ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 127

ตอนที่ 127 วันนี้ฉันมาเพราะเธอ

มู่น่อนน่อนเพิ่งสังเกตเห็นว่า มืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ของเฉินถิงเซียวถือขวดยาทาไว้

ที่แท้ก็จะทายาให้เธอ

มู่น่อนน่อนนั่งตัวตรง และขยับไปด้านหลังเล็กน้อย พูดขึ้น: “ฉันทำเองก็ได้”

เมื่อครู่ที่เฉินถิงเซียวใช้มือกดลงไปบนหน้าผากของหล่อนอย่างจังเช่นนั้น แต่กลับไม่แสดงท่าทีห่วงใยอะไรเลย หล่อนจึงกลัวว่าเขาจะทำแรงอีก

“นั่งให้ดี!”

เฉินถิงเซียวทำเหมือนไม่ได้ยินหล่อนพูดอะไร เพียงแต่เหลือบมองหล่อนด้วยความเย็นชา หล่อนจึงไม่พูดอะไรต่ออีก

เขาบีบยาลงที่นิ้วมือ จากนั้นค่อยๆนวดลงบนรอยปูดบวมใหญ่บนหน้าผาก ค่อยๆนวดด้วยเบาๆด้วยความอ่อนโยน รู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถึงกับทนไม่ได้

แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่มู่น่อนน่อนยังรู้สึกไม่สบายใจ จนต้องกระพริบตาไม่หยุด ขนตางอนยาวสั่นจนดูน่าสงสาร

สีหน้าของเฉินถิงเซียวจึงเย็นลง น้ำเสียงนิ่งขรึมแต่ไม่เย็นชา

“ต่อไปไม่อนุญาตให้ไปผับกับเสิ่นเหลียงอีกแล้วนะ”

เฉินถิงเซียวไม่รู้เรื่องที่คนพวกนั้นมาก่อเรื่องวันนี้ แต่เขารู้ว่าวงการบันเทิงนั้นลึกซึ้งเพียงใด หลายคนยอมเอาชีวิตตัวเองเข้าเสี่ยงเพื่อที่จะได้เลื่อนขั้น ถ้ารีบร้อนเกินไปจนเกิดเรื่องขึ้น ก็ไม่มีใครสามารถคาดเดาอะไรได้

โชคดีที่สาวโง่คนนี้ยังรู้จักโทรหาเขา

เรื่องที่กู้จือหยั่นซื้อสัญญาของเสิ่นเหลียงมา เฉินถิงเซียวเองก็รู้ ก่อนที่จะถูกมู่น่อนน่อนตัดสาย เขาได้ยินคำพูดของหลัวหยิง

ตอนนั้นเขาลองครุ่นคิดดูดีๆ จึงเดาได้ว่ามู่น่อนน่อนอาจจะอยู่กับเสิ่นเหลียง และกู้จือหยั่นเป็นคนที่เข้าใจเสิ่นเหลียงที่สุด เขาจึงโทรหากู้จือหยั่นทันที

ดังนั้น กู้จือหยั่นจึงไปถึงที่ผับก่อนเขา

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้ว หล่อนไม่ค่อยชอบน้ำเสียงเช่นนี้ของเฉินถิงเซียวเท่าไหร่นัก: “เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นอุบัติเหตุ”

เฉินถิงเซียวทายาให้หล่อนเสร็จแล้ว จึงค่อยๆเก็บมือกลับ เขาใช่ทิชชูเช็ดมือพลางพูดลอยๆขึ้น: “รถชน ปล้นทรัพย์ เรื่องพวกนี้ เรื่องไหนไม่ใช่อุบัติเหตุ?”

“…” เรื่องแบบนี้เอามารวมกับปล้นทรัพย์หรือรถชนได้อย่างไรล่ะ?

มู่น่อนน่อนหมดคำพูดทันที

เฉินถิงเซียวไม่รอให้หล่อนได้เอ่ยปากพูดอะไร ดมกลิ่นแอลกอฮอล์บนตัวหล่อน จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ไปอาบน้ำ”

....

วันต่อมา

มู่น่อนน่อนตื่นขึ้นมาส่องกระจกดูรอยปูดบวมบนหน้าผากของตัวเอง ยาที่เฉินถิงเซียวทาให้หล่อนได้ผล หายบวมไปค่อนข้างเยอะแล้ว แต่ยังคงเห็นเป็นรอยช้ำ ดูค่อนข้างน่าเกลียด

เห็นทีวันนี้ไม่ต้องแต่งหน้าแล้ว

ตอนที่ลงไปห้องอาหารด้านล่าง ก็พบว่าบนโต๊ะมีอาหารเช้าที่ทำไว้เรียบร้อยแล้ววางอยู่

เฉินถิงเซียวกับเฉินเจียฉินนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะอาหารเพื่อรอหล่อน

เฉินเจียฉินลากเก้าอี้ด้านข้างออกมาด้วยความกระตือรือร้น: “พี่น่อนน่อน อรุณสวัสดิ์ครับ”

อยู่กับเฉินเจียฉินนานๆ มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กน้อยที่นิสัยดีมาก แค่ดื้อบ้างในบางครั้ง

หล่อนกำลังจะเดินไปนั่งข้างเฉินเจียฉิน ก็ได้ยินเสียงเรียกของเฉินถิงเซียวดังขึ้นเบาๆ

เมื่อหันไปมอง ก็เห็นว่าเฉินถิงเซียวก็ลากเก้าอี้ด้านข้างออกมาให้แล้วเช่นกัน

ความหมายของเฉินถิงเซียวชัดเจนอย่างเห็นได้ชัด คือให้มู่น่อนน่อนไปนั่งด้านข้าง

มู่น่อนน่อนเบ้ปาก เช้าขนาดนี้ก็เริ่มหาเรื่องกับเด็กน้อยแล้ว นี่กินยาผิดรึเปล่า?

เมื่อเห็นใบหน้าอันยิ้มแย้มของเฉินเจียฉิน และดูใบหน้าเพิกเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ของเฉินถิงเซียว มู่น่อนน่อนจูงไปนั่งด้านข้างเฉินเจียฉินอย่างไม่ลังเล

เมื่อมู่น่อนน่อนนั่งลงก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปจนอึดอัดขึ้นมาทันที

หล่อนหันมาสบตากับเฉินเจียฉินพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย จากนั้นจึงแยกย้ายกันก้มหน้าลงกินอาหารเช้า