ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 448

ตอนที่448 ใช้ความตายบังคับ

“อี้เซิง อี้เซิง...” หลินซีนเยียนพลิกมืออันไร้การควบคุมไปจับข้อมือของอี้เซิงเอาไว้ กล่าวเสียงแผ่ว “เจ้ารีบบอกข้าเร็วเข้า บอกข้าว่านี่ไม่ใช่ความจริง ข้ากำลังฝันไป ข้ากำลังฝันอยู่ใช่หรือไม่”

“พี่สาว...” อี้เซิงทนไม่ไหวที่จะเห็นนางเป็นแบบนี้ แอบร้องไห้ไม่ส่งเสียง

หลินซีนเยียนกลับกระซิบกล่าวอย่างดื้อรั้น เพียงแต่เสียสบถในตอนท้าย ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าโศกโศกา “นี่มันเป็นไปไม่ได้! คนอย่างโม่จื่อเฟิงนั่น จะตายได้อย่างไรกันเล่า ล้วนกล่าวว่าคนชั่วช้าอยู่ยงหมื่นปี เขาโหดเหี้ยมเสียขนาดนั้น จะตายไปอย่างง่ายดายแบบนี้ได้อย่างไรกัน ข่าวนี้จะต้องเป็นของปลอมแน่ พวกเจ้ากำลังโกหกข้าอยู่ ไม่ เป็นเขา เขาต้องรู้ว่าข้ากำลังสืบข่าวของเขาอยู่ ดังนั้นจึงจงใจพูดแบบนี้ ทำให้ข้าหาเขาไม่พบตลอดกาล ไม่อาจพบเสี่ยววี่จิ่งได้ตลอดไป...”

ชั่วขณะนั้น อี้เซิงพลันรู้สึกว่าหลินซีนเยียนช่างน่าสงสารเสียเหลือเกิน คนๆ หนึ่งที่เข้มแข็งมาก ยามที่ประสบกับเรื่องและคนที่ใส่ใจมากที่สุด ล้วนเปลี่ยนเป็นอ่อนแออย่างถึงที่สุด

หลินซีนเยียนเข้มแข็งมาโดยตลอด แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากลำบากแค่ไหนนางก็สามารถมองเห็นความหวังในสายตาได้ ความรู้สึกแห่งความหวังประเภทนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ละครั้งตอนที่เขารู้สึกสิ้นหวังก็ล้วนจุดประกายความปรารถนาในชีวิตของเขาขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าตอนนี้ แม้แต่ตัวนางก็ยังเริ่มสิ้นหวังแล้วจะทำอย่างไรดี

“ใช่ เขาจะต้องกำลังโกหกท่าน อ๋องอู่เสวียนเจ้าเล่ห์มากเหลี่ยม จะตายไปง่ายๆ อย่างนั้นได้อย่างไรกันเล่า เขาจะต้องโกหกท่านอยู่เป็นแน่ พี่สาว...ท่านอย่าได้กังวลเลย ใจเย็นเสียก่อน ปัจจุบันนี้ข้าเป็นถึงฮ่องเต้แห่งประเทศหมันแล้ว รอให้กองกำลังของข้าเติบโตขึ้นเสียก่อน ข้าจะต้องช่วยท่านสืบข่าวคราวสถานการณ์ปัจจุบันของเขา จะต้องช่วยท่านตามหาเขา ตามหาเสี่ยววี่จิ่งให้พบจงได้ ทำให้ครอบครัวของพวกท่านอยู่พร้อมหน้ากัน จะต้องทำได้ ต้องทำได้! ท่านต้องเชื่อข้า!”

