ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 75

ตอนที่75กล่าวขอบคุณ

แสงอาทิตย์จากนอกหน้าต่างสอดส่องเข้ามาตรงมุมโต๊ะและกระดาษโล่หวินหลานวางพู่กันลงจากมือและขมวดคิ้วขึ้นเบาๆนางมาทำอะไร?

ตอนที่นางกำลังคิดว่าจะหาข้ออ้างอะไรเพื่อไม่ให้หรูซูเข้ามาแต่เย่หวินจะขวางไว้ยังไงก็ขวางไม่ไหวระหว่างทางที่หรูซูเดินเข้ามาจากประตูและทูลพระชายา“พระชายาเจ้าค่ะพระชายาเจ้าคะขอบคุณท่านที่ช่วยบ่าว”

ที่แท้จะมากล่าวขอบคุณนี่เองโล่หวินหลานนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเดิมนางมองหรูซูที่กำลังกุมสะโพกข้างนึงของนางไว้เดินมาอย่างช้าแต่อีกใจก็อยากให้เดินถึงไวๆท่าทางแบบนี้ของนางเหมือนตุ๊กตาโจ๊กเกอร์นางพยายามกันใจไว้ไม่หัวเราะและมองไปยังหรูซู

“ข้าช่วยคนไม่เคยฟังหวังว่าจะได้ยินคำขอบคุณถ้าจะมาเพื่อขอบคุณก็ไม่ต้องมา”โล่หวินหลานพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ

เย่หวินยืนอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆกำลังดูหรูซูที่คุกเข่าอยู่กับพื้นและยื่นมือไปดึงนาง“พระชายาบอกว่าไม่เป็นไรออกไปเถอะอย่ามารบกวนท่านอีกเลย”

สีหน้าที่เย็นชาของนางยิ่งทำให้หรูซูตัดสินใจจะอยู่ต่อนัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยอารมณ์ฮึกเหิม

และดึงมือของตัวเองจามือของเย่หวินอย่างรุนแรงและน้อมคำนับลงกับพื้นจนได้ยินเสียงกระแทก

“พระชายาเจ้าคะขอให้พระชายาเก็บหรูซูไว้เป็นบ่าวรับเถอะเจ้าค่ะหรูซูทำได้ทุกอย่างอีกอย่างจะทำดีกว่าพี่เย่หวิน”เสียงของหรูซูมีเสียงร้องไห้ปนอยู่เบาๆ

อะไรคือทำได้ดีกว่าพี่เย่หวินสายตาของเย่หวินยิ่งเย็นชามากขึ้นนางไม่นับญาติกันทำไมต้องมาเรียกพี่อีกอย่างนางไม่ได้รู้สึกอะไรที่นางทำได้ไม่ดีนางเป็นบ่าวที่ดีที่สุดของคุณท่านแล้ว”

นางมีความสำคัญอะไร?เป็นแค่หญิงที่อ่อนแรงไร้กำลังขนาดตัวเองยังปกป้องไม่ได้เลยจะคอยอยู่ข้างๆรับใช้พระชายาได้ยังไง?

หรูซูที่กำลังจะเอ่ยปากพูดแต่เสียงยิ้มแห้งๆของโล่หวินหลานที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ดังขึ้นก่อนเสียงหัวเราะที่ฟังแล้วเหมือนจะเยาะเย้ยดังขึ้นข้างหูของนาง

“หรูซูเจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะข้าไม่ต้องบ่าวรับใช้เพิ่มแค่เย่หวินก็พอ”โล่หวินหลานพูดตรงๆไป

เย่หวินถอนหายใจเบาๆไม่กลัวว่านางจะพูดอะไรต่ออีก

ลูกตาของหรูซูหมุนไปหนึ่งรอบไม่ว่าจะยังไงนางก็จะอยู่เคียงข้างโล่หวินหลาน

“พระชายาเจ้าค่ะบ่าวทำอาหารได้เจ้าค่ะไม่ว่าจะเป็นของหวานของคาวพระชายาต้องชอบแน่ๆเจ้าค่ะ”หรูซูยิ้มเบาๆน้ำเสียงเต็มไปด้วยความน่าภาคภูมิใจ

โล่หวินหลานได้ยินเสียงที่คล้ายกับตัวเองพูดน้ำเสียงที่เหมือนจะโอ้อวดฟังแล้วไม่คุ้นหูจริงๆ

“หรูซูเอ๋ยเจ้าไปพักฟื้นก่อนเถอะเรื่องอื่นอย่างมากังวล”โล่หวินหลานทำตาหวานและนิ้วมือซ้ายของนางกำลังเคาะโต๊ะ

