ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 682

ตอนที่682 ขอร้องอ้อนวอน

เชียนซานกลับไปอยู่ที่บ้านเล็กกับหลี่เฉินเย่นต่อ หลี่เฉินเย่นกำลังสลบไม่ตื่น

เมื่อคืนหลี่เฉินเย่นถูกแทงเขาไปใกล้หัวใจ บวกกับที่เคยบาดเจ็บก่อนหน้านั้นและยังพาองค์หญิงเวินซือหนีอีก ดังนั้นพอเขาสั่งคนให้ปิดประตูห้องเวินซือ เขาก็เข่าอ่อนทรุดลงพื้นทันที

เขาใช้สติที่เหลือสั่งไปว่า: “จัดการสถานที่ พวกเราต้องรีบออกไป”

สุดท้ายเขาก็ไม่อยากให้องค์หญิงได้เห็นบาดแผลของเขา เบากลัวนางจะตกใจ แม้ตัวเองจะไม่แน่ใจว่านางจะเป็นห่วงหรือไม่ก็ตาม

“ฝ่าบาทบาดเจ็บหนักไหม?ทำไมตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นล่ะ?”เชียนซานเห็นลู่กงกงทำหน้ารีบร้อนก็เลยถามไป

“หมอบอกว่าโชคดีที่เอาชีวิตรอดมาได้ ไม่รู้ว่าจะสลบไปนานแค่ไหน ทำไมเจ้ากลับมากับนายท่านน้อยแล้วล่ะ?หัวหน้าชูเชี่ยล่ะ?ทำไมนางไม่มาดูฝ่าบาทหน่อย?”ลู่กงกงมองข้างๆตัวเชียนซานก็ไม่เคยเวินซือเลย

เชียนซานมองดูลู่กงกง ไม่รู้จะตอบยังไง ตอนนี้ฝ่าบาทก็ยังไม่ฟื้น นางจะบอกลู่กงกงจะอย่างไร องค์หญิงเวินซือไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับฝ่าบาทแล้ว

คำพูดที่โหดร้ายเช่นนี้ นางไม่กล้าพูดออกไปเลย

“หัวหน้าชูเชี่ยรู้ว่าฝ่าบาทบาดเจ็บหนัก ก็ยังไม่มาเหรอ?ไม่โทษนางหรอก นางยังจำฝ่าบาทไม่ได้เลย ถ้าจำได้ เวลานี้ก็คงจะอยู่ที่นี้แล้ว”ลู่กงกงพูดอย่างเศร้าใจ ความจริงนี้เขาต้องยอมรับให้ได้

“ลู่กงกง หัวหน้าจำไม่ได้จริงๆ นางก็อาจจะมาก็ได้”แม้จะรู้ว่าถ้าคิดตามนิสัยของเวินซือ นางไม่อยากเกี่ยวข้องแล้ว แต่ในใจนางก็ยังหวังว่าองค์หญิงจะมาได้

เวลาสองปีนี้ ฝ่าบาทก็ไม่ง่ายเลย นางยังเคยโกรธและโทษฝ่าบาทคิดว่าฝ่าบาททำให้ชูเชี่ยตาย แต่สองปีมานี้เขาต้องอยู่อย่างทรมาณ นางก็ใจอ่อนและยกโทษให้แล้ว

“แม รอหัวหน้าชูเชี่ยคิดได้ คงจะสงสารฝ่าบาทน่าดู แต่ไม่รู้ว่าฝ่าบาทของเราจะฟื้นขึ้นมาได้ไหม เขา……”ลู่กงกงถอนหายใจ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มลงมา

เขาคิดตามหลี่เฉินเย่นและประสบเรื่องราวพร้อมเขามามากมาย แต่ครั้งนี้อันตรายกว่าครั้งไหนๆ คำพูดของท่านหมอคนนั้น ตอนนี้เขายังรู้สึกกลัวอยู่เลย

“เจ้าไปผักผ่อนก่อนเถอะ รอฝ่าบาทฟื้นขึ้นมาคงอยากเจอเจ้า นายท่านน้อยเนี้ยนอี้เดี๋ยวข้าจะดูแลเอง”ลู่กงกงเห็นเชียซานมีสีหน้าซีดขาวไม่มีแรง ก็บอกให้นางไปผักผ่อนทันที

