ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 126

ตอนที่ 126 ใครสอนเธอ

เพื่อการเอาตัวรอด มู่น่อนน่อนจึงหันหลังจะเดินกลับไป

“หยุดเดี๋ยวนี้”

เสียงอันแหบแห้งและนิ่งขรึมของเฉินถิงเซียวดังขึ้นมาจากด้านหลัง สีหน้าของมู่น่อนน่อนเกร็งทื่อไปทันที

หล่อนหันไปมองเฉินถิงเซียวด้วยสีหน้าตึงเกร็ง พูดอย่างหนักแน่น: “ฉันแค่จะไปห้องน้ำ”

เฉินถิงเซียวตัวสูง ขายาว จึงก้าวเท้าได้ยาว ตอนนี้เดินตามมาถึงหน้าหล่อนแล้ว เขาก้มหน้ามองหล่อน ตอนที่สายตาหยุดมองอยู่ที่รอยปูดบวมใหญ่บนหน้าผากของหล่อน เขาชำเลืองมองเข้าไปอย่างเห็นได้ชัด

แต่เขากลับเลิกคิ้วขึ้น: “ไปเถอะ ฉันรอเธอเอง”

มู่น่อนน่อน: “…”

หล่อนจึงจำต้องฝืนไปห้องน้ำ

มู่น่อนน่อนกลับไปในห้องน้ำ รู้สึกรำคาญใจจนยกมือขึ้นมาทุบหน้าผากของตัวเอง แต่กลับไม่ทันระวังไปทุบรอยปูดบวมบนหน้าผาก

“ซื้ด....” เจ็บชะมัดเลย

สุดท้าย มู่น่อนน่อนลูบแผลนิดหน่อย จากนั้นก็เดินออกมา

ไม่รู้ว่าเสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นไปไหนแล้ว เหลือเพียงแค่เฉินถิงเซียวที่ยืนรอหล่อนอยู่ด้านนอก

เขาสวมชุดสูทเรียบร้อยเหมือนปกติ รูปร่างสูงและบึกบึน ขนาดท่าทางที่ยืนรอเธออยู่หน้าประตูห้องน้ำ ยังดูดีจนทำให้คนต้องหันมอง

“ยี่สิบนาที” จู่ๆเฉินถิงเซียวก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

ขณะที่มู่น่อนน่อนยังทำสีหน้าไม่เข้าใจ เขาก็พูดขึ้น: “เธอท้องผูก?”

มู่น่อนน่อนตกใจตะลึง จนน้ำลายติดคอ: “แค่กๆ...”

เฉินถิงเซียวยังคงคิดไม่ตก จากนั้นพูดด้วยท่าทางจริงจัง: “เดี๋ยวกลับไปให้สือเย่พาเธอไปหาหมอที่โรงพยาบาล”

“เหอะๆ” มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าตอนนี้นอกจากจะหัวเราะแล้วยังจะพูดอะไรได้อีก?

……

ทั้งสองออกมาจากผับ

รถของกู้จือหยั่นจอดอยู่หน้าประตู เขานั่งอยู่ที่คนขับ ส่วนเสิ่นเหลียงนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับด้านหน้า

เมื่อเห็นเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนเดินออกมา กู้จือหยั่นจึงโผล่หัวออกไปทางหน้าต่าง: “ถิงเซียว ฉันจะพาเสิ่นเหลียงไปโรงพยาบาล นายจะไปด้วยไหม?”

เฉินถิงเซียวชี้ไปที่รถของตัวเองที่อยู่อีกด้านหนึ่ง

กู้จือหยั่นเข้าใจเจตนาของเขา จึงหันไปทำมือ “OK” และขับรถออกไป

“ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องไปโรงพยาบาล” มู่น่อนน่อนดึงแขนของเฉินถิงเซียว

หล่อนแค่โดนต่อยที่หน้าผากจนบวมแค่นั้น ไม่มีเลือดออก ไปโรงพยาบาลทำไมกัน?

ยังต้องไปลงทะเบียนต่อคิว เสียเวลาเปล่า ตอนนี้หล่อนแค่รู้สึกหิว อยากกินข้าว

ตอนนี้เป็นเวลามืดค่ำแล้ว แม้ว่าจะมีแสงไฟส่องสว่าง แต่ดวงตาคู่นั้นของเฉินถิงเซียวกลับนิ่งขรึมมากขึ้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งทุ้มต่ำ: “ไม่เป็นอะไร?”

“อื้ม” มู่น่อนน่อนพยักหน้าลง

จากนั้น หล่อนทนไม่ไหวจนกรีดร้องออกมา: “โอ๊ย!”

เพราะเฉินถิงเซียวยื่นมือมาจับรอยปูดบนหน้าผาก และกดเข้าไปเต็มแรง

แม้ว่ารอยปูดบวมนั้น ผ่านไปสักสองสามวันก็จะค่อยๆหายไปเองได้ แต่ตอนนี้ถูกเขาใช้แรงกดเข้าไปขนาดนี้ และยังปวดมากอีกด้วย

เฉินถิงเซียวดึงมือกลับ ทำสีหน้านิ่งไร้ซึ่งอารมณ์: “ไม่เป็นไรแล้วร้องทำไม?”

“ฉัน...” ถ้าเขาไม่กดหน้าผากของหล่อน ก็คงไม่เป็นอะไรแล้ว

...

ในโรงพยาบาล

เฉินถิงเซียวยังคงบังคับให้มู่น่อนน่อนไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล

เสิ่นเหลียงก็ไม่ต่างจากหล่อนเท่าไหร่ หล่อนเองก็ถูกกู้จือหยั่นลากไปตรวจร่างกายด้วยเหมือนกัน

หลังจากทั้งสองตรวจร่างกายเสร็จแล้วจึงนั่งอยู่ที่เก้าอี้บนทางเดินแถวเดียวกัน ฉันมองเธอ เธอมองฉัน

สุดท้าย เสิ่นเหลียงจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน: “ฉันรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวดูเป็นห่วงร้อนใจกับเธอมากเลยนะ”

“เหอะๆ” มู่น่อนน่อนยกมือขึ้นมาจับหัวที่ปูดของตัวเองอย่างไม่ได้ตั้งใจ ถึงตอนนี้หล่อนยังคงรู้สึกเหมือนมีนิ้วกดที่แผลไว้อยู่