ชายาหมอพิษไร้รัก นิยาย บท 21

“เร็วเข้า รีบไปหาหมอมาเดี๋ยวนี้ ยังทันช่วยชีวิตอยู่!”

ไท่จื่อพยุงภรรยาด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างอุ้มลูกไว้ เขาตะโกนสั่งองครักษ์อย่างกระวนกระวาย

เมื่อเซ่เชียนฮวนได้ยินก็ขมวดคิ้ว

คนจมน้ำต้องปฐมพยาบาลให้เร็วที่สุด ไปเรียกหมอมาในตอนนี้อาจไม่ทันแล้ว

นางเดินไปและคุกเข่าลงข้างๆ ไท่จื่อ นางใช้ผ้าเช็ดหน้าเพื่อที่จะทำความสะอาดจมูกของเด็กที่เต็มไปด้วยโคลน แต่แล้วถูกเซียวเย่หลันคว้าข้อมือของนางไว้ ขัดขวางการปฐมพยาบาลของนางทันที

เซียวเย่หลันมองนางอย่างเย็นชา "อยู่ต่อหน้าข้าแบบนี้ เจ้ายังจะกล้าทำอะไรชั่วๆอีกห้ะ?"

"สิ่งที่ข้าทำอยู่คือกำลังช่วยคน"

สีหน้าของเซ่เชียนฮวนก็เย็นชาไม่แพ้กัน

แน่นอนว่าเซียวเย่หลันไม่เชื่อ เขาจับมือของเซ่เชียนฮวนไว้เพื่อไม่ให้นางทำความสะอาดต่อ จากนั้นก็หันหน้ามาอีกฝั่งแล้วกล่าว"อวี๋เอ๋อร์ เจ้าไปสังเกตเห็นท่านชายเห้าตกลงไปในน้ำอย่างไรหรือ?"

“ข้า ข้าไม่กล้าพูดเจ้าค่ะ”

ซูอวี๋เอ๋อร์ลังเลที่จะพูด ดวงตามองไปที่ใบหน้าของเซ่เชียนฮวนไม่หยุด

ไท่จื่อพูดอย่างเคร่งขรึม "อย่ามาลีลาแบบนี้ บอกความจริงให้ข้าฟังเดียวนี้!"

“ได้เลยเจ้าค่ะ ท่านไท่จื่อ เมื่อกี้นี้ข้าเห็นหวางเฟยกับท่านชายเห้าเกิดความขัดแย้งกันเจ้าค่ะ เมื่อครู่นี้ ดูเหมือนว่าท่านชายเห้าจะทำให้หวางเฟยขุ่นเคือง ข้าได้ยินหวางเฟยดุด่าท่านชายเห้าว่าเป็นเด็กสารเลว พอข้ามาถึง ท่านชายเห้าก็ตกอยู่ในน้ำแล้วเจ้าค่ะ "

ซูอวี๋เอ๋อร์ไม่ได้บอกเซ่เชียนฮวนเป็นผู้ร้ายโดยตรง แต่คำพูดของนางนั้นบ่งบอกอย่างชัดเจนแล้ว!

“ชีวิตของเด็กเล็กๆ นี้เจ้ายังกระทำได้ลงคอ เจ้ามันเลวร้ายจริงๆ!”

หลังจากเซียวเย่หลันฟังจบ ความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็ปรากฏขึ้นในส่วนลึกของดวงตาที่เย็นชาของเขา

"ข้า……"

ทันทีที่เซ่เชียนฮวนกำลังจะเปิดปากพูด นางก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโกรธของไท่จื่อ "จ้านหวางเฟย เจ้ารู้หรือไม่ว่าการคิดฆ่าท่านชายนั้นต้องถูกโทษประหารเก้าชั่วโคตร!?"

“เจ้าไม่คู่ควรเป็นภรรยาของข้าเลย ไม่สมควรได้เรียกว่าจ้านหวางเฟย!”

เซียวเย่หลันโมโหอย่างมาก ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมองดูมือของเขาที่กำลังจะตบลงบนใบหน้าของเซ่เชียนฮวนอย่างรุนแรง

ทันใดนั้นเซ่เชียนฮวนก็ยืนขึ้นและขวางมือของเซียวเย่หลันไว้

นางจะไม่ยอมให้มือของผู้ชายคนนี้ตบโดนใบหน้าของนางอีกครั้ง

"ทุกคน ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาจับผิดคน หากยังไม่ทำการช่วยชีวิต ท่านชายเห้าอาจจะไม่มีลมหายใจแล้วจริงๆ" เซ่เชียนฮวนมองตรงเข้าไปในดวงตาของเซียวเย่หลัน

นางไม่เกรงกลัวอีกคนเลยสักนิด

ในขณะที่เซียวเยลันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ก้มลงอย่างรวดเร็วและแนบหูของนางไว้บนหน้าอกของเจ้าก้อนแป้ง

หลังของเซ่เชียนฮวนตั้งตรง นางนั้นไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง และไม่ถ่อมตัวจนดูต่ำต้อย!

นางไม่สามารถทนเห็นเด็กน้อยคนหนึ่งตายต่อหน้านางแบบนี้ และเป็นเด็กที่สามารถช่วยชีวิตได้แบบนี้ด้วย

อย่างไรก็ตาม ไท่จื่อไม่เชื่อคำพูดของนางเลย เขาตะคอกอย่างเย็นชา "มันสายเกินไปที่จะแสร้งทำเป็นเมตตา ข้าจะฟ้องให้เสด็จพ่อรู้เรื่องนี้ ข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปง่ายๆแน่นอน!"

เซ่เชียนฮวนคุกเข่าลงบนพื้นโดยก้มหน้าลง และค่อยๆ กำหมัดแน่น

ทันใดนั้น นางก็กระโดดตัวขึ้นทันที แล้วรีบพุ่งเข้าไปผลักซูวี๋เอ๋อร์ออกไปอย่างแรงแย่งคนมาได้โดยตรง!

"นี่เจ้าจะทำอะไรห้ะ?!!"

ผู้คนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเซ่เชียนฮวนแย่งเอาท่านชายเห้าไป!

เซ่เชียนฮวนไม่มีเวลาอธิบายอะไรมากนัก

นางปล่อยให้ท่านชายเห้านอนตะแคงบนพื้น จากนั้นยกหน้าขึ้นและเริ่มช่วยผายปอดแบบปากต่อปาก

สายตาผู้คนรอบๆเห็นพฤติกรรมของนางแล้วคิดว่านางนั้นบ้าไปแล้ว!

“เร็วเข้า ดึงหล่อนออกไป!” ไท่จื่อเฟยออกคำสั่ง เหล่าองครักษ์ก็ก้าวไปตรงหน้า

จู่ๆเซ่เชียนฮวนก็ดึงปิ่นปักผมออก เงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างเย็นชา "อย่าเข้าใกล้เด็ดขาด ไม่งั้นข้าจะแทงปิ่นปักผมนี้เข้าที่คอของท่านชายเห้า!"