ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 155

ตอนที่ 155 ยุทธภพซีฉาง

น้ำเสียงของเขาดุร้าย ร่างของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธจนทำให้คนอื่นหวาดกลัว โดยเฉพาะดวงตาที่เหมือนจะฆ่าคน ทำให้ไม่กล้าเข้าใกล้ จริงๆหน้าตาของเขาก็ดูหล่อเหลา แต่ทำไมต้องแสดงนัยน์ตาที่ช่างเยือกเย็นแบบไม่มีความรู้สึก

กลุ่มคนเสื้อดำพวกนั้นจับอกของตนและลุกขึ้นยืนไม่ได้ วิชาการต่อสู้ของเขาที่ถ่ายทอดออกมา ทำให้กำลังภายในของพวกเขาอ่อนแอลง จนตอนนี้ไม่มีแรงจะต่อสู้

วิชาการต่อสู้แบบนี้ไม่มีใครสามารถมีได้ พวกคนที่ไวต่อความรู้สึกรู้ตัวว่าตนมิอาจต่อสู้กับพลังที่ไม่ธรรมดาอย่างโม่ฉีหมิง จึงค่อยๆทั้งกลิ้งทั้งคลานแล้วหนีไป

“ที่แท้นี่เป็นสิ่งที่คนใหญ่ต้องทำ ทำให้ข้ากระจ่างแล้วจริงๆ” เท้าของโม่ฉีหมิงเหยียบอยู่บนพื้นที่มีหิมะหนา เดินมาต่อหน้าเขา นัยน์ตาเหมือนยังไม่หายโมโห

นัยน์ตาของเขาสื่อให้เห็นว่ากำลังดูถูกอย่างชัดเจน องค์รัชทายาทจับอกของตนแล้วลุกขึ้นมา เขายืนอย่างไม่นิ่ง

“ขอบคุณน้องสี่มาก” องค์รัชทายาทพูดขึ้น

โม่ฉีหมิงโบกมือปฏิเสธ “แค่เรื่องเล็กน้อย แค่ว่าพี่ใหญ่ทำไมถึงไปมีเรื่องกับคนในซีฉาง?”

องค์รัชทายาทพยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นและยิ้มแห้งๆเบาๆ

“ก็เพราะคนพวกนี้จะพาจิ่นชื่อไป ไม่งั้นข้าก็คงไม่ต้องมาต่อสู้กัน จากฝีมือเมื่อครู่ที่พวกเขาแสดงออกมา น่าจะเป็นคนในซีฉาง จิ่นชื่อ เจ้ารู้จักคนพวกนี้ได้ยังไง?” องค์รัชทายาทหันข้างถามขึ้น

ถ้าไม่ใช่คนพวกนี้ ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ตรงทางทางเข้ายองเชียงโหลวและต่อสู้กับคนที่มาจากซีฉาง และยังให้โม่ฉีหมิงออกมาช่วย!

“องค์รัชทายาทเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่รู้จักคนพวกนี้เจ้าค่ะ ซีฉางคืออะไรข้าน้อยไม่รู้” จิ่นชื่อพูดขึ้นเสียงต่ำ และก้มหัวลงมองบาดแผลบนมือขององค์รัชทายาท อยากยื่นมือไปช่วยเขาทำแผล และกลับโดนเขาสะบัดมือออกอย่างไร้เยื่อใย

“ถ้าไม่รู้จักแล้วพวกเขามาหาเจ้าที่ยองเชียงโหลลวได้เยี่ยงไร? เจ้าจะบอกได้ยังไงถ้ามีเวลาจะไปหาเจ้าสำนักของพวกเขา? จิ่นชื่อ เจ้ามีอะไรปิดบังข้าอยู่ใช่หรือไม่?” ท่าทางองค์รัชทายาทเหมือนสุดจะทนแล้ว และมิอาจอดทนอีกต่อไป

จิ่นชื่อรู้สึกอึดอัด หน้าตาอันสะสวยของนางอ้วนตุ้ยเหมือนซาลาเปา นางอยากบอกองค์รัชทายาท

แต่ติดอยู่ที่ว่าโม่ฉีหมิงอยู่เลยพูออกมาไม่ได้

“องค์รัชทายาท ท่านตามข้าน้อยมา ทั้งตัวของท่านมีแต่บาดแผล อย่าขยับเดินไปไหน รออยู่ในยองเชียงโหลว ข้าจะบอกเรื่องทุกอย่างให้ท่านรู้เจ้าคะ” จิ่นชื่อกัดริมฝีปากด้านล่างของตน นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่นางจะยอม

