ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 201

ตอนที่201 หน้าผาสูงชัน

ยามเช้าท่ามกลางหมูวเขาที่สวยงาม เมฆหมอกบางๆลอยกระจายอยู่เต็มท้องฟ้า มีไอความเย็นอ่อนๆของฤดูหนาว ทำให้ในวินาทีนี้รู้สึกแตกต่างมาก

“ตื่นได้แล้ว” หมิงซีวางตะกร้าที่สะพายอยู่ด้านหลังลง แล้วออกแรงเคาะประตูห้องโล่หวินหลาน

เขาเตรียมตัวที่จะไปเดินเขากับชิวโม่ไป๋เรียบร้อยแล้ว ชิวโม่ไป๋ได้จัดเตรียมเทคนิคพิเศษในการแข่งขันการแพทย์ในเมื่อคืน เพื่อที่จะให้โล่หวินหลานได้ชนะ เนื้อหาในนั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาไถนัดนัก แต่ว่า เขาไม่มีทางทาตามเนื้อหาการแข่งขันแน่นอน เขาต้องการที่จะโดดเด่นกว่าใคร

“นี่เพิ่งจะกี่โมง ทำไมเหรอ?” โล่หวินหลานคลุมผ้ากันลม ทรงผมชี้ฟูที่ยังไม่ได้จัดทรงนั้น มือจับอยู่ที่ขอบประตู มองหมิงซีด้วยความสะลึมสะลือ

เมื่อเห็นสภาพเช่นนี้ของเธอ หมิงซีเริ่มรู้สึงปั่นป่วน หัวใจเต้นแรงขึ้นมา ทำไมทุกครั้งที่เขาเจอเธอ ต้องรู้สึกแปลกๆแบบนี้ด้วย

“วันนี้พวกเราจะขึ้นไปเก็บสมุนไพรบนภูเขา นี่เป็นส่วนหนึ่งในการแข่งขัน หลังจากสองยามจะกลับมาที่นี่ ดูว่าใครจะมีสมุนไพรที่หาได้ยากกว่ากัน ใครเก็บได้เยอะคนนั้นเป็นผู้ชนะ

โล่หวินหลานอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วดวงตากเป็นประกายขึ้นมา ในสมองก็ตื่นขี้นมา ขมวดคิ้วรูปงามแน่น “ฉันตกลงว่าจะไปแข่งแล้วเหรอ?”

“แล้วแต่เธอเลย” หมิงซีนั่งอยู่ที่ระเบียงไม้ด้านนอก และข้างๆมีตะกร้าไม้ของเขาวางอยู่

เขากลับรู้สึกสบายใจ โล่หวินหลานหมดหนทางปฏิเสธ แต่อย่างไรก็ตาม ในเมื่อต้องการแข่งขันฝีมือการแพทย์กับเธอ ก็ถือเสียว่า เป็นการออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกแล้วกัน อยู่ในป่าก็รู้สึกน่าเบื่อ

เธอจึงรวบผมแบบง่ายๆ เปลี่ยนใส่เสื้อสีเข้ม แล้วตามหมิงซีขึ้นเขาไป ชิวโม่ไป๋นั่งจิบชาอยู่ที่ลานบ้าน มองดูทั้งสองคนที่เดินตามกันขึ้นเขาไป รู้สึกเหมือนกับลูกสาวที่กำลังจะเติบโต

ทางเดินขึ้นภูเขาค่อนข้างไกล บวกกับหิมะที่ปกคลุมในหน้าหนาวที่ยิ่งทำให้การเดินทางลำบากยิ่งขึ้น บนพื้นถูกปกคลุมเต็มไปด้วยหิมะ เมื่อเดินเหยียบไปนั้นทำให้ลื่น โล่หวินหลานเดินตามหมิงซีไปอย่างยากลำบาก ค่อยๆเดินเข้าไปจนถึงกลางภูเขาด้านใน

“โอเค เริ่มจากตรงนี้เลย พวกเราแยกย้ายกันไปลงมือ หลังจากสองยามเรามารอกันตรงนี้ ถ้าหากเมื่อถึงเวลาแล้วฝ่ายไหนยังไม่กลับมา อีกคนก็กลับก่อนได้เลย และชนะแบบไม่ต้องแข่งใดๆทั้งนั้น ตกลงไหม?” หมิงซีอธิบายให้โล่หวินหลานฟังด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ถ้าหากเธอไม่ตกลง เขาก็คงจะขอความเห็นจากเธอเป็นแน่นอน

