ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 620

ลี่จิ่วเชียนประเมินมู่น่อนน่อนอย่างไม่กระโตกกระตาก พลันยื่นข้อเสนอให้ “ถ้าคุณเกลียดเขาขนาดนี้จริงๆ การอยู่ใกล้ตัวเขาบางทีอาจเป็นเรื่องดีก็ได้”

“หมายความว่ายังไงคะ?” มู่น่อนน่อนเหลือบมองลี่จิ่วเชียนด้วยความสงสัย

“ตอนนี้เฉินถิงเซียวยังมีความรู้สึกกับคุณ จึงไม่ได้คิดจะทำอะไรกับคุณ ถ้าคุณเกิดย้ายออกจากวิลล่าของเขา ด้วยสถานะของพวกคุณทั้งสองแล้ว คุณยังมีโอกาสอีกเท่าไหร่ที่สามารถจะเจอเขาได้อีกล่ะ? เช่นนั้นยิ่งไม่สะดวกให้คุณแก้แค้นหรอกเหรอครับ?

สีหน้าของลี่จิ่วเชียนแปรเปลี่ยนเป็นมีความหมายเป็นนัย

มู่น่อนน่อนได้แต่หัวเราะแห้งๆ ให้ตัวเองอยู่ในใจ แต่ไม่มีการแสดงออกทางสีหน้า “จากนั้นล่ะ?”

“จากนั้น คุณก็มีโอกาสได้แก้แค้นเขา โดยการใส่อะไรสักอย่างลงไปในอาหาร หรือการเล่นตุกติกกับเอกสารลับของบริษัทของเขา เรื่องใดเรื่องหนึ่ง ที่สามารถทำให้เฉินถิงเซียวไม่สามารถกลับมาตั้งตัวใหม่ได้”

ประโยคสุดท้าย ลี่จิ่วเชียนจงใจเน้นย้ำเป็นพิเศษ

มู่น่อนน่อนได้ยินแล้ว พลันเงียบขรึมไปชั่วครู่ และจ้องลี่จิ่วเชียนอยู่สักพัก พลันพูดว่า “ทำไมรู้สึกว่าคุณจงเกลียดจงชังเฉินถิงเซียวมากกว่าฉันล่ะคะ? เมื่อก่อนจริงๆ แล้วฉันก็แปลกใจมาก ว่าคุณกับเฉินถิงเซียวไปมีเรื่องบาดหมางอะไรกันตอนไหน”

ตอนที่ถามประโยคนี้ออกไป ในใจมู่น่อนน่อนก็มีอาการตื่นเต้นอยู่บ้าง

ลี่จิ่วเชียนจะพูดออกมาไหมนะ?

ลี่จิ่วเชียนผุดรอยยิ้มที่แสนแปลกประหลาดออกมา พร้อมทั้งพูดจาอย่างไม่รีบไม่ร้อน “รอวันที่คุณแก้แค้นเฉินถิงเซียวสำเร็จแล้ว ผมจะบอกกับคุณ”

มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปาก “งั้นก็ต้องรอไปก่อนแล้วแหละ”

ลี่จิ่วเชียนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวนี้ เธอก็รู้ว่าเขาจะไม่มีทางพูดออกมาง่ายดายเช่นนี้

“ตราบใดที่คุณพยายามสุดความสามารถแล้ว ไม่นานวันนั้นก็ใกล้จะมาถึงแล้ว อย่างไรเสียตอนนี้คุณเป็นคนที่ใกล้ชิดเฉินถิงเซียวคนเดียว ซึ่งลงมือง่ายดายกว่าคนอื่นๆ” ลี่จิ่วเชียนจ้องมองมู่น่อนน่อนตาเขม็ง อารมณ์ที่แสดงออกทางสีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นบูดเบี้ยวเล็กน้อย

