ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 619

ทั้งสองคนต่างดึงชายผ้าห่มคนละฝั่งไม่ยอมปล่อย

เฉินถิงเซียวดึงทางฝั่งเธอ มู่น่อนน่อนก็ดึงกลับมาทางตัวเอง

แต่ว่า สรุปคือพละกำลังของมู่น่อนน่อนยังสู้พละกำลังมากมายมหาศาลของเฉินถิงเซียวไม่ไหว ท้ายที่สุด ผ้าห่มก็ถูกเฉินถิงเซียวดึงไป

หลังจากเฉินถิงเซียวดึงผ้าห่มมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็จัดการห่มผ้าห่มและหลับตานอนหลับอย่างสบายอกสบายใจ

มู่น่อนน่อนมองเฉินถิงเซียวอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้...

หลังจากมู่น่อนน่อนสูดหายใจเข้าออกลึกๆ ให้ตัวเองสงบสติอารมณ์อยู่หลายครั้งแล้ว จึงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเขียนโน้ตลงไป มีตัวอักษรที่อยู่บนนั้นอยู่หนึ่งคำ “น่าเบื่อ!”

จากนั้นจึงโยนโทรศัพท์ไปหาเฉินถิงเซียว

บนเครื่องบินสามารถเปิดโทรศัพท์ได้ แต่ต้องเป็นโหมดเครื่องบิน Wechat และข้อความต่างๆ ไม่สามารถส่งออกไปได้

เฉินถิงเซียวหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาและเหล่ตามอง และจัดการเขียนบรรทัดด้านล่างเพื่อเป็นการตอบกลับ “เชอะ”

มู่น่อนน่อนรับมาแล้วพิมพ์ตอบกลับไปอีกประโยค “ไปขอผ้าห่มกับแอร์ฯเองไม่ได้เหรอไง?”

เฉินถิงเซียวทำผิดแล้วไม่รู้จักอาย “คุณใกล้กว่า”

มู่น่อนน่อน “อายเป็นบ้างไหม?”

หลังจากเฉินถิงเซียวมองเห็นแล้ว จึงแสยะยิ้มให้เธอ ทำหน้าตาเหมือนตัววายร้ายคล้ายกับตอนที่พวกเขาเพิ่งรู้จักกันเป็นครั้งแรก

มู่น่อนน่อนแย่งโทรศัพท์กลับมา หันตัวออก เพื่อให้ใบหน้าไปอยู่อีกทาง พลันหลับตาและเริ่มนอนหลับ

เธอไม่เชื่อหรอกว่าเฉินถิงเซียวจะไม่สนใจเธอจริงๆ

ที่แท้ผ่านไปไม่นานนัก เธอก็รู้สึกว่าบนร่างกายของเธอเริ่มหนัก จึงลืมมาขึ้นมามอง ก็พบว่าเฉินถิงเซียวที่แย่งผ้าห่มไปก่อนหน้านี้ได้เอาผ้าห่มกลับมาคืนและห่มอยู่บนตัวเธอแล้ว

……

เครื่องบินเดินทางถึงสนามบินนานาชาติหู้หยางและ Landing ในเวลาเที่ยงตรง

ซึ่งเป็นช่วงฤดูหนาวที่อากาศหนาวจัด

เมื่อลงจากเครื่องบิน มู่น่อนน่อนก็ดึงเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวให้กระชับทันที

ลี่จิ่วเชียนกับอาลั่วก็มุ่งหน้าออกไปด้านนอกพร้อมกับพวกเขา ทิศทางเดียวกัน คือเดินไปยังลานจอดรถ

ทั้งสองฝ่ายต่างไม่มีใครพูดคุยกันเลยสักคน

เฉินถิงเซียวโอบตัวมู่น่อนน่อนไว้แน่นตลอดทั้งการเดินทาง เมื่อมาถึงลานจอดรถก็จัดการเอาตัวเธอจับยัดใส่ในรถ

หลังจากที่ทั้งสองคนเกิดเรื่องแย่งผ้าห่มกันบนเครื่องแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

รถยนต์ขับมายังวิลล่าของเฉินถิงเซียวทันที

เมื่อนับเวลาดูแล้ว มู่น่อนน่อนเดินทางไปเมืองMได้ไม่นานนัก แต่พอกลับมาที่นี่อีกครั้ง พลันเกิดความรู้สึกมีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ขึ้นมาแทน

เธอกับเฉินถิงเซียวเดินเคียงข้างเข้าไปพร้อมกัน

ภายในวิลล่ายังคงมีบ่าวรับใช้และบอดี้การ์ดรวมตัวเป็นกันเป็นกลุ่ม

“คุณชาย คุณหญิงน้อย!”

บ่าวไพร่และบอดี้การ์ดคอยต้อนรับพวกเขาอยู่ตรงประตู

มู่น่อนน่อนเข้าไปในห้องโถงของวิลล่า พลางมองบริเวณโดยรอบ เพื่อหาตัวเฉินมู่

แต่ว่า เธอวนดูแล้วหนึ่งรอบ แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเฉินมู่

มู่น่อนน่อนถามเขา “มู่มู่ล่ะคะ?”

“ผมให้คนเอา DNA ของมู่มู่ไปไว้ในที่เกิดเหตุไฟไหม้ ย่อมไม่สามารถให้เธออยู่ที่เมืองหู้หยางได้ต่อ” เฉินถิงเซียวทั้งพูด และเดินขึ้นชั้นบนไปพร้อมกัน

ลี่จิ่วเชียนเป็นคนมั่นใจในตัวเอง หลังจากเขาได้มีการตรวจ DNA ของเฉินมู่ในที่เกิดเหตุแล้ว จึงคิดว่าเฉินมู่ตายไปแล้วจริงๆ จึงใช้โอกาสนี้ในการสะกดจิตมู่น่อนน่อน

ส่วนเรื่องDNAเฉินถิงเซียวกลับจงใจให้คนไปทำเอาไว้