“ได้ ตกลงตามนั้น” โล่หวินหลานปัดมือ และตอบอย่างสบายๆ

พูดจบ เธอก็เดินเข้าไปก่อน

ทิ้งหมิงซีเหลือไว้เพียงผู้เดียว

ทางขึ้นภูเขาลำบากมาก แต่สำหรับโล่หวินหลานแล้วนั้น นี่เป็นเพียงการเดินอย่างพิเศษอีกวิธีหนึ่งเท่านั้นเอง วิวบนภูเขานี้สวยมาก ที่นี่มีหิมะสีขาวเกาะอยู่กับพืชพันธุ์ธรรมชาติ มองดูแล้วช่างเหมาะสมกลมกลืน

มีต้นยูคาลิปตัสที่แห้งยืนต้น อยู่ด้านหน้าโล่หวินหลาน หลังจากที่เธออ้อมไป ก็เข้าสู่ป่าเขาชั้นที่สอง ริมหน้าผาด้านข้างมีต้นหญ้าสมุนไพรขึ้นเป็นระยะ แต่นี่ก็เป็นเพียงสมุนไพรทั่วๆไปที่เติบโตในฤดูหนาว จำนวนทั้งหมดเอามารวมกันยังคงไม่พอ

ในฤดูหนาว ดอกไม้ที่เอาใช้ส่วนมากก็จะใช้เพียงส่วนเกสร โล่หวินหลานครุ่นคิด ดอกไม้สมุนไพรที่จะขึ้นในฤดูหนาวมีไม่มาก มีเพียงไม่กี่ชนิด มีดอกควานตง ดอกฟานหง และบัวหิมะ แต่ถึงแม้จะเติบโตในฤดูหนาว แต่ก็หายากมากเช่นกัน

เดินผ่านทิวเขามาแล้วหลายลูก ไม่พบเจอสมุนไพรใดๆเลยซักชนิด โล่หวินหลานเดินต่อไปอย่างไม่ตายใจ ทันใดนั้น สายตาอันเฉียบแหลมเหลือบไปเห็นดอกไม้สีขาวที่อยู่ริมหน้าผาโล่งกว้างนั้น งอกอยู่ตรงกลางระหว่างรอยแตกของก้อนหิน มองภายนอกดูเหมือนดอกบัวหิมะ แต่กลับไม่ใช่

โล่หวินหลานสูดลมหายใจเข้าลึก และยังคงตัดสินใจเดินเข้าไปดู ถ้าหากเป็นบัวหิมะจริง เธอก็ตายตาหลับแล้ว ของหายากเช่นนี้ เธอไม่มีทางที่จะเก็บมันมาได้

ณ ตอนนี้ ในใจของโล่หวินหลานเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอค่อยๆเดินไปทางหน้าผา ถึงแม้ว่าจะดูเหมือนบัวหิมะที่เพิ่งงอกขึ้นมา โล่หวินหลานไม่เกรงใจ ถ้าหากเธอได้มันมา ในการแข่งขันวันนี้ เธอก็จะชนะ

สำหรับเธอแล้วนั้น แค่เพียงเธอเด็ดบัวหิมะกลับไปได้ หมิงซีก็จะมีท่าทีต่อเธอเปลี่ยนไป

เธอค่อยๆยื่นมือไปที่หน้าผานั้น ในตาดูเหมือนใกล้จะหยิบถึงแล้ว แต่ก็ห่างอีกเพียงนิดเดียว ขอแค่เพียงได้เห็นรูปร่างทั้งหมด ก็ถือว่าได้ยามาแล้ว

“อ้ะ!” ทันใดนั้นขาของโล่หวินหลานลื่น เพราะหิมะที่ปกคลุมอยู่ทำให้พื้นลื่น มือทั้งสองข้างของเธอจับอยู่ที่พื้นน้ำแข็งแน่น แต่ก็ไม่ช่วยอะไร เธอลื่นลงไปกับพื้นราวกับเล่นสไลด์เดอร์

ด้านล่างลึกเป็นหมื่นวา ถ้าตกลงไป โล่หวินหลานรู้ดีว่าจุดจบคืออะไร ร่างกายคงต้องแหลกละเอียดเป็นผุยผงแน่นอน

เธอเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ ไม่รู้ว่าครั้งนี้สวรรค์จะให้เธอตายอย่างไรอีก

“ตู้ม” เสียงของร่างคนตกลงบนพื้นดังขึ้น ทั้งตัวของโล่หวินหลานตกลงบนพื้น ราวกับเป็นหุ่นยนต์ตัวต่อ โดยเฉพาะก้นที่กระแทกถึงพื้นก่อน ตอนนี้ไม่สามารถที่จะพยุงขึ้นมาได้แล้ว