ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 436

ตอนที่436 คนที่มาเป็นอันดับแรก

ราตรี ดวงดาวไร้ขอบเขตไร้ที่สิ้นสุด ดวงดาราวิบวับราวกับรับรู้ไม่ถึงฝนเลือดคะนองในยามแสกโดยสิ้นเชิง บางที ในสายตาของพระเจ้า ฝนเลือดเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งจำเป็นสำหรับช่วงเวลาการเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ก็เท่านั้น

แต่ว่า ท่ามกลางกระบวนการส่งเสริมของสังคมทั้งยุค ฝนเลือดเช่นนี้เมื่อหยดลงบนปลายศีรษะของทุกๆ คน ก็กลายเป็นหายนะครั้งยิ่งใหญ่ได้

หลินซีนเยียนและคนอื่นถูกโจว่เฉิงวางให้อยู่ภายในตำหนักหนึ่ง ว่ากันว่าวันพรุ่งจะเป็นวันพระราชพิธีสมภพอี้เซิงขึ้นฉลองราชสมบัติอย่างเป็นทางการ วันเช่นนี้เมื่อต้องเผชิญกับการสังเวย กลับไม่ใช่วันมงคลแต่อย่างใด แต่ว่าโจว่เฉิงไม่แยแส อย่างไรเสียคนที่ขึ้นครองราชย์ไม่ใช่เขา ดังนั้นจะมงคลหรือไม่ก็ไม่สำคัญ สิ่งที่เขาต้องการก็แค่การล้มล้างราชวงศ์ประเทศหมันด้วยความเร็วสูงสุดก็เท่านั้น

ราตรีนี้ สำหรับคนจำนวนมากแล้วล้วนเป็นคืนที่นอนไม่หลับ

“พี่สาว ดึกขนาดนี้แล้ว เหตุใดจึงไม่ไปนอนอีกเล่า” อี้เซิงเห็นว่านั่งอยู่บนบันไดหินใต้ระเบียงยาวตามใจชอบ จึงหยิบเสื้อกันลมมาห่มให้นางอย่างละเมียดละไม

หลินซีนเยียนหันมอง กระชับเสื้อกันลมบนหัวไหล่ให้มั่น ก่อนชี้ตรงตำแหน่งที่ว่างข้างกาย “นั่งลงคุยกันสักหน่อยสิ”

“อื้อ” อี้เซิงมักจะว่าง่ายที่สุดยามอยู่ต่อหน้าหลินซีนเยียน เขาไม่ได้ปัดฝุ่น หย่อนบั้นท้ายนั่งลงข้างๆ นาง

การกระทำกระด้างเถรตรงนี้กลับทำให้หลินซีนเยียนหัวเราะเบาๆ “เจ้าน่ะ ช่างไม่เหมือนคนที่กำลังจะขึ้นครองราชย์เลยสักนิด”

“ไม่ใช่ไม่เหมือน เดิมทีไม่ควรเป็นข้าอยู่แล้ว” อี้เซิงหัวเราะตามนาง “ตำแหน่งฮ่องเต้นี้ใครใคร่ได้คนนั้นก็เอาไป ชั่วชีวิตนี้ข้าขอเพียงคุ้มกันพี่สาวและเสี่ยววี่จิ่งไม่ให้รับอันตรายก็เท่านั้น”

หลินซีนเยียนงุนงง ยื่นมือไปลูบกระหม่อมของเขา “นั่นจะเป็นไปได้อย่างไรเล่า เจ้าควรจะมีเส้นทางชีวิตเป็นของตัวเอง ใครก็ไม่อาจกลายเป็นเหตุผลและเป้าหมายของชีวิตเจ้าได้ เจ้าก็คือเจ้า ภายหน้าก็จะต้องมีชีวิตที่สุขสบาย ส่วนข้าและเสี่ยววี่จิ่ง...วางใจเถิด ทุกคนล้วนมีทางชีวิตเป็นของตนเอง ในทางเดินชีวิตมักมีทั้งเรื่องสมปรารถนาและไม่สมปรารถนาทั้งสิ้น”

อี้เซิงไม่ได้เอ่ยคำ ทำเพียงแย้มยิ้มอย่างว่าง่าย แต่แววมุ่งมั่นกลางดวงตานั้นไม่ใช่ว่าคำพูดไม่กี่คำของหลินซีนเยียนจะเปลี่ยนแปลงมันได้

“พี่สาว ตอนนี้พวกเราถูกกักในที่แห่งนี้ วันพรุ่งข้าก็จะครองราชย์แล้ว หลังจากข้าปราบดาภิเษกแล้ว น่าจะเป็นช่วงเวลาที่โจว่เฉิงกวาดล้างผู้คัดค้านในราชสำนัก รอเขาเก็บกวาดเสร็จแล้ว ข้าเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ท่านว่าสามขั้วอำนาจใหญ่จะมาได้เมื่อไรกันเล่า” อี้เซิงพร่ำบ่นตามอำเภอใจ

หลินซีนเยียนลอบทอดถอนใจ เงยหน้ามองไปทางท้องนภาซึ่งพร่างพรายด้วยดวงดาราคณานับ “ในเมื่อเป็นถึงตระกูลขุนนางเร้นลับที่สามารถเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ได้อย่างสิ้นเชิง ทุกสถานที่ควรจะมีคนของพวกเขากระมัง ข้าคิดว่า...เผลอๆ คืนนี้ พวกเขาก็จะถึงได้แล้ว?”

คืนนี้?

อี้เซิงไม่ปักใจเชื่อ รกรากเดิมของต้นตระกูลเร้นลับบางแห่งก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ถึงแม้ที่นี่เองก็มีคน ทว่าต้องส่งสาส์นกลับไป จากนั้นจึงย้ายคำสั่งและกำลังพลมาถึงที่แห่งนี้ ไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถทำได้ข้ามคืน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้