงความเคารพต่อเจ้า เพราะเห็นแก่ฐานะองค์หญิงแห่งวงศ์ตระกูลของเจ้า” สวีฉางชิงเอ่ยอย่างไม่พอใจ ถึงแม้ว่าเขาก้าวเข้าไปใกล้องค์หญิงเวินซือทีละก้าว แต่ทว่าในใจกลับไม่พอใจ เพื่อใบหน้าที่งดงามขององค์หญิง และเพื่อฐานะของนาง แต่ทว่าสวีฉางชิงแทบจะลืมไปว่าเพลานี้วงศ์ตระกูลของเขาขาดองค์หญิงที่ฮ่องเต้รักใคร่มากที่สุดเช่นนี้ การมีนางอยู่ในจวนสวี จวนสวีก็จะปลอดภัยไร้กังวล

“สวีฉางชิง เจ้าทำให้ข้าขยะแขยงเสียจริง” สวีฉางชิงยื่นมือออกมาหวังจะลูบใบหน้าของตนเอง แต่ทว่านางพยายามอย่างสุดกำลังที่จะก้าวไปด้านหลังเพื่อหลบหลีกฝ่ามือของเขา ก่อนจะเอ่ยอย่างรังเกียจ

“ข้าก็มิชอบเจ้า แต่ทว่าไม่มีทางอื่น ตั้งแต่นี้ต่อไปเจ้าเป็นผู้หญิงของข้าเพียงผู้เดียว เจ้าคือผู้ที่พระชายาองค์รัชทายาทส่งให้ตระกูลของข้าเพื่อแลกกับทองคำกว่า 1 แสนสอง” สวีฉางชิงเอ่ยอย่างพออกพอใจ เขาโน้มตัวลงมาเข้าใกล้กับใบหน้าขององค์หญิงเวินซือ ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา

ความเย็นชาในสายตาขององค์หญิงนั้นแข็งกร้าวขึ้น นางประเมินค่าของตนเองต่ำกว่านั้น เดิมทีพี่สะใภ้ของนางก็ขายนางในราคาสูงอยู่เช่นกัน

“สวีฉางชิง หากเจ้าแต่ตัวข้า ข้าจะทำให้เจ้าสูญเสียมากกว่านี้อีกหลายเท่า” องค์หญิงเวินซือกัดฟัน นางเอ่ยออกมาอย่างชัดเจน

ผู้ใดเป็นคนออกกฎว่าหากถูกชายอื่นทำให้เป็นมลทิน แล้วจะต้องแต่งงานกับเขา? ครั้งนี้ถ้าหากนางพ่ายแพ้ให้แก่สวีฉางชิงจริงๆ เช่นนั้นนางจะบอกให้ท่านพ่อฆ่าผู้ชายที่กล้าหาญเช่นนี้ให้ตายเสีย อยากจะสู่ขอนาง ก็ฝันไปเถิด....

ในหัวใจขององค์หญิงเวินซือตัดสินใจแล้ว ในเวลาที่ร่างกายของนางกำลังจะถูกสวีฉางชิงรังแก ในใจของนางกลับปรากฏร่างของบุคคลหนึ่งขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ นางเลือกแล้วว่าจะให้เขาเป็นคู่ครองของตนเอง เพียงแต่ว่าความคิดนี้ของนางล้วนถูกทำลายลงในพริบตา

รอยยิ้มที่มุมปากขององค์หญิงแฝงไปด้วยความหมดหวัง ราวกับว่าเป็นความสิ้นหวังจากสระลึก เพียงแต่ว่าความสิ้นหวังของนาง กลับทำให้สวีฉางชิงปลื้มปิติยินดีอย่างยิ่ง

“เจ้านาย เจ้าสวี....” เพลานี้ลู่กงกงยังคงจำชื่อของสวีฉางชิงมิได้ ก่อนหน้านี้หลายครั้งที่เอ่ยกับหลี่เฉินเย่น เขาพูดเพียงชายผู้ที่แซ่สวี

“ผู้ใดพามาก็ส่งกลับไปให้ผู้นั้น ผู้ใดต้องการที่จะทำลายชื่อเสียงของนางก็ทำลายชื่อเสียงผู้นั้น ยังจะให้ค่าสอนอีกหรือ?” หลี่เฉินเย่นเอ่ยออกมาเสียงต่ำ วาจาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

