ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 144

ตอนที่ 144 สูญเสียพลังภายใน

โม่ฉีหมิงที่นอนอยู่บนเตียงมีใบหน้าที่ซีดขาวราวกับหิมะ เขานอนนิ่งๆอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย โล่หวินหลานรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวใจ ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าความกลัวเป็นอย่างไร

"พระชายาท่านอย่าเป็นกังวลไป เดี๋ยวข้าจะดูอาการของท่านอ๋องให้" สวินโม่พูดให้นางอุ่นใจ

เขายื่นมือไปจับที่ชีพจรของท่านอ๋อง หลับตาลงตอนในหัวของเขาได้ยินแต่เสียงที่ผิดจังหวะ ทั้งรวดเร็วร้อนแรงและอ่อนแรง ผสมปนเปกันไปเสียหมด พลังภายในของเขาเหมือนโดนบางสิ่งบางอย่างดูดไปจนหมด แต่กลับเหมือนยังคงซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในตัวเขา

"พระชายา พลังภายในของท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ ข้าจะถ่ายโอนพลังของข้าเข้าไปช่วย เพียงแต่ร่างกายของท่านอ๋องเหมือนถูกพลังแรงกล้าบางอย่างปิดทับเอาไว้ หากสามารถถ่ายพลังงานผ่านสิ่งนั้นไปก็จะไม่เป็นอะไรแล้วขอรับ" รอยยิ้มบนใบหน้าของสวินโม่เผยออกมา เหมือนเขากำลังค้นพบสิ่งมหัศจรรย์เสียอย่างนั้น

"พลังที่ถูกปิดเอาไว้งั้นหรอ? เหตุใดได้รับบาดเจ็บแต่ยังพบพลังที่ถูกปิดเอาไว้ล่ะ? แล้วพลังนั้นคืออะไร?" โล่หวินหลานถามขึ้นด้วยความสงสัย

การที่โม่ฉีหมิงจะมีพลังอะไรก็ตามที่ถูกซ่อนเอาไว้ นางไม่แปลกใจเลย เพราะเขาคือบุตรชายของฮ่องเต้ ไม่ว่าใครที่ให้พลังนี้แก่เขาแล้วปิดมันเอาไว้ แต่อย่างไรก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี

สวินโม่ละมือจากเขา เขานำผ้าห่มมาห่มแขนของโม่ฉีหมิง แล้วลุกขึ้นยืนเดินไปมา

"จากสถานการณ์ตอนนี้ ข้าเองก็ไม่ทราบได้ว่าพลังนั้นคืออะไร ข้าคิดว่าแม้แต่ตัวท่านอ๋องเองก็น่าจะไม่ทราบ อย่างไรก็ตามพลังนี้เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่นัก คนทั่วไปไม่สามารถควบคุมได้" สวินโม่พูดแล้วถอนหายใจ "ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้มอบพลังนี้ให้ท่านอ๋องและซ่อนพลังนี้เอาไว้ในตัวท่านอ๋องมานานหลายสิบปี"

โล่หวินหลานหันไปมองโม่ฉีหมิงที่ตอนนี้นอนไม่ได้สติ

"ไม่ว่าใครเป็นคนซ่อนพลังนี้ก็ตาม สวินโม่ตอนนี้พวกเราต้องทำอย่างไรท่านอ๋องถึงจะฟื้นขึ้นมา?" โล่หวินหลานอยากให้เขาลืมตา อยากมากจริงๆ

เขาดึงสติตนเองกลับมา สายตาทั้งคู่ของสวินโม่เพ่งมอง พลังทั่วตัวของเขารวมเป็นหนึ่งเดียว จนบรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

"เดี๋ยวข้าถ่ายโอนพลังงานให้ท่านอ๋อง ท่านอ๋องก็จะฟื้นขึ้นมา" ไม่นานเขาก็หลับตาลง ย่อตัวจากนั้นก็ใช้พลังตัวเบาไปยังบนเตียง

เขาพยุงโม่ฉีหมิงขึ้นมา แล้วใช้สองมือถ่ายโอนพลังงานของเขาเข้าไปในตัวของโม่ฉีหมิง ตอนนี้เหมือนทุกอย่างหมุนไปมาด้วยความรวดเร็ว ในห้องมีแรงลมโหมกระหน่ำ

พลังบางอย่างถูกถ่ายโอนจากตัวของสวินโม่ออกไป

โล่หวินหลานมองเห็นแสงสีฟ้า เป็นแสงสีขาวที่เปร่งประกายสีฟ้าคราม

นางตกใจและตื่นเต้นก็สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าราวเพราะเป็นเรื่องเหนือมนุษย์ ซึ่งคนในยุคปัจจุบันไม่สามารถฝึกวรยุทธ์มาถึงขั้นนี้ได้แน่นอน

แม้แต่อาจารย์เก่าแก่ก็ทำไม่ได้ ระหว่างที่นางกำลังครุ่นคิดนั้น ความหนาวเย็นในห้องเหมือนไปถึงขีดสุด เป็นความเหน็บหนาวเสียยิ่งกว่าเกร็ดของหิมะ

ท้ายที่สุดสวินโม่ก็ "พู่" เขาล้มลงกับพื้น ริมฝีปากของเขาซีดเซียว ทั้งตัวเหมือนคนที่อยู่ท่ามกลางพายุหิมะ เขาดูหนาวเย็นเหลือเกิน ทั้งๆที่ในห้องมีเตาผิง เหตุใดเขาจึงหนาวได้เพียงนี้?

"สวินโม่ เจ้าเป็นอะไร? เป็นอะไรมากหรือเปล่า?" โล่หวินหลานรีบวิ่งไปหยิบผ้านวมในตู้แล้วห่มให้สวินโม่

"ข้า ข้า......ไม่เป็นไร......ช่วยพยุงข้าที หนาว......หนาว......." ฟันบนและล่างของเขากระทบกัน จนพูดไม่เป็นคำ

อาการของเขาทำให้โล่หวินหลานตกใจ นางรีบพยุงตัวเขาขึ้นมานั่งบนเก้าอีก โชคดีที่สวินโม่ยังมีแรงเดินได้ด้วยตนเอง เมื่อไปถึงบนเก้าอี้ตัวยาว เขาก็ล้มลงทันทีพร้อมกระชับผ้าน่วมเข้าหาตนเอง

"พลังภายในของเจ้าก็มีปัญหาใช่ไหม พลังภายในของเจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่? เจ้าบอกข้าสิ ว่าข้าสามารถช่วยเจ้าได้อย่างไร?" โล่หวินหลานทั้งเป็นห่วงโม่ฉีหมิงและกังวลสวินโม่ จนตอนนี้นางเองก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว

"ไม่ ไม่เป็นไร.....ข้าไม่เป็นไร นั่งพักสักเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว เพียงใช้พลังภายในมากไปก็เท่านั้น ......พระชายา ท่าน ท่านไปดูแลท่านอ๋องเถอะ！" สวินโม่พูดติดๆขัดๆ น้ำเสียงของเขาสั่นเทา

พอเห็นว่าเขาหนาวถึงขั้นนี้ โล่หวินหลานก็เดินไปหยิบผ้านวมมาห่มให้เขาอีกผืน

"เจ้าห่มผ้านวมนี่ก่อนนะ เดี๋ยวจะค่อยๆอุ่นขึ้นมาเอง"