ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 386

ตอนที่ 386 สิ้นหวัง

“จื่อเฟิง...” หลินซีนเยียนเปล่งเสียงสะอื้น สีหน้าและน้ำเสียงล้วนแฝงแววแห่งวิงวอน “จื่อเฟิง ความรู้สึกของข้าที่มีต่อท่าน ท่านไม่รู้สึกถึงจริงๆ เชียวหรือ ท่านคือผู้ที่มองข้าเดินออกมา ตอนที่อยู่ศาลาลับแห่งสวรรค์ ท่านต่างก็มองเห็นถึงความเสียสละที่เซียวฝานทำเพื่อพวกเราแล้วแท้ๆ ชั่วชีวิตนี้ข้าติดหนี้เขาอยู่ เขาอยู่ในกลางใจของข้า เป็นผู้มีพระคุณ เป็นญาติมิตร กลับมิใช่คนรักแต่อย่างใด คนที่ข้ารัก มีเพียงท่านเท่านั้น จื่อเฟิง...”

หลินซีนเยียนหลั่งน้ำตา นางไม่ยี่หระที่จะนำเอาความคิดในใจของตนเอ่ยออกมา มีการเข้าใจผิดกันมากมายเกินไปที่ประกอบสร้างขึ้นอันเนื่องมาจากสองคนที่รักกันแต่ถี่เหนียวไม่ยอมพูดคุยกัน ดังนั้นนางรักเขา นางอยากให้เขารู้

โม่จื่อเฟิงนิ่งขรึม เพลิงโทสะในดวงตาไร้ซึ่งการลดละแม้สักนิด เพียงแต่หนึ่งในนั้นกลับมีแววโศกเศร้าผุดขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนหายไป เขาก้มหน้าลงเชื่องช้า เสมือนค่อนข้างไม่อาจฝืนไปมองใบหน้าแห่งความตรมใจของหลินซีนเยียน

“จื่อเฟิง ข้ารักท่าน ข้ารักท่าน ท่านจึงจะเป็นคนรักเพียงคนเดียวของข้า ท่านได้โปรด...เชื่อข้า ได้หรือไม่” หลินซีนเยียนพยุงเซียวฝานเอาไว้ มองทอดตรงไปทางโม่จื่อเฟิง ในช่วงเวลาเช่นนี้ นางแค่อยากอธิบายชัดแจ้งแก่โม่จื่อเฟิง ต่อให้เวทนาเสียหน่อย ขอเพียงแค่สามารถทำลายอุปสรรคกีดขวางของทั้งสองคนลงไปได้นางคิดว่าล้วนคุ้มค่านัก

แต่น่าเสียดาย โม่จื่อเฟิงยังคงไม่กล่าววาจา ทำเพียงนั่งเงียบขรึมอยู่บนเก้าอี้ล้อหมุน

กลางอากาศ คละคลุ้งด้วยกลิ่นดอกบ็วย กลิ่นหอมอ่อนๆ ไม่รู้ว่ามีแหล่งกำเนิดมาจากที่ใด แต่กลับให้ความรู้สึกหนึ่งแห่งความโศกาที่ไร้ซึ่งเหตุผลภายใต้บรรยากาศที่เงียบสงบเช่นนี้แก่ผู้คน

หลังจากนานเนิ่น โม่จื่อเฟิงเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เพลิงโทสะกลางดวงตามลายสิ้นแล้ว ทว่ากลับหลงเหลือเพียงความเฉยชาคงไว้

เขากล่าว “ผู้หญิงของข้ากันบุรุษอื่นมีการแตะต้องเรือนกายกันแล้ว ตอนนี้เจ้ากลับมาบอกข้า คนที่เจ้ารักคือข้า เช่นนั้นความรักของเจ้า ก็ช่างไร้ราคาเสียจริง ข้าจำได้ เมื่อก่อนเจ้ายังกล่าวอย่างมั่นใจไม่ผันแปรถึงชีวิตคู่ที่อยู่ด้วยกันตลอดชีวิต นี่ก็คือสิ่งที่เจ้าเรียกว่าชีวิตคู่หรือ ข้า...ควรจะสนับสนุนพวกเจ้าหรือไม่”

