ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 680

ตอนที่680 ข้าไม่ใช่ชูเชี่ย

เชียนซานฟื้นขึ้นมาฟ้าก็สว่างแล้ว ช่วงนี้องค์หญิงเวินซือไปห้องของรัชทายาท ไปห้องของฮวงท่ายซุน และปลอบใจทุกคนที่ต้องตกใจ

แน่นอน รวมไปถึงเนี้ยนอี้ด้วย

เนี้ยนอี้กับเฉิงเอ๋ออยู่ด้วยกัน องค์หญิงเวินซือมาถึงห้องของเฉิงเอ๋อ ก็เห็นเฉิงเอ๋อกำลังร้องไห้อยู่กับเนี้ยนอี้

“ทำไมเขาถึงร้องไห้ล่ะ?ใครรังแกเจ้ากัน?”องค์หญิงเวินซือถามไป

แม้จะถามเช่นนี้อต่เวินซือก็รู้ว่าเฉิงเอ๋อชอบแมลงนั้นมา

เฉิงเอ๋อร้องไห้และมององค์หญิงเวินซือ เขารีบส่ายหน้า เขาจะรังแกน้องได้อย่างไร

“นักฆ่าไม่ได้ฆ่าเข้ามาเสียหน่อย ปกติเขาก็นอนได้ธรรมดานี้ ทำไมวันนี้……”องค์หญิงเวินซือรู้ว่าตัวเองจะสงสัยในตัวเฉิงเอ๋อไม่ได้ แต่มองดูเนี้ยนอี้ที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร นางนึกไม่ออกว่าทำไมวันนี้ถึงแปลกๆ

“กูกู ข้ารับเนี้ยนอี้ที่สุด ข้าจะทำร้ายน้องได้อย่างไร เขานอนแล้วก็ร้องไห้ ร้องจนห้องสั่น ข้าก็ไม่มีวิธีแล้ว ข้า……”นึกถึงตัวเองที่ดูแลเนี้นยอี้ไม่ได้ เฉิงเอ๋อเหมือนลืมไปแล้วว่าตัวเองยังเป็นแค่เด็ก เขาแค่รู้สึกผิดที่ตัวเองดูแลเนี้นยอี้ไม่ได้

“ท่านแม่ ท่านแม่ ข้าอยากได้ท่านแม่”เนี้นยอี้ที่ร้องไห้และยื่นมือไปอยากอุ้ม

สายตาที่อ้อนวอนต้องการความรัก มองดูท่าทางของเนี้ยนอี้ องค์หญิงเวินซือก็ต้องใจอ่อน นางลืมไปแล้วว่าเคยบอกกบเนี้ยนอี้ว่าอย่าเรียกนางว่าแม่ และเหมือนนางจะลืมไปแล้วว่านางเตือนตัวเองทุกครั้งว่าต้องรักษาระยะห่างกับเด็ก นางยื่นมือไปอุ้มเด็กขึ้นมา

นางจับเนื้อตัวนุ่มนิ่มของเด็ก เนื้อตัวที่อบอุ่นทำเอาองค์หญิงเวินซือใจอ่อน

“ท่านแม่ ท่านแม่”เด็กที่ใสซื่อน่ารัก ถูกนางกอดเอาไว้ในอ้อมกอดและยังเรียกตัวเองว่าท่านแม่อีก

เว่นซือกอดเนี้ยนอี้เอาไว้และปลอบใจ ตบหลังเขาเบาๆให้เขาหลับลงไป ท่าทางที่อ่อนโยนเช่นนั้นทำเอาเซวียนเอ๋อก็ยังสงสัยว่าองค์หญิงกลายเป็นแม่คนตั้งต่เมื่อไหร่

“เนี้ยนอี้ เจ้านอกกับพี่ชายที่นะ ข้าจะกลับไปแล้ว”องค์หญิงเวินซืออยู่ที่นี้ต่อไม่ได้แล้ว เพราะการเข้ามาของนักฆ่า ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกมากมาย

“ท่านแม่ ท่านแม่ เนี้ยนอี้คิดถึงท่านแม่ เนี้ยนอี้คิดถึงท่านพ่อ เนี้ยนอี้……”เนี้ยนอี้ได้ยินเสียงชูเชี่ยน้ำตาก็ไหลออกมา เวินซือที่เตรียมตัวจะออกไปก็ต้องยอมแพ้ต่อน้ำตาของเนี้ยนอี้

