ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 248

ตอนที่ 248 เหตุการณ์ไม่คาดคิดที่เกิดขึ้น（1）

เสียงฆ้องและกลองดังสนั่นขึ้น ในที่สุดแม่ทัพหลินก็อุ้มเจ้าสาวที่มีผ้าคลุมหน้าก็ออกมาให้ผู้คนได้เห็น ตอนที่เจ้าสาวออกมาให้ผู้คนได้เห็นนั้น พวกผู้ชายต่างก็ตะลึงงัน ส่วนพวกผู้หญิงก็อิจฉาริษยาอย่างบ้าคลั่ง

ถึงแม้จะมีผ้าคลุมปิดบังอยู่ แต่ทว่าก็ไม่อาจบดบังความงดงามของเจ้าสาวได้ ผู้ชายมองผู้หญิงกับผู้หญิงมองผู้หญิงนั้นไม่เหมือนกัน สิ่งที่ผู้ชายมองเป็นอย่างแรกคือรูปร่างไม่ใช่รูปโฉม ถึงแม้ว่ารูปโฉมอาจจะไม่งดงามเท่าใด แต่หากว่ารูปร่างสามารถปลุกไฟในตัวเขาได้นั้นก็จะยิ่งทำให้มีแรงดึงดูดอย่างมาก

แม้ว่าจะมีผ้าคลุมบังอยู่ แต่หลินซีนเยียนก็ยังคงรู้สึกได้ถึงสายตาที่เร่าร้อนเหล่านั้นที่มองเธอ ใจเธอเต้นแรงมาก เธอกำลังคิด สายตาที่เร่าร้อนอันไหนที่เป็นของเขา？

โม่จื่อเฟิงมองเธออยู่อย่างนั้น มองมือที่ตื่นเต้นของเธอบีบชุดแน่น มองเธอที่เขินอายจนก้มหน้าลง เขายิ้มมุมปาก เปิดม่านรถเกี้ยวให้หลินเทียนเฉิงเอาเธอส่งเข้ามา

ม่านเกี้ยวปิดลง มีเสียงสั่ง “เอาเกี้ยวขึ้น”

ข้างหน้ามีองครักษ์คุ้มกัน ข้างหลังมีของออกเรือนของเจ้าสาวแปดสิบแปดหีบ เสียงที่ดังระงมของเหล่าขบวนขันหมากตั้งแต่หัวถนนยืดยาวตลอดไปจนถึงปลายทางฟังเสียงรื่นเริงยินดีข้างนอกเกี้ยว ในที่สุดใบหน้าของหลินซีนเยียนก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

แม้นว่าจะไม่ค่อยพอใจในสังคมสมัยนี้สักเท่าไรแต่ในที่สุดเธอก็แต่งงานจนได้

เมื่อรอขบวนแห่ขันหมากมาถึงจวนอู่เซวียนอ๋องก็ใกล้จะบ่ายแล้ว

เจ้าสาวหลินซีนเยียนโม่จื่อเฟิงเป็นคนอุ้มเธอลงมาด้วยตัวเอง เขาอุ้มเจ้าสาวเข้าไปในห้องโถงใหญ่ต่อหน้าผู้คน โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ตั้งต้นจนจบเขาถืออำนาจบาตรใหญ่ในการควบคุมหรือแม้แต่ช่วงพิธีแต่งงาน

ไหว้บิดามารดา ไหว้สามีภรรยา ส่งตัวเข้าหอ เป็นลำดับขั้นตอนที่สามารถพบเห็นได้ตามโทรทัศน์ มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่หลินซีนเยียนได้มาสัมผัสด้วยเองเป็นครั้งแรกตั้งแต่ต้นจนจบ

ช่วงเวลานั้นก็สิ้นสุดลง เมื่อหลินซีนเยียนถูกส่งตัวเข้าไปในห้องใหม่ที่บ้านของโม่จื่อเฟิงทุกคนต่างก็เหนื่อยกันจนแทบจะขยับตัวกันไม่ไหว

“ชุดนี้ช่างงดงามมาก พระชายาวันนี้ท่านไม่เห็นผู้คนบนถนนใหญ่ที่เห็นต่างก็เลือดกำเดาไหล”รอเวลาเมื่อคนในห้องแยกย้ายออกไปกันจนหมด ชิงจู๋เทชาร้อนให้หลินซีนเยียนพร้อมกับพูดหยอกล้อ

หลินซีนเยียนยิ้ม พร้อมกับหยิบเม็ดแตงขึ้นมาแล้วโยนออกไป ยิ้มแล้วพูดว่า“ชิงจู๋เจ้าก็พูดเกินไป ชุดนี้ทำให้ข้ารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง”

โม่จื่อเฟิงก็ช่างวิกล ให้ผู้คนมากมายเห็นเรือนร่างที่งดงามของเธอ ผู้ชายคนอื่น ดูแลผู้หญิงของตัวเองอย่างเข้มงวด แต่เขากลับ กลัวว่าคนอื่นจะไม่เห็นเรือนร่างจุดเด่นของข้า

ในใจคิดเช่นนั้น แต่บนใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม เขาภูมิใจแทนเธอ นี่ก็ไม่ใช่ความเชื่อมั่นในตัวเองมากมายอะไร เขาไม่ได้กลัวเธอจะออกมาดูดี เพราะว่าเขามีความเชื่อใจ นางจะต้องเป็นผู้หญิงของเขาคนเดียว

แนวเจ้าชายเย็นชาแบบโม่จื่อเฟิงจริงๆแล้วมันง่ายมากที่จะทำให้ผู้หญิงหลงใหล

ทั้งสองกำลังพูดคุยกันก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชิงจู๋ลุกขึ้นไปเปิดประตูก็พบกับแม่นมที่อุ้มวี่จิ่งยืนอยู่หน้าประตู อารมณ์ของแม่นมดูเคร่งขรึมแล้วมองผ่านชิงจู๋เข้าไปยังในห้อง“องค์ชายน้อยไม่รู้เป็นอะไรวันนี้ทั้งวันไม่ดื่มนม ข้าเดาว่าคงเป็นเพราะคิดถึงท่านแม่ดังนั้นก็เลยอุ้มมาดู”

ชิงจู๋รู้จักดีกับแม่นมคนนี้จึงพยักหน้าให้นางเข้ามาในห้อง“องค์ชายน้อยไม่ยอมดื่มนมตั้งแต่เมื่อไร？”