ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 160

ตอนที่160ปิดล้อม

เมื่อเฉินซานเห็นรอยสักบนตัวของคนเหล่านั้นก็ดึงตัวหลินซีนเยียนไปอยู่ด้านหลังจากนั้นก็หยิบตั๋วเงินที่พับซ้อนกันอยู่ออกมาจากในเสื้อ“พี่ใหญ่แก๊งเสือเงินทุกท่านน้องสาวของข้าสุขภาพไม่ดีนักเกรงว่าจะรับใช้พวกพี่ใหญ่ไม่ได้หวังว่าพวกพี่ใหญ่จะให้อภัยตั๋วเงินเหล่านั้นมอบให้พวกพี่ใหญ่ขอให้พวกพี่ใหญ่ไปเที่ยวเล่นถนนด้านข้างนี้เถอะ”

ถนนด้านข้างเป็นถนนของหอโคมเขียวที่แห่งนั้นล้วนมีผู้หญิงหลายรูปแบบเฉินซานเอาตั๋วเงินสอดในมือของชายฉกกรจ์ที่อยู่ด้านหน้า

เดิมชายฉกรรจ์ผู้นั้นไม่พอใจอยู่แล้วจีงอยากจะโยนตั๋วเงินนั่นทิ้งไปใครจะรู้พอกวาดตามองจำนวนเงินบนตั๋วแล้วทันทีนั้นก็รีบชักมือกลับใบหน้าแสดงความโกรธเคือง“เห็นเจ้าแบบนี้แต่ว่าข้าไม่ใช่ว่าอะไรก็ตามนั้นเจ้ารอก่อนเดี๋ยวข้าจะไปถามพี่ใหญ่ให้”

ชายฉกรรจ์ผู้นั้นถือตั๋วเงินแล้วเดินขึ้นบันไดไปเหลือเพียงกลุ่มคนที่ยืนล้อมหลินซีนเยียน

หลินซีนเยียนรู้ว่าวรยุทธ์ของเฉินซานสามารถจัดการพวกเขาได้อย่างง่ายดาย แต่การใช้เงินฟาดหัวเป็นวิธีที่ไม่ดึงดูดสายตาคนเพียงแค่ใช้อำนาจบาตรใหญ่เท่านั้นแต่ก็ทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกนับถืออย่างมากหมิงฉีผู้นี้มีเงินมากแค่ไหนกันถึงจะมาเป็นเศรษฐีใหม่อวดรวยแบบนี้เพิ่งครู่เธอแอบเห็นจำนวนเงินในตั๋วเงินทุกใบล้วนเป็น1พันตำลึงแผ่นที่พับซ้อนกันอยู่นั้นอย่างน้อยน่าจะถึงหมื่นตำลึง

เงินหมื่นตำลึงสามารถเลี้ยงปากท้องคนในตระกูลได้หลายปีสิ่งที่เขียนด้วยมือเช่นนี้ทำให้คนพูดกันไม่ออกเลยจริงๆ

ชายฉกรรจ์ที่ขึ้นบันไดไปเดินลงมาอย่างรวดเร็วเดินมาข้างหน้าของทั้งสองด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย“ไอหยาต้องขออภัยอย่างยิ่งพี่ใหญ่ข้าบอกว่าเงินสามารถหาได้แต่สาวงามเช่นนี้ไม่ได้พบเจอได้ทุกวันแม่นางที่หอโคมเขียวยังงามสู้สาวงามท่านนี้ไม่ได้ดังนั้นพวกเจ้าน่ะเอาเงินและสาวงามทิ้งเอาไว้ส่วนเจ้ารีบไสหัวไปพวกข้าสามารถปล่อยเจ้าไปได้”

เมื่อมีคนก่อเรื่องคนในโรงน้ำชาก็จะมามุงดูทันทีแต่เมื่อเห็นแก๊งเสือเงินก่อเรื่องอยู่ทุกคนจึงรีบเอาหูไปนาเอาตาไปไร่กันกลัวว่าจะทำให้ตนเองเดือดร้อนไปด้วย

“พี่เฉินซาน….”หลินซีนเยียนเอ่ยขอโทษแต่ยังไม่ทันได้พูดออกไปเฉินซานก็จับแขนของหลินซีนเยียนแล้วถีบชายฉกรรจ์ที่อยู่หน้าสุดคนหนึ่งจากนั้นก็ดึงเธอวิ่งออกไปจากช่องว่างนั้น

การเคลื่อนไหวของเฉินซานนั้นคล่องแคล่วอย่างมากเพียงดึงหลินซีนเยียนไปด้วยโดยไม่รู้สึกหวั่นเกรงทั้งสองคนวิ่งไปสักพักด้านหลังก็มีชายฉกรรจ์เหล่านั้นวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ

เดิมบนถนนใหญ่มีผู้คนอยู่มากมายเมื่อมีหนึ่งวิ่งหนึ่งไล่มาก็กลายเป็นที่ดึงดูดสายตาของทุกคนทันทีหลินซีนเยียนรู้สึกหน้าชาเธอไม่กลัวพวกชายฉกรรจ์ที่วิ่งตามมาอยู่ข้างหลังแต่กลัวว่าในนี้จะมีสายลับของโม่จื่อเฟิงอยู่ด้วยหากว่าเขาพบเห็นเข้าเรื่องนี้คงจบไม่สวยแน่

