ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 91

ตอนที่91ฆาตกรรม

หลายวันมานี้ในจวนหมิงอ๋องต่างสนุกสนานครื้นเครงลวดลายการตัดกระดาษถูกตัดเป็นดอกไม้สีสันต่างๆแขวนอยู่บนห้องของโม่ฉีหมิงในห้องถูกห้อมล้อมด้วยผ้าที่ผูกเป็นดอกไม้สีแดงทั่วห้องด้านนอกเต็มไปด้วยความหนาวเย็นแต่เข้าใกล้ห้องนี้กลับทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างน่าแปลกใจ

“แม่หญิงเย่หวินโคมสองอันนี้จะให้แขวนที่หน้าประตูใช่ไหม?”มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆหูเย่หวิน

เย่หวินหันกลับอย่างรวดเร็วด้านหน้าคือหรูซูที่ใบหน้าจิ้มลิ้มมีเสียงที่คล้ายกับพระชายามีแค่นางเป็นหนึ่งเดียวในโลกใบหน้าของนางรู้สึกเบื่อหน่ายตอบเสียงแข็ง“แขวนไปสิ”

หรูซี่อยู่ข้างหลังเห็นหน้าไม่สบอารมณ์ของเย่หวินแต่กลับไม่รู้สึกอะไรหน้าตาท่าทางร่าเริงเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นแล้วพักชายเสื้อขึ้นแล้วจึงนำโคมไปแขวน

เหยียบอยู่บนเก้าอี้ท่าทางเอนเอียงไปมาหรูซูถอนหายใจมองผลงานของตัวเองอย่างภูมิใจแล้วจึงค่อยปีนลงจากบันไดยิ้มตาหยีหันไปทางเย่หวินเข้าใกล้นางมากขึ้น“พี่เย่หวินทำไมห้องของท่านอ๋องต้องจัดเตรียมเหมือนจะมีงานมงคลเลยด้วย?”

เย่หวินที่อยู่ไม่มีเวลามาใส่ใจคำถามของหรูซูหันไปชี้สั่งการสาวใช้คนอื่นๆต่อทั้งวันนั้นต้องจัดเตรียมห้องให้เสร็จ

ตอนที่กลับมาหรูซูยังถามไม่หยุดเย่หวินเลยกลอกตาใส่นางไปทีหนึ่ง“เรื่องที่ไม่ควรยุ่งเจ้าก็อย่ายุ่งงานในห้องซักล้างเจ้าทำเสร็จแล้วรึไง?”

ถูกเย่หวินมองด้วยสายแบบนี้หรูซูก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องหาบทสนทนาคุยต่อพอนางรู้ความเคลื่อนไหวของในจวนก็รีบวิ่งออกจากห้องซักล้างทันทีพออยากจะถามเรื่องอะไรก็ตามก็จะถูกเย่หวินเบะปากใส่แล้วเดินจากไป

เย่หวินมองด้วยหางตามองหรูซูที่เดินออกไปจึงได้หมุนตัวมุ่งหน้าไปยังห้องหนังสือ

เคาะประตูห้องหนังสือน้ำเสียงของโม่ฉีหมิงแฝงไปด้วยความรู้สึกเย็นชาห่างเหินตอนที่เย่หวินเดินเข้ามาในมือของเขากำลังถือปิ่นหยกหยกที่พระชายาขว้างทิ้งจนแตกละเอียดบนโต๊ะยังมีกาวหลากหลายชนิดวางไว้

เย่หวินรู้ดีว่าหยกชิ้นนี้มีความหมายกับเขาอย่างไรนางไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีผู้หญิงคนไหนกล้าขว้างทิ้งแล้วก็ไม่เคยคิดเคยฝันว่าหลังจากที่พระชายาขว้างทิ้งแล้วไม่เพียงแต่ท่านอ๋องยังไม่ทำอะไรพระชายาอีกทั้งยังใช้กาวซ่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิมเห็นท่านอ๋องรักใคร่พระชายาจนถอนตัวไม่ขึ้น

“ท่านอ๋องห้องหอเตรียมเสร็จแล้วท่านจะไปดูตรวจสักหน่อยไหม?”เย่หวินมองไปที่โม่ฉีหมิงสีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยปกติดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่

โม่ฉีหมิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ได้แต่จับจ้องมองแต่ปิ่นหยกหยกชิ้นนั้นไม่พูดอะไรสักคำใบหน้าของเขาเต็มล้นไปด้วยความตั้งใจเย่หวินไม่รู้ว่าต้องทำยังไงได้แต่ยืนอยู่ข้างหน้าไม่กล้าพูดอะไรไม่กล้าขยับแม้แต่นิดเดียว