“ไม่ ไม่...” หลินซีนเยียนยิ่งหวาดผวาแล้ว สีหน้าของโม่จื่อเฟิงเย็นชาเหลือเกิน นี่กลับทำให้นางกังวลใจมากกว่าเขาบันดาลโทสะเสียอีก เขาระเบิดโทสะก็กล่าวได้ว่าเขายังใส่ใจ ทว่ากรณีที่เขาแปรเป็นเฉยเมย บางที ก็เป็นการแสดงถึงว่าเขาปล่อยวางนางแล้วจริงๆ

“ใช่แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าและศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าคลุมเครือเช่นนี้ เช่นนั้นเสี่ยววี่จิ่ง เป็นลูกชายของข้าจริงๆ ใช่หรือไม่” โม่จื่อเฟิงมีใบหน้าเคร่งขรึม แค่นเสียงเย็น “ทำให้สายเลือดราชวงศ์ต้องแปดเปื้อน มีโทษตายสถานเดียว!”

หลินซีนเยียนในตอนแรก ได้ถูกบีบมาอยู่ตรงชายขอบแห่งความสิ้นหวังเป็นที่เรียบร้อย ทว่าประโยคนี้ของโม่จื่อเฟิงได้กดทับทำลายฟางเส้นสุดท้ายในจิตวิญญาณของนางอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนที่เขาเคลือบแคลงสถานะของเสี่ยววี่จิ่งนั้น หลินซีนเยียนยิ่งตระหนัก เรื่องบางอย่าง สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่ตัวนางที่จะสามารถควบคุมได้

“โม่จื่อเฟิง! ท่านสงสัยข้าไม่เป็นไร แต่ท่านอย่างสงสียเสี่ยววี่จิ่ง! เขาเป็นบุตรของท่าน! เป็นบุตรของท่านอย่างไรเล่า! เหตุใดท่านจึงสงสัยเขา เขายังเล็กขนาดนั้น เล็กขนาดนั้น...” หลินซีนเยียนปาดน้ำตา อาจเพราะอารมณ์รุนแรงมากเกินไป นางรู้สึกเพียงปวดขั้วหัวใจ พลันกระอักโลหิตสดออกมา

เซียวฝานที่ถูกนางประคองเอาไว้ตลอด มองเลือดที่กระเซ็นสาดบนพื้นตาปริบๆ ดวงตาทั้งคู่พลันเบิกกว้าง เขามาหลินซีนเยียน และมองโม่จื่อเฟิง ฉับพลันก็ตัดสินใจแน่วแน่

เขาผละหลินซีนเยียนออก นึกอยากลุกขึ้นไปทิศทางของโม่จื่อเฟิง ทว่าร่างกายกลับอ่อนแอเกินไป เบื้องหน้าดำสนิทก่อนจะเซล้มบนพื้น เขาฟุบอยู่บนพื้น เงยหน้าขึ้น มองไปทางโม่จื่อเฟิงอย่างดื้อรั้น พลางกล่าว “คนที่ศิษย์น้องรักก็คือท่าน ถึงแม้ข้าเองก็คาดหวังว่าศิษย์น้องจะปันความรักแก่สักเสี้ยว ที่น่าเสียดายคือ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ สิ่งที่นางยังคงใส่ใจก็คือความรู้สึกของท่าน ข้าเป็นคนที่กำลังจะตาย เร็วสักกี่วันช้าสักกี่คืนสำหรับข้าแล้วไม่ได้มีความแตกต่างมากมายนัก หากว่าเพราะข้า ทำให้ศิษย์น้องได้รับข้อกล่าวหาและข้อสงสัยจำพวกนี้ เช่นนั้นข้ายังจะดึงดันไม่กี่วันสุดท้ายนี้ไปเพื่ออะไรกันเล่า”

ตอนที่ได้ฟังเซียวฝานกล่าวประโยคเหล่านี้ออกมา หลินซีนเยียนก็ตกใจตาโพลง นางได้ยินความสิ้นหวังต่อการมีชีวิตในน้ำคำของเขา ก็นึกอยากหยุดยั้งเขาโดยสัญชาตญาณ แต่ว่า การเคลื่อนไหวของนางยังช้าไปเสียหน่อย ในมือของเซียวฝานปรากฏปิ่นทองเล่มหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเอามาตอนไหน เขากำปิ่นทองแน่นแล้วเสียบเข้าไปยังลำคอของตนเอง

ปิ่นทองอันนั้นคืออันที่อยู่บนศีรษะของนาง หลินซีนเยียนกรีดร้องลั่น เอื้อมมือไปแย่งปิ่นทองในมือของเขา ทว่ายังช้าไปหนึ่งจังหวะ