ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 618

มู่น่อนน่อนถึงกลับอ้าปากค้างกับพฤติกรรมคล่องตัวราวกับน้ำไหลทั้งหมดของเฉินถิงเซียว จนร่างกายแข็งทื่อไปทั้งตัว

มู่น่อนน่อนจ้องมองเฉินถิงเซียวอยู่ชั่วครู่ พลางยื่นมือออกไปหยิบบุหรี่ออกมาจากมือของเขา พลางกระซิบพูด “อย่าหาเรื่องน่า”

เฉินถิงเซียวยอมให้เธอเอาบุหรี่ที่อยู่ระหว่างนิ้วมือออกไป พลางมองเธอที่หันหลังไปจัดการบี้บุหรี่ให้ดับลง ซึ่งไม่ได้พูดอะไรแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้

มู่น่อนน่อนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางหันตัวกลับมามองเฉินถิงเซียว “ฉันพูดกับคุณอย่างจริงจังนะ เฉินถิงเซียวคะ คุณลองคิดทบทวนดูหน่อยนะคะ”

เฉินถิงเซียวยังคงไม่พูดไม่จาเช่นเดิม พลางก้าวเท้าเดินออกไปทางด้านนอก

ตอนแรกมู่น่อนน่อนก็อยากจะไปหาเสิ่นเหลียง แต่เธอกลับมาคิดดูใหม่ ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้คนรู้เรื่องน้อยยิ่งดี จึงตัดสินใจไม่ไปดีกว่า

……

ในงานเลี้ยงก่อนหน้า ทุกคนต่างได้กินอาหาร จนเกือบจะห้าทุ่ม คนรับใช้จึงเตรียมมื้อดึกไว้ให้

สือเย่ขึ้นมาเรียกมู่น่อนน่อนให้ลงไปกินมื้อดึก

ตอนที่มู่น่อนน่อนลงไปนั้น คนอื่นต่างนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะกันแล้ว

เหลือแค่ตำแหน่งข้างเฉินถิงเซียวที่ยังคงว่างอยู่

มู่น่อนน่อนมองแล้วมองอีก ก็นั่งลงด้านข้างเฉินถิงเซียว

เมื่อเธอนั่งลง ก็รู้สึกว่าทุกสายตาจับจ้องมาที่ตัวเธอ

เฉินถิงเซียวหยิบตะเกียบขึ้นมา พลางไปเคาะโดนขอบถ้วยอย่างไม่ลงแรงมากนัก คนอื่นต่างเบนสายหนีไปอย่างเงียบๆ และก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ

แต่มู่น่อนน่อนยังคงจับสัมผัสได้ว่าสายตาของพวกเขาคอยมองมาที่ตัวเธออยู่ตลอดเวลา

ตั้งแต่ตอนที่เธอนั่งลง กระทั่งตอนที่เธอกินมื้อดึกเสร็จแล้ว ซึ่งไม่ได้พูดอะไรออกมาสักประโยค และไม่ได้ส่งสายตาสื่อสารกับคนใดเลย

เฉินถิงเซียวก็เหมือนกัน

เมื่อกินมื้อดึกเสร็จ คนอื่นต่างออกไปจากห้องอาหารกันอย่างเงียบเชียบมาก

ห้องอาหารขนาดใหญ่เหลือแค่มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวเพียงสองคน

“คุณคิดจะปล่อยฉันกลับไปเมื่อไหร่คะ?” มู่น่อนน่อนนั่งอยู่หน้าโต๊ะกินข้าว พลางหันหน้าไปทางเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวหันกลับมามองเธอ “มู่น่อนน่อน ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ อย่าได้คิดเองว่าผมจะตอบตกลงคุณ”

มู่น่อนน่อนหรี่ตาลง และไม่พูดไม่จา

……

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

มู่น่อนน่อนถูกเฉินถิงเซียว หิ้วปีกขึ้นรถตั้งแต่ไก่โห่

เป้าหมายคือสนามบิน

เมื่อคืนนี้เฉินถิงเซียวได้พูดแล้ว ว่าวันนี้เครื่องบินจะบินกลับเมืองหู้หยาง

เฉินถิงเซียวพูดได้ก็ทำได้ ไม่ได้หลอกเธอเลย

ตอนที่มาเมือง M ในตอนแรกนั้น มู่น่อนน่อนมาก่อนส่วนเฉินถิงเซียวตามมาติดๆ

ส่วนในเวลานี้พวกเขากลับไป กลายเป็นกลับพร้อมกันเป็นกลุ่มคณะใหญ่

แต่ว่าตอนนี้เสิ่นเหลียงเป็นคนอยู่ในวงการบันเทิง เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความยุ่งยาก จึงไม่ได้นั่งเครื่องบินเที่ยวเดียวกับพวกเขา

การเช็คอิน และการตรวจพาสปอร์ตผ่านตรวจคนเข้าเมือง

ทุกอย่างราบรื่นเป็นอย่างดี

กระทั่งตอนเช็คBoarding passขึ้นเครื่องนั้น...

พวกเขาดันมาเจอลี่จิ่วเชียนบริเวณห้องโดยสาร First class เนี่ยสิ

“คุณเฉิน บังเอิญขนาดนี้เชียว” ลี่จิ่วเชียนเดินตามหลังอาลั่ว ทั้งสองคนยืนขวางทางทั้งด้านหน้าและหลัง

ส่วนมู่น่อนน่อนและเฉินถิงเซียวสองคน คนหนึ่งอยู่หน้าอีกคนยืนอยู่หลังในทางเดิน

เฉินถิงเซียวพลางกวาดตามองลี่จิ่วเชียน พลางหันมามองมู่น่อนน่อน

ส่วนมู่น่อนน่อนไม่มองเฉินถิงเซียวเลยด้วยซ้ำ แต่พยักหน้าให้ลี่จิ่วเชียนเล็กน้อย

วินาทีต่อมา เฉินถิงเซียวก็ดึงมู่น่อนน่อนไปยังห้องน้ำทันที

เมื่อเข้าห้องน้ำได้ เฉินถิงเซียวก็ปิดประตูดัง “ปึง” และจัดการกดตัวมู่น่อนน่อนไว้กับบานประตู

“มู่น่อนน่อน!” เฉินถิงเซียวราวกับเค้นคำพูดออกมาจากไรฟัน