ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 2

หากไม่ใช่เพราะเจ้านายของพวกเขาโดนยาพิษ แถมยังติดกับดักที่คนอื่นวางไว้ คงไม่มีทางยอมให้นางยำยีเช่นนี้

พวกเขาอยากจะช่วยเจ้านาย แต่จนปัญญาเพราะโดนยาพิษเช่นกัน ใจอยากช่วยแต่ไร้กำลัง

อีกฟากหนึ่งของทุ่งหญ้า ร่างทั้งร่างของเย่จิ่งหานไร้เรี่ยวแรง ไม่อาจขยับเขยื้อน ทำได้เพียงถลึงตาจ้องกู้ชูหน่วน

"เจ้าลองแตะต้องข้าแม้แต่ปลายก้อยสิ"

"แตะแค่ปลายก้อยจะพอได้อย่างไร อย่างน้อยก็ต้องแตะทั้งตัว"

บางทีอาจเป็นเพราะดวงตาคู่นั้นของเขาเดือดพล่านมากเกินไป กู้ชูหน่วนถึงได้รู้สึกผิดขึ้นมา จึงรีบกดจุดเขาเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน

"แค่ยืมร่างกายหรอกน่า เจ้าเองก็ไม่สึกหรอเสียหน่อย"

นางพูดอย่างไม่กระดากอาย แต่กลับทำเอาเย่จิ่งหานโมโหจนแทบลมจับ

ค่ำคืนต้องอันงดงาม

เย่จิ่งหานโกรธจนเส้นเอ็นปูดโปน

โธ่เว้ย เทพสงครามผู้ใหญ่อย่างเขา กลับถูกหญิงที่ไหนก็ไม่รู้ข่มเหงเสียได้

แต่ที่แค้นที่สุดก็คือ ตัวนางเองเสร็จสมแล้ว แต่ "น้องชาย" ของเขาไม่พอใจเป็นที่สุด ไฟราคะถูกนางโหมกระพือจนกระสับกระส่ายไปทั้งตัว แต่หญิงผู้นี้กลับไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย

กู้ชูหน่วนเหนื่อยอ่อนจนสั่นเครือไปทั้งร่าง

นางฉีกเสื้อตัวหนึ่งแล้วคลุมท่อนบนของเย่จิ่งหานเอาไว้ มองดูเย่จิ่งหานอดกลั้นไฟโกรธเอาไว้ ส่ายหน้าพลางวิจารณ์ "ลีลาแย่มาก ต้องปรับปรุง"

"แม่นี่ ข้าจะถลกหนังเจ้า หักกระดูกเจ้า กินเนื้อเจ้า ไม่เหลือศพให้เจ้าฝัง"

เสียงคำรามเดือดดาล สัตว์ป่าตกใจวิ่งหนี ชายชุดดำตัวสั่นระริก เจ้านายของพวกโมโหเข้าใจแล้วจริงๆ

กู้ชูหน่วนเกาใบหูที่สะเทือนจนอื้ออึง ในใจพลันหวาดกลัว

ผู้ชายคนนี้ มาดดีมีสง่าราศี ดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดา นี่เธอคงไม่ได้เจอขอโหดเข้าให้หรอกนะ

ช่างเถอะ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว สู้หาทางหนีดีกว่า

นางตั้งท่าเตรียมพร้อมเผ่นหนี ทว่าเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็วนกลับมา ใช้เลือดบนร่างของเย่จิ่งหาน ขีดเขียนอะไรบางอย่างบนเสื้อผืนสะอาด ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้โยนเสื้อลงตรงหน้าเขา

"เจ้าโดนยาพิษ ทำตามวิธีนี้ ถึงไม่อาจถอนพิษได้ทั้งหมด แต่อย่างน้อยยามอาการกำเริบทุกเดือนก็ไม่ต้องทรมานขนาดนี้ ข้าให้สูตรยาเจ้าแล้ว พวกเราไม่ติดค้างกัน วันหน้าอย่ามาทวงหนี้ข้าละ ต่อให้เจ้ามาทวง แม้ข้าจะยืนตรงหน้าเจ้า เจ้าคงมองไม่ออกว่าข้าหน้าตาเป็นอย่างไร"

สายตาพร่ามัว...

ทอดมองแผ่นหลังที่เดินจากไปอย่างลิงโลด

ทุกคนตาพร่าจริงๆ

ชายชุดดำทั้งสองก้มหัวมุดต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ แทบไม่กล้ามองสีหน้าของเจ้านายตัวเอง

เย่จิ่งหานอ่านสูตรยา มุมปากกระตุก ดูเหมือนว่าไฟโกรธกำลังจะมอดไหม้เขาจนเป็๋นจุน

"หึ... หญิงผู้นี้ ความแค้นของพวกเราใหญ่หลวงนัก"

กู้ชูหน่วนเดินโงเงนเกือบจะล้มลงกับพื้น คงเป็นเพราะวิ่งอย่างบ้าคลั่ง วิ่งมานานระยะหนึ่งถึงได้หยุดพักโกยลมหายใจที่ริมลำธารสายหนึ่ง

ความทรงจำผุดขึ้นมาในหัว กู้ชูหน่วนถอนหายใจเงียบๆ

เธอถูกคนที่ไว้ใจที่สุดหักหลังระหว่างทำภารกิจ เสียชีวิตจากเหตุระเบิด ทว่าศพและวิญญาณกลับข้ามกาลเวลามาอยู่ในร่างของกู้ชูหน่วนที่ชื่อแซ่เดียวกัน

กู้ชูหน่วน คุณหนูสามแห่งจวนอัครเสนาบดี แม้จะเป็นลูกสายตรง ทว่าตั้งแต่เล็กกลับไม่เคยเป็นที่รัก

ว่ากันว่าท่านแม่ของนางเป็นน้องสาวบุญธรรมของฮ่องเต้พระองค์ก่อน เพราะท่านแม่รักท่านพ่อ ฮ่องเต้พระองค์ก่อนจึงประกาศราชโองการสองฉบับ ฉบับแรกพระราชทานสมรสให้กับท่านพ่อและท่านแม่ อีกฉบับหนึ่งสั่งให้คนรักคู่หมั้นคู่หมายของท่านพ่อปลิดชีวิตตัวเอง

ท่านพ่อโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของท่านแม่ หลังจากแต่งงานก็รับอนุภรรยามากมาย เฉยชากับท่านแม่ จนท้ายที่สุดท่านแม่จึงได้ตรอมใจตาย

ส่วนนางนั้นก็ได้กลายเป็นเหยื่อที่ถูกทุกคนหัวเราะเยาะและรังแก ยามอยู่ในจวนศักดิ์ของนางนั้นเทียบไม่ได้กับสาวใช้คนหนึ่งด้วยซ้ำ

แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ ตอนนางเพิ่งจะคลอดออกมา ฮ่องเต้พระองค์ก่อนก็จองตัวนางให้เจ๋ออ๋องเสียแล้ว กลายเป็นเจ๋ออ๋องเฟยที่ถูกเลือกเป็นการภายใน

เพื่อที่จะได้แต่งงานกับเจ๋ออ๋อง เหล่าพี่สาวน้องสาวสายรองของนางต่างวางแผนร้ายให้นางแปดเปื้อนเพราะคนนอก หมายจะทำลายชื่อเสียงของนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน