ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 426

ตอนที่426รวบรวมวัตถุดิบ

ใช่สิคนตระกูลหรงไม่ใช่พวกที่น่าคบหาด้วยถ้าหลินซีนเยียนตกอยู่ในกำมือตระกูลหรงไม่ใช่แค่โม่จื่อเฟิงที่มีอันตรายกลัวว่าหลินซีนเยียนก็เอาชีวิตรอดยาก

“แต่ว่า........พระชายาแย่งหญ้าจื่ออวี๋นไปตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดี?ต้นหญ้าจื่ออวี๋นนั่นเป็นของล้ำค่าในร้านยาวิเศษมีเพียงพี่สาวหลีฉวนถึงจะหยิบมาได้แต่เดิมข้าน้อยคิดว่าด้วยมิตรภาพที่พี่สาวหลีฮวนมีต่อท่านเรื่องนี้น่าจะไม่ใช่เรื่องที่ยากนักแต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้พระชายาแย่งชิงไปกลางทางเสียแล้วแล้วยังทำร้ายพี่สาวหลีฮวนจนตาย......”

พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาหนีหว่านอดร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ได้ถ้าองครักษ์มังกรกลับมาบอกข่าวด้วยตัวเองนางไม่เชื่อว่าหลินซีนเยียนตัวคนเดียวแบบนั้นจะทำร้ายชีวิตคนบริสุทธิ์เพื่อหญ้าจื่ออวี๋นก้านเดียว

โม่จื่อเฟิงเงียบไปชั่วครู่ไม่สนใจจะมองหนังสือเขามองให้คนรับใช้หนุ่มปิดหนังสือคนรับใช้หนุ่มปิดหนังสือแล้วก็จากไปในห้องเหลือเพียงโม่จื่อเฟิงและหนีหว่าน

“นายท่านพวกเราต้องนั่งรอรับความพ่ายแพ้เช่นนี้หรือ?”ยิ่งหนีหว่านเป็นทุกข์นายท่านจึงตกลงทำพันธะสัญญากับตระกูลหรงได้ยากทำให้ตระกูลหรงเปิดบึงน้ำเย็นให้เขาถ้าเวลานี้เกิดเรื่องไม่คาดฝันนางคงไม่ยอมจริง!

โม่จื่อเฟิงมองหิมะปลิวว่อนที่นอกหน้าต่างผ่านสักพักถึงพูด“บางทีเรื่องทั้งหมดพรหมลิขิตกำหนดเอาไว้แล้วหล่ะ........”

“พรหมลิขิต?”หนีหว่านแปลกใจ“นายท่านตั้งต่ไหนแต่ไรมาท่านไม่เคยเชื่อเรื่องพรหมลิขิต?”

“บางทีคนแก่ตัวลงแล้วล่ะเมื่อก่อนไม่เชื่อเรื่องพวกนี้นึกไม่ถึงว่าตอนนี้เริ่มจะเชื่อเสียแล้ว”โม่จื่อเฟิงโศกเศร้าเป็นอย่างยิ่งหลังจากผ่านไปสักพักเขาค่อยๆพูด“เจ้าส่งคนไปที่ร้านยาวิเศษอีกครั้งถามดูยังมีหญ้าจื่ออวี๋นต้นอื่นหรือไม่ตอนนี้ทำได้แค่เสี่ยงเพื่อกาลเวลาข้างหน้าแล้วถ้าหากสวรรค์จะรับข้าไปเช่นนั้นข้าก็คงจนปัญญาแล้วแต่ทว่าสุดท้ายต้องตายในเงื้อมมือของนางข้าก็เต็มใจอยู่แล้ว”

คนเหมือนโม่จื่อเฟิงกลัวความตายที่ไหนกัน?เริ่มตั้งแต่อายุห้าขวบเขาพร่ำบอกตัวเองไม่ขาดช่วงหลายปีนี้ใช้ชีวิตอย่างว่างเปล่าในเมื่อใช้ชีวิตอย่างสูญเปล่าแล้วเช่นนั้นก็เผด็จการตามใจตัวเองเสียเลย!

“หนีหว่าน.......”หลังจากโม่จื่อเฟิงสั่งเสร็จแล้วเขาอดพูดไม่ได้“ถ้าข้าพบกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดจริงๆส่งวี่จิ่งน้อยไปอยู่กับนางหลังจากนั้น.....มอบองครักษ์มังกรให้แก่นาง”

นี่เป็นคำสั่งสุดท้าย?

ดวงตาหนีหว่านแดงก่ำแต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยเห็นโม่จื่อเฟิงหมดอาลัยตายอยากนางอยากพูดปลอบใจเขาสักสองสามคำริมฝีปากขยับแต่สุดท้ายไม่ได้พูดออกมาจวบจนสุดท้ายนางยอมพยักหน้าอย่างกล้ำกลืน

ดูเหมือนหิมะกลางภูเขาเพิ่มขึ้นมาบ้างไม่รู้ว่าบรรพบุรุษตระกูลหรงคิดอย่างไรถึงเลือกที่เยี่ยงนี้เป็นถิ่นตั้งหลักปักฐานจากรุ่นสู่รุ่น

ลมหิมะยังคงอยู่ต่อไปแต่ใจคนแข็งตัวจนกลายเป็นน้ำแข็งไปเคลื่อนไหวไม่ได้อีกต่อไป