เชียนซานไปได้ไม่นาน อานเหยียนก็มา ครึ่งเดือนก่อนเขาได้จดหมายจากหลี่เฉินเย่นให้เดินทางมาที่นี้ เพื่อรักษาอาการป่วยของรัชทายาทแคว้นจื่อสวี้แต่ไม่คิดว่าพอมาถึงก็ได้รักษาเสด็จอาก่อน

หนึ่งปีมานี้เขาได้ศึกษาวิชาการแพทย์จากจูเก๋อหมิงมาเยอะมากซึ่งสิ่งที่เขาสอนตรงกันข้ามกับที่ชูเชี่ยสอนเขามาก การแพทย์พัฒนาไปไกลกว่าจูเก๋อหมิงแล้ว พอรู้ว่ารัชทายาทแคว้นจื่อสวี้ป่วย หลี่เฉินเย่นไม่ได้ให้จูเก๋อหมิงมาแต่กลับเขียนจดหมายให้เขาแทน

แต่นั้นเป็นเด็กที่ถูกเขาตามใจจนเสียคน เขาก็เลยต้องปล่อยให้เขาลากลู่กงกงออกไป

“ลู่กงกง บอกข้ามา อาจารย์กลับมาแล้วจริงๆเหรอ?ข้า……”ไม่รอปิดประตู อานเหยียนก็รีบถาม

หลายปีมานี้เขาพยายามค้นหาการแพทย์ใหม่ๆ ทุกคนก็คิดว่าเขาเป็นหมอเทวดา แต่มีอต่เขาที่รู้ว่าการแพทย์สำหรัยอาจารย์ ความสามารถของตัวเองตอนนี้ไม่นับอะไรเลย ดังนั้นสำหรับเรื่องี่จะเจออาจารย์อีกรอบ เขาก็ดีใจมาก เขากังวลมาตลอดว่าถ้าเขาไม่พยายามมากพออาจจะทำให้อาจารย์ผิดหวัง

“ลู่กงกง ทำไมท่านไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้ ถ้ารู้ว่าอาจารย์จะกลับแคว้นจื่อสวี้ ข้าก็จะมาเร็วกว่านี้ ตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าพาข้าไปพบนางหน่อย”อานเหยียนพูดกับลู่กงกงเรื่อยๆ และลู่กงกงก็หยุดเดินจากนั้นก็พูดกับเขาว่า: “เสี่ยวซือจือ ท่านฟังข้าน้อยก่อน พวกเราหาหัวหน้าชูเชี่ยพบแล้ว แต่นางไม่รู้จักพวกเรา ดังนั้น……”

“นางความจำเสื่อมหรือว่า……?อาจารย์เป็นหมอที่ดี นางไม่สามารถรักษาได้หรอ?เช่นนั้นเจ้าพาข้าไปตรวจอาจารย์หน่อย”อานเหยียนก้าวเดินอีกครั้งจะไปหาชูเชี่ยลู่กงกงเห็นดังนั้นก็รีบตามไปและอธิบายอีกครั้ง: “ตอนนี้ทุกคนไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับเราเลย ก่อนหน้านั้นยังอนุญาตให้เชียนซานกับเนี้ยนอี้อยู่กับนาง แต่ตอนนี้นางกลับไล่พวกเขากลับมา”

ลู่กงกงพูดอย่างผิดหวังและหลี่เฉินเย่นที่อยู่ในห้องนอนก็ได้ยินคำพูดของลู่กงกง

เขายังคิดว่าตัวเองเจอเหตุอันตรายมาเยอะขนาดนี้พวกเขาจะได้ใหล้ชิดกันมาขึ้นเสียอีก แต่ไม่คิดว่าการที่ตัวเองยอมเสี่ยงชีวิตขนาดนี้ นางก็ยังไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับเรา เขาขอมากไปงั้นเหรอ?

แค่คิดอยู่หลี่เฉินเย่นก็รู้สึกเสียใจมาก