ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 125

ตอนที่125มุ่งหน้ามาขอยา

โล่หวินหลานแอบเอาแนวคิดของการเตะฟุตบอลในสมัยปัจจุบันมาปรับเปลี่ยนเป็นศึกการปาหิมะแม้ว่าพวกสาวรับใช้ฟังแล้วยังมึนงงอยู่แต่ก็ยังพยักหน้ากระตือรือร้นที่จะอยากลอง

แต่ว่าติดปัญหาอยู่ที่คู่แข่งของพวกเขาคือโล่หวินหลานทำให้ทุกคนมีความกลัวนิดหน่อยยังไม่ต้องพูดตอนที่ปาหิมะว่าจะปาไปถูกเขารึเปล่าแค่พูดถึงเรื่องแพ้ชนะก็แน่นอนแล้วว่าจะต้องดูออกมาอย่างไม่มีข้อบกพร่องและยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันยังไม่มีสาวใช้คนไหนเคยเล่นเกมส์ร่วมกับเจ้านายมาก่อนเลย

“พระชายาพวกเราอย่าเล่นกันเลยดีกว่าเอาอย่างนี้ดีกว่าพวกเราไปนั่งดูพวกเขาเล่นที่ในศาลาถ้าเกิดเจ้าอยากจะเล่นก็ปั้นขึ้นมาแล้วปาเล่นๆใส่คนไปแต่อย่าลงไปเล่นด้วยตัวเองเด็ด……”ระหว่างพูดเย่หยุ่นเอามือเกยหน้าผากอย่างลำบากใจแต่เธอยังพูดไม่ทันเสร็จก็ถูกโล่หวินหลานพูดแทรกขึ้นมา

“เย่หวินเจ้าอยู่ทีมป้องกันนั้นในสนามมีสาวใช้ทั้งหมดหกคนรวมข้าและเจ้าแล้วก็เป็นแปดคนเจ้าสามารถเลือกไปสามคนได้ข้าเป็นประชาธิปไตยมากเจ้าเลือกก่อนเถอะ！”

เป็นไปไม่ได้！เย่หวินเบิกตาโตแล้วมองไปทางรูปครึ่งวงกลมที่ลานบ้านทั้งสองข้างหรือว่าจะเล่นเกมส์นี่จริงๆ?แต่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

“พระชายา……พูดกติกาการเล่นเกมส์นี้อีกรอบหน่อยได้ไหม?”เย่หวินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เธอลงไปซุ่มเลือกคนมาสามคนมาที่ตรงครึ่งวงกลมอย่างไม่มีทางเลือกและคอยคิดที่ว่าจะแพ้ให้กับโล่หวินหลานยังไง

โล่หวินหลานฟังแล้วเกือบจะเป็นลมเธอรีบพูดกติกาใหม่อีกรอบแม้ว่าเย่หวินจะฟังแล้วไม่เข้าใจหมือนเดิมแต่ถ้าเทียบกับครั้งที่แล้วนับว่าเข้าใจมากขึ้นเยอะแล้ว

ทั้งสองทีมเริ่มแข็งขันกันเริ่มแรกเย่หยุ่นพะวงโล่หวินหลานมากจนไม่กล้าจะรักษาประตูให้ดีเกินไปแล้วก็ไม่กล้าจะปล่อยให้อ่อนจนเกินไปแม้แต่วิชาตัวเบาที่เธอถนัดที่สุดก็ไม่ได้ใช้ออกมาแต่เธอก็ยังคงสามารถรับบอลหิมะที่หลั่วหยุ่นล๋านปามาได้ทุกลูกเพราะว่าสำหรับเธอแล้วเรื่องไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย

คนที่อยู่ในสนามจากเริ่มแรกที่เกร็งๆจนสุดท้ายปล่อยตัวออกมาอย่างเต็มที่ทุกคนเล่นกันอย่างลืมตัวตั้งรับและโจมตีกันอย่างเมามันส์ลืมการแบ่งชั้นระหว่างสาวใช้กับพระสนมไปอย่างสิ้นเชิง.

นอกกำแพงของจวนหมิงอ๋องมีสองคนที่ทำตัวลับลับล่อล่ออยู่ใต้กำแพงอิฐเขียวที่กำลังแอบหามบันไดเล็กมาหนึ่งอันตอนวางบันไดไว้ที่กำแพงบันไดกลับมีขนาดสูงได้เพียงแค่ครึ่งหนึ่งของกำแพง！

“พี่รองโทษพี่เลยทำไมถึงได้เอาบันไดอันเล็กขนาดนี้มา?พี่ดูสิตอนนี้ปีนขึ้นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ！”เย่เซียวหลัวกอดอกมองเย่อวิ๋นกว่างอย่างโมโห.

