ตอนที่15 นั้นแกล้งโง่
พ่อของเฉิน......เฉินถิงเซียว?
คือลูกผู้ดีร่ำรวยที่ตอนสมัยหนุ่มมีผู้หญิงเมืองเซี่ยงไฮ้แย่งชิงกันมากมาย ——เฉินชิงเฟิง?
มู่น่อนน่อนสตั้นชั่วครู่ ถึงรู้สึกตัว พูดอย่างอึดอัด"สวัสดีค่ะ"
คำว่าพ่อนั้น ไม่ว่ายังไงเธอก็เรียกไม่ออก
"ถ้ามีเวลา คืนนี้มาทานข้าวด้วยกันสิ" เสียงของเฉินชิงเฟิงมีความมั่นคงและหนักแน่น แฝงด้วยความอ่อนโยนเป็นมิตรที่ผ่านกาลเวลามาแล้ว ถึงแม้น้ำเสียงจะเป็นการสั่ง แต่กลับไม่ทำให้คนรังเกียจ
มู่น่อนน่อนฟังเข้าใจ คำพูดของเฉินชิงเฟิงถึงแม้จะดูเหมือนเป็นการถามเธอ แต่เธอกลับห้ามปฏิเสธ
เธอพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตัว"มีเวลาค่ะ"
"ฉันให้คนขับรถไปรับเธอ เจอกันคืนนี้"
เขาพูดจบอย่างช้าๆไม่รีบ ก็วางสาย
ต้นแต่ต้นจนจบ น้ำเสียงของเฉินชิงเฟิงอ่อนโยน แต่กลับแฝงด้วยลมหายใจที่ไม่ต้องสงสัย
มู่น่อนน่อนทิ้งโทรศัพท์ ก็ออกจากบ้านนั่งรถไปบ้านพักตากอากาศของเฉินถิงเซียวอย่างรวดเร็ว
เฉินชิงเฟิงบอกให้คนขับรถมารับเธอ คนขับรถต้องไปรับที่บ้านพักตากอากาศของเฉินถิงเซียวแน่ๆ
......
มู่น่อนน่อนยืนหน้าประตู เงยหน้าวิเคราะห์บ้านพักตากอากาศของเฉินถิงเซียว
บ้านพักตากอากาศสร้างที่ครึ่งภูเขา รอบๆมีคนน้อยมาก บ้านพักตากอากาศสีขาวตั้งเงียบๆในกลางป่า ดูเหมือนแปลกประหลาดเล็กน้อย
ครั้งที่แล้วมู่น่อนน่อนถูกรับมา ไม่ได้สังเกตบ้านพักตากอากาศนี้ที ตอนนี้ยิ่งดูยิ่งรู้สึกผิดปกติ
ความหนาวเย็นเพิ่มขึ้นมาจากใต้เท้า
ฤดูหนาวแล้ว มู่น่อนน่อนเย็นจนสีหน้าขาวซีด
เธอเอาขาที่ยื่นออกไปเก็บกลับมา ชั่งเถอะ รอที่หน้าประตูดีกว่า
ผ่านไปไม่นาน รถยนต์สีดำก็จอดลงหน้าประตูบ้านพักตากอากาศ
"แต่ว่า คุณหญิงนั้นแกล้งโง่
"แกล้งจนทำให้ทุกคนเชื่อได้ ก็เป็นความสามารถอย่างหนึ่ง"
เฉินถิงเซียวพูดประโยคนี้จบ ก็หันหลังเดินออกไปเลย
......
มู่น่อนน่อนถูกส่งมาร้านอาหารที่หรูร้านหนึ่ง
เลิ่งซู่พาเธอเดินถึงหน้าห้อง ยื่นมือทำท่าเชิญ"คุณเฉินรอคุณอยู่ข้างใน"
"อืม"มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็เสริมอีกประโยคอย่างเชื่องช้า"ขอบคุณค่ะอาเลิ่ง"
เลิ่งซู่มองหล่อนเข้าไป หลังจากปิดประตู ไม่รู้ว่านึกอะไรได้ ส่ายหัวเล็กน้อย
หน้าโต๊ะอาหาร ชายวัยกลางคนที่บุคลิกสง่างาม กำลังเปิดดูเมนู
ได้ยินเสียง เขาวางเมนูลงเงยหน้าขึ้น มู่น่อนน่อนคิดว่าการแต่งกายที่เชยทั้งตัวของตัวเองอย่างน้อยก็ทำให้เขาขมวดคิ้วคือไม่ชอบใจบ้าง แต่เขาพูดด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน"เธอก็คือน่อนน่อน?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
พระเอกชอบใช้อำนาจบังคับ ไม่ฟังความคิดเห็นนางเอก พอมีปัญหา แทนที่จะอธิบายว่าจะทำอะไร กลับเลือกที่จะปิดปังและทำร้ายจิตใจ ไม่น่าให้อภัยอ่ะ น่าจะต่างคนต่างอยู่ ขัดใจว่าทำไมปล่อยให้ลูกทารกโดนลักพาตัวไปได้ โคตรไม่รอบคอบอ่ะ เรื่องไอ้ลู่ก็เหมือนกัน นาวเอกโง่จนไม่เห็นความไม่สมเหตุสมผลใดๆ จนความจำกลับมา มันก็ต้องสงสัยแล้วป่ะว่าตอนก่อนจะเสียความทรงจำ ไอ้ลู่แอบเข้าไปในห้องตัวเองทำไม และต้องเอะใจและตัดความสัมพันธ์สิเพราะถามอะไรก็ไม่เคยตอบ พระเอกก็เหมือนกัน รู้สึกว่าไอ้ลู่มีจุดประสงค์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทำอะไร ให้โอกาสมันก่อเรื่อง 3-4 บทสุดท้ายรวบรัดตัดจบมาก ปมต่างๆก็ไม่เคลียร์ ไม่รู้แม่พระเอกยังอยู่หรือตาย ทำไมไอ้ลู่ถึงเลี้ยงนางเอกมาตั้งสามปีแทนที่จะรีบเอาไปผ่าตัดให้น้องสาว ทำไมถึงพยายามจะให้พระเอกลืมนางเอกและทำร้ายนางเอก อ่านจนจบก็ไม่เห็นบอกว่ามีความแค้นอะไรกับพระเอก และทำไมมุ่งเป้ามาที่นางเอก และไอ้ปากกาหมึกซึมที่พระเอกเก็บไว้น่ะ ก็ไม่มีอธิบายเพิ่ม แค่เปรยว่านางเอกเคยเอาปากกาให้เด็กขอทาน ต่ไม่บอกว่ามันมีความสำคัญยังไง สรุปอ่านแล้วขัดใจหลายอย่างมากค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่อัพจนจบ❤️❤️❤️...
แรกๆฉันเชียร์เธอหมดใจแต่มู่น่อนน่อนนี่เธอก็ดื้อเกินไปนะ รู้ทั้งรู้ยังจะชอบสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มั่นใจตัวเองอะไรผิดๆเกิ๊นนน ฉันเริ่มจะเบื่อเธอแล้วนะ เจอก็เจอแล้วแค่กลับไป แล้วยังจะคิดกลับไปให้เขาเฉือนอวัยวะไง!!!! ตัวเองจะไปสืบอะไรจากไหน?!!!...