ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 96

ตอนที่ 96 เข้าใจกัน

ฮ่องเต้ที่ทรงมั่นพระทัยว่าจะไม่แก่ไม่เจ็บและไม่ตายทั้งยังอายุยืนยาว เหตุใดพระทัยของฝ่าบาทจึงบิดเบี้ยวได้ถึงเพียงนี้ก็สุดแล้วแต่ผู้ใดจะล่วงรู้ได้

“ทหาร สั่งการลงไปให้ทหารทั้งหมดในจวนออกไปช่วยเจิ้นหยวนอ๋องตามหาองค์ชายน้อยอานเหยียน!”

“ส่งคนไปตรวจสอบว่ามีคนน่าสงสัยเข้ามาในเมืองหลวงระยะนี้ด้วยหรือไม่!”

“ระยะนี้จับตามองดูความเคลื่อนไหวในวังหลวงด้วย!”

“รีบไปเชิญแม่ทัพเฉินมาพบเปิ่นหวางเดี๋ยวนี้”

“...”

“...”

เพราะหลี่เฉินเย่นอ้าปากสั่งการทีเดียวสิบกว่าข้อทำให้เหล่าองครักษ์ข้างกายยืนนิ่งฟังจนจบเสียก่อนแล้วค่อยแยกย้ายกันไปปฎิบัติหน้าที่

เพียงไม่นานแม่ทัพเฉินก็ถูกพาตัวเข้ามาในจวน แม่ทัพวัยกลางคนวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนกจากนั้นก็โค้งกายคำนับ

“ท่านอ๋อง ข้าได้ยินเรื่องทั้งหมดมาบ้างแล้ว ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”

หลี่เฉินเย่นเอ่ยปากถามขึ้นทันที “เป็นเรื่องจริงหรือไม่ที่เจ้าไปที่จวนอ๋องเจิ้นหยวนมา” เขาก็เคยคิดเช่นกันว่านิสัยมุทะลุของแม่ทัพเฉินอาจจะรู้สึกไม่พอใจที่เสด็จพี่ลงไม้ลงมือกับเขาจึงแอบไปลักพาตัวอานเหยียนมาเพื่อแก้แค้น

“เป็นเช่นนั้นขอรับ แต่ทว่าข้าไม่ได้เป็นผู้ลักพาตัวองค์ชายน้อยนะขอรับ คนอย่างข้าไม่มีวันทำเรื่องตำช้าเช่นนี้แน่”

หลี่เฉินเย่นค่อยเบาใจลง “ถ้าเช่นนั้นเจ้าไปทำอะไรที่จวนอ๋องเจิ้นหยวน แม่นมของจวนอ๋องเห็นว่าเจ้าด้อมๆมองๆอยู่นอกจวน พฤติกรรมน่าสงสัย”

แม่ทัพเฉินขมวดคิ้ว “เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดยิ่งนัก เช้าวันนี้ระหว่างที่ข้าเดินทางออกจากค่ายทหารเพื่อกลับเรือนของตน ระหว่างที่ข้าผ่านประตูทิศใต้เข้ามาในซอย จู่ๆก็มีชายชุดดำสองคนซุ่มโจมตีข้า พวกเราปะทะกันอยู่หลายกระบวนท่าสุดท้ายพวกมันสองคนก็วิ่งหนีไป เมื่อข้าวิ่งไล่ตามก้เห็นว่าพวกมันหายเข้าไปในจวนอ๋องเจิ้นหยวน ตอนนั้นข้าตั้งใจจะเข้าไปถามในจวนอ๋องให้รู้เรื่อง แต่ทว่าเพราะเรื่องราวที่ท่านอ๋องสองคนบาดหมางกันอยู่ทำให้ข้าไม่กล้าทำอะไรวู่วาม ดังนั้นยังไม่ทันที่ข้าจะสืบหาความจริงก็ยอมล่าถอยออกมาแต่โดยดีขอรับ”

