ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 310

ตอนที่310ปิ่นหยกช่วยชีวิต

พระตำหนักหมิงอ๋อง โม่ฉีหมิงพิงที่ขอบประตูอย่างขี้เกียจ มองดูหิมะสีขาวที่ตกอยู่ด้านนอก นี้ก็คือสิ่งที่ลิขิตไว้เเล้วว่านี้ไม่ใช่ฤดูหนาวที่สงบ

“ท่านอ๋อง ฮ่องเต้เห็นสมุดเล่มนั้นเเล้วโมโหมาก ด้วยความโมโหจะปลดตำเเหน่งของฮองเฮาเเต่น่าเสียดายในตอนสุดท้าย ฮองเฮาเอาปิ่นหยกที่พระพันปีให้ไว้มารักษาชีวิตตัวเองไว้ สุดท้ายเเล้วฮ่องเต้ก็เเค่ไปอยู่ในตำหนักหลิ่งกง ไม่ให้ออกมาตลอดทั้งชีวิต” ฉินหยิ่นวิ่งไปที่สวน พูดที่ข้างหูของโม่ฉีหมิง

คิดไม่ถึงจริงๆเลยว่าปิ่นหยกนั้นจะมีประโยชน์ที่มากขนาดนี้ ปิ่นหยกที่ตอนนั้นท่านทวดสืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น จะเป็นตัวที่ช่วยประกันคนตระกูลเย่!

“รู้เเล้ว”โม่ฉีหมิงพยักหน้า

สีหน้าของฉินหยิ่นดูลังเล คิดไปสักพักนึง ก็ถาม “ท่านอ๋อง ตกลงสมุดเล่มนั้นมันมีความลับอะไร? ทำไมฮ่องเต้ดูเเล้วต้องโมโหขนาดนั้น? ถึงขั้นจะปลดตำเเหน่งของฮองเฮา?”

นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาไม่เข้าใจมาตลอด เเละไม่สามารถอธิบายได้

คาดเดาไม่ได้จริงๆว่าหลิงซงจะจดบันทึกอะไรไว้ในสมุดนั้น ที่จะถึงขั้นล้มตำเเหน่งฮองเฮาได้?

โม่ฉีหมิงหันไปดูเขาสักพัก สายตาที่คมของเขาดูเหมือนจะผ่อนเบาลง ยืนเกาะที่กลางระเบียงยาว สู้กับลมหิหะ

เวลานาน เขาถึงพูดขึ้นมาเสียงเบา “ ในนั้นบันทึกเกี่ยวกับสิ่งที่ฮองเฮาทำเเต่ไม่มีคนรู้มาหลายปีมานี้ สิบปีที่เเล้วว่าหยู้่โก้ยเหยินพึ่งเข้ามาก็ได้รับความสนใจ เพราะไม่มีมารยาทต่อฮองเฮา สุดท้ายโดนฮองเฮาวางเเผนว่าฆ่าคนในวังเเละได้ถูกสั่งให้เข้าไปอยู่ที่ราชวังต้องห้าม

เเปดปีที่เเล้ว หว่านเสี่ยวจู่ที่พึ่งได้เลื่อนขั้นตั้งครรภ์ หมอหลวงวินิจฉัยว่าเป็นพระราชโอรส เสด็จพ่อดีใจมาก เลยประกาศให้ทุกคนรู้ เเละฉลองด้วยกัน เเต่ว่าฮองเฮาเย่กลับให้หลินซงไส้ศึกที่เเฝงในวังฆ่าหว่านเสี่ยวจู่อย่างเลือดเย็น หนึ่งศพเเละสองชีวิต

หกปีที่เเล้ว ชิ่นผินได้รับพระกรุณา ได้รับความสนใจเเละความรัก มีนิสัยที่ก้าวร้าว ไม่สนใจฐานะของตัวเองเถียงกับฮองเฮา สุดท้ายก็โดนกล่าวหาว่าเล่นชู้กับหมอหลวง จะก่อกบฎ ฆ่า9ชั่วโคตร

เรื่องต่างๆนี้เกิดขึ้นเพราะความอิจฉาริษยา เเละจึงมาการฆ่าทำร้าย เเต่เรื่องที่นางทำไม่ใช่เเค่พวกนี้ สิ่งที่บันทึกต่างๆที่อยู่ในสมุดนั้นก็ต่างเป็นคดีที่ไม่ยุติธรรม ไม่รู้ว่าในเวลาที่มืดสงบนางจะรู้สึกถึงความผิดที่เคยก่อไว้ไหม”

ทุกครั้งที่เจาพูดจบหนึ่งคำ ใจของฉินหยิ่นก็จะรู้สึกเเย่ลง คิดไม่ถึงเลยว่าเเค่เวลา10ปีสั้นๆนี้ ฮองเฮาเย่จะวางเเผนทำร้ายคนอื่นเยอะขนาดนี้

เสียงของฉินหยิ่นเหมือนจะมีความกังวล “เเต่ว่า ทำไมนางต้องทำเเบบนี้? นางได้เป็นฮองเฮาเเล้ว ถึงเเม้ว่าในอนาคตองค์รัชทายาทจะไม่ได้เป็นฮ่องเต้ เเต่นางก็คือพระพันปี เกียรติยศเงินทองมีมากขึ้น ทำไมต้องตัดโอกาสทางเดินของตัวเองล่ะ?”

โม่ฉีหมิงกลับตอบเเบบเยือกเย็น “ บนโลกใบนี้ ไม่มีผลประโยชน์ที่เเน่นอนอยู่เเล้ว เเละก็ไม่มีคนที่ไม่โลภ มีใครบ้างที่จะไม่หวังให้ลูกชายของตัวเองได้เป็นฮ่องเต้? ถ้าเป็นนางก็คงไม่ยกเว้นจากนี้”

เนื่องจากผลต่างๆ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ก็เป็นผลกรรมที่นางควรได้รับทั้งหมดเเล้ว

ไม่รู้ว่าถ้าองค์รัชทายาทรู้เเล้ว จะมีการตอบสนองอย่างไร?

“ทางฝั่งเเผนกลงโทษ บอกกับพวกเขาว่าไม้ต้องเกรงใจ เรื่องนี้ทำให้จบให้เร็วที่สุด” เสียงของโม่ฉีหมิงปกปิดความโกธรไว้

“ขอครับ ข้าเข้าใจเเล้ว” เสียงของฉินหยิ่งพึ่งดับลง ก็มีเสียงที่เบาๆมาจากมุมนึงของระเบียง ฉินหยิ่งรีบพูดขึ้นมา “ใคร? ออกมา?”

ผ่านไปเวลานานก็ไม่การตอบสนองอะไร อาลั่วหลันนั่งอยู่ตรงมุมกำเเพง สั่นไปทั้งร่างกาย

ได้ฟังความลับที่น่ากลัวเยอะขนาดนี้ ไม่รู้ว่สาจะโดนฆ่าปิดปากมั้ย?

นางค่อยๆขยับร่างกายของตัวเอง คิดว่าจะออกจากตรงนนี้ก่อนที่ฉินหยิ่นจะหานางเจอ

เเต่ว่า พึ่งจะเดินไปเเค่ไม่กี่ก้าว เสียงที่เยือกเย็นของโม่ฉีหมิงก็ผ่านเข้าไปในหูของนาง

“ฟังมานานขนาดนี้ ก็ไม่ตัดสินใจว่าจะเผยหน้าหน่อยหรอ?”

เสียงเท้าของอาลั่วหลัน ล้มลงที่ประตูด้านหน้าอย่างรุนเเรง จริงๆเเล้วเขาก็รู้เเล้วว่าตัวเองอยู่

ก็มีการเผยสีหน้าที่ลำบากใจ ก้มหน้าตอบรับ “ข้าเเค่บังเอิญเดินผ่าน ไม่ได้ยินอะไรเลย พวกคุณคุยต่อเลย ต่อเลย…..ไม่รบกวนเเล้ว”

“หยุดนะ” โม่ฉีหมิงมองดูนางอย่างสงสัย เรียกนางให้หยุดไว้

ในใจของอาลั่วหลันตกใจมาก ไม่กล้าหันกลับไป ก็หันหลังให้เขา สีหน้าเหมือนจะร้องไห้

“อะไรหรอ?”

ในใจของโม่ฉีหมิงไม่ได้สนใจเลยว่านางจะได้ยินอะไรบ้าง เเต่กลับถามว่า “ช่วงนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง? อยู่ในตำหนักยังอยู่ได้ได้?”

ใจที่ร้อนรน ก็คลายกังวลลง อาลั่วหลันยังมีสิ่งที่ไม่เข้าใจ นี่คือ จะปล่อยนางไปใช่ไหม?

อาลั่วหลันหันมาสังเกตุเขา เห็นสีหน้าเขาไม่ได้เเสดงถึงความคิดที่จะฆ่าปิดปากนาง เลยวางใจตอบว่า “ ถึงเเม้ในตำหนักจะดีทุกอย่าง เเต่ข้าก็อยู่ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ อยู่ที่วังค่อยสบายหน่อย ไม่อย่างนั้นท่านให้ข้ากลับวังเถอะ?”

เห็นทั้งสองคนคุยกัน ฉินหยิ่นก็ค่อยๆเดินจากไป บนระเบียงยาวก็เหลือเเค่พวกเขาสองคน

มองดูโม่ฉีหมิงอย่างระมัดระวัง บนหน้าของเขาก็ไม่เคยเเสดงสีหน้าอะไรมาก ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง

“ข้อเสนอนี้ไม่เลว ข้าจะลองคิดดู”โม่ฉีหมิงพูดเเล้วก็หันหลังเดอนไปเลย เหลือเเค่เงาด้านหลังของเขา

อาลั่วหลันหยุดนิ่งไปสักครู่ ก็รีบรู้สึกตัวขึ้นมา รีบวิ่งตามก้าวของเขา บ่นอยู่ตามหลังของเขา

“งั้นท่านคิดว่าจะให้ข้ากลับวังเมื่อไหร่? ให้เเน่นอนหน่อย ข้าจะได้เก็บของ”

“ท่านอย่าเงียบสิ ข้าก็เดาไม่ได้ว่าท่านคิดอะไร พรุ่งนี้? มะรืนนี้? หรือว่าหลังจากมะรืนนี้?”

“อย่าเดินเร็วขนาดนี้สิ ขาข้าสั้นตามไม่ทัน ถ้าท่านไม่พูด ตอนนี้ข้าก็จะไปเก็บของ”

ทันใดนั้น ร่างที่อยู่ด้านหน้าก็หยุดลง อาลั่วหลันเกือบจะชนเข้าที่กลางหน้าอกของเขา เเค่โม่ฉิหมิงหันข้าง ร่างกายของของนางก็จะมุ่งไปสู่ข้างหน้า ในเวลาอย่างนี้โม่ฉีหมิงก็ยื่นมือไปจับเเขนนางไว้ ดึงตัวนางกลับมา