ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 2

ตอนที่ 2 เอาชีวิตไปเดิมพัน

ตอนที่หลินซีนเยียนพาเสี่ยวอวี่เข้ามาในจวน มีแค่ความเงียบสงบ แม้แต่บ่าวที่ตีเคาะไม้บอกเวลา ก็ไม่รู้แอบไปหลบอยู่ที่ใด

ตอนกลางคืน หิมะตกอยู่

ณ ลานบ้านที่เล็กที่สุดในจวน เสี่ยวอวี่ได้เติมน้ำร้อนลงในอ่างอาบน้ำที่ทำด้วยไม้ สายตามองแผ่นหลังของร่างที่เปือยเปล่าในอ่างอาบน้ำพร้อมถอนหายใจอีกครั้ง

“เสี่ยวอวี่ เลิกถอนหายใจได้แล้ว นี่เป็นครั้งที่ สิบแปดแล้ว หากทำเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าหูของข้าจะพับติดกันซะก่อน” หลินซีนเยียนหลับตาลง สีหน้าไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดใด ๆ นางยิ่งไม่ยินดียินร้ายแบบนี้ ยิ่งทำให้เสี่ยวอวี่เศร้าใจ

“ คุณหนูเจ้าค่ะ แผ่นหลังของท่านเป็นรอยแผลฟกช้ำ พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเมืองไปหาหมอดี ๆ มาตรวจอาการให้ท่านสักหน่อย”บนตัวนางล้วนเป็นรอยจ้ำเขียว ๆ ม่วง ๆ เมื่อเห็นอย่างนี้ เสี่ยวอวี่ก็รู้สึกกลัวจนขนลุกขนพอง

หลินซีนเยียนลืมตาขึ้น ยิ้มอย่างอ่อนหวาน “เสี่ยวอวี่ เพื่อสินบนบนแม่เล้าที่หอชุนเยว่ เราเพิ่งขายปิ่นทองคำที่ท่านแม่ของข้าเหลือไว้ไปไม่ใช่รึ อย่าพูดถึงหาหมอเลย วัตถุดิบในครัวของวันพรุ่งนี้ยังไม่มีเลย”

พอนึกเรื่องนี้ขึ้น เสี่ยวอวี่จำอดถอนหายใจไม่ได้อีก

หลินซีนเยียนส่ายหน้าอย่างจนใจและทำท่าทางปิดหูตนเอง “ หูข้าพับติดกันแล้ว ”

“บาดแผลของคุณหนูจะทำอย่างไรดีเจ้าค่ะ”ท่านอ๋องนั่นลงมือได้โหดเหี้ยมนัก เมื่อก่อนได้ยินว่าเหล่าผู้ทรงอิทธิพลมักมีวิธีเล่นกับเหล่าสตรีมากมาย นางไม่เชื่อเท่าไรแต่พอมาตอนนี้นางได้เห็นกับตาตนเองแล้ว คิดว่าเหล่าผู้ทรงอิทธิพลนั้นไม่มีใครเป็นคนดีสักคน

“ล้วนเป็นแผลภายนอก รักษาหน่อยก็หายดีแล้ว”หลินซีนเยียนไม่ได้สนใจและปิดตาลงอีกครั้ง นางเป็นแค่หญิงขายบริการ ยังจะหวังให้เขามาทะนุถนอมราวกับสตรีมีชาติตระกูลดีเหล่านั้นได้อย่างไร

ผู้ที่ช่างไร้หัวใจ ก็เป็นชายที่มั่วหลงในโลกีย์ยิ่งนักมิใช่รึ

แม้จะมองอยู่แล้วนางมีใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับเด็กอายุ สิบ กว่าปี แต่ตัววิญญาณนางยังคงเป็นหญิงวัย 26-27 ปี

ความใฝ่ฝันของหญิงสาว ความตั้งตารอกับร่วมรัก

อายุของนางได้ผ่านวัยนั้นไปแล้ว

ตำหนักอู่เสวียนที่อยู่ทางทิศตะวันออกของเมืองเฟิ่งชี บรรยากาศตอนเช้าตรู่ที่ตึงเครียด ทำให้เหล่าองครักษ์ต่างไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจเสียงดัง กลัวจะทำให้นายท่านอารมณ์เสียอีก

“ ท่านอ๋อง… เหล่าสตรีคนก่อน ท่านไม่เคยยอมให้ค้างคืน เช่นนั้นแล้วข้าน้อยถึงคิดว่า ท่านได้อนุญาตให้นางไป…”หัวหน้าองครักษ์จินมู่ใน ตำหนักอ๋องกำลังก้มหน้าคุกเข่าอยู่

“ความหมายของเจ้าคือมันเป็นความผิดของข้างั้นรึ ”โม่จื่อฟงเหยียดยิ้มที่มุมปาก จับแหวนหยกที่สวมไว้ในนิ้วโป้งอย่างสุขุมเยือกเย็น มองดูไม่มีความโกรธเคืองเลยสักนิด แต่ความเยือกเย็นที่แพร่กระจายไปทั่วร่างกลับทำให้ผู้คนต่างหวั่นเกรง

“ ข้าน้อยมิกล้า！”จินมู่ก้มหน้าต่ำลงอีก

โม่จื่อฟงส่งเสียง ‘ฮึ’ อย่างเยือกเย็น สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง หิมะในวันนี้ยังคงตกหนัก เขาอดนึกถึงเรื่องที่บ่ออาบน้ำกลางแจ้งเมื่อคืนนี้ไม่ได้ ภาพที่หิมะลอยมาตกบนผิวเนียนขาวของนาง เพียงใช้ปากเป่าไปเบา ๆ หิมะก็ฟุ้งกระจายออกจากผิว สะท้อนแสงระยิบระยับไปทั่วกาย…

ไม่มีสตรีคนไหน เล่นแบบนางที่เล่นได้

และก็ไม่มีสตรีคนไหน หลังจากจบเรื่องนั้นแล้วก็รีบจากไปเร็วกว่าเขาอีก！

“ท่านอ๋อง สตรีเมื่อคืนมีปัยหาหรือขอรับ”จินมู่เห็นว่าท่านอ๋องดูใจลอย อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าถาม

โม่จื่อฟงเรียกสติกลับมาและกวาดสายตาอย่างเย็นชามอง จินมู่ตกใจจนถอยหลังออกไปครึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว