ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 138

ตอนที่138 พลุสัมผัสต้นหลิว

เหตุการณ์ตระกูลเย่ตอนนี้เลวร้ายมาก เพราะเย่เซียวหลัวนั้นฆ่าตัวตายในงานแต่งตัวเอง และคู่สมรสยังเป็นถึงองค์ชาย และหลังจากที่ฮ่องเต้เจียเฉิงส่งคนไปประกาศว่าจะมอบพิธีอภิเษกนี้ให้กับเวินอ๋อง แต่กลับไม่มีใครรู้ว่าเจ้าได้ฆ่าตัวตายในห้องแล้ว

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเย่กั๋วกงนั้นปิดข่าวไว้ เกรงว่าป่านนี้ข่าวคงแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองแล้ว

ตอนนี้ ว่าทำไมผู้ที่มาทำพิธีสู่ขอนั้นกลับกันแล้ว และยังไม่เห็นว่าเจ้าสาวนั้นออกมา

เย่อวิ๋นกว่างพยายามสงบสติอารมณ์ ค่อยๆพูดออกมาทีละคำ “หลังจากที่พบว่าน้องสามฆ่าตัวตาย ฮ่องเต้ก็ได้ส่งหมอหลวงมารักษาสิบท่าน และทุกคนยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าน้องสามตายไปแล้ว ข้าบอกว่าน้องสามยังมีทางรักษาได้ แต่กลับถูกท่านพ่อส่งมาอยู่ในห้องฟืนนี้ พวกเจ้ารีบๆไปช่วยน้องสามที ถ้าไม่งั้นจะไม่ทันการแล้ว”

โล่หวินหลานโบกมือให้เขา “คุณชายเย่ที่สอง อย่าเพิ่วรีบไป ยังมีเวลาอีกวัน พวกเราจะหาวิธี”

พูดจบ โล่หวินหลานมองปฏิกิริยาของโม่ฉีหมิงที่อยู่ด้านหลัง สีหน้าของเขายังคงนิ่งเฉย แววตาเฉียบคมที่แสนเย็นชาของเขายังคงจ้องอยู่ที่แก้วชา และในมือยังคงคนช้อนไปเรื่อยๆ วินาทีที่เย่อวิ๋นกว่างเกือบจะทนไม่ได้นั้น เขาก็เริ่มที่จะพูดขึ้น

“ตั้งแต่ที่นายเข้ามาเอายานั้น เจ้าก็รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มียาแก้ยาแกล้งตายนั้น จะใช้หรือไม่ใช้ก็เป็นเรื่องของพวกนาย แล้วตอนนี้ นายจะให้ฉันไปช่วยชีวิตคน นาย มีอะไรมาแลกเปลี่ยนล่ะ?” โม่ฉีหมิงกระตุกยิ้มที่พราวเสน่ห์ของเขาออกมา แต่คำพูดนั้นช่างเย็นชาเหลือเกิน

ใช้อะไรแลกเปลี่ยน?

ตอนที่ต้องการยานั้นใจร้อน ไม่ได้คำนึงถึงเรื่องยาถอนพิษ จนผ่านมาแล้วสามวันครึ่ง ถ้าหากยังไม่ช่วยเย่อวิ๋นเซียวนั้น เกรงว่ามันจะยิ่งอันตราย

เย่อวิ๋นกว่างขมวดคิ้วแน่น ทั้งสองมือผสานกันแน่นวางอยู่บนตัก ฟันทั้งสองแถวนั้นกระทบกันอยู่ คนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้นี่เป็นปีศาจชัดๆ เขาจะเอาอะไรไปแลกเปลี่ยนได้?

“แค่ให้ท่านช่วยน้องสามกลับมา ท่านอยากได้อะไรข้าให้หมดเลย” เย่อวิ๋นพูดออกไป ขอเพียงให้เย่เซียวอวิ๋นตื่นขึ้นมา เขาขออะไร ก็จะตกลง อย่างมากก็แค่หนีหนี้!

ตาตี่ของโม่ฉีหมิงนั้น ก็มีประกายเย็นชาขึ้นมาดังเดิม ราวกับมีดาบคมอยู่ที่ตัวเขา เย่อวิ๋นกว่างนั้นยอมรับว่ารู้สึกเกร็งและกลัวต่อสายตาคู่นั้น จนยืดหลังตรง

“ได้สิ สวินโม่ เข้ามา” สวินโม่ที่เฝ้าอยู่หน้าประตู เมื่อได้ยินเสียงของเขาเรียกจึงรีบเดินเข้ามา

ยาแกล้งตายนี้เป็นยาที่สวินโม่คิดค้นขึ้นมา เพียงแค่ให้สวินโม่ได้รู้ว่ายานั้นเกิดผลจริง และยังเกิดการเปลี่ยนแปลงกับร่างกายคน เขาก็จะหาทางเค้นยานั้นออกมาได้

หลายคนนั่งรวมอยู่รอบโต๊ะโม่ฉีหมิง ปรึกษากันเสียงเบา

“ตอนนี้ทุกคนคิดว่าน้องสามฆ่าตัวตาย พรุ่งนี้ก็จะนำเจ้าไปฝัง ถ้าพวกเราอยู่ไปบอกว่ารักษาได้ คนจะไม่สงสัยเหรอ? ดังนั้น พวกเราควรหาวิธี ให้ทุกคนคิดว่าเจ้าไม่ได้ตาย ยังมีลมหายใจอยู่ เป็นหมอหลวงที่ตรวจผิด” โม่ฉีหมิงวิเคราะห์

ในนั้นที่คนนั่งล้อมกับเป็นวง โม่ฉีหมิงใช้พู่กันจุ่มน้ำหมึกเบาๆ แล้วเขียนจุดหนึ่งจุดบนกระดาษ

“ตรงนี้คือห้องหลัก หรือเป็นที่วางศพของคุณหนูสาม” โม่ฉีหมิงจุดเสร็จ ก็โยนพู่กัน แล้ววางมือใหญ่ๆนั้นลงบนโต๊ะ ตาตี่ๆนั้นมองไปที่คนตรงหน้า

“เมื่อกินยาแกล้งตายแล้วจะไม่หายใจ แล้วจะทำลมหายใจปลอมออกมาอย่างไร แล้วยังต่อหน้าหลายๆคนอีก?” โล่หวินหลานวิเคราะห์ลึกเข้าไปอีก เพียงแต่ให้เรื่องราวเป็นขั้นลำดับ เจ้าก็จะหาวิธีมาได้

ทุกคนหันมองหน้ากัน เย่อวิ๋นกว่างขมวดคิ้ว แล้วใช้พู่กันวาดวงกลมลงไปตรงจุดนั้นต่อ พลางส่ายหัว “ไม่ใช่ต่อหน้าทุกคน แต่ทุกคืนหลังจากเที่ยงคืน ท่านพ่อกับพระจะไปพักผ่อน คนที่อยู่เฝ้ามีเพียงเหล่าคนใช้ ถ้าหากทำให้พวกเขาปลีกตัวออกมาตอนนั้นได้ ตรงนั้นก็จะไม่มีคน”

โล่หวินหลานขมวดคิ้ว แล้วสายตาก็ทอประกายขึ้นมา พูดต่อ “เมื่อที่ทำพิธีไม่มีคนแล้ว การที่เราจะทำอะไรจะง่ายขึ้น?”

“เวลาเหลือไม่มากแล้ว การตื่นตระหนกจะทำให้ผู้คนแตกตื่น แต่ที่พวกเราต้องการก็คือสิ่งนี้ ไปจัดการศพตอนคนวุ่นวายนี่สิ ถึงจะสนุก!” โม่ฉีหมิงเก็บพู่กัน แล้วพูดอย่างเนิบๆ

แต่เมื่อเขาเพิ่งจะพูดจบ ก็ถูกเย่อวิ๋นกว่างปฏิเสธด้วยความโมโห “ไม่ใช่การจัดการศพ! น้องสามยังไม่ตายเสียหน่อย!”

โม่ฉีหมิงค้อนใส่เขาทีหนึ่ง สายตาแหลมคมนั้นกวาดไป

รังสีของเขานั้นแผ่กว้าง เย่อวิ๋นกว่างจึงยอมพยักหน้าเสียแต่โดยดี อย่างน้อยเขาก็ตกลงที่จะช่วยแล้ว จะจัดการศพอะไรได้หมด แค่ฟื้นชีพกลับมาก็พอ

“แต่ว่า” สวินโม่ที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น “เรือนเย่นั้นป้องกันหนาแน่นมาก พวกเราจะเข้าไปยังไง?”

“ถ้าพวกเราเข้าไปต้องมีคนสงสัยแน่ๆ เรื่องนี้ต้องให้คุณชายเย่ที่สองไปจัดการ และต้องทำมันให้ดีด้วย” โล่หวินหลานมองไปที่เย่อวิ๋นกว่าง สายตานั้นกลอกกลับ

พูดจบ ก็เงยไปมองโม่ฉีหมิง อยากรู้ว่าจะพูดอย่างไร เมื่อเงยไปเห็นสายตาอันเล็กแหลมของเขา ที่แสดงถึงการตักเตือน ราวกับกำลังจ้องเจ้า

โล่หวินหลานรีบหลบสายตา ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรขัดหูขัดตาเขา