ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 684

ตอนที่684 อาจารย์ลูกศิษย์พบกันอีกครั้ง

วิชาการแพทย์ของอานเหยียนซือจือแพร่กระจายไปทั่ว ดังนั้พอเขาบอกว่าจะมารักษารัชทายาท ทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นซือจือจากต้าเหลี่ยง เป็นลูกศิษย์ของชูเชี่ยองค์หญิงเวินซือก็ไม่ปฏิเสธ

พอตรวจดูอาการเบื้องต้นเสร็จแล้ว อานเหยียนก็ไปหาองค์หญิงเวินซือ

อานเหยียนมองดูท่าทางที่คุ้นเคย น้ำตาก็ไหลลงมา เขาคุกเข่าลงต่อหน้าองค์หญิงเวินซือและพูดว่า:อาจารย์

องค์หญิงเวินซือมองดูเด็กวัยรุ่นตรงหน้า คิดว่าคำเรียกอาจารย์นั้นเหมือนกับเข็มที่แทงเข้าไปในหัวใจนาง นางพยายามหักห้ามใจตัวเองไว้

“อานเหยียนซือจือลุกขึ้นมาเถอะ คิดว่าเจ้าคงรู้ว่าข้าไม่ใช่อาจารย์ของเจ้า แม้ข้าจะมีหน้าตาคล้ายอาจารย์ของเจ้าก็ตาม”องค์หญิงเวินซือพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยแต่สายตาที่มองดูอานเหยียนกลับอ่อนโยน

“อาจารย์ อานเหยียนทำอะไรผิดไปใช่หรือไม่ ท่านถึงไมต้องการลูกศิษย์แล้ว สองปีมานี้เสด็จอาก็คิดถึงท่านมาตลอด น้องเนี้ยนอี้ก็คิดถึงแม่เขามาก ท่าน……”อานเหยียนพูดอย่างตื่นเต้น เขารีบอธิบาย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์อยู่ที่นี้แต่กลับจำพวกเขาไม่ได้

เวินซือมองดูอานเหยียน อยากจะอธิบาย แต่ยังไม่ทันได้พูด ไม่มีคนรู้ดีไปกว่านางว่านางไม่ใช่ชูเชี่ย

“เสด็จอาคิดว่าท่านจำไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่าอาจารย์จะยอมให้ข้ารักษาท่านหรือไม่”อานเหยียนถามขึ้นเสียงเบา ตอนนี้เขาหวังว่าอาจารย์จะความจำเสื่อมจริง

แต่เวินซือกลับปฏิเสธ นางมองดูอานเหยียนและพูดว่า: “อานเหยียนซือจือ ข้าไม่ได้ความจำเสื่อม ข้าโตมาขนาดนี้ สิ่งที่ข้าประสบพบเจอมา ข้าจำได้หมดอย่างชัดเจน ข้าไม่เคยเสียความทรงจำอะไรไปเลยจริงๆ”

“อาจารย์ ข้า……”อานเหยียนยังอยากจะพูดแต่เวินซือก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“อย่าเรียกข้าว่าอาจารย์ ข้าไม่ใช่จริงๆ ข้าก็หวังว่าตัวเองจะเป็นชูเชี่ยแต่ข้าไม่ใช่ ดังนั้นอย่าเรียกข้าเช่นนั้นอีก”เวินซือพูดจบก็ถามอานเหยียนอย่างอ่อนโยนว่า: “เสด็จพี่ข้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้ามีวิธีช่วยหรือไม่?”

“ตอนนี้อาการรัชทายาทไม่สู้ดีนัก ยาที่ให้กินก็รักษาอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้คงต้องใช้การฝังเข็มให้ลำไส้เขาทำงานได้สะดวกหน่อย จากนั้นถึงจะทำให้เขาอาการดีขึ้นได้ น้อยสุดต้องใช้เวลาสองปีแม้จะรักษาได้แล้ว ร่างกายขององค์รัชทายาทก็ยังต้องอ่อนแอเหมือนเดิม น่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน”อานเหยียนพูดแต่ไม่ได้สังเกตสายตาองค์หญิงเวินซือที่เปร่งประกายเลย