เวินซืออุ้มขึ้นมาอีกครั้งและกล่อมให้หลับต่อ จนกระทั่งเฉิงเอ๋อที่ฟังเสียงนางก็หลับไปแล้ว แต่เนี้ยนอี้ยังคงลืมตาโตมองนางอยู่

“เนี้ยนอี้เป็นเด็กดีนะ หลับเถอะ รอพรุ่งนี้ข้ามาหาเจ้าอีก”เวินซือพูดอย่างอ่อนโยน แต่เนี้ยนอี้กับส่ายหัวไม่ยอม

องค์หญิงเวินซือก็ต้องยอมแพ้อีกหลายครั้ง จนฟ้าสว่างเนี้ยนอี้ถึงจะนอนหลับ

แต่เขาหลับก็ยังจับแขนเสื้อของเวินซือเอาไว้ไม่ปล่อยและยังละเมอเรียกท่านแม่อีก

นางไม่อยากให้เด็กอยู่ตามลำพัง นางให้เซวียนเอ๋อหาผ้าห่มและห่มให้เนี้ยนอี้ จากนั้นก็อุ้มมาและไปที่ห้องตัวเอง นางเข้าไปในห้องก็มีข้ารับใช้มาบอกนางว่าเชียนซานฟื้นแล้ว

“องค์หญิงรู้จักชูเชี่ยเมือไหร่เจ้าคะ?”เชียนซานไม่เคยบอกชื่อชูเชี่ยให้นางรู้เลย นางแค่บอกว่าหัวหน้านางมีนิสัยยังไง แต่นางยังไม่เคยบอกชื่อชูเชี่ยเลย

องค์หญิงเวินซือยิ้มและมองเชียนซานจากนั้นก็พูดว่า: “เขาบอกข้าว่า เขาคือหลี่เฉินเย่น”

ที่จริงนี้เป็นเหตุผลที่องค์หญิงใช้ให้หลี่เฉินเย่นออกไป นางพยายามบอกตัวเองเตือนตัวเองไม่ให้ไปตกหลุมรักเขา บอกตัวเองว่านางไม่เกี่ยวข้องกับชูเชี่ยแต่การปรากฏตัวของหลี่เฉินเย่นแต่ล่ะครั้ง ทำให้นางจิตใจว้าวุ่น สั่นไม่เป็นตัวของตัวเอง

“เกลียดฝ่าบาทที่ปฏิเสธการแต่งงาน หรือท่านรักเขากันแน่เจ้าคะ?”เชียนซานถามไป

“เจ้าคิดว่ายังไงล่ะ?”องค์หญิงเวินซือถามกลับ

“ชายคนนั้น ยากมากที่จะไม่ให้คนตกหลุมรัก แต่เขาไม่ใช่ของข้า”เชียนซานยังไม่ได้ตอบ เวินซือก็ตอบเองหมดเลย

ตอนที่เขาช่วยตัวเองจากสวี้ฉางชิง นางก็เริ่มหวั่นไหวแลวเพราะไม่เคยมีคนปกป้องนางเลย ขนาดพี่รัชทายาทและเสด็จพ่อยังทำไม่ได้เลย

ไม่มีหญิงคนไหนไม่ชอบชายที่พร้อมเข้ามาช่วยเหลืออยู่เคียงข้างช่วยแก้ปัญหาในยามลำบากหรอก

“เชียนซาน รอเจ้าหายดีแล้ว พาเนี้ยนอี้กลับไปเถอะ บอกเขาว่าข้าไม่ใช่ชูเชี่ยถ้าเขามาอีก ข้าคงควบคุมหัวใจตัวเองไว้ไม่ได้ รอชูเชี่ยปรากฏตัว ข้าอาจจะกลายเป็นคนที่ทุกข์ใจมากที่สุด”เวินซือพูดเสียงเบา นี้เป็นสิ่งเดียวสิ่งสุดท้ายที่นางสามารถคิดได้แล้ว

เชียนซานมองดูเวินซือ และยิ้ม สีหน้าที่ซีดขาว นางหลับตาและลืมตาขึ้นจากนั้นก็พูดว่า: “องค์หญิง ท่านเคยเรียนวิชาต่อสู้หรือไม่?ก่อนหน้านั้นข้าเห็นท่านต่อสู้กับศัตรู ยังมีบางท่าที่เหมือนหัวหน้าชูเชี่ยมาก”