ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 384

ตอนที่ 384 ความเผด็จการอันไม่อาจพยากรณ์ได้

เซียวฝานนึกไม่ถึงว่านางจะเข้ามาแบบกะทันหัน การแสดงออกทางสีหน้าค่อนข้างอึดอัดใจ ราวกับไม่เต็มใจให้ฉากอันอเนจอนาถเช่นนี้ของตนเองถูกนางพบเข้า เพียงแต่ หลินซีนเยียนไม่ได้ให้เวลาเขาตอบสนอง ก็ได้ทรุดฮวบร้องรำพันเป็นที่เรียบร้อย นี่ทำให้ชั่วขณะนั้นเขาลืมเลือนความอึดอัดใจไปสิ้น รีบร้อนกล่าวปลอบประโลม “ศิษย์น้อง ข้าไม่เป็นไร”

เขาไม่พูดยังจะดีกว่า พอพูดเช่นนี้ น้ำตาของหลินซีนเยียนกลับยิ่งหยุดไม่อยู่เข้าไปใหญ่ ผู้นี้คือศิษย์พี่ใหญ่ที่มักจะเอาความรู้สึกของนางวางไว้เป็นอันดับแรก ในช่วงเวลาที่ต้องการการดูแลเอาใจใส่มากที่สุด กลับถูกนางทอดทิ้งอยู่ภายในมุมมืด

นางส่ายหน่า ร้องไห้ไม่เปล่งเสียง หลังจากที่ช่วยเขาเช็ดคราบเปรอะตรงแผ่นอกจนสะอาดแล้วจึงป้อนโจ๊กเขา

ดูเหมือนว่าสิ่งที่หวาดเกรงความรู้สึกของนางจะยิ่งทรุดยวบลง เซียวฝานพยายามแสดงออกถึงท่าทางอันเป็นธรรมชาติอย่างสุดพลัง ทว่าหลินซีนเยียนยังคงค้นพบถึงความผิดปกติตอนที่เขาดื่มโจ๊ก ทุกคำที่เขาดื่มโจ๊ก นิ้วมือของเขาล้วนสั่นระริกอยู่น้อยๆ ราวกับกำลังอดกลั้นต่อความเจ็บร้าวอันมากล้น

ดื่มโจ๊กหมดถ้วยอย่างไม่ง่ายดายนัก บนหน้าผากของเซียวฝานเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเล็กละเอียด เขายังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน “ศิษย์น้อง ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”

“เขาไม่เป็นอะไรแล้ว” หลินซีนเยียนวางถ้วยชามลง มองไปที่ห้องอันเย็นเฉียบ อดเอ่ยถามไม่ได้ “ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านฟื้นตั้งแต่เมื่อไร”

“คืนวานกลางดึกก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว สามารถหลงเหลือชีวิตเอาไว้ได้ก็โชคดีมากแล้ว” ตอนที่เซียวฝานเอ่ยคำนั้นมองมายังทางหลินซีนเยียนตลอดเวลา ราวกับไม่เต็มใจพลาดทุกการแสดงออกทางสีหน้าของนางเลยสักนิด ภายในแววตาของเขา เปี่ยมล้นด้วยความโลภและความปรารถนา

ถูกเขามองด้วยสายตาไม่ลดละเสียจนหนังศีรษะเริ่มเหน็บชา หลินซีนเยียนยันกายขึ้นรินชาร้อนให้ตนเองหนึ่งแก้ว และเอ่ยถาม “ไม่มีคนมาดูแลท่านหรือ”

เซียวฝานยังคงจมดิ่งอยู่ท่ามกลางอย่างสายตาที่จับจ้องหลินซีนเยียน หัวคิ้วพลันขมวดอย่างไม่ทันระวัง จากนั้นจึงแย้มยิ้มอ่อนโยนต่อไป “ข้ามีมือมีเท้า ไม่ต้องให้คนอื่นมาดูแลข้า อีกอย่างอาหารสามมื้อพวกเขาก็นำมาส่งตรงเวลานัก”

เขาไม่เต็มใจโกหกนาง ดังนั้นจึงทำได้เพียงเฉไฉมาสู่หัวข้อที่ทำให้คนรู้สึกเฉยชาอันนี้

ทว่า หลินซีนเยียนกลับไม่ใช่คนที่โง่เขลา พอเขาพูด นางก็เข้าใจแล้ว เพียงแต่ นางคิดไม่ถึงว่าคนของโม่จื่อเฟิงจะทำเกินไปขนาดนี้ จากท่าทีของเซียวฝานในปัจจุบัน จะดูแลตัวเองได้อย่างไร ทว่าพวกเขา กลับละทิ้งเขาตาปริบๆ อย่างโหดเหี้ยมทารุณ

เดิมทีก็มีความผิดบาปต่อเซียวฝานอยู่แล้ว ปัจจุบันเห็นว่าเซียวฝานได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ เพลิงโทสะของหลินซีนเยียนกลับยิ่งกลั้นไม่อยู่เลนสักนิด นางเก็บกวาดอุปกรณ์อาหาร เอ่ยกับเซียวฝาน “ข้าจะไปเอาน้ำร้อนมาช่วยท่านเช็ดตัวสักหน่อย”

อาจเพราะเข้าใจถึงอารมณ์ความรู้สึกของนางมากเกินไป เซียวฝานอดไม่ได้จึงปริปากเรียกนางเอาไว้ “ศิษย์น้อง อย่าทะเลาะเบาะแว้งกับเขาเพื่อข้า ข้าหวังว่าเจ้าจะมีความสุข”

“อืม” หลินซีนเยียนก้มหน้างุด ไม่ให้เซียวฝานมองเห็นหยาดน้ำค้างกลางดวงตาของนาง รีบร้อนหมุนกายออกจากห้องไปอย่างซวนเซ