เย่หวินรู้ว่าท่าทีแบบนี้ของโล่หวินหลานคือเริ่มจะอดทนไม่ได้แล้วตอนที่นางทนไม่ได้เหมือนโม่ฉีหมิงเด๊ะๆความอันตรายกำลังจะเกิดหรูซูยังคงร้องขอจะเป็นจะตาย

“พระชายาเจ้าค่ะบ่าวรู้บ่าวเกิดมาต่ำต้อยไม่มีสิทธิ์รับใช้พระชายาแต่บ่าวหวังว่าจะให้โอกาสบ่าวสักครั้ง”หรูซูน้อมคำนับลงบนพื้นทำให้ผมยาวๆของนางราบลงบนพื้นด้วย

นางไม่รู้เลยว่าการที่นางขอแบบนี้มาหลายรอบมันทำให้คนอื่นรำคาญนางขอจะเป็นจะตายอยากใช้ความน่าสงสารมาทำให้คนอื่นเห็นใจเป็นการกระทำที่โง่เขลามาก

แววตาของโล่หวินหลานสื่อให้เห็นถึงความอันตรายยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดนอกประตูก็มีเสียงที่เฉยชาดังมาจากที่ไกลๆ“โอกาสไม่ได้มีไว้ขอแบบนี้เจ้าไปเป่ยย้วนไปฝึกงานฝีมือกับแม่นมเค่อไม่มีอะไรอย่ากลับมาที่นี่

เสียงล้อหมุนของรถเข็นดังเข้ามาเรื่อยๆโม่ฉีหมิงถอดหน้ากากออกเรียบร้อยหน้าอันหล่อเหลาของเขาเหมือนฟ้าครึ้มตอนช่วงฤดูฝนลูกตาอันเหลียวยาวของเขาดูเหมือนจะเย็นชามากจ้องมายังโล่หวินหลาน

โม่ฉีหมิงหมุนล้อเข้าไปหยุดอยู่ข้างโล่หวินหลานสายตาของเขามองแต่นางเลื่อนขึ้นเลื่อนลงหรูซูที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเห็นเขาเข้ามานางได้เงียบสงบลงสายตาของนางมองไปทั่วห้องไม่รู้จะพูดอะไรดีเหมือนที่ไหนที่มีเขาอยู่ก็จะเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความตื่นเต้น

“เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก?”สายตาของโม่ฉีหมิงจับจ้องนางไว้

ฟังน้ำเสียงของเขาแล้วหรูซูไม่กล้าพูดออกมาอย่างแน่นอนทำไมสองคนนี้เป็นคนเข้าหายากมากงั้นต่อไปนางจะเข้าใกล้โล่หวินหลานได้อย่างไร?

“ไม่ไม่ไม่มีเจ้าค่ะ.......”หรูซูพูดด้วยเสียงเบากำลังคิดคำพูดต่อไปจะพูดอะไร

“ไม่มีแล้วทำไมยังไม่ออกไป?”โม่ฉีหมิงตะคอกเสียงดังออกมา

บ่าวที่อยู่บนพื้นหายใจแรงขึ้นเย่หวินรู้นิสัยของโม่ฉีหมิงรู้ตั้งนานแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ตอนนี้นางยินอยู่ข้างๆหรูซูสีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแต่หรูซูสั่นไปทั้งตัวอดทนอดกลั้นความกลัวที่อยู่ในใจไม่แสดงออกมาและค่อยๆถอยออกไป

บรรยากาศข้างในกับข้างนอกต่างกันอย่างสิ้นเชิงนางหายใจเข้าลึกๆข่าวลือที่เขาเล่ากันมาไม่ผิดจริงๆหมิงอ๋องตอนโกรธน่ากลัวมากใครที่เข้าใกล้ก็จะกลัวมากแต่ทำไมตอนที่โล่หวินหลานเจอเขานางถึงไม่กลัวอะไรใดๆเลย?

แววตาของหรูซูดูน่ากลัวขึ้นสายตาเย็นชาของนางมองไปยังกำแพงมือของนางที่อยู่ใต้แขนเสื้อกำแน่นยิ่งขึ้นตามอารมณ์ของนางตอนนี้

ถึงแม้ครั้งนี้จะล้มเหลวแต่ก็ทำให้นางได้เข้าใจอะไรหลายอย่างครั้งหน้าจะไม่พลาดอย่างแน่นอน

ข้างในห้องเงียบสงบลงไม่น้อยโม่ฉีหมิงขยับเข้าไปใกล้โล่หวินหลานนางเอาพู่กันอันเมื่อกี้ขึ้นมาจากโต๊ะและจุ่มหมึกค่อยๆวาดรูปหงส์ลงบนกระดาษนางวาดไปเรื่อยจนวาดออกมาเป็นรูปหงส์กำลังเริงระบำอย่างสวยงาม