ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 617

ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากยิ่งที่เฉินถิงเซียวจะสำลักจนพูดไม่ออก มู่น่อนน่อนไม่ไว้หน้าสักนิดพลางหัวเราะร่าออกมาทันที

เธอเอาศีรษะแนบลงแผงอกเฉินถิงเซียว และส่งเสียงหัวเราะอู้อี้อยู่ตรงนั้น

เฉินถิงเซียวหน้าตาเคร่งขรึม พร้อมทั้งแสดงสีหน้าไร้ความรู้สึกและปล่อยให้มู่น่อนน่อนได้หัวเราะร่าต่อไป

ผ่านไปชั่วครู่ เขาทำเหมือนเกิดไม่พอใจขึ้นมา จึงเงื้อมือไปตีก้นมู่น่อนน่อนหนึ่งที “ไม่อนุญาตให้หัวเราะแล้ว!”

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้น ดวงตาทั้งแวววาวทั้งน้ำตาคลอเบ้า หน้าแดงระเรื่อ “คุณจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ ว่าฉันสามารถทำในสิ่งที่คุณทำไม่ได้?”

“นี่คุณกำลังทำตัวไม่สมเหตุสมผลอยู่นะ!” น้ำเสียงเฉินถิงเซียวเย็นเฉียบ แต่พอมองออก ว่าเขาไม่ได้โกรธเคืองจริงๆ

มู่น่อนน่อนเลิกคิ้วขึ้น “คุณนั่นแหละที่ไม่สมเหตุสมผล!”

เฉินถิงเซียวหรี่ตาลง พลางพูดข่มขู่เธอ “คุณพูดอีกสักครั้งสิ?”

มู่น่อนน่อนไม่ยอมที่จะพูดซ้ำอีกครั้ง งั้นไม่เท่ากับว่าหาเรื่องใส่ตัวเหรอ?

เธอสำรวจภายในบริเวณห้องโดยรอบ พลางถามด้วยความระมัดระวัง “มู่มู่ล่ะคะ? ลูก...ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

คำถามนี้เธออยากจะถาม แต่ก็หวาดกลัวอยู่บ้าง

ซึ่งในช่วงเวลานั้นไฟไหม้กระพือโหมแรงขนาดนั้น เธอหวาดกลัวมากว่าเฉินถิงเซียวจะมาช้าไปก้าวเดียวจริงๆ

เมื่อเอ่ยถึงเฉินมู่ น้ำเสียงเฉินถิงเซียวจริงจังขึ้นทันที “ลูกไม่เป็นไรครับ”

ตอนที่เขากระโจนพุ่งตัวเข้าไปในห้องของเฉินมู่นั้น เพิ่งรู้ว่ากองเพลิงยังไม่ได้ลุกลามเข้าไปในห้อง แต่มีเขม่าควันไฟอบอวลไปทั่วทั้งห้อง

ถ้าเขาไปช้าอีกก้าวเดียว อาจจะไม่เจอเฉินมู่ผู้แสนมีชีวิตชีวาก็ได้

ส่วนเฉินมู่นั้นเป็นเด็กฉลาดคนหนึ่ง พลันมีสัญชาตญาณตระหนักถึงช่วงเวลาอันสมควร ซึ่งรู้ตัวว่าต้องเข้าไปหลบอยู่ในห้องน้ำ

หลังจากที่เฉินถิงเซียวหาตัวเธอเจอแล้ว จึงฉีกผ้าปูเตียงมาห่อตัวเฉินมู่เอาไว้ และจัดการปล่อยตัวเธอลงจากชั้นสาม

เด็กที่เติบโตบ้างแล้ว แม้ว่ามีเรื่องราวมากมายที่ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็รู้จักความหวาดกลัว

เขายังจำจดได้ดี ตอนที่เขาอุ้มตัวเฉินมู่มาหยุดตรงขอบหน้าต่างนั้น เธอตกใจจนหน้าซีดเผือดทันที สีหน้าเต็มไปด้วยการขอร้อง

เธอไม่อยากกระโดดลงไป เพราะว่าเธอหวาดกลัว

เฉินถิงเซียวมองเห็นเต็มสองตา แต่ไม่สามารถมัวแต่มาลังเลจำต้องปล่อยเธอลงไป

ผ้าปูเตียงสามารถรับน้ำหนักได้แค่เด็กน้อยคนเดียว แต่กลับรับน้ำหนักเฉินถิงเซียวไม่ไหว จากนั้นเขาก็อาศัยเดินเลียบทางเข้ามาเพื่อกลับออกไป

แต่ว่า บริเวณตรงกลางนั้นยากลำบากและอันตรายมาก เรื่องนี้ก็ไม่จำเป็นต้องให้มู่น่อนน่อนรู้

มู่น่อนน่อนย่อมเชื่อเฉินถิงเซียวที่สุด

ปากเขาพูดว่าเฉินมู่ไม่เป็นไร มู่น่อนน่อนก็เชื่อสนิทแล้ว

“งั้นตอนนี้เธออยู่ที่ไหนคะ?” ตอนนี้เธออยากจะเห็นหน้าเฉินมู่

“ผมจัดการให้คนไปส่งเธอกลับที่เมืองหู้หยางในคืนนั้นทันที” เฉินถิงเซียวกล่าวตอบ

มู่น่อนน่อนได้ยินคำพูดของเขา พลางเงียบงันอยู่ชั่วครู่ ถึงตอบกลับมา “ก็ดีค่ะ”

การได้ออกไปจากเมืองM สถานที่มีแต่ความขัดแย้ง เฉินมู่อยู่ในเมืองหู้หยางถือว่าปลอดภัยที่สุดแล้ว

“ขอแค่เธอไม่เป็นไร ฉันก็วางใจได้แล้วค่ะ” มู่น่อนน่อนรู้สึกว่า เธอติดหนี้เฉินมู่ไว้เยอะมากเหลือเกิน

ทั้งสองคนต่างเงียบงันทันที

ผ่านไปสักพัก มู่น่อนน่อนถึงได้เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นการพูดคุยปรึกษาหารือกัน กับเฉินถิงเซียว “เฉินถิงเซียวคะ ฉันพูดจริงๆ นะ ฉันกลับไปเมืองหู้หยางพร้อมคุณไม่ได้ ฉันจะไปอยู่ทางฝั่งลี่จิ่วเชียน แล้วจะคอยช่วยคุณตรวจสอบให้ได้ ว่าตกลงแล้วทำไมเขาถึงจงเกลียดจงชังคุณขนาดนั้น”

“มู่น่อนน่อน!” เฉินถิงเซียวราวกับกัดฟันพูด “เฉินถิงเซียวคนอย่างผมต้องให้ผู้หญิงคนหนึ่งออกไปเสี่ยงแทนผมมั้ยล่ะ?”

มู่น่อนน่อนเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอยู่ในใจบ้างแล้ว

เธอพูดเน้นน้ำเสียง จนเสียงสูงขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันรู้ว่าคุณไม่ต้องการ! แต่ฉันอยากจะช่วยคุณนี่ ฉันรู้สึกปวดใจตามคุณ ฉันไม่อยากให้คุณเกิดเรื่องขึ้น ฉันอยากจะช่วยคุณ! คุณไม่เข้าใจเหรอ? ฉันอยากจะช่วยคุณ!”

เธอพูด “ฉันอยากจะช่วยคุณ” ติดกันออกมาหลายครั้ง

เฉินถิงเซียวเบนหน้าไปทางด้านข้าง ไม่อยากจะมองเธออีก