ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 94

ตอนที่ 94 แต่งกับหญิงอื่น

จูเก๋อหมิงปรายตามาที่แม่ทัพเฉินก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหดหู่ “การจะเอาชนะมีหนทางนับพันนับหมื่นแต่ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ก็ได้”

“แต่ทว่านี่ก็เป็นวิธีที่ไม่เลวไม่ใช่หรือ หากน้องสาวแท้ๆของเขาแต่งกับท่านอ๋อง เขาในฐานะพี่ชายย่อมต้องทำทุดอย่างเพื่อน้องสาวอยู่แล้ว” แม่ทัพเฉินหันมามองหลี่เฉินเย่น เมื่อเห็นว่าท่านอ๋องไม่มีท่าทีต่อต้านอันใดก็ค่อยๆเอ่ยต่อไป “อีกอย่าง การที่ฝ่าบาทปลอมสาส์นขึ้นมาก็เพื่อที่จะให้ท่านอ๋องต้องพบเจอกับความทุกข์ระทมทั้งสิ้น ขัดรับสั่งก็ตาย หากแต่งงานก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น เรื่องของภายภาคหน้าไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้ ตำแหน่งพระชายาก็เป็นเพียงแค่ตำแหน่งธรรมดาเท่านั้นแม่นางเวินก็คงไม่ได้ปรารถนาหรอก แต่ทว่าหากวันหนึ่งท่านสามารถรวบรวมอำนาจและได้บัลลังก์มาแล้วค่อยมอบตำแหน่งฮองเฮาให้นางจะไม่ดีกว่าหรือ”

ถ้อยคำเช่นนี้เอ่ยขึ้นมาภายในห้องที่เงียบสงัดแม้จะไม่ได้กล่าวเสียงดังแต่ก็สามารถได้ยินได้อย่างชัดเจน จูเก๋อหมิงรีบร้อนมองสอดส่องทางประตูหน้าต่างอย่างระมัดระวัง โชคดีเหลือเกินที่พวกเขาไล่สาวใช้และบ่างไพร่ออกไปจนหมดแล้ว มิฉะนั้นหากคำพูดเช่นนี้หลุดรอดออกไปย่อมต้องกลายเป็นภัยกับจวนอ๋องอย่างแท้จริงแน่

จูเก๋อหมิงส่งสายตาตำหนิ “พูดจาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ตอนนี้ตำแหน่งรัชทายาทยังไม่ถูกวาง ฝ่าบาทเองก็ใช่ว่าจะยกมันให้เฉินเย่น หากว่าเรื่องนี้ล่วงรู้ถึงหูฝ่าบาทเข้าพวกเราต้องโทษอาญากันหมดแน่”

แม่ทัพเฉินเป็นชาวยุทธ นิสัยโผงผางอยากพูดเช่นไรก็พูด ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย แต่มายามนี้เมื่อได้ยินคำกล่าวเตือนสติของจูเก๋อหมิงก็เข้าใจแจ่มแจ้งและยอมรับผิดแต่โดยดี “ขออภัยขอรับท่านอ๋อง ข้าเพียงแต่อารมณ์อ่อนไหวเกินไปเท่านั้น”

หลี่เฉินเย่นหันมามองเขาก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบแต่ทว่าก้ไม่ได้ถือสาอะไร “จูเก๋อกล่าวไดถูกต้องแล้ว วันหน้าหากจะกล่าวอะไรก็ระมัดระวังและไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนเสียก่อน เข้าใจหรือไม่” จากนั้นเขาก็เอ่ยต่อ “ต่อให้นั่นจะเป็นความคิดของพวกเราจริงก็ไม่อาจแพร่งพรายออกไปให้คนนอกรับรู้ได้”

จูเก๋อหมิงมองเขาอย่างประหลาดใจ ใบหน้านุ่มนวลเต็มไปด้วยความสงสัย

แม่ทัพเฉินได้ยินคำพูดของท่านอ๋องก็เอ่ยออกมาอย่างยินดี “ท่านอ๋องปราดเปรื่องยิ่งนัก ต่อไปข้าจะระมัดระวังคำพูดมากกว่านี้ขอรับ!”

