ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 143

บทที่ 143 ความรู้สึกกลัวจนตัวสั่น

มู่น่อนน่อนได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าตกใจทันที กู้จือหยั่นหันข้างชี้ไปที่เฉินเจียฉินแล้วถามว่า“จ้างวานฆ่า คุณหมายถึงไอ้ตัวแสบเนี่ยนะ”

เฉินเจียฉินถลึงตาใส่กู้จือหยั่น“คุณสิไอ้ตัวแสบ”

ตำรวจฉีมองไปที่กู้จือหยั่นอย่างเคร่งเครียดจริงจัง“เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังทำคดี คุณอย่าเพิ่งแทรก”　

กู้จือหยั่นโบกไม้โบกมือ พยักหน้าพูดว่า“ได้ๆๆ คุณถามต่อเลย”

ตำรวจฉีหันมามองเฉินเจียฉิน“วันนี้ตอนหกโมงเช้าคุณอยู่ที่ไหน”

มู่น่อนน่อนแม้จะสัมผัสได้ว่าเฉินเจียฉินตื่นเต้นเล็กน้อย แต่กลับไม่มีความประหม่าเลยสักนิด ตอบอย่างฉะฉานว่า“นอนอยู่ที่บ้าน”

ตำรวจฉีพยักหน้า“มีพยานมั้ย”

มู่น่อนน่อนเตรียมจะอ้าปากพูด ตำรวจฉีชำเลืองมองเธอ พูดกับเฉินเจียฉินว่า“ไม่นับคนในครอบครัว”

ถ้าเป็นเช่นนี้ มู่น่อนน่อนและเฉินถิงเซียวก็ไม่สามารถเป็นพยานได้

การสอบปากคำดำเนินมาถึงตรงนี้ก็ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้แล้ว

เฉินเจียฉินแม้ถูกชี้ว่าเป็นผู้ต้องสงสัย แต่กลับไม่มีหลักฐานและพยานโดยตรง ดังนั้นตำรวจจึงได้แต่ปล่อยเขาไปก่อน แต่ต้องเตรียมตัวให้พร้อมรับหมายเรียกตลอดเวลา

……

เฉินเจียฉินและกู้จือหยั่นก็รู้จักกัน

ทั้งสองคนออกจากสถานีตำรวจ ก็พูดคุยกันตลอดเวลา

แต่อารมณ์ความรู้สึกของมู่น่อนน่อนกลับไม่ได้ผ่อนคลายลงอย่างนี้เหมือนพวกเขา

เบาะแสเรื่องแม่ของเฉินถิงเซียวที่แพร่ออกมาจากปากของเถาปิง คือใครเป็นคนบอกเขา

อย่างโดยตรงที่สุดก็มีเพียงญาติมิตรและเพื่อนรอบตัวเขา

ตอนนั้นแม่ของเฉินถิงเซียว ถูกโจรลักพาตัวไปขังไว้ที่นั่น และยังถูกข่มขืน คนที่รู้นอกจากพวกโจรที่จับไปและคนตระกูลเฉินแล้ว ยังมีชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในละแวกนั้นที่อาจจะรู้

ที่นั่นคือโรงงานร้าง สิบกว่าปีก่อนต้องมีคนอยู่น้อยมากแน่ แต่ขอแค่มีคนพักอาศัยอยู่แถวนั้น ก็อาจจะเป็นไปได้ว่าพบเห็นอะไรบางอย่าง

ถ้าหากพ่อของเถาปิงก็คือคนที่รู้เรื่อง……

จู่ๆมู่น่อนน่อนก็นึกถึงตอนนั้นที่เฉินถิงเซียวไปช่วยเธอ สุดท้ายจุดจบของสองคนนั้น ความรู้สึกกลัวจนตัวสั่นเกิดขึ้นในร่างกาย

“พี่น่อนน่อน พี่จะเดินไปไหน ขึ้นรถได้แล้ว”

เสียงของเฉินเจียฉินดังขึ้นข้างหู มู่น่อนน่อนจึงเรียกสติกลับมาได้ พบว่าสามคนที่เหลือยืนมองเธออยู่ด้านหน้ารถ แต่เธอยังคงเดินไปข้างหน้า

เธอรีบเดินกลับมา“ขอโทษค่ะ มัวแต่คิดอะไรอยู่……”

เธอเตรียมจะขึ้นรถ ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้จึงถามพวกเขาว่า“ตอนนี้พวกคุณจะไปที่ไหน”

กู้จือหยั่นพูดว่า“ผมจะกลับไปที่บริษัทเสิ้งติ่ง ถ้าพวกคุณจะไปด้วยกัน ก็ทางเดียวกัน ถ้าไม่ไปผมก็จะแวะส่งพวกคุณที่โรงเรียนกับบริษัท”

มู่น่อนน่อนส่ายหน้าพูดว่า“ฉันนั่งรถกลับไปเองก็ได้ พวกคุณแวะไปส่งเสี่ยวเฉินหน่อย”

เธอพูดจบก็เดินไปเรียกรถที่ข้างทาง มีรถแท็กซี่ผ่านมาพอดี เธอก็จากไปทันที

เฉินเจียฉินก็สัมผัสได้ว่าท่าทางของมู่น่อนน่อนมีบางอย่างผิดปกติ หันไปถามกู้จือหยั่นอย่างสงสัยว่า“พี่น่อนน่อนเป็นอะไรไป”

เป็นเรื่องยากที่สีหน้าของกู้จือหยั่นไม่เหมือนปกติที่เฉื่อยชาขนาดนั้น นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “อาจจะเป็นเพราะคุณถูกใส่ร้าย ดังนั้นก็เลยไม่สบายใจมั้ง คุณจะหาพี่ชายคุณที่บริษัทกับผม หรือจะกลับโรงเรียน”

“ไม่ไปโรงเรียนแล้ว ผมตรงกลับบ้านเลยดีกว่า”

……

กู้จือหยั่นส่งเฉินเจียฉินกลับบ้านแล้ว ก็ไปส่งข่าวที่บริษัทเสิ้งติ่ง

เขาตรงไปที่ห้องทำงานท่านประธาน

เฉินถิงเซียวนั่งทำงานเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงาน กู้จือหยั่นเดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะทำงาน“คุณไม่สนใจว่าเรื่องจัดการเป็นยังไงบ้างเลยเหรอครับ”

“ในเมื่อไม่ใช่เสี่ยวเฉินเป็นคนทำ ไม่มีหลักฐานพวกเขาก็ทำอะไรเสี่ยวเฉินไม่ได้”เฉินถิงเซียวพูดจบ จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นราบเรียบสงบ