หลี่เฉินเย่นขมวดคิ้ว “หมายความว่ามีคนตั้งใจหลอกล่อให้เจ้าไปที่จวนอ๋องเจิ้นหยวนงั้นหรือ”

“ข้าน้อยก็คิดเช่นที่ท่านอ๋องกล่าวมา ตอนที่ข้าสู้กับชายชุดดำทั้งสอง วรยุทธ์ของพวกเขาไม่ธรรมดาเลยขอรับ หากสู้กันต่อไปอาจเป็นข้าที่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ก็เป็นได้แต่ทว่าพวกมันกลับเลือกที่จะหนี เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะหลอกล่อข้าไปที่จวน” แม่ทัพเฉินก้มหน้าอย่างสำนึกผิด “เป็นเพราะข้าประมาทเลินเล่อเองทำให้เป็นไปตามแผนการณ์ของคนพวกนั้น”

หลี่เฉินเย่นทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะหันมาถามชูเซี่ยอีกครั้ง “เจ้ามั่นใจมากน้อยเพียงใดว่าผู้ที่ลักพาตัวอานเหยียนไปคือเสด็จพ่อ”

ชูเซี่ยเลิกคิ้ว “มีความเป็นไปได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น!” อีกครึ่งที่เหลือก็เป็นไปได้ว่าจะเป็นฝีมือของอ๋องเก้าที่สั่งคนให้ลักพาตัวอานเหยียนเพื่อให้สามคนพ่อลูกห้ำหั่นกันเอง ความเป็นไปได้ข้อนี้ก็สูงแต่ทว่าสำหรับนางแล้วดูอย่างไรอ๋องเก้าก็ไม่น่าจะเป็นผู้ที่สามารถลงมือกับเด็กสามขวบได้ลงคอ เป้าหมายของเขาคือฮ่องเต้ สำหรับหลานทั้งสองแล้วเขาก็ยังเป็นเสด็จลุงที่ใจกว้างและเป็นธรรม

แต่ในยามนี้จะให้นางบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับอ๋องเก้าเลยนางก็ไม่อาจพูดได้เต็มปากนัก เพราะนางเองก็รู้สึกได้ว่าอ๋องเก้าในยามนี้ไม่เหมือนอ๋องเก้าที่นางเคยรู้จักเมื่อครั้งอยู่ที่มณฑลกว้างตุ้งอีกแล้ว

หลี่เฉินเย่นจึงเอ่ยถามอีก “แล้วอีกครึ่งหนึ่งเล่า?”

ชูเซี่ยถอนหายใจก่อนจะเอ่ยอย่างลังเล “อ๋องเก้าเจ้าค่ะ!”

หลี่เฉินเย่นอึ้ง ดวงตาเป็นประกาย “เจ้ารู้เรื่องอะไรมาใช่หรือไม่”

“ข้าเพียงไม่อยากแยกเขาออกจากผู้ต้องสงสัยก็เท่านั้น แน่นอนว่าเขาเองก็มีโอกาสที่จะเป็นผู้ส่งคนไปลักพาตัวอานเหยียนมาได้เช่นกัน แต่ทว่าตอนนี้ไม่ว่าผู้ที่ลักพาตัวอานเหยียนไปจะเป็นฮ่องเต้หรืออ๋องเก้า พวกเราก็ล้วนวางใจได้ครึ่งหนึ่ง เพราะพวกเขาทั้งสองไม่มีวันทำอันตรายต่ออานเหยียนแน่ แต่หากว่าผู้ที่ลงมือเป็นศัตรูของจวนอ๋องเจิ้นหยวนแล้วล่ะก็ เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วงขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะเจ้าค่ะ”

นอกห้องมีเงาของคนคนหนึ่ง คนผู้นั้นก็คือจูเก๋อหมิง

ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้อง “เมื่อครู่ข้าได้ยินข่าวว่า สามวันก่อนที่จวนอ๋องเจิ้นหยวนได้ไล่คนผู้หนึ่งออกจากจวน คนคนนั้นเป็นบ่าวรับใช้ข้างกายของพระสนม เขาถูกโบยห้าสิบครั้งจากนั้นก็ถูกไล่ออกจากจวนไป”

หลี่เฉินเย่นรีบออกคำสั่ง “แม่ทัพเฉิน รีบส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้!”

