ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 179

ตอนที่179 ลอบสังหารท่ามกลางหิมะ

วฝสามวันให้หลัง ท้องฟ้าแจ่มใสไร้หิมะ ทั่วทั้งเมืองหลวงเงียบไปเลย

รถม้าคันสีดำตามหน้าตามหลังมากันมามุ่งหน้าไปทางป่านอกเมือง ท่ามกลางหิมะอันหนาเตอะบวกกับรอยลากตามพื้นจนถึงประตูเมือง มุ่งตรงไปยังหนานเจียวที่มีแต่หิมะ จึงค่อยๆหยุดลง

“ท่านอ๋อง หวังเฟย ไม่ต้องส่งแล้ว พวกท่านกลับเถอะ! ลากันแต่เพียงเท่านี้” ด่องห้วนให้รถม้าหยุดลง ตัวเองค่อยพยุงด่องหย่ากระโดดลงมา โค้งคำนับต่อหน้าโม่ฉีหมิงกับโล่หวินหลาน

“ได้ เดินทางกันระวังหน่อยนะ” โม่ฉีหมิงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

สายตาของด่องหย่าจ้องไปที่โล่หวินหลานแน่น อดทนมาตั้งนาน สุดท้ายก็วิ่งเข้าไปกอดนาง ร้องไห้อย่างเสียดายไม่อยากจากไปไหน พูดเสียงสะอึกสะอื้น “หวังเฟย รอข้าเข้าพิธีแต่งกับห่วนก่อน ท่านกับท่านอ๋องต้องมาให้ได้นะ!”

เห็นน้ำตาของนางไหลอาบเต็มแก้มโล่หวินหลานก็อดจะใจหายไม่ได้

โลกยุคนี้ นางเป็นหมอที่เย็นชา รู้แค่ว่าทำกิจวัตรทุกอย่างเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา การผ่าอันหนาวเย็นไปถึงขั้วหัวใจเหมือนเป็นเพื่อนนางมาตลอด ไม่มีความรู้สึก เห็นคนเกิดแก่เจ็บไข้จนเคยชิน ไม่รู้สึกอะไรกับความตาย ในสายตาของนางนอกจากมีผ่าตัดที่เย็นเฉียบ สิ่งอื่นใดก็ไม่สำคัญอีกแล้ว

แต่มาถึงตรงนี้ ชีวิตอันมีสีสันและได้สัมผัสกับความรัก ทำให้นางรู้สึกไม่รู้สึกอีกต่อไปแล้วว่าอาชีพแพทย์เป็นอาชีพที่เย็นชา กลับกันมีความรู้สึกอบอุ่นเล็กๆ

เหมือนเด็กผู้หญิงเบื้องหน้าของนาง กล้าที่ไล่ตามความรักของตัวเอง

“ได้ ข้าต้องไปอย่างแน่นอน” โล่หวินหลานตบไล่นางเบาๆ พูดปลอบนาง “ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ฤดูหนาวร้องไห้แบบนี้ไม่ดีต่อผิวนะ ยังไม่รีบขึ้นรถม้าอีก! ข้างนอกลมพัดแรง” โล่หวินหลานยื่นมือปาดน้ำตาให้นางเบาๆ ส่งยิ้มกว้างๆไปให้นางหนึ่งที

“อือ หวังเฟยพวกท่านกลับไปกันเถอะ” ด่องหย่าสูดจมูกฟุดฟิด หันหลังกลับไปมองโม่ฉีหมิงที่ยังพูดคุยกับด่องห้วนอยู่ ตนเองก็รีบพลิกตัวขึ้นรถม้าไป

“หวังเฟย ท่านอ๋อง วันที่สิบเดือนหน้านะ อย่าลืมล่ะ ด่องห้วนเชิญแล้วนะ” ด่องห้วนเม้มปาก สองมือกำหมัดทำความเคารพ หมุนตัวกลับขึ้นรถม้าไป

มือกำแส้ม้าหวดไปมา เสียงก้าวเท้าของม้าดังขึ้นตามจังหวะ ร่องรอยรถม้าลากยาวเป็นทาง ด่องหย่ายื่นมือโบกมือลาทางหน้าต่าง เร็วมาก หายไปจากสายตา

ทั้งสองยืนอยู่สักพัก สายตามองไปยังพื้นหิมะที่ขาวโพลน ป่าอันเงียบสงบไม่มีเสียงใดๆ มีแค่เสียงหายใจของทั้งคู่ ทันใดนั้น มือของโล่หวินหลานถูกกุมไว้ มือสากหนาลูกไปที่ฝ่ามือของนางอย่างเบามือ

“ไปแล้ว ยังจะมองอะไรอีก?” เสียงของโม่ฉีหมิงพูดอย่างขี้เกียจ อีกด้านก็ลากนางเข้ามาแนบอก เดินไปยังรถม้า

“ถึงเวลาพวกเราก็จะไปเมืองอู ไปดูหลายๆวันเอาให้เจ้าเบื่อไปเลย ดีไหม?” โล่หวินหลานเท้าคาง สายตาลังเลมองไปยังนอกหน้าต่าง

ต้นกู่ด้านนอกผ่านสายตาไปต้นแล้วต้นเล่า ด้านหลังมีเสียงอ้อนของโม่ฉีหมิงดังขึ้น “ใช่ เจ้าอยากไปไหนข้าก็จะพาไปทุกที่” ไม่ว่าจะสุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะตามเจ้าไป

รถม้าค่อยๆแล่นเข้าไปในเมือง โล่หวินหลานหาวดังวอด ค่อยๆเคลิ้มหลับไป หนังตาไม่หยุดที่จะหลังลงแล้วเปิดออก โม่ฉีหมิงเห็นนางลำบากขนาดนั้น ก็ใช้มือค่อยๆเอนหัวนางลงบนตักของตัวเอง

“ง่วงก็นอนซะสิ ถึงยังไงกว่าจะกลับถึงเมืองก็คงใช้เวลาสักพัก เจ้าตื่นเช้าขนาดนั้น ก็ง่วงเป็นธรรมดา” โม่ฉีหมิงพูดเสียงอ่อน

อยู่กับนางมาเป็นเวลานาน รู้นิสัยนางแล้ว นางจะตื่นเช้าตรู่ไม่ค่อยได้ ตื่นเช้ามาก็จะดื่มน้ำมะนาวหนึ่งแก้ว ดื่มเสร็จถึงจะยอมกินข้าวเช้า เวลาดีใจก็จะตื่นเต้นมาก ยักคิ้วหลิ่วตา จเจ้าเล่ห์บ้างในบางครั้ง ก่อนนอนก็จะเต้นอะไรไม่รู้ท่าแปลกๆ ตอนนอนก็จะชอบก่อนตนเอง

ได้ยินเสียงอบอุ่นนี้ รู้สึกดีขึ้นเยอะมาก โล่หวินหลานค่อยๆปิดตาลง หัวพิงบนหน้าอกเขา กระเด้งกระดอนตามจังหวะของรถม้า

“พ่อบ้าน ท่านอ๋องอยู่บนรถม้าใช่ไหม?” เสียงของฉินหยิ่นดังขึ้นจากด้านนอก

ยังไม่ทันรู้สึกตัวรถม้าก็วิ่งเข้ามาในเมืองแล้ว ฉินหยิ่นยังอยู่ใต้ร่มบังลมหิมะ พอเห็นรถม้าวิ่งเข้ามา ก็รีบรุดเข้าไปถามทันที

“อยู่” พ่อบ้านเห็นฉินหยิ่น ไม่พูดอะไรให้มากความก็เคาะบานประตูรถม้า ถาม “ท่านอ๋อง ฉินหยิ่นอยู่ข้างนอก น่าจะมีเรื่องสำคัญอยากพบท่าน”

โม่ฉีหมิงค่อยๆวางหัวของโล่หวินหลานไปกับหมอน มองนางที่หลับอย่างอ่อนโยน ค่อยจูบบนหน้าผากนางแผ่วเบาเอ็นดูรักใคร่ เหมือนจูบสมบัติล้ำค่า

“มีเรื่องอะไร?” เขาลากที่บังลมออก ทำให้ลมหนาวพัดเข้ามาด้านใน ตัวเองก็กระโดดลงจากรถม้าไป

ฉินหยิ่นเห็นเขา ในใจถึงโล่งอก รีบพูดขึ้น “ท่านอ๋อง เมื่อครู่จ้าวกงกงมาถึงจวนด้วยตัวเองมีราชโองการจากฮ่องเต้ให้ท่านเข้าพบ ข้าคิดว่าต้องเป็นเรื่องสำคัญมากแน่ๆ จึงรีบส่งสารม้าเร็วมาหาท่าน ตอนนี้จ้าวกงกงกลับวังไปแล้ว ให้ข้าตามหาท่านให้ไปเข้าวัง

น้ำเสียงของเขารีบร้อน โม่ฉีหมิงขมวดคิ้วขึ้น อารมณ์ที่อยู่บนรถม้าเมื่อครู่มลายหายไป อดที่จะเหลียวหลังมองโล่หวินหลานที่อยู่ก้านในไม่ได้ พูดขึ้น “กลับจวนก่อน”

“ท่านอ๋อง ข้าจูงม้ามาด้วยแล้ว......” ฉินหยิ่นชี้ไปทางเพิงพักด้านหลัง มีความกดดัน

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็เข้าวังกันเถอะ พ่อบ้าน นำหวังเฟยส่งกลับจวนให้ปลอดภัย ข้าจะพบเสด็จพ่อ บอกนางว่าไม่ต้องเป็นห่วง” โม่ฉีหมิงคิดหนักใจครู่หนึ่ง จึงสั่งการลงไป