ลู่กงกง จ้องมองหลี่เฉินเย่นที่เดินจากไปอย่างหมดคำจะเอ่ย ใบหน้าของเขาไร้ความปรานี เดิมทีการจัดการกับข้าราชสำนักในราชวงศ์และวังหลังเพื่อรับมือกับพระสนม กลอุบายทุกชนิดฮ่องเต้ล้วนเคยใช้ ไม่ว่าจะเป็นวิธีการทำให้ฝ่ายตรงข้ามงุนงงเพื่อดึงดูดความสนใจ จนทำให้ได้รับชัยชนะ แต่ทว่าเมื่อมาอยู่ที่แคว้นจื่อสวี้ และหลังจากที่หลี่เฉินเย่นได้พบกับนายหญิงชูเซี่ย เจ้านายของเขาดูเหมือนว่าจะทำได้เพียงใช้วิธีการของผู้อื่นมารักษาร่างกายของผู้อื่น

“แต่ทว่าก็อดที่จะเอ่ยไม่ได้ว่าเคล็ดลับของเจ้านายของพวกเรานั้นเป็นการแก้แค้นที่เจ็บแสบมากที่สุด เจ้าสวะ นับว่าเจ้ายังโชคดี ล้วนได้จดจำนายหญิงอีกชูเซี่ย ทั้งยังไว้ชีวิตของเจ้า และยังเป็นที่ชื่นชอบจากหญิงงามนี่ช่าง....” ลู่กงกงสั่งให้คนนำตัวสวีฉางชิงออกจากตรงนั้น พลางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา

“ข้าเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลสวี พระชายาองค์รัชทายาทสั่งให้ข้ามา พวกเจ้ามิสามารถทำกับข้าเช่นนี้ ถ้าหากพระชายาองค์รัชทายาทรู้เข้า จะมิปล่อยพวกเจ้าไว้แน่” ในเวลาที่ลู่กงกงเอ่ยออกมา สวีฉางชิงก็ค่อนข้างโกรธเคือง เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดแผนการที่วางไว้เป็นเวลานานจึงกลายเป็นเช่นนี้ เป็ดน้อยที่อยู่ในกำมือบินหนีไปไม่ว่า แต่เขากลับตกอยู่ในกำมือของผู้อื่น

“เดิมทีเป็นเพราะพระชายาองค์รัชทายาทเองหรือ? ถ้าเช่นนั้นรูปร่างหน้าตาของเจ้าก็ยังนับว่าไม่จืดชืดเกินไป องค์รัชทายาทแห่งแคว้นจื่อสวี้ เจ้าก็ยังกล้าที่จะทรยศ นี่มันช่าง....” ลู่กงกงจ้องมองสวีฉางชิงด้วยรอยยิ้มที่ขุ่นมัว รอยยิ้มที่มุมปากของเขาทั้งน่ากลัวและแปลกประหลาด

“พวกเจ้าจะทำเช่นนี้มิได้ ข้าจะรายงานพวกเจ้า พวกเจ้ารอเถิด พระชายาองค์รัชทายาทมิปล่อยพวกเจ้าไว้แน่ ตระกูลสวีของข้าก็จะมิปล่อยพวกเจ้าไป พวกเจ้าริเถิด” สวีฉางชิงถูกลากออกมา ท่าทีของเขาราวกับสุนัขตัวหนึ่ง แต่ว่าวาจาก็ยังคงเต็มไปด้วยเหตุผลที่เพียงพอ ดูเหมือนว่าเขาตะโกนเช่นนี้ แล้วคนที่จับตัวเขาไว้จักกลัวจนปล่อยมือ

“เหอะ แล้วข้าจะรอ แต่ทว่าก่อนที่เจ้าจะมิปล่อยพวกข้าไป เจ้ารับผิดชอบในสิ่งที่เจ้ากระทำก่อนแล้วกัน เจ้านายของข้าใจดีที่สุด เขามิทำให้เจ้าลำบากใจมากเกินไป” เมื่อคิดถึงจุดจบของพวกเขา ลู่กงกงล้วนค่อนข้างเจ็บปวดใจ เหตุใดจึงมีผู้ที่กล้าหาญถึงเพียงนี้? มีฐานะเป็นถึงพระชายาองค์รัชทายาทแต่กลับมั่วโลกีย์กับผู้อื่น คนในตระกูลสวีก็กล้าหาญที่จะใช้ประโยชน์ในยามที่องค์รัชทายาทป่วยหนักร่วมมือกับพระชายาองค์รัชทายาท....