ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 153

ตอนที่153 ฝังศพสร้างสุสาน

มือของนางถูกฮูหยินใหญ่จับไว้แน่นๆ ไม่แววว่าจะปล่อย

ลมหายใจของฮูหยินใหญ่เหมือนหายใจแรงมาก เหลือแค่นางไม่ได้ลากบ่าวขึ้นไปบนเตียงเท่านั้น

“เจ้าว่า ข้างนอกเป็นยังไงบ้างแล้ว? ฮูหยินสี่นาง นางไปอยู่ไหน?” คำพูดของฮูหยินใหญ่เหมือนกำลังเกรงกลัวอะไรบางอย่าง

เสียงที่กังวลของนางดังลั่นในที่มืดแบบนี้ยิ่งฟังดูน่ากลัว จินหยกสั่นไปทั้งตัวแต่ก็ต้องยึดร่างกายของตัวเองให้คงอยู่ได้ นางส่ายหัว “ไม่ได้เป็นอะไรหนิเจ้าค่ะ！ร่างของฮูหยินสี่เข้าไปในโลงศพเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ อีกไม่นานก็จะถูกฝังแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ ท่าน ท่านกังวลอะไรเจ้าคะ?”

ทำไมฮูหยินใหญ่ถึงได้กังวลเรื่องของฮูหยินสี่จนไม่ยอมออกจากห้อง? จินหยกเต็มไปด้วยความน่าสงสัย หรือว่ากลัว? แต่ว่าตอนนั้นคุณหนูสามก็ไม่เห็นว่านางจะกลัวอะไรหนิ！

“ฝังศพงั้นหรือ? จะฝังเมื่อใด? เจ้ารู้ได้ยังไง?” สติของฮูหยินใหญ่เหมือนจะไม่ปกติแล้ว ตั้งแต่คืนนั้นที่กลับมา นางไม่กินอะไรเลย ในใจของนางคิดถึงแต่ภาพที่ฮูหยินเลือดไหลเต็ม

เลือดไหลออกมาเหมือนสายน้ำลำธาร ไหลออกมาจากร่างกายอย่างไม่ขาดสาย นางทั้งกลิ้งทั้งคลานกลับมาห้องนอนของตน และขังตนไว้ในห้องหนึ่งวันหนึ่งคืนเค็ม

“บ่าว บ่าวรู้เจ้าคะ คนทั้งตำหนักรู้กันหมด!” จินหยกทำให้ฮูหยินใหญ่มีความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม

ฮูหยินใหญ่พยักหน้า มือที่เย็นของนางจับผ้าห่มที่อยู่ตรงอ้อมกอดของนางไว้แน่นๆ “ออกไปๆ อย่าบอกเรื่องนี้กับผู้อื่น บอกว่าข้าไม่สบายนิดหน่อยอยากพักผ่อน”

แค่ฝังเสร็จ ฝังเสร็จก็น่าจะดี

รอให้ช่วงเวลานี้ผ่านไป ก็จะไม่มีใครแย่งความรักใคร่จากเย่กั๋วกงแล้ว นางก็จะสามารถครอบครองทุกอย่างในตำหนักเย่

“ฮูหยิน ท่านจะทานอะไรหน่อยไหมเจ้าค่ะ ท่านไม่ได้ท่านอะไรตั้งแต่เมื่อคืน ท่านไม่หิวหรือเจ้าค่ะ?” ก่อนจินหยกจะออกจากประตูนางได้หันไปมองฮูหยินใหญ่ และทนไม่ไหวอยากถามมาก

แต่ข้างในไม่มีเสียงตอบรับกลับมาใดๆ

“ออกไป”

จินหยกไม่กล้าแม้แต่จะหยุดอยู่ตรงเพียงสักวินาทีเดียว นางจึงรีบเดินออกมาจากห้องที่เต็มไปด้วยบรรยากาศแปลกๆอย่างนี้

หลังจากที่ไล่นางออกไป ฮูหยินก็โผล่หัวออกมาจากผ้าห่มที่เมื่อครู่คุมหัวนางไว้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและล้อรอบไปด้วยรอยตีนกาค่อยๆกวาดสายตามองไปยังรอบๆ

ทันใดนั้น มีเงาคนลอยผ่านหน้าต่างข้างนอกไป และหายไปตรงมุมของห้องโดยเร็ว แค่เงาคนที่เดินผ่านอย่างเสียงเบาๆทำให้นางตกใจแทบเป็นแทบตาย และรีบออกจากผ้าห่ม แล้วคุกเข่าขอขมาอยู่บนเตียง

