ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 80

ตอนที่80 บุญคุณ

"แล้วถ้าข้าไม่พูดล้ะ?"โม่ฉีหมิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแววตาของขาเรียบเฉย

ในใจของด่องห้วนตกใจเล็กน้อยเขาจับดาบในมือแน่นขึ้นมองไปทางโม่ฉีหมิง：“ถ้าเยี่ยงนั้นเชิญท่านอ๋องนำความผิดทั้งหมดมาลงที่ประชาชนเถอะประชาชนรากหญ้ายินดีที่จะรับโทษนั้น"

เขาพูดทุกถ้อยคำอย่างชัดเจนด้วยสีหน้าเรียบเฉยเพื่อด่องหย่าแล้วเขายินดีทำทุกอย่าง

โม่ฉีหมิงยิ้มเยือกเย็นแล้วมองไปทางด่องห้วนเขาช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีจริงๆเพื่อน้องสาวจึงยอมเสียสละได้มากขนาดนี้แต่ว่าตระกูลด่องแห่งวูเฉิงนั้นถือเป็นที่ที่มีแต่คนมีความสามารถด่องห้วนเองก็มีชื่อเสียงมากในแถบทะเลทรายเพียงแต่ลูกสาวคนเดียวของตระกูลนี้ช่างดื้อรั้น

อันที่จริงด่องหย่าเองก็ไม่ได้มีความผิดเพียงแต่นางไม่ควรทำเช่นนี้กับเขา

โม่ฉีหมิงพูดเสียงเรียบ：“ด่องห้วนข้ารู้ดีว่าเจ้าเป็นผู้นำที่ดีวันนี้เรื่องที่น้องสาวของเจ้าได้ทำนั้นข้าจะไม่ถือโทษ"

ด่องห้วนนิ่งไปนานสุดท้ายเขาก็เรียกสติกลับมาจึงรีบคุกเข่า：“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ไม่ฆ่าพวกเรางั้นข้าขอพาตัวน้องสาวกลับไปก่อน"

โม่ฉีหมิงพยักหน้าแววตาของเขายังคงมีความพล่ามัวเขามองเห็นชัดเพียงหน้าด้านข้างของเขาเพราะถูกแสงจากทางไกลส่องเข้ามาที่ใบหน้ามันช่างน่าแปลกยิ่งนัก

ทางด้านด่อนหย่าเองยังไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ทำไมทุกอย่างถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ทั้งๆที่นางตั้งใจพาคนมาจับตัวโม่ฉีหมิงแต่สุดท้ายกลับกลายเป็นพี่ชายของนางขอโทษ?

ได้ยินเพียงเสียงเดินของทหารด่อนห้วนเองบอกให้ด่อนหย่าเบาเสียงจนทหารและม้าเดินจากไปไกล

โล่หวินหลานได้สติกลับมานางมองไปยังโม่ฉีหมิงที่แท้เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าแม่นางคนนั้นเป็นใครเพียงแต่รอนางเปิดเผยเท่านั้น！

"คนพวกนั้นเป็นใคร?ท่านรู้จักรึ?"โล่หวินหลานถามด้วยความสงสัย

เท่าที่มองดูแล้วพวกเขาไม่ใช่ทหารธรรมดาและชายคนนั้นที่เป็นผู้นำของพวกเขาอีกพูดจาฉะฉานแค่มองก็รู้แล้วว่าเคยรับราชการมาก่อนไม่เหมือนคนเร่ร่อน

ยิ่งไปกว่านั้นคนพวกนั้นต่างก็รู้จักโม่ฉีหมิงซึ่งมันก็สามารถเป็นหลักฐานชั้นดีที่ชี้ว่าเขามีตำแหน่งในเมืองวูเฉิงนั้น

โม่ฉีหมิงจับมือของโล่หวินหลานเอาไว้พานางเดินออกไปจากที่แห่งนั้นเขาพูดเสียงเรียบ：“แม่นางคนนั้นเป็นบุตรสาวคนเดียวของผู้คุมวูเฉิงชื่อว่าด่องหย่าส่วนชายคนที่ตามมาทีหลังนั้นเป็นเด็กที่ผู้คุมเมืองเก็บเอามาเลี้ยงเปลี่ยนชื่อเป็นด่อนห้วนบุตรชายแท้ๆของผู้คุมเมืองได้ตายในสนามรบเขาจึงเหลือเพียงด่อนหย่าที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข

หลังจากออกมาจากซอยเล็กๆนั่นข้างนอกมีแสงไฟจากเทียนสว่างไสวโล่หวินพยักหน้าเข้าใจว่าทำไมด่อนหย่าทำไมถึงเป็นแบบนั้นที่แท้ก็เพราะสภาพแวดล้อมทางครอบครัว

"แล้ววันนี้ที่ท่านปล่อยพวกเขาไปเพื่อซื้อใจตระกูลด่อน?"โล่หวินหลานถามความคิดของเขา

โล่ฉีหมิงยิ้มเล็กน้อยเขาชื่นชมในความฉลาดของโล่หวินหลานพออยู่ด้วยกันสักพักแล้วนางเริ่มที่จะรู้ใจเขาไปเสียทุกอย่าง

"ด่อนห้วนเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆครั้งนี้ข้าปล่อยพวกเขาไปถือเป็นหนี้บุญคุณภายภาคหน้าต้องมีประโยชน์แน่"

ก็จริงตามที่เขาพูดโล่หวินหลานพยักหน้าเข้าใจแสงไฟจากเทียนทำให้ใบหน้าของนางยิ่งดูงดงาม

"ด่อนห้วนนั้นแค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา"โล่หวินหลานกล่าวชื่นชม

โม่ฉีหมิงพูดคำว่าอื้มในลำคอเสียงนั้นกระซิบอยู่ข้างหูของนางทำให้นางเข้าใจในความหมายที่ซ้อนอยู่ของประโยคก่อนหน้านั้นที่นางพูดเพราะนางได้ชื่นชมชายคนอื่นต่อหน้าโม่ฉีหมิงก็ว่าทำไมสายตาของเขาเปลี่ยนไปได้เร็วขนาดนี้

ก่อนที่พายุจะมาโล่หวินหลานจึงรีบพูดขึ้น：“แต่อย่างไรก็ตามก็ไม่ว่าใครต่างก็ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของเขาฉีหมิงทำไมท่านถึงได้เก่งกาจยิ่งนัก?"

หลังจากพูดจบนางก็ได้ยินเสียง"พู่"เป็นเสียงหลุดหัวเราะของเขาใครกันแน่ที่ไม่ไว้หน้ากัน?โล่หวินหลานเงยหน้าขึ้นมองเย่หวินและฉินหยิ่นกำลังแอบหัวเราะอยู่

ดูท่าแล้วพระชายาคนนี้คงไม่เข้มงวดทำให้บ่าวรับใช้แอบหัวเราะได้โล่หวินกระแอมไอเบาๆเพื่อบอกเตือนให้สองคนนั้นเงียบ

แต่คนที่หัวเราะนั้นกลายเป็นโม่ฉีหมิงทั้งๆที่นางตั้งใจชื่นชมประจบเขาแต่สำหรับพวกเขากลับฟังแล้วหัวเราะชอบใจ

"หวินหลานข้าจะยอมไปให้เจ้าจากข้าไปได้เยี่ยงไร"โม่ฉีหมิงถอนหายใจ

พระชายาที่น่ารักขนาดนี้เขารู้สึกว่าตนเองได้รับของมีค่ามาชีวิตนี้จะไม่ยอมให้นางหลุดมือเขาไปเด็ดขาด

โล่หวินหลานหัวเราะ：“เช่นนั้นท่านก็อย่าปล่อยข้าไปสิ"

ดูท่าแล้วความสามารถในการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของโม่ฉีหมิงนั้นเหนือความคาดหมายของนางไม่ว่าเขาจะอยากได้อะไรทุกอย่างล้วนต้องตกอยู่ในมือเขา！ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วทำไมต้องพูดเรื่องนี้ขึ้นในทุกวันด้วย?

หรืออยากจะบอกเตือนนางก่อน?เพื่อให้นางรู้ว่าอย่างไรก็หนีไม่พ้นทำได้เพียงเป็นพระชายาที่ดีของเขาตลอดชีวิต

แต่ว่าถ้ามีโอกาสได้จากที่นี่ไปก็ใช่ว่านางจะจากที่นี่ไปจริงๆ

การท่องเที่ยวในวูเฉินครั้งนี้พวกเขาอยู่ถึงห้าวันแต่การเที่ยวเล่นนั้นเป็นเพียงเรื่องรองเท่านั้นเพราะสาเหตุการมีที่นี่ที่แท้จริงนั้นคือการมาฟังข่าวคราวต่างๆแต่วูเฉินนั้นช่างเป็นเมืองที่สวยงามเหลือเกินคราวหน้าไม่ว่าอย่างไรนางก็จะมาอีกแน่นอน