“เรื่องนี้ฉันเข้าใจดี” มู่น่อนน่อนพูดถึงตรงนี้ก็หยุดไป พลันช้อนสายตามองสายตาลี่จิ่วเชียน น้ำเสียงแสดงอาการเย้ยหยันออกมาเล็กน้อย “ตอนแรกคุณก็ปฏิบัติกับฉันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันรู้ดีว่าคุณไม่พอใจกับเรื่องที่ผมทำในตอนแรก แต่ว่า หลักการที่ว่าหากมนุษย์ไม่ฝึกฝนตัวเองก็ไม่ได้รับความเมตตาจากสวรรค์คุณยังไม่เข้าใจเหรอ?” ลี่จิ่วเชียนพูดด้วยความหมายลึกซึ้งและทรงพลัง “น่อนน่อน คุณใจอ่อนเกินไป รอไปในภายภาคหน้า คุณเองก็จะค้นพบว่า บนโลกใบนี้ไม่มีเรื่องใดที่คุ้มค่าทำให้คุณใจอ่อนเลย”

มู่น่อนน่อนหัวเราะอย่างเย็นชา พร้อมทั้งพูดอย่างไม่อายปาก “ก็เหมือนคุณตอนนี้เหรอ? เพื่อให้ได้มาตามเป้าหมายที่ตนเองวางไว้ โดยใช้ผลประโยชน์จากคนหรือเรื่องต่างๆใช่มั้ย?”

สิ้นเสียงเธอ จึงเหลือบมองอารมณ์ที่อยู่บนสีหน้าลี่จิ่วเชียน แค่สายตาเนื้อแท้ก็เห็นการนิ่งที่เปลี่ยนลงอย่างรวดเร็วขึ้นมาทันที

มู่น่อนน่อนกระตุกมุมปาก พร้อมทั้งจ้องมองเขาทั้งที่ไม่มีความหวาดกลัวสักนิด แถมยังทำหน้าตาสงสัยตอนถามเขากลับ “คุณโกรธเหรอคะ?”

ลี่จิ่วเชียนหลุบตาลง และจัดข้อมือเสื้อของตนเองอย่างสง่างาม จากนั้นก็ค่อยๆ ตอบออกมา “น่อนน่อน ถ้าเป็นคนอื่นพูดกับผมแบบนี้ คุณรู้ว่าจะมีจุดจบยังไงมั้ย?”

“ไม่รู้ค่ะ ฉันก็ไม่อยากรู้ด้วย ไม่ว่าจะยังไง คุณก็ไม่เหมือนคนพวกนั้นที่ปฏิบัติกับฉัน ไม่ใช่เหรอคะ?” มู่น่อนน่อนจ้องมองลี่จิ่วเชียนด้วยหน้าตามั่นใจ

ลี่จิ่วเชียนหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ “นั่นมันแน่นอนครับ คุณไม่เหมือนกับพวกเขา”

มู่น่อนน่อนยิ้มให้ แต่ไม่พูดอะไรเพิ่ม

……

หลังจากแยกตัวกับลี่จิ่วเชียนแล้ว มู่น่อนน่อนจับรถกลับมาที่วิลล่าของเฉินถิงเซียว

เธอเอาคอมพิวเตอร์ไปนั่งเขียนบทละครในห้องหนังสือของเฉินถิงเซียว

ที่แท้ เธอคิดว่าสภาพของเธอในเวลานี้อาจจะเขียนอะไรไม่ออก

แต่ที่น่าแปลกใจคือ เธอเขียนได้ราบรื่นมาก

มู่น่อนน่อนใช้เวลาเฮือกเดียวเขียนได้สามชั่วโมง

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองด้านนอกนั้น จึงพบว่าด้านนอกท้องฟ้ามืดสนิทไปแล้ว

ท้องฟ้าค่ำคืนในฤดูหนาวมักจะมากเร็วมาก

มู่น่อนน่อนเหลือบตามองเวลา ตอนนี้หนึ่งทุ่มแล้ว

ช่วงนี้เฉินถิงเซียวกลับบ้านดึกมาก

มู่น่อนน่อนลุกขึ้นยืน และจัดการยืดเส้นยืดสาย และเดินไปรูดผ้าม่านที่หน้าต่างเพื่อมองวิวด้านนอก