หลังจากที่แม่ทัพเฉินถอยทัพออกไป จูเก๋อหมิงก็เอ่ยถาม “เจ้าตัดสินใจจะแต่งกับเฉินอวี่จู๋งั้นหรือ”

หลี่เฉินเย่นกำหมัดแน่นก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “เจ้าคิดว่าเปิ่นหวางยังมีทางเลือกอีกงั้นหรือ”

จูเก๋อหมิงเงียบไปครู่หนึ่ง “ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะบอกเรื่องนี้กับชูเซี่ยอย่างไร”

หลี่เฉินเย่นนิ่งเงียบ ความเศร้าโศกฉายชัดบนใบหน้าหล่อเหลา พระอาทิตย์หลังฟ้าฝนส่องลงมาตกกระทบที่ใบหน้าของเขา ใบหน้าชายหนุ่มฉายชัดถึงความลำบากใจแต่ก็ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาได้

บอกอย่างไร บอกอย่างไรดีนะ เขายังจะพูดอะไรกับนางได้อีก เรื่องปัญหาของชูเซี่ยก็ยังหาทางแก้ไขไม่ได้ แม้จะบอกว่าภายในสามปีไม่อาจรับนางสนมเข้าวังได้ แต่ทว่าหากเสด็จพ่อจะรับนางเข้าวังก่อนเขาก็ไม่สามารถห้ามได้

จูเก๋อหมิงเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปก็เอ่ยถาม “เจ้าคิดว่าหากพวกเรานำเรื่องตัวตนที่แท้จริงของชูเซี่ยไปกราบทูลต่อฝ่าบาท พระองค์จะเห็นแก่สายสัมพันธ์พ่อลูก เห็นแก่ความเจ็บปวดของเจ้ามาตลอกสามปีแล้วยอมให้พวกเจ้าสองคนแต่งงานกันได้หรือไม่”

หลี่เฉินเย่นยิ้มขมขื่น “สายสัมพันธ์พ่อลูกงั้นหรือ เจ้าคิดจริงหรือว่าเสด็จพ่อดูไม่ออก หากพระองค์รู้สึกสงสารเห็นพระทัยในตัวข้าจริงก็คงพระราชทานงานสมรสให้ข้าตั้งนานแล้ว แต่พระองค์ก็ไม่เคยทำเช่นนั้น แต่มาบัดนนี้กลับใช้สาส์นปลอมอ้างว่าเสด็จย่าเป็นผู้เขียนขึ้นเพื่อบังคับให้เปิ่นหวางแต่งกับเฉินอวี่จู๋เสียอย่างนั้น เจ้ายังไม่เข้าความคิดของพระองค์อีกงั้นหรือ

สำหรับชูเซี่ยเขาก็เพียงแค่อยากเอาชนะเปิ่นหวางก็เท่านั้น!”

จูเก๋อหมิงรู้สึกละอายใจเหลือเกินที่ตอนนั้นไม่ยอมบอกความจริงเรื่องชูเซี่ยให้พระองค์ทราบแต่แรก ทั้งยังบอกให้ชูเซี่ยปิดบังชื่อที่แท้จริงของตนเองอีกด้วย ไม่เช่นนั้นวันนี้พวกเราทุกคนก็คงไม่ต้องเดินมาจนถึงจุดนี้หรอก

หลังจากที่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ท่านหมอหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “บัดนี้ฮ่องเต้ยังทรงเข้าพระทัยว่าชูเซี่ยมีนามว่าเวินหน่วน ข้าว่าให้ชูเซี่ยตัดสินใจทูลบอกพระองค์ไปเลยดีกว่าว่าแท้จริงแล้วนางก็คือชูเซี่ย พระองค์จะต้องสงสัยในตัวนางและให้ท่านราชครูเป็นผู้ตรวจสอบเป็นแน่ หากพระองค์ทรงทราบความจริงต่อให้จะทรงสนพระทัยในตัวชูเซี่ยจริงก็คงไม่พระทัยร้ายถึงขั้น

รังแกลูกสะไภ้ของตนเองได้หรอก!”

หลี่เฉินเย่นส่ายหน้าอย่างเคร่งเครียด “ไม่ ดูจากนิสัยของพระองค์แล้ว หากพระองค์รู้ว่าชูเซี่ยก็คืออดีตพระชายาหนิงอาน พระองค์จะต้องทั้งกริ้วและอับอายจนอาจจะทำเรื่องอะไรขึ้นมาก็ได้ พวกเราไม่กล้าเสี่ยง”

นั่นเป็นเรื่องจริง! จูเก๋อหมิงลอบถอนหายใจ “หากรู้อย่างนั้นเราน่าจะเปิดเผยความจริงไปตั้งแต่คราแรก หาไม่แล้วก็คงไม่ต้องมานั่งอับจนหนทางถึงเพียงนี้หรอก!”

ในยามนี้ต่อให้กล่าวอะไรออกมาก็ดูเหมือนจะสายไปเสียแล้ว ถึงกล่าวออกไปก็ไม่มีใครเชื่อว่าชูเซี่ยที่ตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อนยังมีชีวิตอยู่ แล้วหลังจากสามปีนางหวนกลับมากลายเป็นหญิงสาวที่ฝ่าบาททรงหมายปองเสียอย่างนั้น ทั้งยังถูกท่านราชครูทำนายว่าเป็นหญิงสาวที่มีบารมีสูงส่ง ในยามนี้เหมือนพวกเขากำลังขึ้นขี่บนหลังเสือ หลี่เฉินเย่นไม่แต่งก็ไม่ได้ ส่วนนางไม่ถวายตัวก็ไม่ได้

ทันใดนั้นจูเก๋อหมิงก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขารีบร้อนเอ่ยถามขึ้นมา “ตอนนี้ชูเซี่ยก็เป็นหัวหน้าพรรคมังกรเหินไม่ใช่หรือ ได้ยินว่าหัวหน้าพรรคมังกรเหินมีอำนาจมากมายสามารถสั่งได้แม้กระทั่งฮ่องเต้ งั้นก็ให้ชูเซี่ยออกคำสั่งเพื่อยกเลิกงานแต่งงานไปเสียสิ”

หลี่เฉินเย่นส่ายศีรษะ “เรื่องนั้นเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้ว ยามนี้ไม่มีอำนาจถึงเพียงนั้นหรอก อีกอย่างพรรคมังกรเหินทำงานเช่นไร มีสมาชิกมากน้อยเพียงใดนั่นก็ยังเป็นปริศนา สำหรับเปิ่นหวางแล้วก่อนหน้านี้พรรคมังกรเหินยังเรืองไปด้วยอำนาจและความน่าเชื่อถือ แต่ทว่าหลายร้อยปีมานี้เปิ่นหวางไม่เคยเห็นว่าพรรคมังกรเหินจะมีการเคลื่อนไหวหรือกระทำการอะไรสักอย่าง ดังนั้นในยามนี้เป็นไปได้ว่าพรรคมังกรเหินอาจจะไม่ได้เก่งกาจดังเดิมแล้วก็เป็นได้”

เรื่องพวกนี้ก็มีความเป็นไปได้อยู่มาก นึกถึงเรื่องราวในอดีตนักรบที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่แต่บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงนักเลงหัวไม้ไปเสียแล้ว ด้วยคิดเพียงว่าบรรพบุรุษของตนเองมีความดีความชอบใหญ่หลวงและตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โตเลยหาได้มีความเกรงกลัวต่อกฎหมายบ้านเมืองไม่ ถึงครั้งหนึ่งพรรคมังกรเหินจะมีความดีความชอบใหญ่หลวงก็จริงแต่ก็เป็นเพียงอดีตเมื่อร้อยปีก่อนเท่านั้น ตอนนี้ไม่รู้จะกลายเป็นเช่นใดบ้าง

จูเก๋อหมิงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ พวกเราไม่เหลือทางเลือกอื่นอีกแล้วงั้นหรือ”

ดวงตาของหลี่เฉินเย่นเป็นประกายเยือกเย็น “แม้ว่าแม่ทัพเฉินจะเป็นคนพูดจาโผงผางแต่ทว่าก็ใช่ว่าคำพูดของเขาจะไร้เหตุผลเสียทีเดียว การที่เปิ่นหวางจะสามารถใช้ชีวิตร่วมกับชูเซี่ยได้ก็มีแต่ต้องได้บัลลังก์มาครอบครองเท่านั้น แต่จนถึงบัดนี้เสด็จพ่อก็ยังทรงไม่ได้แต่งตั้งองค์รัชทายาทเสียที ตำแหน่งของเปิ่นหวางในตอนนี้ก็สั่นคลอนอยู่ตลอดเวลา สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ในตอนนี้ก็คือการกล้ำกลืนฝืนทนเสียก่อน”