บันไดนี้มันเล็กไปหน่อยจริงๆมองไปแล้วยังเหลือกำแพงอีกเกือบครึ่งนึง เย่อวิ๋นกว่างเอามือถูไปมาที่คางแล้วพูดว่า“ข้าพี่สองของเจ้าเนี่ยใช้วิชาตัวเบาได้แค่บินเข้าไปก็ไม่จบแล้ว！แต่เจ้านี่สิใครสั่งให้ตอนเด็กๆเจ้าไม่ตั้งใจเรียนละตอนนี้แย่เลยสิ！

เห็นเย่อวิ๋นกว่างยิ้มหน้าบานท่าทางไม่หยบเย่เซียวหลัวยกเท้าไปเตะเขาแรงๆแล้วกระทืบเท้าประท้วง“ไม่รู้แหละพี่ต้องพาข้าบินเข้าไป”

เห็นน้องสาวของตัวเองที่ทั้งโกรธทั้งโมโหเย่อวิ๋นกว่างก็เอามือเข้าไปลูกศีรษะอย่างเอ็นดูทุกครั้งที่เห็นเขาโมโหแล้วกระทืบเท้าเขาก็จะรู้สึกว่าโลกทั้งโลกดูอบอุ่นขึ้นมา

“โอเคโอเคบินก็บิน！ไม่ว่าจะเป็นยังไงไม่ว่าเมื่อไรพี่รองเจ้าข้าเนี่ยจะเป็นหินรองเท้าให้เจ้าเสมอเจ้าอยากจะบินไปที่ไหนข้าก็จะอยู่ด้านล่างช่วยเจ้า”เย่อวิ๋นกว่างถอนหายใจ

กำแพงด้านขวาของจวนหมิงอ๋องฝั่งนี้เป็นกำแพงฝั่งที่เตี้ยที่สุดถ้าเกิดอยากจะเข้าไปก็ต้องเข้าไปจากฝั่งนี้ แต่พวกเขาก็ไม่สะดวกที่จะเอาบันไดที่สูงมามันดึงดูดความสนใจคนได้ง่ายเกินไปแค่เอาบันไดอันเล็กๆนั้นมาได้ก็ไม่ง่ายแล้ว

ฟังคำพูดของเย่อวิ๋นกว่างแล้วเย่เซียวหลัวก็รู้สึกดีใจมีพี่รองคอยอยู่เขียงข้างตัวเองเขาอะไรก็ไม่กลัวทั้งนั้น.

“พี่รองพี่นี่ดีจริงๆพี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลย！อนาคตผู้หญิงบ้านไหนได้แต่งงานกับพี่ต้องมีความสุขมากแน่ๆ！”เย่เซียวหลัวกระโดดขึ้นไปบนหลังเขาและจับไหล่เขาไว้แน่นพูดแนบหูเขา

เย่เซียวหลัวยิ้มเห็นฟันแบบชั่วร้าย“กอดให้แน่นจะบินแล้ว！

เย่เซียวหลัวกอดคอเขาไว้แน่นเขาถอยหลังออกไปกี่ก้าวรวบรวมพลังหลังจากนั้นเอาเท้ากวาดไปรอบๆและใช้มุ่งหน้าไปทางบันไดด้วยปลายเท้าอย่างรวดเร็ว.ปลายเท้าเขาแตะลงไปกดที่บันไดอย่างแรงและบินกระโดดขึ้นไปบนกำแพงอิฐเขียว

กระโดดลงมาด้านล่างมีพื้หญ้าที่อ่อนนุ่มรองรับร่างเขาพวกเขาสองคนอยู่เย่หวินล่วงล้มลงไปบนหิมะก่อนแล้วค่อยไปรับเย่เซียวหลัวที่กลางอากาศลงมาที่บนพื้นหิมะอย่างมั่นคง.

“พี่รองพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เย่อวิ๋นกว่างกระแอมออกมาสองครั้งและปัดหิมะที่อยู่บนผมออก“ไม่เป็นไรไม่เป็นไรหิมะตกร่างกายแข็งไปหน่อย……

เพิ่งพูดเสร็จปึงบอลหิมะก็ปามาโดนที่เจ้า้มของเขาพอดีรสชาติของหิมะทั้งหอมหวานและเย็น

“ไอเด็กเวรตัวไหนปาใส่ฉัน?รีบออกมาเดี๋ยวนี้！แม้กระทั่งข้ายังปาใส่ได้ตาบอดแล้วรึไง？”เย่อวิ๋นกว่างโกรธจนควันออกมาและปัดหิมะที่อยู่บนแก้มออก แก้งของเขาเย็นจนแดงเหมือนดอกเหมยสีแดง

บรรดาสาวใช้ที่อยู่ข้างนอกประตูบานนั้นวิ่งรีบร้อนเข้ามาโดยที่ในมือยังคงถือบอลหิมะอยู่หลังจากได้ยินเสียงนั้นก็ตะลึงไปสักพักถึงกรีดร้องขึ้นมาว่า“มาทางนี้เร็ว！มีข้าศึก！”

ในที่สุดเย่เซียวหลัวก็รู้สึกเสียใจที่ปีนกำแพงเข้ามา

บรรดาสาวใช้กรีดร้องกันเสร็จก็ได้ยินเสียงเอะอะวุ่นวายมาแต่ไกลน่าจะเป็นเสียงของทหารองค์รักษ์ประจำจวนเดินมา

เย่อวิ๋นกว่างและเย่เซียวหลัวมองหน้ากันและลุกเด้งขึ้นมาเดินเข้าไปตรงหน้าสาวใช้ที่เป็นตัวนำและบีบคางเขามือที่เย็นยะเยือกทำให้สาวใช้ตัวสั่น