ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 667

ตอนที่ 667 สามารถไม่มีมารยาทได้

หลังจากที่ลู่กงกงพาสวีฉางชิงออกไป โถงห้องนอนก็เหลือเพียงองค์หญิงเวินซือและหลี่เฉินเย่น

"ข้า ... " องค์หญิงเวินซือชนะขมวดคิ้ว ร่างกายที่ร้อนรุ่มพิงไปบนร่างกายของหลี่เฉินเย่น นางต้องการเอ่ยขอบคุณ แต่ทว่ายังมิทันได้เอ่ยออกมานางก็ตกอยู่ในความสับสนอีกครั้ง นางรู้สึกราวกับว่าร่างกายของตัวเองถูกไฟเผา ความเย็นจากร่างกายของหลี่เฉินเย่นเท่านั้นที่สามารถบรรเทาความร้อนของร่างกายได้ นางเข้าใกล้เขาโดยไม่รู้ตัวและไม่มีการต่อต้านเหมือนก่อนหน้านี้ ราวกับเถาวัลย์ที่โอบรอบร่างกายของหลี่เฉินเย่น

"ชูเชี่ย ชูเชี่ย" เมื่อมองไปยังผู้หญิงที่สลบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง หลี่เฉินเย่นก็ลืมไปว่านี่คือจวนองค์รัชทายาทของแคว้นจื่อสวี้ ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนคือองค์หญิงเวินซือ คือชูเชี่ยของเขาเช่นกัน และนางเคยเป็นเช่นนี้ในอ้อมแขนของตัวเอง แต่ทุกอย่างเป็นเหมือนคนละยุคสมัย

องค์หญิงเวินซือยิ้มและจ้องมองที่หลี่เฉินเย่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยอารมณ์ที่เข้มข้น นางแลบลิ้นออกมาแล้วค่อย ๆ ลากไล้ไปยังใบหูของหลี่เฉินเย่น จากนั้นจึงยิ้มและพรมจูบที่ใบหน้าของเขา เหมือนปีศาจที่ล่อจิตใจของหลี่เฉินเย่น

"อย่าวุ่นวาย" ร่างกายของหลี่เฉินเย่นถูกทำลายโดยการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจขององค์หญิงเวินซือ เขาพยายามควบคุมสติที่เหลืออยู่เล็กน้อยของตัวเองและเอ่ยกระซิบ

องค์หญิงเวินซือเพียงแค่ยิ้มให้เขา ราวกับรู้ว่าเขาลำบากใจ ดวงตาที่ใสแจ๋วทำให้หลี่เฉินเย่นค่อนข้างอับอายขายหน้า

ใช่ เขารู้ว่าเขาควรนำองค์หญิงเวินซือไปแช่น้ำ แล้วให้คนมาทำยาแก้พิษ แต่ทว่าเขาก็ยังตะกละที่จะรู้สึกเพลิดเพลินกับหญิงงามในอ้อมกอด การที่มีโอกาสได้อยู่ใกล้เธอเช่นนี้มีไม่บ่อย ต่อไปก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใดจึงจะมีอีก

"เจ้าก็มิใช่คนดีเช่นเดียวกับพวกเขา ข้ารู้ว่าเจ้ามีแรงจูงใจที่ซ่อนเร้นอยู่ เจ้าเป็นคนเลว" องค์หญิงเวินซือเอ่ยคำพูดแปลก ๆ เพียงแต่ว่าคิ้วมีความหมายแฝง ราวกับคำพูดกระซิบระหว่างคู่รัก นี่ทำให้ใจของหลี่เฉินเย่นกวัดแกว่งชั่วครู่หนึ่ง

“องค์หญิงเวินซือ ท่านไม่ควรพูดไปเรื่อย และไม่ควรกระทำตามใจชอบ มิเช่นนั้นข้าอาจจะเป็นหลิวเซี่ยฮุ่ยมิได้ อีกอย่าง ผู้ใดบอกท่านว่าข้าเป็นคนดี ข้าเพียงแค่ต้องการท่าน ตั้งแต่วินาทีที่ข้าพบท่าน ความคิดนี้ไม่เคยเปลี่ยนไป” หลี่เฉินเย่นกระซิบ เขากระหายอยากที่จะรู้ว่าปฏิกิริยาขององค์หญิงเวินซือหลังจากฟังคำพูดเหล่านี้จะเป็นเช่นไร แต่ทว่าตอนนี้องค์หญิงเวินซือราวกับถูกย่างด้วยไฟ นางยังจะมีสติที่ไหนกัน เพลานี้นางรู้อย่างเดียวก็คือบุคคลด้านหน้าสามารถบรรเทาความร้อนในร่างกายของนางได้

ดังนั้นเมื่อหลี่เฉินเย่นเอ่ยจบ นางก็โผเข้าหาเขา ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวจุมพิตลงบนริมฝีปากของงอวิ๋นเชียน สัมผัสที่นุ่มนวลทำให้งอวิ๋นเชียนเกือบจะตบะแตก เขาต่อต้านแรงกระตุ้นของร่างกายและอุ้มองค์หญิงเวินซือขึ้น

องค์หญิงเวินซือใช้ริมฝีปากของนางสำรวจ ร่างกายของชายตรงหน้านั้นเย็นยะเยือก ทำให้นางอยากจะฉกฉวยมากขึ้น

นางยังมีสติที่ไหนกัน เพลานี้นางเพียงต้องการที่จะยอมแพ้ต่อสัญชาตญาณทางร่างกายของตนเอง

เวินซือยังคงเกี่ยวกระหวัดจุมพิตริมฝีปากของเขา พลางขบเม้มเบาๆครู่หนึ่ง ร่างกายของหลี่เฉินเย่นถูกสาดซัดด้วยคลื่นเพลิงครั้งแล้วครั้งเล่า ความกระหายของหลี่เฉินเย่นก็น่าหวาดกลัว แต่กลับยินยอมให้นางจูบพิษและขบเม้ม....

เพราะว่าการจุมพิตแบบลึกซึ้งเช่นนี้ เขาเฝ้าคิดถึงมันมานานแสนนาน....

แต่ทว่ากลับต้องปล่อยออกไปอย่างจำยอม เพราะว่าคนในอ้อมกอดนี้มิใช่เพียงแค่เป็นชูเชี่ยของเขา แต่ยังเป็นองค์หญิงเวินซืออีกด้วย เขาสามารถมีความรักต่อชูเชี่ยได้ แต่ทว่าไม่สามารถไม่สนใจชื่อเสียงขององค์หญิงเวินซือ

หลี่เฉินเย่นรับมือกับความหลงใหลขององค์หญิงเวินซือ พลางช่วยนางถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออก ก่อนจะวางนางลงในอ่างอาบน้ำ

การเคลื่อนไหวของเขาตั้งแต่ต้นจนจบล้วนระมัดระวัง ราวกับว่าองค์หญิงเวินซือเป็นที่รักอันล้ำค่า

องค์หญิงไม่ต่อต้านการสัมผัสของเขา ปล่อยให้เขาถอดเสื้อผ้าของตนเอง ในเพลาที่หลี่เฉินเย่นอุ้มนางขึ้นมา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เพียงแต่นางไม่คิดว่าหลี่เฉินเย่นจะวางตนเองเข้าไปในน้ำอุ่น

มันอบอุ่นจนทำให้คนรู้สึกถึงเพียงบ่อน้ำพุร้อน แต่ในเพลานั้นกลับทำให้ร่างกายขององค์หญิงเวินซือเหน็บหนาวราวกับอยู่ในน้ำแข็ง สติสัมปชัญญะของนางกลับมาในทันที นางจ้องมองไปที่หลี่เฉินเย่นอย่างอับอาย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความรู้สึกผิด “ข้าถูกวางยา ข้ามิได้อยาก....

องค์หญิงเวินซืออยากบอกหลี่เฉินเย่นว่านางไม่ได้ต้องการทำให้เขาขุ่นเคือง แต่ทว่านางถูกวางยาพิษ แต่เหตุผลของนางมิสามารถต้านทานปฏิกิริยาของสัญชาตญาณในร่างกายของตน

“รอให้พิษของเจ้าทุเลาลง สามารถทำได้” หลี่เฉินเย่นจ้องมององค์หญิงเวินซืออย่างอบอุ่น เขาเฝ้ามองสติสัมปชัญญะที่เริ่มกลับคืนมาในดวงตาของนาง ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

องค์หญิงเวินซือมิกล้าเชื่อใบหูของตนเอง นางจ้องมองหลี่เฉินเย่นก่อนจะเอ่ยอย่างตั้งใจ “ข้าเอ่ยว่าข้ามิต้องการทำให้เจ้าขุ่นเคือง ข้า....”

“อื้ม ข้ารู้ ที่ข้าเอ่ยก็เช่นกัน เจ้าสามารถคิดที่จะทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้ามีความสุขที่เจ้าอยากทำให้ข้าขุ่นเคือง ไม่ว่าจะเป็นเพราะถูกวางยาพิษหรือว่าความเต็มใจ”