หน้าต่างด้านนอกมีลมอ่อนๆผัดปลิวมาทำให้บรรยากาศภายในห้องเย็นสบายขึ้นมากโม่ฉีหมิงชูคีมที่อยู่ในมือขึ้นในถ้วยที่เต็มไปด้วยกาวน้ำ เขาค่อยๆแปะติดปิ่นหยกหยกด้วยความระมัดระวังท่าทางของเขาช่างอบอุ่นยิ่งนักตอนที่เขากำลังทำเรื่องนี้อยู่กวาดความเย็นชาของเข่ทิ้งเหลือเพียงความมุ่งมั่นตั้งใจ

เย่หวินเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างเขาจะใช้กาวติดปิ่นหยกหยกให้เสร็จแล้วมอบให้พระชายาใหม่

โม่ฉัหมิงที่โรแมนติกขนาดนี้เป็นบุญตาของนางที่ได้เห็นเป็นครั้งแรกเขาหวังในใจลึกๆว่าพระชายาจะยอมรับท่านอ๋องอีกครั้ง

เวลาค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆโม่ฉีหมิงได้หยุดเรื่องที่ทำอยู่ในมือแล้วค่อยๆหยิบปิ่นหยกหยกที่ผึ่งแห้งสนิทขึ้นมาบนปิ่นหยกหยกเห็นรอบแตกร้าวอย่างชัดเจนรอยแตกละเอียดยังคงอยู่บนปิ่นหยกหยกมองไกลๆปิ่นหยกหยกสีขาวนมยังคงเห็นชัดเจน

“เย่หวินฉินหยิ่นไปกับข้าหน่อย”โม่ฉีกมิงหยิบกล่องที่มีปิ่นหยกหยกแล้วจึงนำกล่องใส่เข้าไปในแขนเสื้อตัวเองค่อยๆหมุนล้อรถเข็นออกไป

เย่หวินมองโม่ฉีหมิงด้วยสายตาปลื้มปิติรีบตามกันออกไปทันทีหากครั้งนี้สามารถพาพระชายากลับมาได้ไม่ว่าจะเสียอะไรเขาก็ยอม

ที่ตลาดมีผู้คนเดินกันขวักไขว่เย่หวินค่อยๆเข็นโม่ฉีกหมิงไปในที่คนน้อยแต่ก็หลีกไม่พ้นที่ผู้คนพลุ่งพล่าน

“ถอยหน่อย!”มีรถม้าคันหนึ่งแล่นจ่กข้างหลังมาอย่างเร็วมีชายคนหนึ่งชุดดำพุ่งตัวมาตากผู้คนมากมายมีประชาชนเยอะมากที่หนีไม่พ้นทำให้โดนรถม้าชนจนบาดเจ็บ

รถม้าผ่านไปอย่างรวดเร็วทำให้ฝุ่นตลบไปทั่วบริเวณสายตาโม่ฉีหมิงมองไปที่หลังรถม้าเหมือนเขาจะมองทะลุรถม้าเข้าไป

“ท่านอ๋องท่านอ๋อง.......ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”เย่หวินจ้องโม่ฉีหมิง

ใต้ฝ่าพระบาทยังมีรถม้าที่พยศแม้แต่หมิงอ๋องยังไม่อยู่ในสายตาแล้วบนรถม้าน่าจะมีผู้มีอิทธิพล

จนกระทั่งรถม้าออกจากประตูเมืองโม่ฉีหมิงถึงได้เก็บสายตามือปัดไปข้างหน้าทีหนึ่งมองข้ามความไม่ดูตาม้าตาเรือเข็นรถเข็นมุ่งไปทางที่รถม้าแล่นผ่านเมื่อครู่ที่นั่งหินศิลาอันหนักอึ้งยังมีคราบเลือดที่ยังไม่แห้ง

“ที่นี่รถม้าเมื่อกี้มีพิรุธ?ด้านในรถม้ามีคนบาดเจ็บ”ฉินหยิ่นจับพิรุธได้

โม่ฉีหมิงพยักหน้าเห็นด้วยสายตาเริ่มมีความสงสัยมากขึ้น

ผู้คนในตลาดต่างพากันมองด้วยสายตาประหลาดใจไปกับรถม้าที่พึ่งแล่นผ่านเมื่อครู่มีเพียงไม่กี่คนที่กำลังวิเคราะห์รอยเลือดบนพื้น

เย่หวินรู้สึกว่าไม่มีอะไรถามขึ้น“ท่านอ๋องหรืออาจมีคนบาดเจ็บอยู่บนรถม้ารีบไปรักษาพวกเรารีบไปตามพระชายาที่โรงเตี๊ยมเถอะ”