ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต นิยาย บท 475

ตอนที่475 ประกอบลายแทง

ไม่มีกระโจม ไม่มีถุงนอนอันอ่อนนุ่ม มีเพียงผืนฟ้าต่างผ้าห่ม ผืนดินต่างเตียงนอน ในช่วงเวลาดึกสงัดหลี่อวี๋นซ่านถอดเสื้อคลุมของตนปกคลุมด้านหน้าของหลินซีนเยียนอย่างระมัดระวัง

เขาไม่ได้เอ่ยถ้อยคำ หลังจากห่มคลุมแล้วก็เดินจากไปอย่างเงียบงัน

หลินซีนเยียนมองเสื้อคลุมตรงหน้า นัยน์ตามีความซาบซึ้งวาบผ่าน แต่เพียงรู้สึกขอบคุณเท่านั้น ไม่คิดเป็นอื่นอีก

หรงเย่กับหลิงสู่มองเห็นภาพการกระทำหวังผลของหลี่อวี๋นซ่าน ต่างเหลือบมองกันและกัน ล้วนสามารถมองเห็นความเยาะหยันจากสายตาของอีกฝ่าย พวกเขาดูแล้ว หลี่อวี๋นซ่านผู้นี้ไม่เพียงทำดีหวังผลจากหลินซีนเยียน คราที่พยายามหาแหล่งสมบัติลับเมื่อเข้าเกิงจีนจะสามารถเอาเปรียบสักหน่อยเท่านั้น

ไม่เพียงทำให้พวกเขาเกิดเรื่อง ครั้งนี้หลินซีนเยียนกลับไม่ได้รับไมตรีของหลี่อวี๋นซ่าน อีกทั้งยังพาหนีหว่านมาทับลงบนเสื้อคลุมตัวนั้น แย้มยิ้มบาง “นอนกันเถอะ”

ใบหน้าของหนีหว่านเต็มไปด้วยความสงสัย เพียงแต่ทันทีที่รู้สึกผ่อนคลาย นางก็พยักหน้าลงตอบกลับคำหนึ่ง แล้วปิดตาเริ่มเข้าสู่นิทราโดยแท้จริง

หลังจากนางนิทราแล้ว หลินซีนเยียนจึงอาศัยเอนบนด้านข้างของนางที่นอนบนพื้นทราย ในเวลากลางวันผืนทรายร้อนระอุจนสามารถอบไข่ไก่สุกได้ในทันที เวลานี้กลับเย็นเยียบไปทั้งผืน

ความหนาวเย็นเสียดกระดูกเช่นนี้ ทำให้นางไม่อาจหลับลงได้เลย ทำได้เพียงเบิกตากว้างจ้องมองท้องฟ้า

“แม่นาง” เงาร่างที่ค้อมลงมาร่างหนึ่ง ฉับพลันก็มาถึงข้างกายนาง แล้วเอ่ยเรียกอย่างแผ่วเบา

หลินซีนเยียนชะงัก เงยหน้าขึ้นไปจะเอ่ยถาม ก็มองเห็นผู้เฒ่าย่างเนื้อคนนั้นยืนอยู่ข้างหน้า หัวเราะอย่างซื่อสัตย์จริงใจ และชี้นิ้วไปทางข้างหน้า นางมองตามไปทางทิศที่เขาชี้ไป ก็มองเห็นพื้นที่ย่างเนื้อก่อนหน้านี้ถูกจัดเก็บอย่างรวดเร็วแล้ว เหลือไว้เพียงเม็ดทรายที่ไหม้เป็นสีดำเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“พื้นที่มีการย่างเนื้อก่อนหน้านี้ ผืนทรายล้วนอบอุ่นยิ่ง แม่นางสามารถไปนอนตรงนั้นได้” ผู้เฒ่าหัวเราะพลางกล่าว ขณะที่หัวเราะก็เผยให้เห็นฟันขาวเต็มทั้งปาก คนชราผิวดำคล้ำผู้หนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะมีฟันที่ดีเช่นนี้ ช่างทำให้ผู้คนตกตะลึงได้จริงๆ

หลินซีนเยียนลังเลอยู่ชั่วครู่ เอ่ยขอบคุณไม่ได้โต้เถียงแม้แต่น้อย ลุกขึ้นแล้วก็มุ่งหน้าเดินไปทางผืนทรายที่อบอุ่นนั่น ยอมตายแต่ไม่ยอมทำผิดต่อตนเอง ทรมานก็คือตนเอง เพียงแค่นางมีชีวิตอยู่อย่างดีได้อีกไม่กี่วัน ทำไมจะต้องให้ทำผิดต่อตนเองรับความทุข์มากมายนักเล่า? อีกทั้งไม่รู้ว่าเหตุใด นางไม่คิดจะปฏิเสธความหวังดีของผู้เฒ่าผู้นั้น

นางมาถึงบนผืนทรายนั้น มือและสะโพกที่สัมผัสกับผืนทรายล้วนแฝงความอบอุ่น ในใจนางอุ่นวาบ เอนกายลง อดที่จะมองไปทางด้านของผู้เฒ่าไม่ได้

ไกลออกไป เขาอาศัยหินใหญ่ก้อนหนึ่ง ปิดตาลงเข้าสู่นิทรา ร่างกายขดงอเล็กน้อย ทั้งหมดเป็นภาพของผู้เฒ่าอ่อนแอภาพหนึ่ง คิดถึงวันพรุ่งต้องไปที่ขุมทรัพย์สมบัติทองอันตรายอย่างเกิงจีน นางก็ถอนลมหายใจ เยี่ยงนี้จึงได้ถอนสายตากลับมาและหลับตาเริ่มเข้าสู่นิทรา

นางไม่ได้ตระหนักเลยว่า ชั่วพริบตาที่นางถอนสายตากลับมา ผู้เฒ่าคนนั้นก็ลืมตาขึ้น เพียงแต่สายตาของเขาอ่อนแรงยิ่งนัก ไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากผู้ใด

ยามเช้าตรู่ในทะเลทราย เทียบกับด้านนอกแล้วสงบเงียบมากกว่านัก ไม่มีวิหคโผบิน มัจฉา หรือภมร แม้แต่ธรรมชาติก็ได้ทำการคัดสรรอย่างเงียบงัน ทว่าตอนที่ผู้คนตื่นขึ้น กลับสามารถมองเห็นทิวทัศน์อันงดงามยิ่งกว่าภายนอกมากมาย

ลำแสงสีทองมัวตกลงบนผืนทรายที่ต่อเนื่องไปจนสุดสายตา ทั้งผืนเป็นสีเหลืองทอง เรียบลื่น สุขสงบ สูงส่งเหนือใต้หล้า

ทว่าน่าเสียดายที่ทิวทัศน์อันงดงามนี้ก็ไม่อาจเก็บรักษากลุ่มคนเหล่านี้ที่คิดหมายมุ่งตามหาสมบัติลับ