ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 122

ตอนที่ 122 ฉันเชื่อในความสามารถของเธอ

หลังจากการประชุมจบลง มู่ลี่เหยียนก็หันหน้าไปคุยกับมู่น่อนน่อน: “น่อนน่อน เดี๋ยวเธอไปที่ห้องทำงานฉันหน่อย”

“โอเคค่ะ”

มู่น่อนน่อนรู้ดีแก่ใจว่ามู่ลี่เหยียนให้หล่อนไปทำอะไร

ตอนประชุมเมื่อครู่ ผู้บริหารที่เสนอให้ซือเฉิงหยู้เป็นพรีเซนเตอร์สินค้า สายตาของมู่ลี่เหยียนก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที

เห็นได้ชัดว่า มู่ลี่เหยียนหวั่นไหวกับข้อเสนอนี้มาก

มู่น่อนน่อนเดินออกไปนอกห้องประชุมก็ถูกมู่หวั่นขีที่รออยู่ที่หน้าประตูอยู่ก่อนแล้วขวางทางไว้

“พี่มีธุระอะไรรึเปล่าคะ?” น้ำหอมบนตัวมู่หวั่นขีกลิ่นฉุนอบอวลไปทั่ว จนทำให้มู่น่อนน่อนรู้สึกไม่คุ้นชินเท่าไหร่ จากนั้นจึงเดินถอยหลังกลับไป

ถึงแม้ว่าสีหน้าของหล่อนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่มู่หวั่นขียังรู้สึกได้ถึงว่ามู่น่อนน่อนไม่ค่อยชอบใจเธอเท่าไหร่

สีหน้าของหล่อนนิ่งขรึมขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน: “มู่น่อนน่อน อย่าคิดว่าเธอพูดโน้มน้าวให้เฉินถิงเซียวช่วยบริษัทมู่ซื่อผ่านวิกฤตนี้ไปได้สำเร็จ แล้วจะได้จะกลายเป็นที่รักของพ่อ แล้วเธอก็จะรู้สึกภูมิใจมาก อย่าลืมล่ะว่าทั้งหมดนี้ใครเป็นคนให้เธอ!”

ช่วงนี้ ความรู้สึกที่มีตัวตนอยู่ในบริษัทของหล่อนลดลงจนแทบจะไม่มีเหลืออีกแล้ว

พนักงานพวกนั้นไปประจบมู่น่อนน่อนกันหมด และมู่ลี่เหยียนก็มีเจตนาช่วยหล่อนด้วย แต่กลับให้เธอที่เป็นถึงผู้จัดการโครงการกลายเป็นคนว่างงานไปโดยปริยาย

เรื่องพวกนี้ทำให้หล่อนรู้สึกแย่จนถึงขั้นวิกฤตมาก

“เธอให้งั้นเหรอ?”

มู่น่อนน่อนยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงประนีประนอม: “เรื่องสัญญาแต่งงานกับตระกูลเฉินในตอนนั้น คุณปู่เป็นคนกำหนดและจัดการเรื่อง แต่ชีวิตของฉันเป็นสิ่งที่พ่อกับแม่ให้ และที่ฉันมีวันนี้ได้ ก็ต้องขอบคุณพวกเขา ดังนั้น ฉันไม่มีทางลืมว่าสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด ใครเป็นคนให้ฉันมา”

“มู่น่อนน่อน!” มู่หวั่นขีโมโหกับคำพูดของหล่อนจนหน้าถอดสีบูดเบี้ยว

ตั้งแต่เด็กจนโต มู่น่อนน่อนเป็นแค่สิ่งประดับในชีวิตเท่านั้น

ตอนแรก หล่อนให้เซียวชู่เหอพามู่น่อนน่อนแต่งงานออกไป เพราะคิดว่ามู่น่อนน่อนจะถูกเฉินถิงเซียวคนประหลาดนั่นทำให้ตายได้

หล่อนไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่มู่น่อนน่อนได้เหยียบหัวตัวเองขึ้นไป

เรื่องนี้ทำให้หล่อนรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเป็นอย่างมาก

ผู้หญิงที่ทั้งแสนน่าเกลียดและเชย ตอนนี้กลับปีนขึ้นหัวหล่อนและเฉิดฉายมาก

หล่อนทนไม่ได้อีกต่อไป มู่น่อนน่อนสมควรตาย!

“ช่วงนี้พี่โมโหง่ายจัง กลับไปให้แม่ต้มซุปบำรุงให้พี่ใจเย็นลงหน่อย ดับร้อนในร่างกาย” เมื่อมู่น่อนน่อนพูดจบ ก็ผลักหล่อนออกไปด้านข้างเบาๆ “พ่อยังรอฉันอยู่ที่ห้องทำงาน ฉันไปก่อนนะ”

มู่หวั่นขีมองดูเงาที่เดินออกไปของมู่น่อนน่อนด้วยสายตาอาฆาตแค้น สองมือกำหมัดแน่น ริมฝีปากถูกกัดจนเลือดซึมออกมาแต่ไม่ทำให้หล่อนรู้สึกแม้แต่น้อย

……

ในห้องทำงานของมู่ลี่เหยียน

“พ่อหาหนูมีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?” แม้ว่าในใจมู่น่อนน่อนพอคาดเดาถึงความคิดของมู่ลี่เหยียนได้แล้ว แต่หล่อนแสร้งทำเป็นไม่รู้

มู่ลี่เหยียนเงียบไปสักพัก จากนั้นค่อยๆพูดขึ้น: “น่อนน่อน บริษัทสามารถผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้ ต้องความช่วยเหลือจากลูกมาก พ่อขอบคุณลูกมากนะ”

“พ่อ หนูเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอคะ? หนูก็นามสกุลมู่นะ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่หนูต้องทำอยู่แล้ว มาพูดขอบคุณอะไรกัน?” มู่น่อนน่อนก้มตาลง ปกปิดความเย็นชาในสายตาเอาไว้

มู่ลี่เหยียนก็ไม่ใช่คนโง่อะไร เขาเองก็รู้ตัวดีว่าเมื่อก่อนทำไม่ดีกับมู่น่อนน่อนไว้ จึงกลัวว่ามู่น่อนน่อนจะคิดแค้นเคืองโกรธไว้ในใจ

แต่นิสัยของคนหนึ่งที่ถูกเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าเขาจะดูแลมู่น่อนน่อนน้อยมาก แต่จากทัศนคติและท่าทางที่หล่อนปฏิบัติต่อเซียวชู่เหอก็สามารถดูออกว่าหล่อนเป็นคนที่ใจอ่อนได้ง่ายมาก

แต่เขาลืมไปว่าหัวใจของคนนั้นก็คือเลือดเนื้อ ต่อให้ใจอ่อนมากเท่าไหร่ ตอนที่ถูกบีบบังคับจนไม่เหลือช่องว่างให้ถอยหลังกลับ เธอก็ต้องเดินไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจอะไร

คำพูดนี้ของมู่น่อนน่อนพูดอย่างจริงใจมาก เมื่อมู่ลี่เหยียนได้รับฟังก็รู้สึกปลื้มใจขึ้นมาทันที “น่อนน่อนแต่งงานแล้วรู้เรื่องอะไรขึ้นเยอะเลยนะ ข้อเสนอที่พวกเขาเสนอขึ้นมาในประชุมก่อนหน้านี้ ลูกเห็นว่าอย่างไรบ้าง?”