ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 400

ตอนที่ 400 ผู้ร้ายบุกรุกซึ่งหน้า

หลี่เซิง? เป็นคนที่รับผิดชอบคดีที่อ๋องหลัวถูกวางนั้นหรอกหรือ?

เขายังไม่ได้สืบคดีนี้ให้เสร็จเลย แล้วเขามาตำหนักทำอะไร?

“ข้ารู้แล้ว” โม่ฉีหมิงพยักหน้า เดินไปยังทิศทางที่ไปห้องทรงอักษร

ที่ห้องทรงอักษรมีเทียนจุดไว้ ตรงม่านกระดาษนั้นมีเงาของคนๆหนึ่งสะท้อนออกมา และกำลังเดินไปเดินมาอยู่ท่ามกลางแสงไฟที่สว่างไสว

คิดว่าคนที่รออยู่ข้างในนั้นน่าจะเป็นหลี่เซิง ปกติโม่ฉีหมิงก็ไม่ได้มีธุระอะไรกับเขามาก แต่สำหรับในราชสำนักนั้นพวกเขามักจะมีความคิดเห็นเดียวกัน สำหรับจุดๆนี้แล้วพวกนี้ถือว่ายังมีเรื่องคุย

ประตูถูกผลักเข้าไป หลี่เซิงกำลังยืนอยู่โดนเอามือวางไว้ข้างหลังตน พอเห็นโม่ฉีหมิงจึงน้อมคำนับ “กระหม่อมขอเข้าเฝ้าหมิงอ๋องขอรับ”

โม่ฉีหมิงมองเขาหน่อยๆ และนั่งลงบนเก้าอี้ “นั่งสิ ใต้เท้าหลี่ ไม่ทราบว่าดึกเยี่ยงนี้เจ้ามีเรื่องอะไรถึงได้มาถึงที่นี่?”

หลี่เซิงกวาดสายตามองไปยังประตู โม่ฉีหมิงจึงรู้ความหมายของเขา และพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ “ใต้เท้าวางใจได้ ที่ของข้า ไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้”

หลี่เซิงเป็นคนเรียบร้อยตลอด แม้แต่นั่งเขายังนั่งหลังตรง แต่ตอนนี้เขาไม่อยากให้คนอื่นได้ยินคำพูดของเขา แค่เพราะว่าเรื่องมันเกี่ยวข้องกับวังใน จึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

ยังไงโม่ฉีหมิงก็พูดเยี่ยงนี้แล้ว เขาก็คงไม่มีอะไรต้องกังวลถึง เลยทูลขึ้นตรงๆ “ท่านอ๋องรู้ว่ากระหม่อมได้สืบเรื่องของอ๋องหลัวถูกวางยาพิษ กระหม่อมได้สืบหาเบาะแสบางอย่าง แต่ว่าไม่กล้าทูลฮ่องเต้โดยตรง จึงอยากมาถามความคิดเห็นของท่านอ๋อง”

โม่ฉีหมิงยืดตัวตรง แล้วถามกลับ “ช่วงนี้รอบข้างของใต้เท้าหลี่ดูโดดเดี่ยวมาก ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่กำลังสืบหาคดี ทำไมอยู่ดีๆจึงจะมีเบาะแสล่ะ?

หลี่เซิงไม่ได้เก็บความลับแล้วพูดออกมาทั้งหมด “ก่อนหน้านี้กระหม่อมสืบหาเรื่องของอ๋องหลัวถูกคนวางยาไม่เจอ จึงจะเลิกสืบทั้งหมด แค่ทูลให้ฮ่องเต้ช่วยประกาศกับข้างนอกว่าได้นอกสืบคดีนี้แล้ว แต่จะคอยแอบสืบอย่างลับๆ จนถึงวันนี้ จึงเกิดสังเกตเห็นปัญหาบางอย่าง”

โม่ฉีหมิงกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย และพูดขึ้นอย่างร้ายกาจ “นั้นใต้เท้าหลี่ได้หาคนที่อยู่เบื้องหลังเจอแล้วหรือ?”

หลี่เซิงพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ไม่กล้าพูดว่าหาเจอแล้ว แต่แค่เห็นอะไรบางอย่าง แค่ไม่กล้ารับประกัน เพราะคนที่อยู่เบื้องหลังมีอำนาจใหญ่หลวงมากๆ และกระหม่อมไม่กล้ากล่าวหาใครไปมั่ว”

คนอยู่เบื้องหลังอำนาจสูงส่ง? โม่ฉีหมิงยิ้มเยาะขึ้นอย่างทนไม่ได้ ถ้าพูดถึงแต่ว่า พูดเยี่ยงนี้ไม่ผิด แต่ว่าตอนนี้ มีเรื่องสิ่งใดที่ยังคงอยู่เหมือนเดิมแค่คนเราเท่านั้นที่เปลี่ยนไป กาลเวลาผ่านไป เรื่องราวทุกอย่างเกิดการเปลี่ยนแปลงไปเยอะ

“นั้นใต้เท้าหลี่ยอมบอกออกมาว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือใคร?” โม่ฉีหมิงขมวดคิ้วถามขึ้น น้ำเสียงของเขาไม่ได้อยากจะรู้ว่าใครเป็นคนทำอย่างเร่งรีบ

ฟังคำพูดของโม่ฉีหมิง หลี่เซิงยิ่งมั่นใจเลยว่าที่ตนเองเดาไม่น่าจะผิด

“คนที่อยู่เบื้องหลังคือฮองเฮาขอรับ” หลี่เซิงทำน้ำเสียงหนักแน่นแล้วทูลเข้าไปในหูของโม่ฉีหมิง

หลี่เซิงพูดจบแล้วจ้องตาโม่ฉีหมิงไว้ เพื่ออยากจะหานัยน์ตาที่เต็มไปความเกลียดชัง แต่ว่าเขากลับไม่เป็นเยี่ยงนั้นเลย นัยน์ตาของเขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

เหมือนเขารู้แล้วว่าเบื้องหลังคือใครตั้งแต่แรก

โม่ฉีหมิงจับแหวนหยกที่สวมบนนิ้วโป้งไว้ สายตาค่อยๆเดือดเย็นขึ้น และกวาดไปยังหลี่เซิง

“ใต้เท้าหลี่ เจ้าพูดเยี่ยงนี้ มีหลักฐานหรือไม่?” โม่ฉีหมิงถามขึ้นด้วยเสียงต่ำ

“แน่นอน เพราะว่าในมือของข้ามีหลักฐาน จึงไม่กล้ากล่าวหาอะไรเรื่อยเปื่อย แค่มาทูลท่านอ๋องก่อน ดูว่าท่านจะตัดใจเยี่ยงไร” หลี่เซิงเผยยิ้มขึ้นเบาๆ

แต่ว่าในฝ่ามือของเขากลับเปียกไปหมด และมีความรู้เหมือนกำลังมีเหงื่อเย็นไหลออกมา

ไม่ว่าวันนี้โม่ฉีหมิงจะว่าเยี่ยงไร คำพูดนี้ได้พูดออกมาแล้ว และไม่สามารถเก็บคืนไปอีก

ก็แค่กุมหลักฐานว่า ถ้าใครไม่เชื่อก็คงต้องชีวิตตนเองในการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ เขาอุตส่าห์สืบหาอย่างอดหลับอดนอนมาหลายวัน ก็เพื่อจะช่วยอ๋องหลัวได้รับความเป็นธรรม

โม่ฉีหมิงไม่ได้สบอารมณ์ใดๆเลย สีหน้าของเขายังคงเฉยเหมือนเดิม

หลี่เซิงเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรในใจ และก็ไม่อยากเดาไปเรื่อยเปื่อยจนปวดหัว ฟ้ากำเนิดเรื่องทุกอย่าง แต่ก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของคน ประเด็นคือต้องขึ้นอยู่กับโม่ฉีหมิงว่าเขาจะทำเยี่ยงไร

“ใต้เท้าหลี่ ไม่ว่าผู้ที่อยู่ตำแหน่งสูงส่งจะทำผิดก็ต้องลงโทษดั่งคนทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นฮองเฮาหรือว่าข้า หรือว่าท่านใต้เท้าเอง แค่ทำผิดกฏของแผ่นดิน ก็สมควรรับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองกระทำ เรื่องนี้ ท่านใต้เท้ายังต้องถามข้าด้วยหรือ?” โม่ฉีหมิงทำเสียงเลือดเย็น และค่อยๆขึ้นเสียงสูงไปตามบรรยากาศที่เหน็บหนาว

หลี่เซิงค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองไปยังคนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้และกำลังด่ากล่าวผู้อื่น เหมือนกำลังจะทำให้เขาเข้าใจผิด เข้าใจผิดว่าเขาคือคนๆนั้น

ความรู้สึกของเขาไม่เคยผิด คนๆนี้แหละจะเป็นราชาของอนาคต เขาไม่เคยเชื่อผิดคน

“กระหม่อมรู้แล้วว่าควรทำเยี่ยงไร เรื่องนี้มันเรื่องเล็กนิดเดียว ไม่ควรทำถามท่านอ๋องตั้งแต่แรก กระหม่อมเข้าใจแล้ว นั้นขอตัวกลับก่อนขอรับ” หลี่เซิงน้อมคำนับแล้วหันหลังเดินออกจากห้องทรงอักษร

หิมะที่อยู่ด้านนอกได้หยุดลงแล้ว เกล็ดหิมะค่อยๆละลายเป็นน้ำ เขาถอนหายใจเบาๆ หน้าหนาวผ่านไปแล้ว ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมาถึง

โม่ฉีหมิงทำตาเล็กลง เขารู้ตั้งนานแล้วว่าเย่ฮองเฮาเป็นคนทำร้ายอ๋องหลัว แค่เขาไม่ได้พูด ก็เพราะรอวันนี้

เขารู้ว่าหลี่เซิงต้องสืบหาคนอยู่เบื้องหลังจนเจ้ และก็รู้ว่าเขาต้องมาหาตนเองอย่างแน่นอน นี่ถือว่าเขารอไม่นาน

มีหลี่เซิงคอยผลักดันอยู่เยี่ยงนี้ ตำแหน่งเย่ฮองเฮาคงอยู่ได้ไม่นานอีกต่อไป ถึงเวลาถึงแม้ในวังในจะไม่มีคนเหมาะสมที่จะถูกแต่งตั้งเป็นฮองเฮา แต่ฮ่องเต้คงไม่อยากให้เย่ฮองเฮาเป็นฮองเฮาอีกต่อไป