นางไม่สามารถบอกความสัมพันธ์ของตนกับซีฉางต่อหน้าโม่ฉีหมิงได้ แค่ว่าเมื่อครู่องค์รัชทายาทต่อสู้กับพวกซีฉางเพื่อนาง สุดท้ายต้องมาบาดเจ็บสาหัสอีก

นางไม่อาจให้เขาจากไปแบบนี้ และทิ้งความไม่น่าวางใจไว้ให้กับเขา

เชิญองค์รัชทายาทไปคุยเป็นการส่วนตัว แต่กลับลืมโม่ฉีหมิงที่ช่วยพวกเขาจากความอันตราย

โม่ฉีหมิงยิ้มแห้งเบาๆ เรื่องของเขาทั้งสองยังมีอะไรบางอย่างที่ไม่อาจบอกคนอื่นได้ ยังไงเมื่อครู่ที่เขาออกมาช่วยก็ไม่ใช่ว่าจะช่วยจิ่นชื่อ

“หญิงสาวจิ่นชื่อ ไม่ใช่ว่าเจ้ามีความสัมพันธ์กับซีฉางแล้วบอกใครไม่ได้ใช่หรือไม่ ถึงต้องเข้าไปคุยกับองค์รัชทายาทในยองเชียงโหลว? อีกอย่าง อีกคนเป็นองค์รัชทายาทในราชสำนัก อีกคนก็เป็นนางโสเภณี ถ้าเข้าไปคุยเป็นส่วนตัวอย่างนี้เดี๋ยวเกิดเรื่องให้เป็นขี้ปากชาวบ้านอีก” โล่หวินหลานคอยยุโยงอยู่ข้างๆ สายตาคมๆของนางเหมือนกำลังวางแผนอะไรอยู่

สีหน้าของจิ่นชื่อเปลี่ยนไป แววตาที่สวยงามของนางกลับกลายเป็นนัยน์ตาที่ดูเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง

ได้ข่าวมาตั้งนานแล้วว่าคนอย่างพระชายาโม่ไม่ธรรมดา ไม่ใช่เพียงแค่เก่งด้านการแพทย์ แค่ตอนนางพูดก็เหมือนมีกลิ่นอายแห่งพลังที่เอาชนะเก่งซ่อนเร้นอยู่

“พระชายาโม่เจ้าค่ะ ข้ากับซีฉางไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย แต่จะบอกท่านยังไงก็คงไม่มีประโยชน์ เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นโสเภณี คนที่มาจากซีฉางก็คงมายองเชียงโหลวเป็นบางครั้งก็อาจจะเป็นไปได้” จิ่นชื่อก้มหน้าหัวเราะ สีหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

ความหมายของนางหมายถึงถ้าความสัมพันธ์ของผู้หญิงกับผู้ชายก็อัศจรรย์แบบนี้ ยองเชียงโหลวตั้งแต่อยู่ถนนย่านคนรวยในเมืองจิงเฉิง มันต้องย่อมมีประโยชน์

แต่หลังจากที่พูดคำพูดนี้ออกมา ใต้นัยน์ตาที่กำลังยิ้มของโล่หวินหลานยิ่งดูชัดเจนมากยิ่งขึ้น การยิ้มแห้งๆแบบนี้ในสายตาของจิ่นชื่อก็เหมือนกำลังดูถูกนางอยู่

“หญิงสาวจิ่นชื่อ ดูๆแล้วความสัมพันธ์ของเจ้ากับคนของซีฉางก็ลึกซึ้งดีนะ! แล้วถ้าแบบนี้จุดยืนขององค์รัชทายาทยังอยู่ไหน?” โล่หวินหลานยิ้มพูด นางใช้นัยน์ตาที่ดูเศร้ามองไปยังองค์รัชทายาท

สีหน้าของจิ่นชื่อดูเยือกเย็นขึ้น มือที่อยู่ในแขนเสื้อได้หงิกงอแล้วกำลังจิกเนื้อตัวเองแรงๆแต่ไม่รู้สึกเจ็บ

“องค์รัชทายาท องค์รัชทายาท.......” นางพูดขึ้นมาแบบติดๆขัดๆแล้วเหมือนพูดไม่ค่อยออก สีหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาวซี้ด ดูน่ากลัว

องค์รัชทายาทใช้สายตาที่เย็นชาจ้องจิ่ชื่ออยู่ ทีแรกเขาก็ไม่ค่อยชอบหญิงสาวผู้นี้อยู่แล้ว แค่ว่าเขารู้สึกเหมือนได้ความรู้สึกของโล่หวินหลานผ่านตัวนาง ความอบอุ่นที่ไม่ได้รับจากโล่หวินหลานก็สามารถสัมผัสได้ผ่านของนาง

“พอแล้ว!” องค์รัชทายาทสะบัดแขนเสื้อขึ้นอย่างโมโห นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเย็นชา