ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 470

ตอนที่470ลุงคนย่างเนื้อแกะ

ชายเสื้อขาวพูดเช่นนั้นแล้วโยนเนื้อแกะนั้นใส่หน้าชายแก่ที่รับผิดชอบย่างเนื้อนั้น

เห็นแบบนี้หลินซีนเยียนขมวดคิ้วแล้วเดินไปข้างหน้าชายแก่แล้วนำผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้กับชายแก่“เช็ดซะ”

หน้าของชายชราเต็มไปด้วยริ้วรอยสีผิวดำคล้ำดูเหมือนว่าอยู่ทะเลทรายโดนลมโดนแดดมาเป็นเวลานานเขาตกใจที่หลินซีนเยียนยื่นผ้ามาให้ผ้าผืนนั้นขาวสะอาดเขาแบมือออกมือคู่นั้นสกปรกมากจากการย่างเนื้อเขาส่ายหัวไม่ยื่นมือไปรับผ้าของหลินซีนเยียน

“เป็นเพียงผ้าเช็ดมือเท่านั้นที่เอาไว้เช็ดสิ่งสกปรกรับไว้สิ”หลินซีนเยียนนำผ้าไว้ในมือของชายชราแล้วหันไปพูดกับทั้งสองว่า“ทั้งสองอยากกินเนื้อส่วนไหน?ที่ข้ามีเนื้อแกะย่างส่วนน่องหากทั้งสองไม่รังเกียจละก็ไปเอาได้”

ไม่รอให้ทั้งสองตอบกลับหลินซีนเยียนก็ให้เสี่ยวหลงไปนำมาเสี่ยวหลงรีบกลับไปเอาให้ทันที

“พวกเจ้าทั้งสองคิดว่าเช่นนี้เป็นอย่างไร？”หลินซีนเยียนนำเนื้อจากมือของเสี่ยวหลงยื่นไปให้กับพวกเขา

ทั้งสองคนนั้นเป็นผู้ติดตามอยู่ในขบวนนี้ไหนเลยจะไม่รู้ว่าหญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าสามารถเทียบเท่ากับประมุขของสามตระกูลใหญ่ เนื้อแกะของนางพวกเขาจะกล้ากินได้อย่างไรกัน?แต่ว่าตอนนี้นางยื่นเนื้อแกะมาให้หากพวกเขาไม่รับก็เป็นการหักหน้านางดังนั้นช่วงเวลาสั้นๆเหงื่อก็ผุดออกมาจากหน้าผากของทั้งสอง

หลินซีนเยียนหัวเราะเยาะในใจเบาๆแล้วเห็นผู้คนเริ่มค่อยๆเข้ามาดูนางยกยิ้มมุมปากแปลกๆจากนั้นก็ปล่อยมือจากนั้นเนื้อแกะย่างก็ตกลงไปบนพื้น

ไม่รอให้ทั้งสองได้สตินางก็พูดเสียงดังขึ้นมาว่า“พวกเจ้าทำเช่นนี้ทำไมพวกเจ้าต้องการน่องแกะย่างนี้ข้าให้พวกเจ้าก็จบทำไมยังต้องทิ้งลงพื้นด้วยทำไมหรือว่าต่อให้ต้องทิ้งก็ไม่ยอมให้ข้ากินใช่หรือไม่?ดูถูกผู้หญิงหรือดูถูกข้าเพียงคนเดียว?”

ทั้งสองคนนั้นอ้าปากค้างดูเหมือนว่ายังไม่ได้สติว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่น่องแกะนั้นนางเป็นคนทิ้งลงพื้นเองแท้ๆทำไมถึงพูดว่าพวกเขาเป็นคนทิ้ง?

แต่ก็ไม่รอให้พวกเขาเข้าใจสถานการณ์เพราะว่าพวกเขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเขาก็ถูกถีบจนล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว

“บังอาจ！”หรงเย่ที่อยู่ด้านหลังตะโกนขึ้น

ทั้งสองได้สติก็เห็นว่าคนที่ถีบตัวเองเป็นประมุขหรงในใจรู้สึกโกรธดูเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ทันใดนั้นก็เห็นหลิงสู่ที่ยืนอยู่ด้านข้างของหรงเย่สีหน้าของเขาแสนเย็นชานั้นสายตาก็เหมือนมีโทสะอยู่คำพูดที่ทั้งสองอยากพูดอย่างไรก็ไม่กล้าพูดออกไป

“แม่นางหลินเป็นคนที่พวกเจ้าคิดจะรังแกอย่างไรก็ได้หรือ?”หรงเย่ถีบซ้ำเข้าไปอีกทีต่อหน้าหลิงสู่ดูเหมือนเขาไม่ให้ความเกรงใจด้วยซ้ำทั้งสองถึงกับกระอักเลือด

ทั้งสองทำอะไรไม่ได้ๆแต่มองไปทางด้านหลิงสู่“ประมุขหลิงผู้ติดตามของเจ้าทั้งนี้ไม่รู้จักแยกแยะข้าช่วยสั่งสอนพวกเขาเจ้าคงไม่โกรธหรอกใช่ไหม?”

ในเมื่อเขาพูดแล้วว่าทั้งสองไม่รู้จักแยกแยะหลิงสู่ยังต้องพูดอะไรอีก?

“เป็นธรรมดาพวกเขาไม่เข้าใจกาลเทศะได้รับโทษก็เป็นเรื่องที่สมควร”หลิงสู่สีหน้าเรียบเฉยน้ำเสียงที่เขาพูดก็แสนเย็นชาเขามองทั้งสองแล้วพูดว่า“ยังมั่วทำอะไรกันอยู่ยังไม่รีบไปขอโทษแม่นางหลินอีก?”