อี้เซิงเกรงว่าหลินซีนเยียนจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้จิตวิญญาณแตกเป็นเสี่ยงๆ ต่อไป จึงรีบกล่าวตามน้ำคำของนาง หลังจากที่เขากล่าวจบแล้วก็มองไปทางเสี่ยวหลงพลางกล่าว “เสี่ยวหลง เจ้าก็ลองพูดมาดูหน่อย จะต้องเป็นข่าวลวงโคมลอยที่ปล่อยมาจากเจ้านายของเจ้า ใช่หรือไม่”

หลังจากที่เขาดูเนื้อหาในกระดาษลายฉลุนั่นแล้ว เสี่ยวหลงเองก็อยู่ในสภาพสติเลื่อนและตื่นตระหนก แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ล้วนไม่อาจตอบสนองได้ ในกระดูกของเขา เขาไม่เชื่อว่าเจ้านายจะตายไปอย่างง่ายดายเพียงนี้ แต่ว่า เขาเองก็รู้ว่าข่าวคราวที่พิราบส่งสาส์นนำกลับมานั้นเป็นเรื่องจริง

เขาสะอื้นในลำคอ แต่กลับส่ายหน้า “ไม่ หากว่าเจ้านายยังมีชีวิตอยู่ คนที่เขียนข้อความเหล่านั้นของเจ้าพิราบส่งสาส์นนั่นก็คือเจ้านายเอง หากว่าเจ้านายตายแล้ว พิราบส่งสาส์นนี่ก็จะร่อนลงในเงื้อมมือกองลับที่พวกเราสอดแทรกไว้ในตระกูลหรง แต่ว่า ลายมือบนกระดาษฉลุในครั้งนี้ ไม่ใช่ของเจ้านาย ดังนั้น...ข่าวสารนี้กองลับนั่นเป็นคนเขียน พิราบส่งสาส์นตกอยู่ในมือของกองลับ จะต้องเกิดเรื่องกับเจ้านายแล้วแน่...”

แม้ว่าไม่เต็มใจเชื่อ ทว่าเสี่ยวหลงเป็นถึงกลุ่มคนที่โม่จื่อเฟิงปลูกฝังมากับมือตัวเอง ยิ่งยามที่ประสบกับเรื่องคอขาดบาดตาย เขายิ่งมีความสามารถในการขบคิดแบบสงบอย่างที่หาผู้ใดเปรียบไม่ได้ ดังนั้นต่อให้พูดออกมาแล้วจะเป็นการโจมตีครั้งยิ่งใหญ่ต่อผู้คนรอบด้าน เขายังเลือกที่จะพูดความจริงออกมา

หลังจากที่หลินซีนเยียนได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ทั้งกายก็ยิ่งสั่นเทาอย่างรุนแรงมากขึ้น ปากของนางก็งึมงำแผ่วเบา “เขาเกิดเรื่องแล้วจริงๆ เกิดเรื่องแล้ว...”

ดวงตาของเสี่ยวหลงก็ค่อยๆ แดงก่ำขึ้นมา เขากำหมัดแน่น ทำความเคารพต่ออี้เซิงและสวี่ห้าว ก่อนกล่าว “เจ้านายเกิดเรื่องแล้ว ข้าเองก็ไม่อาจอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีก ไม่ว่าอย่างไร ข้าต้องกลับสู่เรือนตระกูลหรงไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

เสี่ยวหลงกลับห้องแล้วหลังจากเร่งรีบเก็บสัมภาระเสร็จแล้วก็จากไป ภายในสวน หลินซีนเยียนที่อ่อนแรงอยู่ในอ้อมกอดของอี้เซิงกลับฝืนยืนขึ้นมาในตอนที่เสี่ยวหลงกำลังจะจากไป นางดึงแขนของเสี่ยวหลงเอาไว้ กัดฟันกล่าวอย่างมาดมั่น “ข้าจะไปบ้านตระกูลหรงกับเจ้า!”

เสี่ยวหลงตกใจ “แม่นางหลิน ท่านกำลังล้อเล่นอะไรอยู่!”

“ข้าเหมือนกำลังล้อเล่นอยู่หรือ?” หลินซีนเยียนแค่นเสียงเย็น กัดฟันแน่นพลางกล่าว “นอกจากข้าจะเห็นร่างของเขาด้วยตาตัวเอง ไม่เช่นนั้นข้าไม่เชื่อว่าเขาจะตายไปอย่างนี้!”