จูเก๋อหมิงรั้งไว้ “ไม่จำเป็นแล้ว ข้าตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว คนคนนั้นหายไปอย่างไร้ร่อง อีกทั้งเพื่อนบ้านของบ่าวผู้นั้นก็บอกเพียงว่าเขาออกจากเมืองหลวงไปแล้ว!”

“ถูกโบยไปห้าสิบครั้ง อย่างน้อยต้องใช้เวลกว่าครึ่งเดือนจึงจะลงจากเตียงได้!”

จูเก๋อหมิงพยักหน้า “ในใต้หล้านี้ขอเพียงมีเงินก็สามารถใช้ผีโม่แป้งได้ ตราบใดที่ยังมีเงินไม่ว่าปัญหาใดก็ล้วนแก้ไขได้ ก่อนที่บ่าวผู้นั้นจะถูกขับออกจากจวนเขายังประกาศกร้าวว่าจะต้องให้พวกเขาทั้งหมดในจวนใช้ชีวิตอย่างไม่สงบสุข”

แม่ทัพเฉินผุดลุกขึ้น “เห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าบ่าวผู้นี้แน่ เขาเคยเป็นบ่าวรับใช้ในจวนย่อมต้องหาจังหวะลงมือได้แน่ ข้าจะไปตามหาตัวมันผู้นี้จับกลับมาให้ได้”

“ก็ดี เจ้ารีบไปตามหาเขาเดี๋ยวนี้” หลี่เฉินเย่นสั่ง

แม่ทัพเฉินเมื่อได้รับคำสั่งก็ถอยกายออกไปทันที

หลี่เฉินเย่นเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้กลางห้อง ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ชายหนุ่มหันมามองที่จูเก๋อหมิงที จากนั้นก็หันกลับมามองชูเซี่ยอีกที “เปิ่นหวางอยากไปให้พ้นจากสถานที่บ้าๆแบบนี้สักที เปิ่นหวางเบื่อหน่ายกับการแก่งแย่งชิงดีใช้กลอุบายแบบนี้เต็มทนแล้ว”

จูเก๋อหมิงเอ่ยขึ้น “หมากกระดานนี้เริ่มเล่นแล้ว ทั้งเจ้าและหลี่อวิ่นกังต่างก็เป็นหมากในกระดานของเขา หนีไปไหนไม่รอดหรอก ยอมก้มหน้ายอมรับมันเสียเถิด เราไม่จำเป็นต้องชนะอย่างสวยงามหรอก แต่ทว่าอย่าพ่ายแพ้อย่างหมดรูปก็พอ” ในท้ายที่สุด แต่หากวันใดที่พระองค์ตั้งใจจะสังหารบุตรพระองค์ก็ย่อมสามารถทำได้อย่างง่ายดายราวกับฆ่ามดปลวก

ทั้งสามนิ่งเงียบตกอยู่ภวังค์ความคิดของตนเอง

จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยามก็ยังไม่มีองครักษ์คนใด

หลี่เฉินเย่นอดรนทนไมไหว ท้ายที่สุดก็ออกไปตามหาคนด้วยตัวเอง

ชูเซี่ยนอนไม่หลับ นางเดินไปเดินมาอยู่ที่ลานกว้าง ในค่ำคืนนี้หนาวเย็นยิ่งนัก แสงจันทร์ส่องแสงสว่างกระจ่างตา หลังจากที่หิมะโปรยปรายเมื่อช่วงยามโหย่วที่ผ่านมา ยามนี้อากาศก็ดียิ่ง