“เจ้าบอกว่าวิชาฝังเข็ม?วิชาฝังเข็มสามารถช่วยเสด็จพี่ได้งั้นเหรอ?เจ้าบอกว่าเสด็จพี่จะยังอยู่ได้อีก?”เวินซือถามอย่างตื่นเต้น

ให้รัชทายาทอยู่ต่อสองเดือนนางก็ทำสุดเกินความสามารถแล้ว แต่อานเหยียนซือจือกลับว่าจะอยู่ได้อีกสิบปี

รัชทายาทอายุยี่สิบหกปี ไม่คิดว่ายังมีอีกสิบสี่ปี เช่นนั้น……

นางเรียนแพทย์กับอาจารย์ที่บนเขาอยู่ตลอด พอออกมานางก็ใช้เวลารักษาการป่วยให้พี่รัชทายาทตลอด แม้นางจะมีวิชาการแพทย์แต่ก็ยังไม่มากพอ ตอนนี้พอได้ฟังที่อานเหยียนพูด ในใจนางก็รู้สึกผิด ที่จริงแล้วนางเรียนแพทย์มาไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็ยังเก็บวิชาการแพทย์ไว้กับตัวเองไม่สอนใคร น่าละอายใจยิ่งนัก

“เจ้าคิดว่าอาจารย์พ่อพูดถูกหรือไม่?ตอนนี้ต้าเหลี่ยงของพวกเรามีโรงเรียนที่เปิดสอนวิชาการแพทย์สำหรับทุกคน ข้าก็ท่านจูเก๋อไปเป็นครูสอนที่นั้นบ่อยๆ แม้พวกเราไม่ใช่หมอที่ดีนักแต่ถ้ามาปรึกษาหารือด้วยกัน ก็จะหาได้ว่าผู้ป่วยมีอาการอย่างไร”อานเหยียนพูดและสายตาตอนที่เขาพูดถึงอาจารย์ก็เป็นสายตาที่ยกย่อง นี้เป็นความคิดเห็นที่อาจารย์พ่อบอกให้แก่เสด็จลุงเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองอาจจะมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ได้อีกไม่นาน นอกจากสร้างโรงเรียนแพทย์แล้ว ยังให้สร้างโรงแพทย์เพื่อให้ราษฏร์ทุกคนได้มารักษาเมื่อป่วย

“ฟังแล้วก็ไม่เลวเลยนะ”เวินซือพูดชม ขณะที่พูดนางก็คิดไปด้วยว่าจะเอาความคิดนี้มาใช้กับแคว้นจื่อสวี้อย่างไร สองปีมานี้สงครามทำให้ประชาชนต้องลำบาก นางคิดว่าควรลงมือช่วยราษฏร์ก่อน ทำให้ราษฏร์มีความสุข

“ท่านก็เก่งเรื่องแพทย์ ต่อไปถ้ามีโอกาสก็ไปที่โรงเรียนการแพทย์ของเราไปสอนให้นักเรียน แน่นอนถ้าท่านเจอโรคอะไรที่รักษาไม่ได้ก็มาปรึกษาหารือกับเราได้ที่โรงเรียน……”พอพูดถึงโรงเรียนการแพทย์ สายตาของอานเหยียนก็เปร่งประกายขึ้นมา สองปีมานี้ที่ตัวเองมีความสามารถเยอะขึ้นเก่งขึ้น ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขาได้ปรึกษากับอาจารย์ท่านอื่นๆ

เป็นหมอเหมือนกัน เขาก็หวังว่าเวินซือจะมีความสามารถที่เหมือนตัวเอง

“ได้ ถ้ามีโอกาส”เวินซือพูดอย่างเรียบง่ายแต่ในใจกลับตื่นเต้นมาก

ผลลัพธ์นี้ทำเอาอานเหยียนผิดหวัง แม้อาจารย์ของเขาจะไม่มีความทรงจำของเมื่อก่อน แต่ก็ยังคงรักการแพทย์เสมอ คำพูดที่นางเคยพูด นางก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

ดังนั้น นี้อาจจะเป็นอาจารย์ของเขาจริงๆ?