“ข้าไม่ได้ตั้งใจผลักเจ้าออกไป เจ้าเป็นคนที่ยืนหน้าข้างเอง จะเอาเรื่องก็อย่ามาเอาที่ตัวข้า รีบไปซะ ไป!” ฮูหยินยกมือไหว้ไปแล้วท่องอย่างนี้ไปด้วย

ไม่นาน เงาคนข้างนอกได้หายไป ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ

สามวันผ่านไป พิธีส่งศพของฮูหยินสี่ได้ดำเนินไปอย่างเป็นทางการ

ฮ่องเต้เจียเฉิงได้แสดงความเสียใจโดยเชิญให้องค์รัชทายาทและบรรดาองค์ชายได้ไปร่วมส่งฮูหยินสี่ตระกูลเย่ไปสู่สุคติ

โม่ฉีหมิงและโล่หวินหลานสวมใส่ชุดงานศพสีขาวยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าของตำหนักเย่ สีหน้าของทั้งสองดูไม่ดีเลย โดยเฉพาะโล่หวินหลาน

แรกๆนางก็รู้สึกผิดที่ไม่ทันช่วยฮูหยินสี่ ตอนนี้เลยเลือกที่จะไม่เข้าไปตรงตำหนักหลักของตระกูลเย่ที่วางโลงศพไม้สีำดำไว้ ก้มหน้ามองพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาว

“หวินหลาน จึงมองไปข้างหน้า หลายๆเรื่องมันก็ไม่ได้โชคดีเสมอไป แต่ว่าเราต้องเลือกที่เผชิญ แต่ไม่ใช่หลบหนี เจ้าไม่ใช่คนแบบนี้ข้ารู้” โม่ฉีหมิงยื่นมือออกจากแขนเสื้ออันหนาและเต็มไปด้วยขนมาจับมือนางไว้

หน้าของโล่หวินหลานค่อยๆเงยขึ้น สายตาที่ไร้เดียงสาจ้องมองไปยังหน้าของโม่ฉีหมิง แววตาคู่นี้ของตาเป็นจุดที่เปล่งประกายที่สุดในทั้งเรือนร่างของนาง ความรู้สึกที่ใสซื่อไร้เดียงสา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงทำให้คนอื่นที่มองแล้วอยากปกป้องนาง

แววตาอย่างนี้คนแบบไหนกันเล่าที่จะเป็นเจ้าของ! โม่ฉีหมิงถามขึ้นในใจ ก็คนที่ยืนต่อหน้าเขานั่นแหละ มิใช่หรือ?

“หวินหลาน รอให้เจ้าควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้ก่อน เจ้าก็จะไม่เกรงกลัวอะไรอีกเลย” เสียงที่มั่งคั่งของโม่ฉีหมิงดังขึ้นข้างหูนางเรื่อยๆ

นางยังเข้มแข็งไม่พอ นางยังใจไม่แข็งพอ นางยังไม่ทันได้สวมใส่ชุดเกราะอันเข้มแข็ง ต้องมีสักวัน วันนั้นต้องมาถึง

“ข้ารู้” โล่หวินหลานหายใจเข้าลึกๆ สายตาที่ดูใสของนางมองไปยังโลงศพสีดำที่อยู่ในตำหนักหลักนั้นโดยทันที

องค์รัชทายาทที่ยืนอยู่ตรงข้ามนางยิ่งอยู่ยิ่งออกอาการ สายตาของเขาจ้องมองแต่โล่หวินหลานแบบไม่คลาดสายตา สิ่งที่เปล่งประกายออกจากนัยน์ตาคู่นั้นดูเจ้าเล่ห์เหลือเกิน

เย่เซียวหลัวยืนอยู่ด้านในสุด เรื่องที่เกิดขึ้นในตำหนักเย่ยังคงทำให้เขารู้สึกรับไม่ไหว สีหน้าของนางยังคงขาวซี้ด ยังดีที่มีเย่วิ๋นกว๋างที่ยังคอยปกป้องเขาอยู่ข้างๆ แต่นางยังคงมีความสุขขึ้นมาไม่ได้

ตอนนี้ พระสวดเสร็จเรียบร้อยแล้ว และตามไปด้วยเสียงร้องห่มร้องไห้ของผู้มาส่งศพ โลงศพไม้ได้ยกขึ้นและค่อยๆเคลื่อนไปยังหน้าประตู