ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 144

บทที่ 144 ฉันช่วยคุณได้

เสิ่นเหลียงเพิ่งจะจากไป เฉินถิงเซียวก็มาถึงพอดี

เขาขับรถเบนท์ลีย์รุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่นซึ่งว่ากันว่ามีมูลค่าหลายสิบล้าน มาหยุดที่ประตูห้างสรรพสินค้า ก็เป็นที่สะดุดตาของผู้คน

มู่น่อนน่อนรีบเปิดประตูและเข้าไปในรถ เร่งรัดเขาว่า“รีบไปเถอะ”

เฉินถิงเซียวไม่ได้ติดเครื่องยนต์ในทันที แต่กลับค่อยๆโน้มตัวมาช่วยเธอรัดเข็มขัดนิรภัย จากนั้นก็เอามือข้างหนึ่งเกาะที่เบาะนั่งเธอ อีกมือเกาะที่ประตูรถถามเธอด้วยท่าทางสนิทสนม“สีหน้าไม่ค่อยดี เสิ่นเหลียงพาคุณไปดูหนังอะไร”

มู่น่อนน่อนหดตัวไปด้านหลังด้วยความเคยชิน พูดว่า“หนังแฟนตาซี”

“เนื้อเรื่องเศร้ามากเลยเหรอ”

“เปล่า……”

“อย่างนั้นทำไมสีหน้าคุณถึงแย่แบบนี้ล่ะ”เฉินถิงเซียวพูดพลาง ยื่นมือไปแตะใบหน้าของเธอ

มู่น่อนน่อนหดถอยหลังตามสัญชาตญาณ มือของเฉินถิงเซียวจึงตกลงกลางอากาศ แข็งเกร็งค้างอยู่กลางอากาศ

บนใบหน้าของเขาไม่ได้มีสีหน้ากระอักกระอ่วน แต่กลับเป็นความกดดันบางอย่างที่อธิบายไม่ได้พุ่งเข้ามาทำให้คนรู้สึกบีบคั้น นี่ทำให้มู่น่อนน่อนรู้สึกไม่สบายอย่างมาก

เส้นประสาทที่ตึงเครียดมาตลอดหลายวันนี้ ในที่สุดก็ขาดผึงในวินาทีนี้เอง

ใบหน้าของมู่น่อนน่อนคือความรู้สึกที่แหลกสลาย“การตายของพ่อเถาปิง เกี่ยวข้องกับคุณใช่หรือไม่”

เฉินถิงเซียวเงยหน้า ดวงตาดำขลับลึกล้ำเหมือนกับวังน้ำวนที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง เสียงของเขาทั้งทุ้มและเย็นชา“คุณยังเดาอะไรได้อีก”

“นี่คุณยอมรับแล้วเหรอ”มู่น่อนน่อนมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เสียงสั่นเครือเล็กน้อย

เธอไม่รู้จักเฉินถิงเซียวดีเลยจริงๆ

แม้ว่าตั้งแต่เล็กจนโตเธอจะไม่อยู่อย่างสุขสบายมากนัก แต่เรื่องที่เอาชีวิตคนมาบีบเอาไว้ในกำมือจนตายเหมือนเป็นของเล่นแบบนี้ กลับไม่อาจทำใจยอมรับได้ง่ายๆขนาดนั้น

ครั้งก่อนโจรสองคนที่จับเธอไปเรียกค่าไถ่ เดิมก็เป็นนักโทษหนีคดีอยู่แล้ว ถูกตำรวจจับกลับไปก็ต้องถูกยิงตาย ดังนั้นความรู้สึกของมู่น่อนน่อนจึงไม่ได้หนักใจอะไรมากขนาดนั้น

แต่ครั้งนี้ เฉินถิงเซียวด้วยความรวดเร็วขนาดนี้ ก็สามารถกำจัดพ่อของเถาปิงได้มู่น่อนน่อนรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่นเล็กน้อย

“เขาสมควรตาย”เฉินถิงเซียวกระตุกริมฝีปาก ภายในรอยยิ้มแฝงความกระหายเลือด“ คนพวกนั้นสมควรตาย เถาจื้หลินไม่ใช่คนสุดท้าย”

พ่อของเถาปิงชื่อว่าเถาจื้หลิน

“คุณฉลาดขนาดนั้น คุณสามารถหาตัวคนร้ายได้ จากนั้นคุณก็ส่งพวกเขาให้ตำรวจ……”มู่น่อนน่อนกลัวเฉินถิงเซียวแบบนี้เล็กน้อย แต่กลับยังกล้าเกลี้ยกล่อมเขา

รอยยิ้มมุมปากของเฉินถิงเซียวยิ่งลึกมากขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาท่ามกลางแสงไฟสลัวเห็นความผิดปกติอย่างชัดเจน“ผมฉลาดเหรอ แต่สิบห้าปีผ่านไปแล้ว ผมก็ยังหาตัวคนร้ายไม่เจอเลย ดังนั้นผมได้แต่หาคนที่มีความเกี่ยวข้องทีละคน แล้วก็จัดการกำจัดทิ้งละคน”

มู่น่อนน่อนกำสองมือเอาไว้แน่นโดยไม่อาจควบคุมได้

เฉินถิงเซียวเขยิบเข้าใกล้เธอ แตะบนใบหน้าเธออย่างแผ่วเบา จากนั้นก็กระซิบข้างหูเธอว่า“ถ้าคุณไม่เห็นด้วยกับวิธีของผม คุณไปแจ้งตำรวจได้”

มู่น่อนน่อนเกร็งไปทั้งตัว กัดริมฝีปากไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เงยหน้าสบตากับเฉินถิงเซียว

แม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยกับวิธีการของเฉินถิงเซียว แต่ว่าเธอก็รู้ดีว่าตนเองไม่มีทางไปแจ้งตำรวจ

เกี่ยวกับเรื่องของแม่ เฉินถิงเซียวมีความเปราะบางเล็กน้อยอยู่แล้ว

ต่อให้เธอไปแจ้งตำรวจจริง ตำรวจจับตัวเฉินถิงเซียวไปได้ แต่เธอมั่นใจมากว่า ต่อให้เฉินถิงเซียวอยู่ในคุก เขาก็ยังสามารถหาวิธีฆ่าคนที่มีความเกี่ยวข้องกับคดีนั้นได้อยู่ดี

เฉินถิงเซียวมีความสามารถที่จะทำแบบนี้

ทันใดนั้น เฉินถิงเซียวสีหน้าขรึมลง น้ำเสียงแหบพร่าลงเล็กน้อย“นี่ยังอยู่ในรถ อย่ามองผมแบบนี้”