พวกที่ไล่ตามมาอยู่ด้านหลังต่างก็เหงื่อแตกซิกมีคนหยิบพลุส่งสัญญาณออกมาแล้วจุดขึ้นไปบนฟ้าเสียงดังจากนั้นก็มีคนมาล้อมด้านหน้าของพวกหลินซีนเยียนอย่างรวดเร็ว

คนบนถนนที่เดินผ่านไปมาเห็นคนของแก๊งเสือเงินก่อเรื่องขึ้นก็รีบถอยหนีออกไปไม่ทันไรเสียงแตกตื่นบนถนนใหญ่ก็เงียบลงทันที

ตอนนี้ไม่ต้องรอให้เฉินซานอธิบายหลินซีนเยียนก็รู้ได้ว่าแก๊งเสือเงินย่อมเป็นองค์กรมืดของเมืองชายแดนแถบนี้ที่ใหญ่ที่สุด

ก่อนที่จะโดนล้อมเฉินซานได้พาหลินซีนเยียนวิ่งไปอย่างไม่หยุดพอเห็นว่าแก๊งเสือเงินสามารถรวบรวมคนกว่าร้อยคนได้ในเวลาอันสั้นไม่ว่าเฉินซานจะเก่งกาจแค่ไหนก็ไม่สามารถต่อกรกับศัตรูร้อยกว่าคนได้ซ้ำยังต้องคุ้มครองความปลอดภัยของหลินซีนเยียนอีกเขาจึงรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาบนหน้าผากก็ท่วมทะลักไปด้วยเหงื่อ

“แม่นางหลัวเจ้าเป็นผู้มีพระคุณของนายท่านแม้ว่าข้าจะตายก็จะไม่ยอมให้เจ้าเป็นอะไรไปอีกเดี๋ยวข้าจะเปิดทางให้เจ้าวิ่งหนีไป!”เฉินซานออกคำสั่ง

“เช่นนั้นแล้วเจ้าล่ะ?”คิ้วของหลินซีนเยียนขมวดเข้าหากันในใจก็กังวลขึ้นมา

สาวงามที่กำลังสวมชุดให้หมิงฉีอยู่พลันตกใจจึงส่งเสียงร้องออกมาส่วนหมิงฉีเพียงมองหลินซีนเยียนที่เดินเข้ามาอย่างเย็นชาสายตาของเขาชะงักไปครู่หนึ่งในดวงตาปรากฏหญิงสาวผู้งดงามจากนั้นคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแล้วเดินพุ่งไปแล้วดึงหลินซีนเยียนเข้ามาสู่ในอ้อมอก

หลินซีนเยียนยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเพียงเห็นมีดที่ร่วงลงมาจากในมือของเขาแล้วเลือดสดก็พุ่งกระเด็นออกมาเมื่อเธอเงยหน้าไปมองก็เห็นว่าด้านหลังของตนมีชายฉกรจจ์คนหนึ่งล้มลงไปชายฉกรรจ์ผู้นั้นยังตามเธอเข้ามาในนี้!

“เจ้าคือหลัวเหยียนหรือ?”หมิงฉีไม่กล้าเชื่อว่าสาวงามล่มเมืองนางนี้ก็คือสตรีที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดคลุกฝุ่นคนนั้น

หลินซีนเยียนไม่มีเวลาจะตอบคำถามของเขา“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพูดเรื่องนี้เฉินซาน!เจ้าบอกให้คนไปช่วยเฉินซานเร็ว!”เธอร้อนใจมากเดิมไม่สนใจมือของหมิงฉีที่ยังคงโอบรัดเอวของเธออยู่ในขณะนี้

หมิงฉีราวกับไม่รีบร้อนเพียงโอบรัดเธอแล้วเดินมาที่หน้าประตูเอ่ยเสียงเรียกไม่ดังมากเดิมดูไม่ออกว่ามีคนหลบซ่อนอยู่ที่ไหนพอมีเสียงเรียกดังขึ้น“พวกเจ้ามัวรออะไรอยู่?รีบไปช่วยเร็ว!”

คนเหล่านั้นต่างวิ่งออกไปจากลานบ้านอย่างรวดเร็ว

เมื่อหลินซีนเยียนเห็นคนเหล่านั้นรีบออกไปช่วยแล้วถึงจะรู้สึกเบาใจหน่อยทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีมือขนาดใหญ่โอบอยู่ที่เอวเธอหันหน้ากลับมองอย่างความสงสัยสีหน้าไม่พอใจ“เจ้าปล่อยมือได้แล้วหรือยัง?”

หมิงฉีชักมือกลับมาอย่างแรง“ข้าดึงเจ้ามาก็เพื่อช่วยเจ้า เจ้าไม่รู้จักสำนึกในบุญคุณทำไมยังจะโทษข้าอีกหรือ?”